RHYTHM & BLUES FESTIVAL ANTWERPEN 15 MEI 2016

Na een aantal jaren onderbreking heeft de Kid van Het Rhythm & Blues Café The Kids het weer voor elkaar gekregen om zijn Festival, terug nieuw leven in te blazen en daar waren veel muziekliefhebbers heel blij om. De artiesten zullen ook wel blij geweest zijn om op zo een mooie locatie, als de grote markt te Antwerpen te mogen spelen. De Kid had voor een mooi programma gezorgd dat al om twaalf uur begon. De weergoden waren ook goedgezind want toen ik thuis vertok naar het festival regende het onderweg de hele tijd, eens ik mijn auto parkeerde heb ik geen regen meer gezien en dat was ook te merken aan het talrijke publiek dat opgekomen was voor deze editie van het Rhythm & Blues Festival.

Steven Troch en zijn band hadden de eer om het festival te openen. Steven Troch is op het moment hot en krijgt overal lovende commentaar op zijn nieuwe album ‘Nice’N’Greasy’ en hij stond dit jaar al op een paar heel mooie festivals zoals Moulin Blues en nu dus ook in Antwerpen. Steven had zich omringd met erg goede muzikanten zoals Little Steve Van Der Nat op gitaar, Miss Liesbeth Sprangers op bas en Eric Heirman op drums. Het optreden bestond allemaal uit nummers van het erg sterke ‘Nice’N’Greasy’ album. Hij opende met het aanstekelige en vloeiende ‘Been Lookin’’ waarin Little Steve al dadelijk zijn talent op zijn Gibson mocht etaleren. Voor het heel dansbare ‘Extra Extra’ vroeg Steven of er mensen waren die hun dans schoenen bij hadden. Verder onthouden we zeker het erg mooie ‘Slow’ waarin Steven alles uit zijn longen blies tijdens een geweldige solo op zijn mondharmonica en waarin ook Little Steve zich niet onbetuigd liet op de gitaar. Miss Liesbeth Sprangers bleef ondertussen sierlijk en met veel klasse aan haar dikke bas snaren plukken en met Eric Heirman achter de drums kregen we strak en gedreven slagwerk. ‘La Perla’ met zijn zuiderse ritme werd ook erg knap gebracht en hier en daar zag men al wat bewegende lichamen op dit heel dansbare nummer. Eindigen deed het viertal met ‘Loose Your Head’ waarin Little Steve en Steven Troch nogmaals geweldig uithaalden. Erg knappe opener van het Rhythm & Blues Festival.

Meer foto's van Steven Troch op volgende link: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157668189118792

Twintig minuten later was het de beurt aan de Britse band Sean Webster & The Dead Lines. Deze band opende met een hele strakke en mooie versie van ‘Everyday I Got The Blues’, van de vorig jaar overleden blues legende BB King. Dadelijk viel de erg mooie en krachtige stem van Sean Webster op en ook gitaar virtuoos Ash Wilson mocht dadelijk alle registers open trekken in deze mooie opener. Veel nummers kwamen uit hun recentste album ‘See It Through’, zo ook het heel mooie ‘Heart Still Bleeds’. De band heeft een erg sterke ritme sectie met Greg Smith op bas en Joel Purkess op drums en zij legden zondag de basis waarop Sean en Ash hun virtuositeit op hun six string konden tonen. In de shuffle ‘Matchbox’ haalde eerst Ash geweldig uit, waarop Sean volgde op een fijnere, maar erg mooie manier. Beide heren vulden elkaar mooi aan. Het eerste kippenvel moment van het festival was, wanneer Sean solo aan ‘I’d Rather Go Blind’ begon. Alleen zijn stem en zijn gitaar, meer had de Brit niet nodig. Dit is zonder twijfel de beste cover die ik al ooit hoorde van deze song. ‘I’d Rather Go Blind’ was een negen minuten durend hoogtepunt op dit festival. Daarna volgde het iets stevigere werk met ’Hear Me Know’, waarin Sean en Ash neus aan neus aan een geweldig duel op de gitaar begonnen. Afsluiten deed de band met een feestje. De ouderen onder het publiek kenden zeker nog de soul song ‘Hold On , I’m Coming’ van Sam & Dave nog.  Sean, Ash, Greg en Joel maakten er een lange rockversie van. Het refrein werd in Antwerpen luidkeels meegezongen. De jongens mochten na het daverend applaus nog een toegift spelen en dat werd de bluesrocker ‘The Mayor’.  Sean Webster & The Dead Lines lieten een uitstekende indruk na in Antwerpen en hun fanbase zal na dit optreden zeker weer wat groter geworden zijn.

