ROBERT JON & THE WRECK - DE BOSUIL WEERT 13 MEI 2016

 

De Bosuil in Weert was de startplaats van de tweede Europese tournee van de Amerikaanse Southern rockband Robert Jon & The Wreck, dus weer een ideale gelegenheid om de grens met Nederland nog eens over te steken. De jonge Nederlandse band Living Room Heroes moest het publiek klaarstomen en ze begonnen rond negen uur aan hun optreden. Het viertal uit Nijmegen deed dat met eigen nummers, die gingen van pop, over country, folk en Americana. Ze openden met de ballade 'Restless Soul' en vervolgden met het pop/rock nummer '30 Something', dat een heel mooi en catchy refrein had. Vanaf het eerste moment viel de stem van frontman Henri Zoetbrood op, hij zong niet alleen heel gemakkelijk, maar had tevens een erg goede stem met een mooi timbre. De jongens schreven een bluesy liedje over Daisy en de echte Daisy zou nog mooier en leuker zijn dan in het lied. Op dertig september komt het debuut album van Living Room Heroes uit en de jongens keken heel erg naar die datum uit. De single was inmiddels bekend en die mochten wij in De Bosuil al horen. 'Scratches And Bruises' is in ieder geval een heel goede keuze, want het was één van de beste nummers van hun optreden. Nog een paar leuke songs waren het feel good nummer 'Hanging Around' en 'Head Over Heels' dat eindigde met een solo van Marc van Hout. De lange intro 'Heading Back Home' was een monotone gitaar die het getik van een klok voorstelde en de stem van Henri. Eindigen deed het viertal met het poppy 'Someones Gotte Give' en 'Days Well Spent'. De vijfenveertig minuten van Living Room Heroes zaten er op. De vier jonge kerels mochten terugblikken op een aardig optreden waarin voor mij vooral een paar mooie nummers opvielen en de erg goede zanger Henri Zoetbrood. Rodrigo Davids op bas en Bjorn van der Boom op drums waren de jongens van de ritmesectie en op gitaar was er Marc van Hout. Ik wens dit viertal in ieder geval veel succes toe met hun debuut album.

 

 

 

Daarna was het de beurt aan het vijftal uit Los Angeles, die het startsein van hun tweede Europese tour kwamen geven in De Bosuil. Het was eveneens het eerste optreden voor de band in Nederland, dus waren de verwachtingen hoog gespannen, want in hun thuisland zijn de jongens in de streek rond Boston al heel populair. Momenteel zijn er maar drie woorden heel belangrijk voor deze vijf jongens en dat zijn: Muziek, kilometers en whisky. Of het in deze volgorde is weet ik niet, maar ik hoop het toch. Voor de rest is er weinig tijd, want deze muzikanten zijn vastbesloten om het te maken in de muziekwereld. Hun recentste album 'Glory Bound' uit 2014 was zeer succesvol en binnen twee dagen komt hun derde album op de markt, met de titel 'Good Life Pie'. De muziek die we mochten aanhoren in Weert kwam grotendeels uit deze twee albums. Ze openden vrij snedig met 'Breaking Down The Road', waarin de ritme sectie met drummer Andrew Espantman en bassist Dave Pelusi al dadelijk alles uit de kast moesten halen. De linkshandige gitarist Kristopher Butcher was vanaf dit eerste nummer uitdrukkelijk aanwezig op zijn Gibson Firebird, met de bottleneck toverde hij heel rauwe slide geluiden uit zijn erg mooie gitaar. Ook toetsenist Steve Maggiore deed zijn duit in het zakje met erg knap werk op de toetsen. Dit was een opener die kon tellen. De eerste kennismaking met het nieuwe album 'Good Life Pie', dat er in de volgende dagen aankomt was het verschroeiende 'Bad For You'. Frontman Robert Jon met hoed zong het nummer met veel overtuiging. Het gaspedaal werd iets minder hard ingedrukt voor 'Rollin’’, waarin vooral het frivole werk van Steve op de toetsen en de knappe gitaar riffs van Kristopher, die de bottleneck met het gewone vingerwerk afwisselde, het nummer kleurden. Het lekkere refrein nodigde uit om mee te zingen. Drummer Andrew begon solo aan de intro van 'Blame It On The Whiskey'', even later vervoegde Steve hem op het keyboard en ten slotte viel de rest ook in. Dit was niet het enige nummer waar we invloeden van The Allman Brothers in terug vonden en daar is natuurlijk niet mis mee, want The Allman Brothers hebben erg goede muziek gemaakt. De mooie samenzang van Robert, Steve en Kristopher verstevigden dat gevoel alleen maar. In de erg stevige rocker 'Good Lovin'', een nummer a la ZZTop in hun grote dagen, haalt Kristopher weer erg splijtend uit op zijn Firebird. Steve Maggiora begon aan 'Let her Go' met het typische orgelgeluid van de legendarische The Doors. Dave Pelusi mocht als eerste aan een solo beginnen op de basgitaar en hij deed dat meteen met de flair en de klasse die je van top muzikanten verwacht.

