THE BREW - DE BOSUIL WEERT 6 MAART 2016

 

Zondag namiddag zes maart was het weer de moeite waard om naar Weert te rijden. De Britse band The Brew stond op het programma en het voorprogramma werd verzorgd door de Belgisch Limburgse band Rusty Roots. Deze Belgische band is geen nieuwkomer, want in 2004 verscheen hun demo en hun eerste full cd '100 Miles' verscheen in 2006. In die twaalf jaren heeft Rusty Roots een stevige live reputatie opgebouwd in België, al zijn ze in Nederland ook niet onbekend. Zondag zouden ze in De Bosuil vooral muziek brengen uit hun uitstekend recentste album 'Your Host' uit 2014. Zanger/ gitarist Jan Bas had af te rekenen met een zware verkoudheid en verontschuldigde zich voor zijn stem. Het viertal opende met 'Come On Home', waarin gitarist Bob Smets al meteen zijn klasse liet horen op zijn Gibson. In het knappe uptempo nummer 'Take Me Down' zat er een heel mooie stop en Nico hervatte heel knap op zijn Slingerland drumkit, waarna de band ook vol gas inviel. Ondanks zijn verkouden stem klonk Jan Bas weeklagend tijdens het bluesy 'Backdoorman'. Rusty Roots hun setlist bestond op twee uitzonderingen na, allemaal uit eigen werk. Het sterke 'Tomcat', één van die uitzonderingen, had met Nico Vanhove op drums en Stefan Kelchtermans op bas een sterke ritme sectie. We mogen zeker het pittig weerkerend gitaar riffje van Bob Smets niet vergeten. Het opwindende 'Better Lover' werd op gang getrokken door Nico, met strak slagwerk en een dreigende basdrum. Het viertal speelde een gevarieerde en boeiende set. Bob Smets toonde met behulp van de Wah Wah pedaal nogmaals zijn klasse op de gitaar in 'Let Her Down'. Denken de jongens al aan een nieuw album? Ik weet het niet, maar de aanwezigen in De Bosuil mochten in ieder geval al kennis maken met een nieuw nummer. 'Running' is een sterk nummer waarin de twee gitaren elkaar mooi aanvullen. Jan Bas zijn Eastwood Airline gitaar zie je niet zoveel, maar hij heeft wel een mooie klankkleur. Het was niet de eerste keer dat Nico een nummer op drums startte en dat was ook het geval met 'Sidewalk'. Dit nummer heeft een mooie groove en opdwepend ritme en was zonder twijfel één van de hoogtepunten van het optreden van Rusty Roots. Het refrein nodigde uit om mee te zingen en Bob was weer sterk op de gitaar. Rusty Roots had duidelijk het beste voor het einde gehouden, want na 'Sidewalk' was er het tragere, maar o zo mooie 'Fades Out'. Aan dit lange nummer scheen geen einde te komen, maar niemand vond dat erg, want 'Fades Out', waarvan vooral het refrein hemels klonk, verveelde geen seconde en bleef boeiend. De toegift was het bekende David Bowie nummer 'China Girl', al hadden  de jongens het wel in roots/ rock jasje gestoken. Rusty Roots mag terug blikken op een goed concert. Met hun mix van rock, blues en roots wisten ze het publiek in Weert duidelijk te bekoren.

 

 

 

Het publiek was al erg verwend geweest en nu kwam het trio op het podium waarvoor de meesten onder het publiek gekomen waren en dat was aan het applaus te merken. Dit Brits power trio heeft al een paar albums op hun palmares en hebben al heel wat naambekendheid. Het concert in Weert bestond voor het grootste deel uit nummers van hun recentste album 'Control' dat in februari 2014 verscheen, maar er werd ook terug gegrepen naar songs uit het album 'The Third Floor' uit 2011. Met titels als onder andere 'Repeat', 'Mute', 'Pause', 'Eject', 'Play' doet het album 'Control' me terug denken aan mijn oude cassette speler. Jason Barwick, Kurtis Smith en ouderdomsdeken Tim Smith gaven al vanaf het eerste moment hun visitie kaartje af met het overdonderende 'Repeat'. De zinderende gitaar riffs van Jason, het energieke en gedreven slagwerk van Kurtis en de groovende baslijnen van Tim vulden De Bosuil. Jason moest met zijn stem heel wat moeite doen om boven het instrumentaal geweld uit te komen, met zijn gitaarspel had hij daar veel minder moeite mee. De jongens verbruikten heel wat energie op het podium want stilstaan was er niet veel bij. Bassist Tim Smith bestreek het hele podium en wanneer Jason niet aan het zingen was, dan was aan het springen terwijl hij op zijn Gibson aan het spelen was. De power bleef aanwezig tijdens 'Mute'. Barwick gebruikte goed de vervorming op zijn gitaar en Kurtis Smith bleef met kracht, maar ook met klasse zijn trommels en simbalen bewerken, terwijl hij met zijn voet maar op de pedaal bleef pompen die op zijn beurt op het vel van de mooi versterkte basdrum dreunde. Met 'Pause' ging de band helemaal de psychedelische rock weg op. Soms leek het nummer te ontsporen, maar het trio op het podium wist heel goed waar ze mee bezig waren. Tim Smith waande zich leeftijdsgenoot van zijn twee mede muzikanten en plukte gedreven aan zijn bas tijdens 'Skip', de single uit het album 'Control'. De zwarte Gibson van Jason Barwick verkende intense hogere sferen en er ontstond massaal ritmisch handgeklap van het dankbare publiek. De energieke drummer Kurtis Smith haalde alles uit de kast om de song te voorzien van de broodnodige power. Met de titelsong 'The Third Floor' van hun voorlaatste album ging de band even terug in de tijd. Jason had voor de gelegenheid zijn Fender Stratocaster genomen en vol overgave gaf hij het publiek een heerlijke splijtende en zinderende solo . Vader en zoon Smith zorgden ondertussen met dezelfde overgave voor de energieke ondersteuning.