Meer foto's van Sean Webster & The Dead Lines op volgende link: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157667791369020

Na de iets rauwere bluesrock van Sean Webster & The Deadlines werd er plaats gemaakt voor Enrico Crivellaro, de Italiaanse meester op de gitaar. Enrico Crivellaro Meets TB4Q Feat Pietro Taucher  was de volgende band die het podium mocht betreden en daarmee zouden we een meer gepolijste en fijnere stijl van muziek krijgen.  Enrico had weer heel wat goede vrienden en prima muzikanten rond zich verzameld, zoals de Oostenrijker Pietro Taucher op toetsen, zanger Bies Biesmans op saxofoon en mondharmonica, Jody van Ooijen op drums en Bert Stevens op de contrabas. Hoewel hun optreden uit verschillende nummers bestond, was het net of je in een lange jam sessie beland was met een mix van blues, jazz, funk, soul en rhythm & blues. Ze openden met het vloeiende ‘Compared To What’ met uitstekend werk van Pietro Toucher op de toetsen. Frontman Bies Biesmans is een entertainer pur sang en hij bespeelde het publiek op een overtuigende wijze. Hij bezit een klasse stem en ook het blaaswerk van deze man was uitstekend, de ideale frontman voor deze band van rasmuzikanten. Zijn jeugdvriend Bert Stevens stond iets minder in de schijnwerpers, maar iedere muziek liefhebber kent de klasse van Bert en dat was zondag niet anders. Met lekkere diepe baslijnen zorgde hij voor de basis in deze band, net als Rootbag drummer Jody van Ooyen, die zich helemaal uitleefde achter zijn drumkit. Vooral in het instrumentale nummer, dat hij speelde samen met Enrico. Met hun beiden op het podium en de Italiaan met zijn Danelectro gitaar met dubbele hals, maakten ze allebei indruk. Toetsen virtuoos Pietro Toucher was al het gehele optreden uitdrukkelijk aanwezig en kreeg naar het einde toe ook nog zijn moment van glorie. Enrico Crivellaro Meets TB4Q Feat. Pietro Taucher was een lust voor het oog en het oor.

Meer foto's van Enrico Crivellaro Meets TB4Q Feat. Pietro Taucher : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157668517051405

Onze Noorderburen waren op dit festival vertegenwoordigd door Bas Paardekooper & The Blew Crue, een band die al verschillende jaren meedraait in het circuit en ook regelmatig te gast is in België. Ze begonnen heel energiek aan hun optreden met de titelsong van hun recentste album ‘Room 111’. Je zag dadelijk aan de jongens dat ze er zin in hadden. Frontman Bas was imponerend in ‘Blind Man Can See The Ligt’, een ode aan de veel te jong gestorven blinde gitaarheld Jef Healey. Na ‘Lose The Blues’ kwam ‘Broken Heart For Sale’, het mooiste nummer dat Bas ooit geschreven heeft en een song waarmee de band ook regelmatig mee op de radio te horen was. Voor mij was dit het tweede kippenvel moment van het festival. Deze wondermooie ballade werd gedragen door de warme Hammond klanken van Wouter Hoek en Bas zong het nummer heel intens en met zeer veel gevoel. Wanneer de gitaar het van de stem overnam en Bas op de rand van het podium op zijn knieën zat, was er precies nog meer gevoel en emotie. Klasse nummer. Bas Paardekooper &The Blew Crue duwden nu het gaspedaal volledig in voor de rockers ‘I Make You Mine’ en ‘Never Enough’. De eerste is een nieuw nummer met een stevige baslijn van André de Bruijn en strak slagwerk van Roel van Leeuwen. In het tweede werden de vocals voortreffelijk over genomen door Wouter Hoek. Na ‘Broken Heart For Sale’ was de afsluiter ‘Her Silent Cries’ het beste nummer dat de band gisteren liet horen. Een mooie lange intro op de toetsen en dan die Gary Moore gitaar partij , gewoonweg prachtig. Op aandringen van Wouter die van het podium gekomen was kroop Bas in diens nek en speelde vanop die ongemakkelijke plaats verder aan zijn solo. Bas Paardekooper & The Blew Crue namen op een schitterende manier afscheid van het Antwerps publiek.

