DAN PATLANSKY - DE BOSUIL 27 MEI 2017

Begin deze maand verscheen 'Introvertigo', het achtste album van de Zuid Afrikaan Dan Patlansky en gelukkig voor ons kwam Dan het album promoten in Europa. Na een reeks succesrijke concerten in Engeland is de gitaar virtuoos momenteel in Nederland voor een viertal concerten. De muziek kenners van De Bosuil hadden Dan weten te strikken en dus trokken we vrijdag avond naar Weert om Dan Patlansky aan het werk te zien en te horen. Het album 'Introvertigo' is in ieder geval een aanrader en dus waren de verwachtingen erg hoog gespannen. Het is de eerste tour dat Dan een keyboard speler bij zich heeft, dus was het ook uitkijken welke bijdrage toetsenist Dean Barett zou brengen aan de muziek van Dan. Dan startte het concert met het stevige 'Sonova Faith' uit het nieuwe album. Meteen viel de sterkte van de band op, met een uitstekende Clint Falconer op zijn vijf snaren Epiphone Thunderbird bas en een zeer strak drummende Andy Maritz, die de perfecte basis vormden voor de verschroeiende en zinderende gitaar riffs van Patlansky. Terwijl Dan het publiek welkom heette en vertelde dat de meeste songs die ze zouden spelen op het nieuwe album 'Introvertigo' staan, gaven Clint en Andy de groove al aan voor 'Stop The messin''. Ook hier weer stevige rock, al was er wel een scheutje funk aan toegevoegd en dat paste perfect in dit nummer. Dean Barrett was subtiel, maar constant aanwezig en het refrein was machtig en bevatte ook een boodschap voor de vrouwen, namelijk dat ze niet zo verlegen moeten zijn in het liefdesspel en dat het gerust wat fantasierijker en gewaagder mocht. Met de melodieuze blues shuffle 'Poor Old John' die gedragen werd door het toetsenwerk van Dean Barrett sloeg de band een heel andere richting in. We herkenden duidelijk Steve Ray Vaughan invloeden in dit nummer over ontrouw. De Fender Stratocaster van Dan klonk weer onweerstaanbaar sterk in deze shuffle. Met 'Bring The World To His Knees' ging de band terug naar het album '20 Stones' uit 2012 en ook hier liet Patlansky vet en scheurend gitaarwerk horen. Met behulp van de Wah Wah pedaal klonk het allemaal nog iets rauwer en de baslijnen uit de Epiphone Thunderbird bas van Clint kriebelden heerlijk in je buik. Dan Patlansky blinkt niet alleen uit in het stevigere bluesrock werk, hij heeft ook een patent op gevoelige en wondermooie rustige ballades en 'Loosen Up The Grip', dat ook op het nieuwe album staat was daar een goed voorbeeld van. Een erg knappe melodie en heel ingetogen en intens vingerwerk op de snaren van de Stratocaster zorgden er voor dat niemand onberoerd bleef in De Bosuil. Dan Patlansky bevestigde zijn status als gitaar virtuoos en zorgde voor een geweldig kippenvel moment. Dat was ook te merken aan de reactie van het talrijk opgekomen publiek.

