Moulin Blues festival- Ospel,  4 mei  2018.   Dag 1.

Dit jaar wordt alweer voor de 33^e keer het bekende Moulin Blues festival gehouden in het Limburgse dorp Ospel. Op dit festival hebben (jonge) onbekende muzikanten naam gemaakt en zijn daarna doorgebroken in de blues/rock wereld, bv  stergitarist Mike Welch.

Het weer is geweldig en ook de programmering mag er zijn, er zijn 23 bands verdeeld over 2 dagen.   Er wordt in 2 tenten op getreden, een kleine tent genaamd het Cafe en een grote tent gewoon met een hoofdpodium. De optredens in de tenten hebben een kwartier overlap, dus ik kan toch wel overal bij zijn, en ondertussen een natje en n droogje scoren.

Op het hoofdpodium staat de Engelse band LaVendore Rogue. De frontman/zanger Jojo Burgess is uitgedost met een mooi pauwenverenjasje en n apart hoedje en met oogschaduw op, is hij n opvallende verschijning. Maar de man met  een ietwat rauwe stem kan  zeker zingen. De andere 3 muzikanten zingen mooi in koor bij het aanstekelijke folk popnummer ‘Cool Cool World’

In het cafe treden de Belgische Bluesbones op. De band speelt meeslepende  dampende bluesmuziek  en ook wat nummers van hun laatste Cd ‘Chasing Shadows’. De tent is goed volgestroomd en ik hoor veel Vlaams praten en de Bluesbones spelen bijna een thuiswedstrijd voor een erg enthousiast publiek. Ik had ze al eerder gezien in 2017, maar de band is gegroeid. Nico zingt weer lekker vandaag, en ook het scheurende en subtiele gitaarwerk van Stef Paglia is goed. Ook de ritmesectie, (Geert en Koen) is goed op dreef, en het geheel wordt mooi begeleid  door Edwin op zijn Hammond, die ook n paar goede solo’s uit zijn Hammond tovert. Misschien de Bluesbones eens programmeren in de grote tent bij een volgende editie.  

De Belgische presentator Wouter Celis kondigt op een plesante wijze de Texaanse Mexicaan John’Del Toro’ Richardson aan.  Hij speelt stevige goed in het gehoor liggende Texas blues met felle gitaar solo’s en zingt met veel power in zijn stem. De band bestaat verder uit n driftig drummertje en n groovende bassist. Ook komt er n blues nummer uit de jaren 60 voorbij en een latino song met n bekend refreintje erin. Het publiek is duidelijk geboeid door dit trio, en vraagt om een toegift. John trakteert het publiek op een slow blues en een eigen versie van Johnny Be Good. Na deze prettige verrassing ga ik weer naar het Cafe voor de volgende artiest.

In het Cafe is Chris Blevins uit Oklahoma al begonnen. Hij speelt(rustige) blues-country/folk op een elektrische akoestische gitaar met een kleine bezetting, bas en drums. Hij heeft een mooie warme stem. Toevallig 2 songs gehoord waarop hij slide gitaar speelt. Gewoon goed. Even n glas fris halen, en dan vlug naar het hoofdpodium.

Bette Smith komt zingend op in een knalrode outfit en danst over het podium zoals Tina Turner vroeger deed en haar band speelt onvervalste swingende soul. Dat slaat aan en het publiek heeft duidelijk zin in een feestje.  De band is funky en goed op elkaar ingespeeld. Bette heeft een krachtige wat donkere stem die ze goed gebruikt, maar is toch wel iets minder als van La Tina als ik toch n vergelijking maak. Op het eind van het 3^e nummer was haar laatste uithaal zeker niet meer zuiver. De vette bas en het strakke drumwerk houden de boel bij elkaar. Bette kan daardoor helemaal los gaan en ook de scheurende bariton sax  komt goed uit de muzikale verf. Ook niet vergeten de vaak mooi ingezette koortjes. Het voor laatste nummer ‘ Something  is gotta change’ is zoals soul moet zijn, passie vanuit het hart en swingend. Het laatste nummer is een stevig stuwende rocksong, een mooie  afsluiter van hun set.

De muzikanten blijven gearmd op het podium staan als de Nationale Herdenking van oorlog slachtoffers plaatsvind. Een oudere man houdt een speech en daarna is het 2 minuten stil. Het is een respectvolle herdenking. Hierna krijgen we toch nog n toegift van Bette Smith’ Got to love your love’ Dit past helemaal bij de herdenking.