Meer foto's van Bas Paardekooper & The Blew Crue : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157668431573216

De vijfde band die te gast was in Antwerpen werd aangekondigd als The Betty Cash Storytellers Feat. Steven De Bruyn. Op het einde viel gitarist Filip Casteels nog uit en zo moest het drietal dat overbleef enigszins gehandicapt starten. Voor het optreden had ik nog een korte babbel met Steven en die wist toen nog niet echt wat er zou gespeeld worden, dus zou het veel improviseren worden op het podium om zo, met veel gevoel en ziel hun muziek te delen met het publiek. Steven De Bruyn begon samen met de drummer Pieter Vandergooten aan de twee eerste nummers van hun concert. Voor ‘Headphone City’ kwam gitarist Steve Ceulemans het duo versterken en het trio kon meteen op heel wat bijval rekenen dankzij de sterkte van het nummer, maar ook dankzij het talent van de drie muzikanten op het podium. We hadden daarstraks met Steven Troch al een kampioen op de mondharmonica gehad en nu mochten weer van dat heel mooie instrument genieten dankzij Steven De Bruyn. Voor de Nina Simone cover ‘My Baby Just Cares’ zorgde Eric Ceulemans met heel veel disortion op zijn gitaar voor een onverwachte, maar prettige inbreng. Ook de Omnichord van Steven De Bruyn was weer onmisbaar in dit project en zorgde voor leuke effecten. Het blaas en zuigwerk van de frontman was weer van excellente kwaliteit in ‘Takes A While’. Deze band, met hun experimentele muziek met uiteen lopende stijlen was duidelijk het buitenbeentje op dit Rhythm & Blues Festival. ‘Some People’ vond ik met zijn lekker en vrolijk ritme, één van de beste nummers. Het trio begon aan een cover die ze natuurlijk weer een hele eigen inbreng gaven. De ouderen onder het publiek herkenden meteen ‘Beats Of Love’ van de Belgische band Nacht Und Nebel uit 1984. Het resultaat was veel bewegende mensen. Nog een hoogtepunt was het erg knappe en ingetogen ‘Winter Bones’. De omnichord was hier weer heel duidelijk aanwezig en de Lignum drumkit van Pieter klonk gewoonweg fantastisch. Voor de laatste nummers kwam Paul de Laat de band nog versterken met een tweede mondharmonica. Het laatste verhaal dat The Betty Cash Storytellers Feat. Steven De Bryun vertelden was een ‘Best Kept Secret’.

Meer foto's van The Betty Cash Storytellers feat. Steven De Bruyn: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157666059557073

