Sean Webster & The Deadlines + Robert Smith Blues Band - Blue Collar Hotel Eindhoven 20 april 2016

 

Het beloofde een mooie zaterdag avond te worden in het Blue Collar Hotel te Eindhoven. Organisator Bert Verheijden had twee bands op het programma geplaatst met twee verschillende muziek stijlen. De Robert Smith Band is bekend door zijn covers van traditionele blues nummers. Sean Webster is bluesrock met soms heel wat power, maar ze kunnen ook overtuigend mooie ballades brengen. De gitaren zijn bepalend in deze band en dat kan ook moeilijk anders, met twee erg goede gitaristen als Sean en Ash Wilson. Zaterdag kregen ze nog versterking van John Amor. Dat dit vonken op het podium van het Blue Collar hotel zou geven was bijna zeker.

 

Maar laat ons beginnen bij het begin, namelijk de Robert Smith Band. Het zestal begon rond half negen aan hun set van anderhalf uur. De Robert Smith Band is één van de weinige bands in Nederland die van de oude traditionele blues hun handelsmerk gemaakt hebben en dat er nog plaats is voor deze muziek bewijzen hun vele optredens en hun vele fans. Met de Elmore James cover 'Stranger Blues' wisten ze dadelijk te bekoren en gitarist Hans van den Bosch en toetsenist Rob van Gemert mochten al dadelijk laten horen dat de vingers in goede doen waren. Tijdens 'Walking The Dog' nam gitarist Ralph Masius de eerste solo voor zijn rekening en Hans nam de volgende pittige solo voor zijn rekening. De medium shuffle 'Chaingang Blues' ging zo goed als naadloos over in de heel mooie slowblues 'As Years Go Passing By'. In dit kippenvel nummer speelde Rob van Gemert zich in de kijker. Bassist Albert van Beurden en drummer Karel Fransen hadden het duidelijk naar hun zin op het podium en zorgden voor een heerlijke pompende groove tijdens 'Born In Chicago'. Hans van den Bosch etaleerde nogmaals zijn klasse en daarna nam frontman Robert Smith de teugels in handen met de bluesharp. Er was nog een mooie ritme versnelling, zodat de song nog meer pit kreeg. Het was nog vroeg op de avond voor een meezing moment, dus liet Robert dat maar passeren. Voor mij was het mooiste nummer 'Rambling On My Mind'. Pure Chicago blues die de band heel goed wist te brengen. Ralph Marius zorgde met kleine korte riffjes op de gitaar voor de afwerking en zijn collega Hans zorgde voor het intense, felle en pure vingerwerk op de snaren. In 'Crying Like A Baby' deed hij dat laatste nog eens glansrijk over. De Robert Smith Band eindigde sterk met de BB King cover 'The Thrill Is Gone'. Het publiek had het naar hun zin gehad en bedankte de band uitgebreid.

 

https://www.youtube.com/watch?v=rwiGHKPwEsQ

 

Daarna was het wachten op de Britse band Sean Webster & The Deadlines, die voor de gelegenheid ook nog Jon Amor hadden meegebracht. Nieuw was drummer Joel Purkess, die zijn tweede optreden met de band speelde. Met de shuffle 'Little By Little' werd het concert op gang getrokken met de drie gitaar slingers vooraan op het podium. De ambiance zat er dadelijk in en Sean, Ash en Jon mochten al een staaltje van hun kunnen laten horen, zo wist iedereen in de zaal wat deze drie heren in huis hadden. Een heerlijk lange versie van BB King's 'The Thrill Is Gone' was het volgende nummer dat we op ons bord kregen. Jon Amor nam met zijn Fender Strat het grootste deel van het spetterend gitaarwerk, met sprekend gemak voor zijn rekening. Ash liet in de tweede solo horen dat hij het onderspit niet moest delven voor Jon als het op gitaar werk aankomt. Bij het begin van hun set had Sean al laten weten dat hij gans de week ziek geweest was en dat zijn stem er nog steeds last van had en dat was nog duidelijk te horen. Niet dat Sean zich inhield, want hij ging er vol voor en genoot van elke seconde. Uit hun recentste, uitstekende album 'See It Through' kwam de ballade 'Still Remember', waarin zo wel de stem van Sean als het beklijvende gitaarwerk voor kippenvel zorgde in het Blue Collar Hotel. Om Sean's stem toch een beetje te sparen nam Ash de vocals voor zijn rekening in 'Superstition'. Ja, de band heeft van deze soul/disco hit van Stevie Wonder een rock versie gemaakt, waarin de drie gitaristen zich weer konden uitleven. Het mooie was dat de drie heren elkaar veel ruimte gaven om hun ding te doen en toch elkaar perfect aanvulden. Dat heb je als er top muzikanten op het podium staan. Greg Smith op zijn Xotic vijf snaren bas en Joel Purkess op zijn Pearl kit waren de perfecte ritme sectie voor deze drie gitaar virtuozen. Het was net of Greg en Joel al jaren samen speelden, zo goed waren ze op elkaar ingespeeld. Jon Amor mocht natuurlijk ook eigen werk brengen en met het zinderende 'Changed' wist hij iedereen te bekoren. Afsluiten deed de band met hun meer dan twaalf minuten durende erg intieme versie van 'Make It Rain' van Ed Sheeran. Ik denk dat iedereen in Eindhoven wel geraakt werd door deze song. Mooier kan muziek nauwelijks zijn. Ik werd in ieder geval heel stil van Sean's stem en de variatie van het gitaar werk. Eerst had je die enorm sterke huilende gitaar, daarna het vlugge vingerwerk op de hals van de gitaar en daarna het heel intense trage, maar diep rakende werk. Gewoonweg machtig.

