MORBLUS - GOORBLUES, GOOREIND 10 APRIL 2016

 

We konden zondag namiddag kiezen om de spannende wielerwedstrijd Parijs- Roubaix op de TV te volgen of naar Goorblues, de mooie club van Paul Vissers gaan. We kozen om naar Gooreind te rijden, want het was al een tijdje geleden dat we Morblus nog aan het werk zagen. Morblus bestaat vijfentwintig jaar en dat is een goede reden om nog eens uitgebreid te touren. Rond vijf uur begon het Italiaanse viertal aan hun eerste set met een instrumentaal nummer waarin frontman Roberto Morbioli op gitaar en toetsenist Daniele Scala al dadelijk hun vingers mochten opwarmen. In de trage blues shuffle 'You Don't Have To Go' liet Daniele met veel gevoel, nogmaals zijn klasse op de toetsen horen. Roberto nam even later met klasse over op zijn Fender Stratocaster. De band maakte er een lange versie van, zodat beide heren voldoende de tijd kregen om te soleren. Morblues heeft van harmonieuze blues met een vleugje soul, een beetje hun handelsmerk gemaakt en dus kwamen de liefhebbers van dit soort muziek goed aan hun trekken in 'I Feel Like A Fool'. Met de titelsong 'I Can Go Wrong', een album van tien jaar geleden dook de band terug in de tijd. Buiten een begenadigd gitarist is Roberto gezegend met een volle mooie stem en deze twee eigenschappen kwamen hem in dit nummer goed van pas. Er werden gisteren in Gooreind ook verschillende covers gespeeld, zoals het zestig jaar geleden door Preston Foster geschreven 'Mojo Working'. Meer dan een halve eeuw later is deze song nog steeds springlevend. Morblues speelde zondag wel een eigen versie van 'Mojo Working' en Daniele, de tovenaar op het Hammond, kon zich weer volledig uitleven. Nicolo Taccori op drums en Stefano Dallaporte op bas zorgden met veel klasse voor de opwindende groove. Het genre dat gisteren wel veel aan bod kwam, was trage shuffle muziek. 'I Got You On My Mind' dat gedragen werd door de Hammond klanken van Scala, is er zo eentje  .Roberto zong het wondermooie oude pareltje 'Stormy Monday' heel intens en met veel emotie. Ook in deze slowblues kwam Daniele op de voorgrond en clubeigenaar Paul Vissers kon het niet laten om in zijn micro de toetsenist te bewieroken. Na Daniele kwam Morbioli aan bod en hij kwam tot op de rand van het podium zijn Strat laten janken, tot groot jolijt van het publiek. De eerste set werd afgesloten zoals hij begonnen was, namelijk met een uptempo instrumentaal nummer.

 

 

 

Voor de tweede set begon, wist Paul Vissers nog te vertellen dat het al de vijfde keer was, dat Morblus te gast was in zijn club. De opener 'Black Cat Bone' is al ontelbare keren gecoverd en Morblus maakte er in Gooreind hun eigen soulvolle versie van, waarin weer heel wat ruimte was voor de muzikanten om hun instrumentale virtuositeit te tonen. Roberto had zijn Stratocaster ingewisseld voor een Telecaster en dat dit een heel andere klankkleur gaf mochten we dadelijk ondervinden. Ook in het iets rauwere 'I Play The Blues' kwam de frontman pittig uit de hoek op zijn six string. Dit was zeker één van de hoogtepunten van dit concert en dat vond ook eigenaar Paul Vissers want hij waagde zich schuchter aan wat paaldansen. Het aanstekelige 'Let Me Love You' werd gedragen door de Hammond geluiden van Daniele en Roberto kwam terug vooraan op het podium staan en liet het publiek zien en horen dat hij een begenadigd gitarist is met een splijtende vlijmscherpe solo. Tijdens de heel knappe slowblues 'Ain't Nobody Business' was het muisstil in Goorblues. Het waren weer Roberto en Daniele die heel intens en met heel veel gevoel hun instrumenten bespeelden. Dit was om duimen en vingers af te likken en ze konden dan ook op een dik applaus rekenen van het dankbare publiek. Er kwam nu meer afwisseling in de muziek van Morblus en tijdens 'Funky Party' was het moeilijk om te blijven stil zitten. We waanden ons in een club in New Orleans tijdens 'Start It Up'. De band sloot af met het meer dan achttien minuten durende Ray Charles cover 'I Believe To My Soul'. Een nummer dat de Italiaanse frontman erg goed ligt en dat nog voor opwinding zou zorgen. Nadat hij eerst nog vooraan op het podium mooi uithaalde op zijn Telecaster, kwam hij tussen het publiek en dat wist het publiek erg te waarderen. Roberto, de Fender en een vrouw uit het publiek waren samen aan het dansen en later ging hij achter de toog waar de dame een kleine gitaar nam en het spel goed meespeelde met Morbioli. Iedereen was tevreden en dat zag je aan de stralende gezichten. Eenmaal hij terug op het podium was, vroeg hij het publiek om de woorden 'I Believe' mee te zingen en de aanwezigen lieten zich niet pramen.

 

 

Als toegift kregen we een soort rock'n roll mix waarin ik 'Jump For Joy' en Bye Bye Baby' herkende. Daniele Scala haalde nog eens fors uit op de keyboards en bassist Stefano Dallaporte kreeg zijn moment suprême wanneer hij een erg knappe bas solo ten beste mocht geven. De jonge Italiaan kreeg daar terecht een langdurig applaus voor. Morblus speelde Muddy Waters zijn 'Boom Boom' heel strak en er waren duidelijke gitaar riffs van 'Susie Q' in waar te nemen. Na een paar minuten trok de band het ritme fel omhoog en werd het een rock feestje in Goorblues. De band had er zin en soms had je het gevoel dat de band gewoon aan het jammen was. Heerlijk. Het publiek en eigenaar Paul Vissers lieten niet af en Roberto, Daniele, Stefano en Nicolo maakten zich klaar voor nog een extra nummer. Morbioli nam een rode Gibson en de band begon aan het onverwachte 'Whipping Post', een mix van psychedelische rock en Southern rock. Dit was heel wat steviger dan al hetgene dat we daarvoor gehoord hadden, maar van mij mocht het. In dit nummer konden de vier muzikanten zich volledig uitleven en het nummer had ook verschillende mooie ritme en sfeer wisselingen. Een onverwacht, maar mooi einde van het vijfde concert van Morblus in Goorblues.

 

Walter Vanheuckelom

 

Meer foto’s : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157666519680680