LOWLANDS 2023 DAG 2

Het is al na 1u ’s middags wanneer de man van de security vraagt om mijn tas te openen. Een computer en een hoofdtelefoon. Het mag mee de weide op omdat ik een polsbandje met PRESS aan mijn rechterpols heb. Ik moet snel zijn. Te laat opgestaan. Te laat naar de festivalweide vertrokken en ik heb mijn zinnen gezet op een jazzcollectief. Wat? Hier op LowLands. Misschien wel, want in principe kan op LowLands alles. In principe…

EZRA COLLECTIVE

Zwoele reggae zweeft over de festivalweide wanneer ik de Heineken-tent nader. Ik ben op weg naar het Ezra Collective uit Londen. Ronkende verhalen over het versmelten van jazz, afrobeats en electronica maakten van dit ensemble een fenomeen. Ze veroverden de harten van het publiek op vele jazz festivals, maar de harten veroveren hier op dit festival?

Een optreden van het Ezra Collective is een gebeurtenis waar iedereen zich moet thuisvoelen, iedereen zich geaccepteerd moet voelen en bovenal iedereen zich veilig moet voelen, so I want you to say hello to at least one stranger next to you, vraagt de drummer (en tevens MC van het concert) Femi Koleoso. En inderdaad iedereen, ook ik, schudt handjes, geeft knuffels aan totale vreemdelingen. De harten zijn veroverd, de muziek zal tijdens het uur durende swing-festijn de rest doen. 

Meteen zet een trein van super aanstekelijke en opzwepende afrobeat jazz in. Geen pauze tussen nummers. Het is een jukebox waaruit onophoudelijke funky, groovy songs en improvisaties stromen gebracht door klassenbakken van muzikanten! Wie niet wakker was, is het nu. It’s a new day, it’s a new dawn, it’s a new life, zong Nina Simone en wat voor een nieuwe dag! Je hoeft niet met vliegtuigen te reizen om in exotische werelden te komen. Ezra Collective neemt je mee op een reisje rond de wereld. Africa, de Caraïben, Latijns America… de invloeden vliegen voorbij en nemen je mee. Van deze muzikale wereldkeuken wordt je gelukkig! Het onderzoek naar de invloed van muziek op je hersenen en geluk kan worden stil gelegd en is bij deze bewezen. Weg met anti-depressiva, ga naar een concert van deze Londense boys! 

Tot de drummer weer het woord neemt en nuanceert: I’m not happy all the time, nobody is happy al the time. We got to be realistic. BUT… joy is more important than happiness.  Joy is in your soul. Search for joy in your soul so you can handle tomorrow and the day after… en dan gaat het feest weer verder met ‘Feel my joy’. Ik swing en huppel de tent uit en voel nog uren de joy die Ezra Collective me gaf!

FOMO… 3 optredens heb ik op mijn lijstje staan die allemaal min of meer op hetzelfde moment geprogrammeerd staan. Wordt het BOYGENIUS, WENDE of YUNGBLUD? Inne-minne-mutte… HELP! Ik ga hetzelfde trucje toepassen als iin een restaurant wanneer ik niet kan kiezen. Ik bestel een mix of een plateautje sharing food. Van alles een beetje proeven. Weg keuzestress! Eerst naar de meiden van…

BOYGENIUS

Je moet het maar verzinnen, BOYGENIUS als naam voor een all female band! Het is dan ook begonnen als een grap, eigenlijk om elkaar vertrouwen te geven. Zoveel jongens met artistieke ambities worden door hun ouders opgevoed met het credo: al wat je doet is geniaal. Waarom zouden onze ideeën dan niet (op zijn minst) de moeite zijn. En zo moedigden de meiden van BOYGENIUS elkaar aan in de studio tijdens de opnamen van hun eerste plaat: vertel je idee zonder verontschuldigen, zoals de gemiddelde boy genius zich ook niet afvraagt of zijn ideeën wel de moeite zijn! 