We waren klaar voor wat steviger gitaarwerk en dat kon door niemand beter gebracht worden dan de Amerikaan Ryan McGarvey. Het gaspedaal werd dadelijk volledig ingeduwd en Chris Hill op drum en bassist Carmine Rojas zorgden meteen voor een verschroeiende groove. Dit was de eerste tour van Ryan met Carmine als bassist. Rojas was bassist bij Joe Bonamassa, Tina Turner, Rod Stewart en tourde vier jaar met David Bowie de wereld rond. Ryan was in grootse doen en we mochten genieten van zijn splijtende en zinderende gitaar riffs. In de instrumentale shuffle ‘Texas Special’ zagen we de vingers van Ryan over de hals van de Fender Stratocaster wervelen. ‘Starry Night’ is een nummer met typische Ryan McGarvey kenmerkende gitaar riffs. Om het nog wat ruiger te laten klinken maakte Ryan gretig gebruik van de Wah Wah pedaal. McGarvey stelde ‘I Should Have Known Better’, een nieuw blues nummer voor en dat begon met een snedige gitaar riff. De inbreng van Carmine Rojas in de band was groot, maar ook Ryan was imposant op zijn Fender. Hij lijkt elk jaar nog beter te worden. De set was boeiend en afwisselend. Na het tragere blues nummer kregen we een lange en opwindende versie van ‘Proove Myself’. De song werd heel knap opgebouwd en ging naar zijn climax in het instrumentale gedeelte waarin de drie muzikanten alle registers open gooiden. ‘Goodbye Blues’ nam je van de allereerste noot beet en liet je pas los wanneer de laatste noot uitgestorven was. Ryan McGarvey had de harten van het publiek in Antwerpen duidelijk veroverd. Met heel veel respect stelde Ryan, bassist Carmine Rojas voor die met een knappe bas groove ‘Little Red Riding Hood’ inzette. Liefde is een belangrijk gegeven in een mensen leven, het is dan ook geen wonder dat er zoveel songs en gedichten geschreven zijn over liefde en relaties. Ook Ryan schrijft regelmatig nummers over dit onderwerp en het wondermooie ‘My Heart To You’ is er daar één van. Dit rustige nummer kon op heel veel bijval rekenen in Antwerpen. Daarna ging het terug vol gas met ‘Never Seem To Learn’ . Met een opdwepend ritme , een beresterke ritme sectie en een geniale frontman die tot de beste gitaristen van zijn generatie behoord kom je al ver en als de drie heren op het podium dan ook nog vol overgave en met veel gevoel spelen dan krijg je een geweldig concert. En dat was gisteren in Antwerpen het geval. De single uit het recentste album ‘The Road Chosen’ is ‘Memphis’ en dat was het volgende nummer op de setlist. Een vette groove en een gitaar die door merg en been gaat, waren de voornaamste ingrediënten. Zoals tijdens vele concerten van Ryan was ‘Mystic Dream’ de afsluiter. Deze bijna twintig minuten durende instrumentale hypnotiserende bluesrocker zette de sterkte van de drie muzikanten nog eens extra in de verf. Het publiek kreeg duidelijk niet genoeg van Ryan McGarvey en bleef roepen om meer. De sympathieke Amerikaan kwam terug met een extra lange rockende versie van ‘Joyride’. Top optreden van Ryan, Carmine en Chris.

Meer Foto's van Ryan McGarvey: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157666049264304

De Kid kondigde zijn laatse band als volgt aan: Ik weet dat ik een eigenzinnige programeur ben. Er zijn er die zeggen dat de volgende band hier niet thuis hoort, maar ik vind van wel. Velen van ons zijn opgegroeid met de psychedelische bluesrock van Pink Floyd, dus de volgende tribute band is hier zeker op zijn plaats. Hier is Floyd Matters. Het hele podium was nu goed volzet want Floyd Matters stond met maar liefst acht mensen op het podium. Deze Floyd Matters deed de muziek van Pink Floyd alle eer aan. Met gitarist Chris Van Nauw, zanger Dirk De Smet, drummer Joris Peeters, toetsenist Marcus Scheibmaier, bassist Karl Zosel, saxofonist Henri Ylen en de zangeressen Nina Babet en Monique Harcum probeerden ze op alle details te letten en de muziek van deze mega band zo origineel mogelijk te brengen en dat lukte prima. Iedereen kent natuurlijk de klassiekers als ‘Money’, ‘Shine On Your Crazy Diamond’, 'Breathe' en zovele andere songs. Uitschieters waren boven de voornoemde hits ook nog 'Have a Cigar', ‘Reflects’ en ‘The Great Gig In The Sky’ en natuurlijk mogen we de onvergetelijke toegift 'Another Brick In The Wall' niet vergeten.Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat de Kid met deze editie van het Rhythm & Blues Festival mag terug blikken op een geslaagde editie. Er was de erg goede affiche met bands, met uiteenlopende stijlen zodat iedereen wel zijn gading vond. Hopelijk blijft het niet bij deze editie en staan we volgend jaar terug op de grote markt van Antwerpen voor weer een heerlijke portie muziek.

Walter Vanheuckelom