Foto's en verslag : Berry Rombouts

Om 21.00 uur komt de Belgisch/Nederlandse band Doghouse Sam and His Magnatones op het podium. What’s in a name? Ik ontwaar de Belgische presentator van Moulin Blues in de band, nl Wouter Celis, maar nu als zanger /gitarist. Druk baasje die Wouter. De band is voor deze gelegenheid uitgebreid met een bariton saxofonist en een toetsenman. Ze spelen traditionele blues uit de jaren 50, er zit zelfs wat rockabilly en wat boogiewoogie in hun blues. Ook in de band een hardwerkende  plukkende contrabassist en een relaxte drummer, die samen een puike ritmesectie vormen. Het laatste nummer is van John Lee Hooker, ‘Chicago Shuffle’ waarmee een eind komt aan een smaakvol optreden. Voor de verandering ga ik nog maar eens naar het Cafe.

Daar speelt de Australier Hamish Anderson die met een Amerikaanse bassiste en drummer aan het toeren is in Europa en meteen Moulin Blues aandoet.  Hamish is gezegend met n mooie en krachtige stem, maar hij is ook erg goed op zijn gitaar.  Zijn muziek is blues, maar ik hoor toch ook wel stevig werk, wat toch ook neigt naar rock. De band is goed op elkaar ingespeeld en blijft boeien. In ieder geval deze set. De 2^e set heb ik niet gezien. Voor wat vuurwerk ga ik weer naar het hoofdpodium.

De heren ‘Monster’ Mike Welch en Mike Ledbetter maken daar hun opwachting. Ik weet dat het vuurwerk word, omdat ik deze heren een paar weken geleden in Vlierden heb gezien. Dat ik daar een van de beste shows heb gezien van 2018 durf ik nu al te stellen. Welke band of artiest gaat hun optreden dit jaar overtreffen?  Na vanavond kan ik zeggen; de heren  zelf.  Wat een optreden, het was spetterend van begin tot het einde.  De ingehuurde organist en ritmesectie die al de hele Europese tour met Mike & Mike spelen zijn zo goed geworden en op elkaar ingespeeld. Dat geeft ‘Monster’ Mike de absolute gelegenheid om uit te blinken op zijn Fender zonder te vervallen in overdreven lang gesoleer. Ook Mike Ledbetter is heel geinspireerd bezig door voornoemde redenen en zingt de sterren van de hemel. Zoveel passie en plezier stralen ze uit en het publiek is uitzinnig. Mike Ledbetter bewijst eens temeer wat voor een geweldige entertainer hij is.  Ook de gitaar battles van de beide heren zijn strelingen voor de oortjes. De heren eindigen deze fenomenale set met een song van BB King als toegift.  Ik ga nu even n pintje pakken om de adrenaline in mijn lijf wat te laten zakken, als dat helpt tenminste.

Als afsluiter van deze eerste dag is die eer weggelegd voor de Engelsman Ian Siegal. Ian is al sinds 2016 regelmatig op tournee met 3  vrij jonge erg talentvolle Nederlandse muzikanten, ook wel bekend als de Rhythm Chiefs.

Het beetje rauwe stemgeluid van Ian doet toch wel denken aan een zekere Boss uit de VS. Ook Ian heeft (hele) verhaallijnen  in zijn liedjes, die hij ondersteunt met zijn kenmerkende gitaarspel. Zijn liedjes gaan over, liefde, verlies en maatschappelijke problemen. Zijn laatste cd heet The Rage, die is ook ingespeeld door the Rhythm Chiefs en opgenomen in Nederland.

Op het podium is uiterlijk niet veel  Rage te bespeuren bij Ian, ondanks dat hij toch verschillende nummers van deze cd vertolkt. De band is Onnederlands goed. Als je niet beter wist zou je zeggen dat er een Amerikaanse band staat te spelen.  Er is al veel gezegd en geschreven over de sologitarist in deze band nl, Dusty Ciggaar.  Deze jongen staat wel zo relaxt en subtiel te spelen, inderdaad klasse! Er hangt nu toch wel n andere sfeer in de tent dan bij de 2 Mike’s. Je moet nu  eigenlijk gewoon luisteren naar wat Siegal te melden heeft, en genieten van de band want ze spelen gewoon erg goed. Maar dat valt niet mee omdat er links en rechts flink gebuurt wordt, en er al een halve dag  gedronken is en het al tegen enen loopt. Beetje jammer dat een fijne dag zo uitgaat als de bekende nachtkaars. Als organisatie had ik de laatste 2 bands in een andere volgorde geprogrammeerd.