Hun show opent dan ook niet toevallig met een knipoog: The Boys are Back in Town van Thin Lizzy. Voor de 3 bandleden het podium bestormen, verschijnt op het scherm bovenaan het podium een heel knap stukje a-capella, live vanuit de backstage. Dat toont meteen hun krachtigste wapen: prachtige stemmen en heel mooie harmonieën. De 3 BOYGENIUS-en zingen tijdens het concert afwisselend een nummer, maar het is de samenzang die hen onweerstaanbaar maken. Bijvoorbeeld in het mooie, intieme ‘Emily I’m Sorry’ of het met  akoestische gitaar ondersteunde ‘True Blue’. Bij de meer gecompliceerde songs staan de muzikale beperkingen soms nog in de weg. Maar ja, ondertussen is BOYGENIUS uitgegroeid tot een Amerikaanse supergroep en reizen de 3 bandleden (Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus) de wereld rond met hun meerstemmige pop en rocknummers. Wie ben ik om hierop iets aan te merken… Live worden ze trouwens aangevuld met 4 muzikantes. Een echte all female band dus.

Halfweg het concert krijg ik een melding: WENDE begint meteen aan haar concert. Ik ruk me los van het Bravo podium en ren naar de Heineken venue. Foto, je kent het wel.

WENDE

In een artikel verdedigde de programmator van LowLands zich enkel jaren geleden nog dat het niet makkelijk was om voldoende vrouwelijk artiesten te programmeren op LowLands. Waarom heeft WENDE dan 20 jaar moeten wachten voor ze op LowLands mocht optreden? Want u gelooft het of u gelooft het niet, maar deze powergirl van het eerste uur heeft tot 2023 moeten wachten voor ze op dit Nederlandse podium mocht klimmen.

WENDE bedankte voor de uitnodiging met een onwaarschijnlijk krachtige en uiterst persoonlijk optreden waarna meer dan 90% van het publiek, mannen en vrouwen, met tranen in hun ogen of letterlijk huilend achterbleven. 

Hoe doet ze dat? Wel, WENDE stelt zich open en kwetsbaar op. Ze laat tot in het diepste van haar ziel kijken en raakt daarmee de toeschouwer tot in het diepste van zijn ziel. Of het nu gaat over haar donkere momenten, haar vrolijke opwellingen, haar twijfels, haar lust of verlangens, ze bezingt het. Elk woord, elke lettergreep, elke vezel van haar lijf vertellen en verbeelden haar zoektocht vol woede, vreugde en twijfel. Ze is als Brel, Stromae en Nick Cave samengeperst in een vrouwenlichaam. 

Ze opent met het ruwe ‘Dit is Alles’ waarop WENDE de elektrische gitaar bespeelt alsof ze de duivel eruit wil rammen. ‘Dans voor de Liefde’ is een zoektocht naar wat ze nodig heeft in het leven. Ze geeft ook het antwoord: ondanks alle rotzooi in het leven heeft ze het nodig om te weten dat de liefde zal zegevieren. Maar gelooft ze dat ook zelf? Die twijfel blijft in het hele song de boventoon voeren. In ‘Deze Gin’ zoekt WENDE naar troost in alles wat haar kan verdoven. Uit een tekst van Joost Zwagerman puurde ze het wondermooie ‘Voor alles bang geweest’. De sensuele dans die ze opvoert in ‘Alles weggegeven’ ontaard in een onvoorspelbare elektropop die de hele tent in een danstempel verandert! Een duet met Froukje die plots op het podium verschijnt…

WENDE is een duizendpoot, een kameleon en zoekt steeds naar nieuwe uitdrukkingsvormen voor wat ze voelt en meemaakt. Je kan haar niet vastpinnen op een stijl of imago. Ze is WENDE.

Optreden voor een publiek, connectie maken met mensen via haar muziek, kortom live spelen is het liefste wat ze doet, vertelt WENDE. Ze bedankt dan ook iedereen die voor en achter de schermen heeft gewerkt om het optreden mogelijk te maken. Oh ja, wie deed dat vorig jaar ook op LowLands? Juist, Stromae. Samen zijn we sterk, voegt ze eraan toe. Vroeger was dat anders. Toen dacht WENDE dat het stoer was om alles alleen op te lossen, maar ze weet nu als geen ander: af en toe heb je iemand nodig die je vastneemt en vasthoudt. Dat is wat iedereen wil. Af en toe niet sterk hoeven te zijn en armen om je heen. Wanneer ze het heel intieme en ingetogen ‘Hou me vast’ inzet, wordt het publiek muisstil. Overal omhelzen toeschouwers elkaar. Het grootste deel van de aanwezigen krijgt tranen in de ogen. Het gevoel dat WENDE bezingt herkent iedereen. Hier en daar beginnen mensen te huilen. Soms stilletjes, soms hartstochtelijk. Het optreden is vervelt tot een gratis groepstherapie. Merci, WENDE om je menszijn te delen. 