 

https://www.youtube.com/watch?v=-STzZaIXXr8

 

 

Onder de pauze vonden velen dat het geluid te hard stond en daar kan ik wel inkomen. Het is iets dat je op elk concert van Sean wel hoort, maar Sean Webster & The deadlines kiezen om redelijk luid te spelen en ik respecteer die keuze. Set twee begon met 'Till Summer Comes Around' een cover van de Amerikaanse country rock artiest Keith Urban. Sean Webster weet zijn covers wel heel goed uit te kiezen en hij raakte meteen weer de juiste snaar bij zijn publiek dat meteen weer in de ban was van de muziek van het vijftal op het podium. Van een mooie ballade naar pure rock is een kleine stap voor de band. Het was Jon Amor time en dat zou iedereen dadelijk ondervinden want met 'Juggernaut' speelde Jon één van zijn grootste hits, dit tot heel grote tevredenheid van heel wat Jon Amor fans in de zaal. In de shuffle 'Matchbox' zagen we heel wat dansende mensen en Sean, Ash en Jon wisselden elkaar af op de gitaar, ieder in zijn eigen stijl. 'I'd Rather Go Blind' kent natuurlijk iedereen en deze Etta James klassieker is al ontelbare keren gecoverd. De versie van Sean Webster & The deadlines is één van de mooiste en beklijvenste versies die ik al hoorde van deze onsterfelijke song. Ondanks zijn stemproblemen ging Sean in het midden op het podium nog zingen zonder microfoon. Spijtig dat er een paar mensen in het publiek dachten dat ze op de jaarmarkt waren en maar bleven kwetteren en zo het plezier van dit top moment voor het grote deel van de aanwezigen vergalden. Er was wel een troost en dat was dat er nog verschillende top momenten zouden komen. Lang moesten we zelfs niet wachten want in het zinderende 'Mr. Highway Man' mochten we van Ash Wilson zijn onweerstaanbaar talent op de gitaar genieten. Daarna verdwenen de gitaristen van het podium en was het aan Greg en Joel om het publiek voor hen te winnen. Lang hoefden ze niet op bevestiging te wachten, want met spontaan ritmisch handgeklap liet het publiek hun tevredenheid merken. Eerst was er Greg die lekker en funky plukte aan zijn vijf snaren bas en daarna was het Joel die met een imposante drum solo de harten in Eindhoven won. De gitaristen kwamen terug op het podium en gingen verder met de song alsof ze nooit weg waren geweest. Ze gingen iets later samen staan en om beurt speelden ze een bekende intro. Het publiek kon dit wel smaken. Het was meteen ook het einde van dit denderende concert.

 

Achteraf zou blijken dat dit nog bijlange het einde was. Want de drie toegiften zouden nog een half uur muzikaal plezier opleveren. Eerst was er de Southern rocker 'C'Mon Suzie', waarin de vijf muzikanten zich volledig lieten gaan en tot het uiterste gingen. Om het feestje helemaal compleet te maken kregen we nog 'Hold On, I'm Coming', een hit van Sam And Dave uit de late jaren zestig. Sean maakte  van deze soul klassieker een bijna kwartier durend rock feestje. Alle registers werden open gegooid en het refrein werd door velen in het Blue Collar Hotel meegezongen. Voor deze momenten ga ik zo graag naar een live concert, de interactie tussen de artiesten en het publiek kan zo betoverend werken en dat was hier zeker het geval. Organisator Bert Verheijden en het publiek bleven om meer vragen en als slaapmutsje kregen we na deze lange, maar erg mooie avond nog het heel toepasselijke 'Feels Like Rain' van John Hiatt. Sean vroeg aan het publiek om voor de laatste keer met hem mee te zingen en dat werd massaal en met veel overgave gedaan. Het daverend en oververdiend applaus was dan ook verdiend voor Sean, Ash, Jon, Greg en Joel. Moe en voldaan ging ik naar de auto op een natte zondagmorgen en inderdaad het gevoel was juist, It feeled like rain.

 

Foto’s en verslag : Walter Vanheuckelom

Filmpjes : Walter Wouters

 

Meer foto’s Sean Webster : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157664955078745

 

Meer foto’s Robert Smith Blues Band : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157664786313881