De Bosuil, de muziektempel van Weert, was the place to be op zondag namiddag 28 februari. De Britse bluesrock band King King was te gast en het was het enige optreden in de Benelux voor deze tour. King King blijft groeien en populairder worden. Net voor ze naar Weert kwamen hadden ze in de UK een tour gedaan als support act voor Thunder. Overal volle zalen en op 20 februari stonden ze zelfs in de Wembley Arena in Londen. Maar laat ons beginnen met het begin en dat was, dat de Nederlandse band Bail het publiek mocht opwarmen. Ik had nog nooit van Bail gehoord en keek dus vol verwachting uit. De helft van hun setlist bestond uit eigen nummers, de rest waren covers. Met 'Bridge To Better Days' van Joe Bonamassa opende het viertal hun set. Ze klonken dadelijk erg lekker en het was duidelijk dat dit geen beginners waren, maar goede muzikanten die duidelijk op elkaar ingespeeld waren. Met Marco Vreeburg op gitaar beschikte Bail over een goede frontman, die zowel vocaal als op de gitaar erg sterk was. Andere covers tijdens de set waren 'Down, Down, Down' en 'I Got Paid' van ZZ Top. 'Head full Of Trouble' en vooral 'Gold' waren voor mij hun beste eigen nummers. De ritme sectie met Edwin Vreeburg op bas en Pierre Denissen op drums vormden een goed duo en zorgden voor de uitstekende groove en toetsenist Douwe Tilstra zorgde voor extra kleur in de melodie. De jongens speelden drie kwartier en die tijd was om voor we het beseften. Een teken dat het goed geweest was. Wie van stoner, swamp, bluesrock en Southernrock houdt moet deze jongens zeker eens gaan beluisteren als ze in de buurt zijn.

Een halfuurtje later was het dan de beurt aan Alan Nimmo, Lindsay Coulson, Wayne Proctor en Bob Fridzema ofwel King King. De Bosuil was goed gevuld en vanaf de eerste noot van de band was er dadelijk sfeer bij het publiek. Wanneer Alan Nimmo op het podium komt gebeurd er iets bij het publiek. De Schot heeft een geweldig charisma, voeg daarbij zijn enthousiasme en gedrevenheid en dan weet je waarom hij bijna bij iedereen populair is. Hij mag dan misschien de belangrijkste schakel zijn van King King, toch mogen we de kracht en de kwaliteit van Lindsay, Bob en Wayne niet onderschatten. Een ketting is maar zo sterk als zijn zwakste schakel en daar moet King King niet voor vrezen, want in dit kwartet zijn het allemaal schakels van uitmuntende kwaliteit. Met 'Lose Control', een nummer uit hun debuutalbum, opende King King hun concert in Weert. Het werd een stomende 'Lose Control' en overal zag je dansende mensen. Het subtiele maar zo mooie toetsenwerk van Bob kleurde het nummer en wanneer Alan met zijn Fender Stratocaster het heft in handen nam kon het helemaal niet meer stuk. Zoiets noemt men een verpletterende start. Veel tijd om te applaudisseren kregen de aanwezigen niet want 'Lose Control' ging bijna naadloos over in The Fabulous Thunderbirds cover 'Wait On Time'. Kwestie van het ijzer smeden wanneer het heet is. Wayne Proctor op drums en Lindsay Coulson op bas zorgden voor de aantrekkelijke en stomende groove en de Nederlander Bob Fridzema mocht zich volledig uitleven op zijn Hammond. De tovenaar van de toetsen deed dat ook met veel klasse. Ook in 'Waking Up' het eerste nummer uit het recentste album 'Hurricane' was het Bob die het nummer kleurde met zijn warme Hammond klanken. King King was nog maar aan hun derde nummer bezig en de halve Bosuil was al aan het meezingen, aan het dansen en in de handen aan het klappen.

 

 

Daarna werd er wat gas terug genomen met 'Rush Hour' en 'Long History Of Love', twee betoverend mooie nummers. ‘Rush Hour’ kende een rustig begin, maar barstte even later volledig open en het zorgde ook voor het eerste grote meezing moment en daar had dirigent Alan Nimmo een grote hand in. Het publiek at uit zijn hand en deed meteen alles wat de Alan van hun verwachtte. Het blijft mooi om een volle zaal te horen meezingen. De meer dan tien minuten durende ballade 'Long History Of Love' blijft elke keer weer voor kippenvel zorgen en dat was in Weert niet anders. Het werd gedragen door de hemelse klanken van Bob Fridzema's Hammond. Even later deed hij er nog een zeer knappe solo bovenop, tot zijn frontman op zijn Strat het met veel overtuiging over nam. Als een echte frontman op de rand van het podium liet Alan zijn publiek genieten van zijn puik vingerwerk. Met 'More Than I Can Take' duwde de band het gaspedaal weer wat verder in en kregen we weer de kenmerkende King King sound. Bassist Lindsay Coulson had het erg naar zin en liet dat duidelijk merken. Hij zocht regelmatig zijn mede muzikanten op en ging met hen wat gekke bekken trekken. King King's versie van 'Jealousy' is rauwer en intenser dan het origineel van de Schot Frankie Miller. Ook in Weert kon hun versie de mensen beroeren en raken, en daar dient muziek toch voor. Het feestje werd verder gezet met 'Crazy', dat een heel erg sterk refrein heeft, en met 'All Your Life'. Deze laatste song zorgde er voor dat dat iedereen uit de bol ging. Wayne gaf de aanzet op zijn basdrum en even later viel de rest in. Lindsay plukte een mooie groove op zijn zwarte Musicman bas en onder ritmisch handgeklap stelde Alan de band voor. Bob stelde in het zijn moedertaal zijn frontman voor, en die leek er niets van te verstaan of hij deed toch alsof. Bob Fridzema ging nog eens fel te keer op zijn Hammond en Alan deed hetzelfde op zijn Strat. Wayne Proctor zijn drumkit klonk weer echt mooi en met zijn strak en gevarieerd slagwerk zorgde hij er samen met Lindsay voor Alan en Bob hun ding kunnen in de beste omstandigheden konden doen.