LOWLANDS 2023 DAG 3

Nadia Denys ( foto's) - Gert Embrechts ( tekst)

De tenten en tassen worden al naar de parking gesleept wanneer ik ’s morgens naar de festivalweide loop. Veel tegenliggers dus, maar ze komen allemaal meteen terug want dit is de laatste dag van het festival en niemand wil één minuut van het feestje missen!

Ik ben vroeg en stroll wat rond en laat me verassen door de geluiden, beelden en bijzondere LowLandsplekjes die op me afkomen…

LOVE HOTELS

Ergens tussen het groen zie ik een ark met een kleurrijk deurtje en LOVE HOTELS erboven. Er is niet veel meer nodig om mijn nieuwsgierigheid te wekken natuurlijk. Achter het deurtje is een beekje van enkele meters breed en een brug die je over de waterplanten naar de overkant brengt. Het is een idyllisch plekje weg van de drukte. Tussen het groen staan 4 kleine plastic hutjes. De 2 jonge dames die me verwelkomen, zijn verwonderd dat ik geen idee heb wat deze plek is. Wel, als je in alle rust een wip wil maken met je partner of scharrel (no questions asked) kan je hier van elkaar genieten… op schone lakens, want die verversen we na elk bezoekje! Leuke job hebben jullie op de kop getikt, zeg ik. De jonge dames lachen en corrigeren, het is een bijzonder job.

Wanneer ik de idyllische plek verlaat waar de LOVE HOTELS hun plekje buiten de drukte hebben, hoor ik in de verte rapmuziek…

SOR EN SORKEST

Op een podium begeleiden 10 strijkers, 5 blazers, een keyboardspeelster en een DJ booth de Amsterdamse rapper en producer SOR. Na het winnen van het TV-programma Maestro (waar hij tot beste niet pro-dirigent werd verkozen), nam hij gewoon de klassieke muzikanten mee op toer en doopte het geheel om tot zijn SORKEST! De voice processing op de stem van SOR is substantieel, de strijkers en blazers ondersteunen de zang, maar een echt experiment waarbij rap en klassiek elkaar beïnvloeden tot een nieuwe muziekstijl, is het niet. Het is verdienstelijk, maar ook jammer want dit idee had een groter potentieel. 

Hahaha, meen je dat nu echt? Een hedendaagse, jonge vrouw die smartlappen zingt in de traditie van Johnny Jordaan en André Hazes? Jawel, en hier is ze…

SOPHIE STRAAT

Op het podium naast het Sorkest, hoor ik haar. SOFIE STRAAT. Ze heeft het over racistische klootzakken die niet bij haar club horen. Dat bezingt ze met haar Amsterdamse accent in het liedje ‘Mijn Club’. Wie wil ze erbij en wie blijft buiten. Haar levens- en protestliedjes worden gesmaakt. Het is oer-Hollands en oh, zo leuk. Dat ze af en toe een toon mist, doet er niet toe. Het gaat om wat ze bezingt over het Amsterdamse straatleven. ‘Mooier als je lacht’ is dan weer de verwerking van een nare gebeurtenis met een man die haar ongewild betast en dan de rotopmerking maakt ‘waarom kijk je zo zuur, je bent mooier als je lacht’.

Een beetje verder staat een bord met LL Wetenschap erop…. WTF? Wetenschap op een festival?

LL WETENSCHAP

5 containers en een tent nodigen de LowLanders uit om deel te nemen aan wetenschappelijk onderzoek. Wat gebeurt er met je brein als je naar muziek luistert? Kan het je gelukkiger maken? Die vraag heb ik gisteren (LL Dag 2) al beantwoord in de openbaring die ik voelde bij het beleven van een concert met het Ezra Collectief.

Je kan ook op het ‘schoonste WC van LowLands’ je uitwerpselen achterlaten voor hersenonderzoek. Naar het schijnt kan je via je fecaliën iets te weten komen over de werking van je hersenen…

Of wil je deelnemen aan een experiment met virtuele psychedelische ervaring? Werkt dat evengoed als een pilletje? Het is maar een greep uit de boeiende wetenschapsinstallaties die je hier kan vinden en vooral ervaren!

Slenterend langs de ‘market en Wellness street’ naast de vijver kom ik ook een openluchtsauna tegen waar je na een zweetbeurt naakt in de vijver kan springen! Ohja, bijna vergeten, ik had nog een optreden gepland. Daarvoor zijn we hier, toch! 