'Bet On Me' is zonder twijfel één van de nummers met de meeste hit potentie op 'Introvertigo'. Het catchy en uitstekend meezing refrein bepalen de sound van deze song die door warme orgelklanken werd gedragen. Met het verwoestende 'Run' werd het roer helemaal omgeslagen. De vier muzikanten trokken alle registers open in deze rocker met weergaloze jaren 70 gitaarriffs. De stuwende fuzzy baslijnen van Clint zorgden samen met het uitstekende strakke slagwerk van Andy dat iedereen in de ban raakte van 'Run'. De toetsen van Dean Barrett verzorgden de intro van 'Heartbeat', tot plots de bonkende basdrum en het stevige slagwerk het nummer veranderden in een dreigende song. De tekst gaat over een bedelende, dakloze man en Dan ging ook in deze hypnotiserende song, met behulp van de bottleneck weer geweldig tekeer op zijn witte Fender. De ritme en sfeerwisselingen in deze song waren indrukwekkend. Dan vertelde dat er in elk optreden minstens één slowblues moest gespeeld worden en hij vond dat dit moment gekomen was. De Zuid Afrikaan zong heel ingetogen en weemoedig 'Still Wanna Be Your Man', het verhaal van vele muzikanten die de juiste balans zoeken tussen het familie leven en het leven on the road. De huilende en jammerende gitaar sprak boekdelen en liet horen wat woorden nooit kunnen zeggen. Na het huilen en het jammeren, ging Dan solo verder, met erg knap vingerwerk op de snaren van zijn Strat. Het was muis stil in De Bosuil en iedereen genoot van deze geweldige gitaar virtuoos. Hoewel Patlansky de toekomst van onze Westerse wereld somber tegemoet ziet, had 'Western Decay' een gedreven en blije melodie die vooruit gestuwd werd door het strakke drum en bas werk van Andy en Clint. Met behulp van de Wah Wah pedaal etaleerde Dan Patlansky nogmaals zijn klasse als gitarist.

Heartbeat :

Ook als songschrijver is deze sympathieke Zuid Afrikaan een fenomeen, in De Bosuil speelde hij op één nummer na zijn gehele nieuwe album en daar was geen enkele mindere song bij. Voor de laatste twee nummers ging Dan terug naar zijn voorlaatste album 'Dear Silence Thieves'. Eerst was er de rauwe bluesrocker 'Fetch Your Spade' met zijn verschroeiende voortstuwende groove. Het contrast tussen de stroves en het refrein tilde 'Fetch Your Spade' naar ongekende hoogtes. Patlansky eindigde dit ruige, rauwe nummer heel gevoelvol op de snaren van zijn Fender. Vroeger sloot Dan zijn concerten steeds af met 'Voodoo Child', maar sinds dit jaar doet hij dit met een bijna vijftien minuten durende, waanzinnige versie van 'Backbite'. Eenmaal de cd versie was afgelopen begon het spektakel en vanaf dat moment was het of we in een jam terecht gekomen waren, waarin de vier heren tot het uiterste gingen. Dankzij Jo Gofers zijn talent achter de knoppen van het licht kregen we er nog een mooi licht spektakel bovenop en dat zorgde samen met de instrumentale virtuositeit van de vier heren op het podium voor een waar licht en klank spektakel. Het nummer zat vol onverwachtse wendingen, maar bleef steeds boeiend. Patlansky ging van het ene uiterste in het andere, alsof het niets was. Heel intiem en zacht het ene moment en een seconde later erg vernietigend en verschroeiend. Patlansky bespeelde zijn Fender Stratocaster op allerlei manieren en elke vierkante centimeter van zijn snaarinstrument werd gebruikt, hij beheerste zijn gitaar zoals er dat weinigen kunnen. Dan bespeelde zijn gitaar als toetsenbord, zelfs de veren aan de achterkant van de body werden gebruikt om speciale effecten en klanken voort te brengen. Het was een muzikaal en visueel schouwspel dat maar bleef boeien. Ook aan mooie liedjes komt een einde, dus ook aan dit wondermooie concert. Dan Patlansky had het publiek in De Bosuil overdonderd met zijn talent en zijn muziek. Deze band komt nog beter tot zijn recht op een groter podium, zoals op een festival en daar verdienen ze eigenlijk ook wel te staan. Het was weer een geweldige avond in De Bosuil te Weert dankzij Dan Patlansky, Clint Falconer, Andy Maritz en Dean Barerett, maar ook dankzij de vriendelijke mensen van De Bosuil en dankzij Patrick Overklift en Jo Gofers die weer zorgden voor een erg mooi geluid en de prachtige lichtshow.

Walter Vanheuckelom

More Photos of Dan Patlansky: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157666485078793  (More pics later)