MEENA CRYLE & CHRIS FILLMORE BAND - HEYHOEF BACKSTAGE - TILBURG 19 JANUARI 2019 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Het eerste concert van 2019 in Heyhoef Backhoef te Tilburg was er eentje van de Oostenrijkse bluesband Meena Cryle & The Chris Fillmore Band. Voor zij aan hun concert begonnen was het eerst aan Moondaze, een Nederlandse band uit het Noorden van Nederland, om het talrijk opgekomen publiek te verwennen. Deze jonge band bestaat uit zangeres/bassiste Marja Boender, gitarist Sebastiaan Fledderman en drummer Tom Beemster. Hun set bestond uit zes zelf geschreven nummers en ze begonnen met de stevige bluesrocker 'Masterpiece', dat met veel overtuiging gezongen werd door Marja. 'Masterpiece' had dankzij drummer Tom Beemster en bassiste Marja Boender een stevige rock groove. Het was een stevige en aardige binnenkomer van dit jonge trio, al had deze song volgens mij wel wat Hammond klanken kunnen gebruiken om het helemaal compleet te maken. Daarna werd er even op de rem gestaan voor de ballade 'I Fell For You', waarin gitarist Sebastiaan Fledderman veel gevoel in zijn snarenwerk stak. De band toonde dat ze een breed spectrum van de rockmuziek gebruiken met hun muziek, want in het opzwepende en energieke 'Moonshine' waren zelfs punk invloeden terug te vinden. Vorig jaar in augustus bracht de band de single 'Optical Illusion' uit, dat door drummer Tom Beemster op de koebel werd op gang getrokken. Deze song had een sterk refrein en Sebastiaan liet horen dat hij goede en snelle vingers bezat tijdens zijn uitstekende solo op zijn Fender Telecaster. Ook in het knappe 'Electric Mistress' bleef Sebastiaan gretig met vlijmscherpe gitaar riffs strooien. In het instrumentale gedeelte kreeg het nummer een tempo versnelling en dat gaf het nummer nog een extra touch. Drummer Tom Beemster bekoorde met energiek slagwerk en bassiste Marja Boender plukte gedreven aan de dikke snaren van haar Squire Fender bas. Met Marja had deze jonge band wel een frontvrouw, die het publiek wist te bespelen en die zich als een vis in het water voelde op het podium. Ze ging zelfs op haar versterker staan, sprong van het podium af en ging voor het publiek spelen en ging op de rand van het podium zitten spelen. Ze beëindigden hun set met de vraag of hun laatste nummer vijf, tien of vijftien minuten zou duren. Het enthousiaste publiek kende het antwoord precies al en koos voluit voor de vijftien minuten. Volgens Marja zat in 'I Lost My Boots' alles wat de band muzikaal belangrijk vond en waar de band zichzelf het meest in herkende. Natuurlijk kan je in zo een lang nummer heel wat experimenteren en met een bas solo, drum solo en gitaar solo kreeg elke muzikant ook nog de kans om zichzelf in de kijker te spelen. 'I Lost My Boots' kende heel wat sfeer en ritmewisselingen, maar steeds slaagde de band er in om de power in het nummer te houden en het ook boeiend te houden voor het publiek. Dat laatste op zich is al een grote verdienste, want het is niet gemakkelijk om zo een lang nummer interessant en boeiend te houden. Voor dit optreden had ik nog nooit van Moondaze gehoord en dit optreden was een heel aardige kennismaking met deze jonge energieke Nederlandse rockband.