Ik ben net op tijd voor een concert dat mijn nieuwsgierigheid enorm heeft geprikkeld bij het lezen van de introductie: een Haagse band met fonkelende blazers en strijkers die slimme en dansbare emoties vangen. Wow, daar wil je van proeven…

SON MIEUX

Wat een stel marginalen in foute kleren lijkt te zijn, ontpopt zich tot uiterst gewiekste podiumbeesten die hun publiek weten te bespelen zoals Jimy Hendrix dat kon op zijn gitaar. Welcome to the pleasure dome!

Zo heerlijk bombastisch als hun ‘foute’ hemden, broeken, brillen zijn (alsof ze een tweedehands winkel in afgedankte glitterkostuums hebben leeggeroofd), zo aangenaam bombastisch is ook het begin van hun optreden. De heerlijke discopop die ze brengen zou zomaar uit de motor van Chic of Sister Sledge kunnen komen. De uitstekende vioolklanken van Maud Akkermans - elke strijk op haar viool wordt een orkest - en de heerlijke saxnoten van Justin Schellekens geven heel wat extra’s aan de stevige sound van de Haagse band SON MIEUX. Het zooitje ongeregeld maakt er meteen een feestje van. De discobol ontbreekt, maar alle andere ingrediënten zijn aanwezig. Als kers op de taart is er Camiel Meiresonne, de leader of the band. Hij is vanaf seconde één de begeesterende bespeler van het publiek. Met zijn zilveren majorettenpakje (gelukkig wel met een broekje erover) vervult hij meesterlijk de rol van popster, alsof hij Robbie Williams zelf is. ‘This is the moment’, ‘1992’ en ‘Drive’ swingen als een tiet (sorry, Hollandse uitdrukking). Bij de eerste noten van ‘Everything’ verwacht ik dat Nile rogers himself op het podium zal stappen. In ‘Multicolor’ krijgt Bassist Timo ‘Las Vegas’ Prins even een glansrol. Op zijn 14de beleefde Camiel Meiresonne zijn eerste LowLands, nu staat hij met zijn band SON MIEUX op het hoofdpodium… en terecht!

Maar ik moet snel door naar een volgende gig waar een supergetalenteerde Belg op me staat te wachten. Nou ja, op mij?

TAMINO

Overeind blijven op zo n groot festival als Belg? Stromae deed het vorig jaar moeiteloos. Maar ja, Stromae is dan ook een maestro. 

Gewapend met slechts zijn gitaar en zonder spannende intro of een bombastische aankondigingen, stapt TAMINO een beetje verlegen het grote Bravo podium op. De tent is goed vol gelopen. De eerste klanken op zijn gitaar brengen je meteen in een andere wereld. Zijn bijzondere, dromerige stem brengen je naar een plek ergens tussen de bergen in een warm, exotisch land. Dit godenkind van een Egyptische vader en een Belgische moeder zegt niet één keer ‘Lowlands, how are you feeling’, zoals bijna elke band zijn publiek bij de show tracht te betrekken. TAMINO stamelt af en toe ‘Dank u’ en ‘Het is leuk om hier nog eens te mogen spelen’. Hij betrekt zijn publiek niet bij een optreden, hij betovert ze met zijn klanken, zijn stem, zijn charisma. Ook zijn band helpt enorm om je weg te laten dromen naar andere plekken in het TAMINO universum. Vooral zijn cellist speelt hierbij een hoofdrol. 

TAMINO opent betoverd met ‘A drop of Blood’, tovert ook geweldige versies van ‘w.o.t.h.’, ‘Tummy’, ‘The First Disciple’ en ‘The Longing’ uit zijn mouw om the eindigen met het prachtige ‘Habibi’. Het is een duet geworden met zijn cellist. Het lied laat het publiek ontroerd en verstild achter. Een innemende song en een bovenaardse stem, meer heb je niet nodig om enkele duizenden Nederlanders muisstil te krijgen en te laten genieten.

ARMAGEDDON! Ondertussen bereikt de stress in mijn lijf en hersenen een hoogtepunt. De avond valt bijna, het is de laatste dag en ik wil nog zoveel dingen zien, beleven, horen… Het is alsof de wereld zal vergaan op het einde van dit festival en de Grote Leegte, het Zwarte Gat wacht waarin alles zal verdwijnen. Ok, dan maar veel kort na elkaar in plaats van 1 lang optreden. Klaar voor een achtbaan? Her we go! 