 

 

Als je zelf veel sterke songs hebt zoals Robert Jon & The Wreck dan hoef je niet veel covers te spelen. Dat deed het vijftal ook niet en als er dan al een cover gespeeld werd dan werd die een Wreck jasje aangetrokken, zoals het onweerstaanbare 'Come Together' van The Beatles. Er was niemand in De Bosuil die bij het begin zou kunnen vertellen dat het 'Come Together' zou worden. Kristopher had zijn Firebird gewisseld voor een Les Paul en die klonk erg mooi tijdens de splijtende zinderende solo. Naar het einde toe trokken de Amerikanen het ritme nog wat de hoogte in en Steve begon als een bezetene op zijn keys te spelen. Top nummer. De stem van Robert Jon kwam volledig tot zijn recht in de mooie ballade 'Mary Anne'. De ritme sectie nam het heft in handen in het instrumentale 'Tightrope'. In deze mix van progressieve en psychedelische rock werd van elke muzikant het uiterste gevraagd en daar was alleen het pubkiek maar goed mee, want de instrumentale virtuositeit van deze Amerikanen is enorm. Zowel het werk op de gitaar, als op de bas, de toetsen en het slagwerk was om duimen en vingers af te likken in deze meer dan tien minuten instrumentale song. Het volgende nummer op de setlist was de titelsong van het nieuwe album 'Good Life Pie', dit is een enorm sterk melodieus nummer, dat dadelijk de harten van het publiek in De Bosuil veroverde. Ook 'Hey Hey Mama' had dezelfde kwaliteiten als zijn voorganger, alleen ging Kristopher hier nogmaals zinderend te keer op zijn Les Paul. De tijd was omgevlogen en dat is altijd een goed teken, de andere kant van de medaille was wel dat Robert Jon aankondigde dat de band al aan zijn laatste nummer toe was en met welk nummer kon Robert Jon & The Wreck beter afsluiten dan met het heerlijke 'Glory Bound'. De Silverbird van Mister Butcher bracht weer heerlijke klanken voort en de harmonische samenzang was ook in dit nummer weer te horen. Wauw, dit was anderhalf uur genieten, dit kon en mocht nog niet gedaan zijn en dat vond de band ook en dus kregen we nog twee toegiften. Het eerste was de heel ingetogen ballade 'The Death Of Me' dat gedragen werd door het uitstekende toetsenwerk van Steve Maggiora. Drummer Andrew Espantman en bassist Dave Pelusi gunden hun muzikale vrienden geen rust want de laatste noot van 'The Death Of Me' was nog niet uitgestorven of ze begonnen al aan 'Cold Night'. Nog eenmaal gaf het vijftal het beste van zichzelf in deze Southern rocker die regelmatig van ritme en sfeer wisselde. Uitstekend optreden van deze band uit Californië en misschien is dit optreden in De Bosuil wel de opstap naar Bospop, want dit is een band die het wel kan maken op een groot festival. Robert Jon & The Wreck speelde heel wat songs uit het nieuwe album 'Good Life Pie' en de eerste indruk is dat dit album nog veel beter is dan hun laatste succesrijke 'Glory Bound'. Robert Jon & The Wreck is zeker een band om in het oog te houden. Wie dit vijftal live wil bezig zien en horen heeft momenteel verschillende kansen. Ze zijn op 18 mei in Bada Bing te Oostende, op 31 mei in de Spirit Of 66 in Verviers, op 1 juni in de Nix te Enschede (NL) en op 5 juni op het Goezot Festival in Oud Turnhout.  Ook dank aan Jo Govers en de jongens die zorgden voor het prima geluid en licht.

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

More pictures Living Room Heroes : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157665934024414

 

More pictures Robert Jon & The Wreck : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157665947546263