Ik ben dus te lang in de bezwering van Wende blijven hangen en dreig het volgende optreden grotendeels te missen. Het kost me ook moeite om al naar een volgende concert te hollen, maar ik heb het me voorgenomen om jullie mee te nemen naar…

YUNGBLUD

Ik kom net bij de grootste tent van LowLands wanneer deze lad from London zijn recente hit ‘Fleabag’ speelt. Het publiek is al in extase en Dominic Harrison alias YUNGBLUD zweept de boel onophoudelijk op. Handjes in de lucht, zwaaien met de armen, allemaal bukken, allemaal springen… de meester beveelt en de volgelingen gaan graag mee met de hyperkinetische leider. Met zijn make up en driekwartbroek ziet YUNGBLOOD er trouwens uit als een kruising tussen The Joker en Angus Young van AC/DC. 

Met het iets melodieuzere en poppy ‘Anarchist’ laat YUNGBLUD zich van zijn kwetsbare kant zien. ‘I Think I’m ok’, de song die hij samen met Machine Gun Kelly en Travis Barker uitbracht, bounced weer bakken vol energie van het podium naar het publiek toe. De geprojecteerde tekst van het hilarische ‘Lowlife’ zorgt ervoor dat iedereen mee kan brullen. Met de krachtige afsluiter ‘Loner’ doet Yungblud het begrip Wall of Sound alle eer aan. De 4 gigantische Marshallspeakers en dito basamplifier strooien golven van puur plezier over de weide. We zingen ‘ooh, ooh, wahooh’ nog lang nadat YUNGBLUD en zijn gang van het podium is verdwenen.

FOALS

Zaterdagavond 21.15. Met een geweldige knal als slotakkoord stappen de heren van FOALS het podium zonder enige aankondiging dat dit het laatste nummer was. We blijven een beetje verweesd achter. What a ride! FOALS is niet te vangen voor één gat. Zelfs niet voor meerdere. Het optreden begon super funky en eindigde in diep zwarte postpunk. Wat een pallet! Hun label van super live band is een understatement. 

Een uur eerder was er nog niets aan de hand. Het funky ’Wake me up’ gevolgd door het al even swingende ‘Mountain at My Gates’ openen de show. Leuk, swingend en uitstekend gebracht. Het wordt zelfs nog luchtiger en er zweeft een vleugje Trinidad gitaar voorbij in ‘Olympic Airways’. Heeft Balthazar zijn mosterd gehaald bij ‘2001’ en ‘My Number’? Twee funky songs die zo uit het Baltazar repertoire geplukt zouden kunnen zijn.

Maar dan kantelt de show. ‘In Degrees’ geeft al een eerste waarschuwing. Het hoge stemmetje van zanger Yannis Philippakis wordt aan de kant geschoven. Het stemgeluid wordt langzaam donkerder. Enkele new wave invloeden sluipen de vrolijkheid binnen. Het intiemere en donkere ‘Spanisch Sahara’ zet die trend verder. I’m the fury in your head, zingt Yannis. En dat is exact wat er gebeurt. De woede komt naar boven en zal uiteindelijk vertaald worden in postpunk songs als ‘What went wrong’ en het pikzwarte 'Two steps, Twice’. Philippakis gaat daarbij ook tekeer als door de duivel bezeten. Hij zingt niet meer, maar schreeuwt zich schor, springt het podium af en weer op en geeft onheilspellende donkere gitaarsolo’s… en laat ons verweesd achter. Verdoofd en volledig van mijn melk stap ik weg van de main stage. What a ride!

nota - meer foto's van Nadia Denys in de rubriek PHOTOS