 

 

 

Voor meer foto’s van Moondaze in Tilburg : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157705905357175

 

 

 

Na een korte pauze was het de beurt aan Meena Cryle & Chris Fillmore Band uit Oostenrijk. Buiten Meena en Chris had deze band een hele gedaante verwisseling ondergaan. Met toetsenist Söa Fitzpatrick, drummer Robert Scoblocher en bassist Alex Trier stonden drie nieuwe muzikanten op het podium tegenover de laatste keer dat ik deze band live aan het werk zag. Het vijftal begon met de aantrekkelijke swingende shuffle 'Sweet Lovin' Mama'. Je zag dadelijk dat Meena er veel zin in had, ze toonde veel energie in haar bewegingen en zang. Toetsenist Söa Fitzpatrick leverde meteen zijn visitekaartje af met een prachtige solo en de ritmesectie met drummer Robert Schoblocher en bassist Alex Trier zorgden voor de stuwende en swingende groove. Gitaarvirtuoos Chris Fillmore liet op zijn Epiphone Les Paul ook al meteen horen dat hij over erg goede en snelle vingers beschikt. Van de Tom Waits cover 'Way Down In The Hole' had de band een erg mooie en vloeiende blues versie gemaakt, waarin Chris met veel overstuurd snarenwerk imponeerde tijdens zijn solo's en waarin Söa ons nogmaals liet genieten van zijn virtuositeit op de toetsen. De Epiphone werd gewisseld voor de witte Fender Stratocaster in de wondermooie slowblues 'Since I Met You', dat door Meena met veel emotie in haar stem gezongen werd. Gitarist Chris Fillmore schitterde met vlijmscherp en uitstekend snarenwerk op de hals van zijn witte Fender Stratocaster. In 'Since I Met You' soleerde hij minutenlang en het was elke seconde een puur genot voor het oor. Top nummer. Maar ook in stevigere nummers weet deze band haar mannetje te staan en daar is 'Enough Is Enough' een heel goed voorbeeld van. De stevige bluesrocker 'Enough Is Enough' is een sterk nummer met een rotsachtig en ruw geluid, dat uit hun laatste studio album 'Tell Me' komt. Het contrast met zijn voorganger kon bijna niet groter zijn en 'Enough Is Enough' was voor mij één van de sterkste uptempo nummers van het concert. Van de Sam Cooke cover 'A Change Is Gonna Come' maakten Meena en Chris een beklijvende slowblues, die je raakte tot in het puntje van je kleine teen. Meena haar prachtige stem kwam in deze wondermooie slow volledig tot haar recht. Met haar handen en gezichtsuitdrukkingen zette de zangeres haar woorden nog meer kracht bij. Het enthousiast publiek beloonde de band met een daverend applaus voor al dat moois. 

 

 

 

 

 

 

 

De band is ook aan een nieuw studio album aan het werken, dat normaal gezien in de helft van het jaar moet verschijnen en daar zal zeker ook het verschroeiende 'Lord Have Mercy' op te vinden zijn. Deze verschroeiende en stomende bluesrocker stond al op hun live album 'In Concert' en heeft alles wat een goed nummer moet hebben. Bassist Alex Frier (wat was die jongeman goed) en drummer Robert Schoblocher zorgden voor de stevige pompende groove en Chris haalde weer uitstekend uit met zinderend snarenwerk op de Les Paul. Met Wah Wah gedreven gitaarriffs trekt Chris Fillmore de zinderende bluesrocker 'Sinner' op gang. Deze song valt in dezelfde categorie als 'Enough Is Enough'. Fenomenaal gitaarwerk, uitstekende baslijnen, energiek slagwerk en knap toetsenwerk kwamen samen tot één geweldige sound die je vanaf de eerste noot meezoog met zijn heel aanstekelige beat. Het meeslepende door Bob Dylan en Danny O'Keefe geschreven 'Well Well Well' was in de versie van Meena en Chris een mix van swampy Delta Blues en gospel en werd op een prachtige meeslepende wijze gezongen door Meena. De zangeres vertelde dat ze graag samenzong met mensen uit Nederland en vroeg of het publiek haar gospelkoor wilde zijn in dit nummer. Het antwoord was overduidelijk ja en even later was heel Heyhoef Backstage 'Well, Well, Well' aan het meezingen tot grote vreugde van de vijf muzikanten op het podium. De gevoelvolle en emotievolle ballade 'Way Down' had een heel catchy refrein en zorgde voor kippenvel op mijn armen. In het instrumentale gedeelte ging het er iets feller aan toe, om daarna terug te keren en te eindigen met de zoete melodie waarmee 'Way Down' begon. Daarna nam de zangeres even tijd om hun eerste vinyl album te promoten. Het was geen nieuw album, maar wel de vinyl versie van het live album 'In Concert'. Meena en Chris waren duidelijk blij en fier op het album. De meeste nieuwe nummers van Meena Cryle & Chris Fillmore Band zijn wel iets steviger en hebben iets meer rock en iets minder blues dan hun oudere songs. Dat was ook het geval in de rocker 'In My Father's House', dat bol stond met Wah Wah gestuurd en psychedelisch gitaarwerk. Meena Cryle & Chris Fillmore drukten zeker hun eigen stempel op deze Eric Bibb cover, want instrumentaal bleef van het origineel weinig over. Alex Trier imponeerde met zijn diepe baslijnen en drummer Robert Schoblocher zorgde voor de strakke stevige groove. Halfweg kende het nummer een erg mooie sfeer en tempo wisseling.