 

 

'The Shuffle' werd mooi opgebouwd en startte met een erg knappe bas groove van Tim. Even later viel zoon Kurtis in en even daarna was het de beurt aan Jason Barwick om met zijn zwarte Gibson a la Jimi Hendrix uit de hoek te komen. De aanwezigen konden de mooie tempo en sfeer wisselingen wel waarderen en klapte ritmisch in de handen mee. In het meer dan twintig minuten durende 'KAM' bleef Jason kwistig met zijn klasse en psychedelische gitaar klanken strooien. Na een rustig begin sloeg plots de vlam weer in de pan om na een paar minuten zo goed als stil te vallen. Topnummer zonder meer. De finale werd ingezet met 'Every Gig Has A Neigbour', een iets ouder nummer met een meeslepende groove. De jongens dankte nogmaals het publiek voor de steun. Dit was stevige rock van een getalenteerd power trio, die de aanwezigen onverbiddelijk meesleurden in hun muzikale wereld door hun enthousiasme en talent. Afsluiten deed de band met een mix van 'Violin Bow', 'Six Dead' en de drumsolo van Kurtis, die alle drie in elkaar overvloeiden. Met zijn strijkstok begon Jason zijn Gibson Les Paul te bespelen en te slaan. Hij jutte het publiek op om mee te gaan met de muziek en het inlevingsvermogen van de band. De strijkstok ging overboord en de band trapte het gaspedaal wat verder in voor de rocker 'Six Dead', die tot doel had om de meer dan tien minuten durende imposante drum solo van Kurtis Smith voor te bereiden. Jason en Tim verdwenen van het podium en Kurtis had de aandacht van het publiek voor hem alleen. Elke seconde wist hij te boeien met zijn gevarieerd slagwerk. Eerst met de drumsticks, maar die smeet hij weg. Dan met de blote handen en later opnieuw met de stokken. En hij wist het publiek te bespelen met zijn bekken trekkerij. Heel bewust liet hij zijn solo soms doodbloeden maar dan was er het publiek om hem terug op te jagen. Een top moment. De toegift was een medley van covers in een Brew jasje gestoken. Het begon met 'Break On Trough' van The Doors, ging verder met de Big Joe Williams cover 'Baby Please Don't Go' en sloot af met het beklijvende 'A Million Dead Stars'. Jason vond de tijd gekomen dat ook het publiek zijn duit in het zakje deed en dat het de beurt was aan de aanwezigen om voor de band te zingen. Het publiek liet zich niet kennen en even later zong de gehele Bosuil het refrein van 'A Million Dead Stars' uit volle borst. Beter kon men een concert niet afsluiten en dat besefte ook het trio op het podium. Het was weer een zeer mooie namiddag geweest in De Bosuil, dankzij de twee erg sterke bands, maar ook dankzij de vrijwilligers en de mensen van het licht en het geluid.

 

 

Walter Vanheuckelom

 

Meer foto’s Rusty Roots : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157664893050899

 

Meer foto’s The Brew : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157664893339169

 

01. Repeat

02. Mute

03. Pauze

04. Skip

05. The Third Floor

06. Shuffle

07. KAM

08. Every Gig Has A Neighbour

09. Violin Bow/ Six Dead/ Drum solo

10. Break On Trough/ Baby Please Don't Go, A Million Dead Stars