FEVER RAY

Deze all female band uit Zweden is het geesteskind van Karin Dreijer. De geest in geesteskind mag je letterlijk nemen want de band betovert je niet, ze beheksen je. Op diepe, pompende synthbassen, ondersteund door ritmes die rechtstreeks uit de donkerste jungles komen, bewegen vreemde wezens in vreemde kostuums alsof ze computergestuurde robots zijn. ‘ What they call us’ is de opener en inderdaad een goede vraag: hoe moet je deze figuren die recht uit zombieland kunnen komen, noemen? Elke tekst in elk nummer wordt ook steeds door de drie frontvrouwen samen gezongen met a-typische harmonieën.  In ’When I grow up’ zingen ze zelfs met kinderstemmetjes die uit een graf komen over het verlangen omarmd te worden. Ik weet niet of ik de wezens van FEVER RAY zou durven omarmen, maar fascinerend en onvergetelijk zijn ze zeker! Weird stuff dus, maar ik moet verder… And now for something completely different!

DE JEUGD VAN TEGENWOORDIG

Een flinke portie nostalgie uit de hoogdagen van de Nederpop zuigt me naar het grote Alpha podium. Wie (van mijn generatie) heeft er niet meegezongen en gedanst op ‘Watskeburt’? Dat de heren van DE JEUGD VAN TEGENWOORDIG nog steeds sant-in-eigen-land zijn wordt duidelijk aan de opkomst: nog nooit heb ik zoveel volk in en rond de Alpha-tent zien staan. De mainstage en de heuvels errond, barsten uit hun voegen. Niemand kan er nog bij, niemand kan er nog door. Willie Wartaal, Vieze Fur en Faberyayo worden dan ook begroet als helden wanneer ze op het podium komen. Ze maken er een zegetocht van waarbij elke song wordt meegebruld door tienduizenden fans. Het optreden is wat rommelig en slordig, maar dat maakt niet ui. Het is een feestje dat best wat chaotisch mag zijn.

Enkele minuten later sta ik aan de andere kant van de wei voor een neofolk-groep die muziek maakt gebaseerd op teksten uit originele artefacten uit de ijzertijd en het Viking-tijdperk… Wat? Rennen! Daar wil je bij zijn, toch?

HEILUNG

Een 20-tal silhouetten in gewaden met geweien op hun hoofd en een dikke gestripte tak in hun handen, staan in een cirkel bij elkaar. Met een grote waaier verdrijft de ceremoniemeester de geesten rond de aanwezigen. Als een volleerd druïde spreekt de MC vervolgens zijn discipelen toe: ‘Remember that we all are Brothers, all people, and beasts and trees, and stones and wind, we are all the same, from the one great being that was always there…’. Niet alleen de volgelingen, maar ook het overgrote deel van de toeschouwers in de Heineken-tent herhalen de woorden van de MC. De bezwering voltrekt zich voor mijn ogen en ook ik raak in de ban. Je voelt plots de aanwezigheid van vele voorvaderen die ooit deze planeet bevolkten. HEILUNG omschrijft zijn muziek dan ook als "amplified history”. Wanneer uit een holle tak een soort windtoon wordt geblazen en de MC een enorme kreet slaakt, starten de volgelingen op drums te slaan en declameren teksten die het midden houden tussen een Nieuw Zeelandse Haka en de Latijnse ochtendvespers in een klooster. HEILUNG betekent genezing en als ze dit een uur volhouden gaan er veel geesten uit de zielen van de toeschouwers verdreven zijn! 

Helaas roept het hier en nu met heel luide stem: BILLIE EILISH GAAT BEGINNEN OP DE MAINSTAGE!!!

BILLY EILISH

Kan je té hoge verwachtingen hebben voor een concert? Kan een artiest in je hoofd té groot, té mythisch zijn geworden? Ik ben zenuwachtig en bang wanneer ik bij de mainstage sta te wachten op wat het hoogtepunt van deze LowLands zou moeten worden. Zou, want het voelt alsof je het meisje waarop je verliefd bent geworden voor de tweede keer gaat zien en je na de eerste keer haar uitstraling zo hebt geïdealiseerd, dat het bijna moet tegenvallen. Ok, ik sta dus voor de BILLIE EILISH reality check.