 

 

 

Voor meer foto’s van Meena Cryle & Chris Fillmore Band in Tilburg : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157706001895294

 

 

 

'I Got You' had een lang uitgesponnen intro met alleen de stem van Meena en de toetsen van Söa Fitzpatrick. Eenmaal de andere instrumenten hun intrede deden werd het een vloeiende rocker. Meena stelde haar band voor en ze vertelde dat Chris Fillmore haar nog elke avond weet te verrassen op zijn gitaar. Ook voor de andere bandleden had de Oostenrijkse zangeres niets dan lof. De band had al een paar schitterende slowblues nummers gespeeld tijdens dit concert en met 'Scream' hadden ze nog zo'n prachtig pareltje in petto voor het publiek in Tilburg. Niemand in Heyhoef Backstage bleef onberoerd en het was dan ook muisstil wanneer gitaarvirtuoos langzaam het volume verminderde, zodat je alleen nog het geluid van de vingers en het plectrum op de snaren van de gitaar hoorde. Even later ging het volume terug de hoogte in en het dankbare publiek gaf Chris Fillmore een warm en langdurig daverend applaus. Chris verdiende dat ook, want het gitaarwerk dat hij tijdens 'Scream' etaleerde was van sublieme kwaliteit. Het laatste nummer van de avond was de swingende shuffle 'Ti Na  Nee Na Nu'. Meena vroeg iedereen om recht te staan en mee te dansen op dit laatste nummer. Het publiek reageerde massaal en even later werd Heyhoef Backstage een enorme danszaal vol dansende mensen. Bassist Alex Trier speelde al heel de avond op hoog niveau en kreeg nu zijn moment in de spotlights met een langdurende en opwindende bas solo. Ook Robert Scoblober gaf het beste van zichzelf tijdens een korte maar uitstekende drum solo. De zangeres liet de band stoppen met spelen en liet het publiek haar band zijn door het ritmisch in de handen te laten klappen. Het was een echt feestje in Tilburg en spijtig genoeg komt aan feestjes ook een einde. John Maes voelde ook wel aan dat hier een vervolg moest aan gebreid worden en daar was het publiek volkomen mee eens. Wanneer de band terug op het podium verscheen en de Bruce Springsteen cover 'I'm On Fire' inzette ging het publiek helemaal loss. Deze song die iedereen wel kent zorgde weer voor een massaal meezingmoment. Het geweldige concert werd afgesloten met de swingende shuffle 'Early One Morning', waarin pianist Söa Fitzgerald en gitarist Chris Fillmore voor de laatste keer hun instrumentale virtuositeit mochten etaleren. Om het helemaal af te maken breide de band nog een beetje 'Bye Bye Baby Goodbye' aan deze shuffle en daarna was het onherroepelijk gedaan. John Maes en zijn helpers mogen heel fier zijn op dit concert. John zette de geluidsman en de vrouw van het licht nog in het zonnetje.

 

 

 

 

Verslag en foto's : Walter Vanheuckelom