Het licht gaat uit. Oorverdovend gegil van duizenden fans. De eerste tonen van ‘OXYTOCIN’. Weer een oorverdovend gegil. Lichten flitsen, schijnwerpers gaan op en neer, zware drumslagen gaan door merg en been. Op het podium is er nog niets te zien. De spanning wordt hier heel goed opgebouwd. Het verlangen om haar te zien, wordt bijna ondragelijk. De drums en bas zwellen aan. Als een raket wordt BILLIE plots vanuit een luik op het podium naar boven gekatapulteerd en staat de grootste ster van het moment voor onze neus. Tranen schieten in vele ogen. Mijn trommelvliezen springen van het gebrul en de vreugdekreten rondom mij. De trein is vertrokken. There is no way back!

Het eerste wat me opvalt: BILLIE EILISH is een superster, maar het blijft ook en vooral een kleine, jonge vrouw op een heeeeeeel groot podium. Ok, in de verte, ergens links bovenaan staat haar broer Finneas achter keyboards en rechts bovenaan in het donker zit een drummer. Het statement is duidelijk: we kijken niet naar een band, maar naar BILLIE EILISH. Zij is de ster en niemand anders krijgt de spotlights. 

Het tweede wat me opvalt: ze doet het moeilijkste wat een zanger kan doen… live fluisterend willen zingen. In de studio is dat heerlijk, maar live? Soms hoor je haar stem dan ook niet goed, maar na een tijdje wordt dat euvel opgelost. 

Een laatste dingetje: hoe zing je als alle fans elk woord luidkeels meezingen? Moet je dan zelf nog zingen?  BILLIE laat dan ook delen over aan de fans. Ze voelen zich gezien en  vinden het heerlijk. Zo gaan ‘Bury a friend’, ‘I didn’t Change My Number’, ‘NDA’ en ‘My Strange Addiction’ voorbij terwijl ik een beetje afstandelijk observeer en geniet van het spektakel (met af en toe gigantische vlammen die opschieten uit het podium) en mijn reality checklist afga: mijn dromen over het meisje waarop ik verliefd ben geworden, is nog steeds adembenemend. En dan moet het beste nog komen. 

Wanneer broer Finneas aan de piano ‘Idontwonnabeyouanymore’ inzet, komt de prachtige stem van BILLIE EILISH tot zijn volle recht. Ook ‘lovely’ en het op soul drijvende ‘My Future’, beiden ondersteund door de pianoklanken van grote broer, dringen door tot het diepst van je hart. Yes, this is my girl!

Met een weelde aan steengoeie songs moet je soms gewoon zingen om een publiek te begeesteren en te ontroeren. Dat doet ze soms met een stevige song zoals het indrukwekkende en luid meegebrulde ‘You should see me in a Crown’ of het pikzwarte ‘Oxytocin’, dan weer met een ballad zoals het ontroerende ‘What was I made for?’.

Wanneer grote broer en Billie op een krukje, met alleen maar een gitaar, enkele songs brengen, staat de wereld stil. Het is alsof ze in je woonkamer voor je komen zingen. Privé. Zo intiem wordt het plots. Finneas neemt de tweede stemmen voor zich. ‘I Love You’, ‘Your Power’ en ‘TV’, de schoonheid van de songs komen in deze eenvoudige setting vanzelf bovendrijven. 

Wanneer de show naar zijn einde loopt, vuurt BILLIE EILISH nog ‘All the Good Girls go to Hell’, everything I wanted’ en ‘Bad Guy’ op ons af. Het is al mooi geweest, maar de titelsong van de toernee ontbreekt nog… de stevige rockballad ‘Happier Then Ever’. 

Mijn zenuwen zijn al lang weg, mijn angst al lang vervlogen, want BILLIE EIlish lost op bijna alle momenten de té hoge verwachtingen in. Wat me misschien nog het meest bijblijft: BILLI EILISH blijft steeds met de voetjes op de grond, heeft geen sterallures en spreekt het publiek aan alsof ze met vrienden een leuk avondje uit heeft. Het is van een ontroerende eenvoud, ondanks haar status. Merci, miss BILLIE EILISH PIRATE BAIRD O’CONNELL (om volledig te zijn) !