THE BLUESBONES - SPIRIT OF 66 VERVIERS - 23 MAART 2016

 

The Bluesbones, één van onze beste Belgische blues bands waren te gast in de populaire muziek club van Francis Geron. De Spirit Of 66 heeft een heel goed programma en er zijn steeds uitstekende artiesten te gast. De bands komen zeer graag naar Verviers omdat ze de goede reputatie van de Spirit Of 66 kennen. Rond halfnegen begonnen Nico en zijn kompanen aan de eerste set van hun optreden met een minuut stilte als medeleven bij de gebeurtenissen van dinsdag in Brussel. Daarna was het tijd voor muziek en voor 'Saved By The Blues'. In deze mix van blues en funk trok Edwin Risbourg al dadelijk alle registers open op zijn Hammond B3. 'The End' was het volgende nummer op de setlist. Het staat op geen enkel album van The Bluesbones en dat is wel spijtig want woensdag in de Spirit was het weer een mooie verrassing om dat knappe nummer nog eens te horen. De ritme sectie met Geert Boeckx op bas en Dominique Christens op drums trokken het nummer op gang en eenmaal de groove vastgelegd was het Stef, de jongste van de bende, die alle aandacht naar zich toe trok door zijn uitmuntend vingerwerk op zijn Fender Stratocaster. 'Voodoo Guitar' is de titelsong van het debuut album van The Bluesbones. De jongens hebben de originele versie door de komst van het Hammond wat aangepast en wat andere arrangementen gegeven, maar het blijft een erg sterk nummer en aan het applaus te horen deelde het publiek in Verviers die mening ook. Daarna werd het gaspedaal wat verder ingedrukt voor de swingende rocker 'Riding Out'. Stef Paglia stak de bottleneck rond zijn vinger voor een slide partij die ons meenam naar de Delta rond de Mississippi. Het verhaal van slechte whisky klonk heel swampy en  werd prachtig gezongen door frontman Nico De Cock. Elke keer weer verrast Nico me, met die geweldige strot van hem. De bottleneck bleef aan de vinger van Stef voor 'Find Me A Woman', waarin Dominique knap slagwerk afleverde op de rand van zijn toms en Stef een partijtje rauwe slide uit de gitaar toverde. Het beste nummer uit hun recentste studio album is zonder twijfel 'I Try'. Tijdens deze ballade kwam Nico zijn enorme stembereik nog maar eens aan bod en Stef Paglia schitterde op de rand van het podium op zijn Stratocaster. Deze jongen kan alles op de gitaar en ik heb de indruk dat hij steeds maar blijft groeien en steeds met meer gevoel speelt. Het kippenvel moment was wanneer Stef de volumeknop van de gitaar toedraaide zodat alleen het gepingel op de snaren nog te horen was. Wanneer hij het geluid langzaam terug opendraaide kreeg de jonge gitarist een oorverdovend applaus en hij ging met nog meer gedrevenheid verder met zijn uitmuntende vingerwerk op zijn gitaar. Zijn gitaar jammerde, schreeuwde en huilde dat het een lust was om te horen. Het oudje ‘She’s Got The Devil In Her’ geschreven door Davis & Kimborough is al ontelbare keren gecoverd. Er bestaan tientallen versies van en de versie van The Bluesbones verdient zeker zijn plaats in het lijstje van de betere vertolkingen. In Verviers kregen we weer een heel lange versie van deze cover. Eerst was het Edwin die op het Hammond alle registers opentrok en even later deed Stef hetzelfde op zijn Strat. Als kers op de taart haalt Nico naar het einde toe nog geweldig uit met zijn stem. Fantastisch einde van een erg sterke eerste set.

 

 

De tweede set begon met het trieste verhaal van de bedrogen en verwaarloosde echtgenoot in de ballade 'I'm Still Your Man'. Ook in deze rol klonk Nico geweldig en geloofwaardig. Het duel tussen de toetsen van Edwin en de gitaar van Stef was weergaloos en bezorgde je kippenvel. 'No Good For Me' is nog een nummer dat op geen enkel album van The Bluesbones te vinden is. De echte fans kennen dit uptempo nummer wel, want de band speelde het al vaker tijdens hun live shows. Een nummer dat zeker een positieve verandering heeft ondergaan sinds toetsenist Edwin Risbourg bij de band gekomen is, is 'Broken Down Car' en ook woensdag in Verviers klonk het erg goed. Toen Nico aankondigde dat de band 'Believe Me' ging spelen, waren veel fans aangenaam verrast en blij dat dit pareltje eindelijk nog eens op de setlist stond. Ik denk niet dat ik overdrijf wanneer ik zeg dat 'Believe Me' in de begin periode van The Bluesbones zowat hun visite kaartje was. Na al die jaren blijft deze ballade nog steeds een pracht van een nummer. Weer was de hoofdrol weggelegd voor de jonge Stef Paglia die het onderste uit de kan haalde op zijn gitaar. Met 'Runaway' ging de band terug naar de classic rock en psychedelische rock sound van de late jaren zestig, begin jaren zeventig. Al de muzikanten konden zich hier uitleven en ze lieten er geen gras over groeien. Toch moet ik weer in herhaling vallen want Stef Paglia was ook hier weer de man in de schijnwerper door zijn gevarieerd werk op de gitaar. Soms heel zacht en intens, het volgend moment wild en scheurend, het andere moment psychedelisch en vol atmosferische klanken. Stef beheerste het hele palet en hij toonde dat ook uitgebreid op het podium van de Spirit Of 66. Daarna volgden nog de rocker 'Cruisin'', waarin Dominique het ritme strak bepaalde op zijn vintage Rogers drumkit en bij de aanvang van 'King Bee' dacht Nico iets te horen zoemen en hij ging naarstig op zoek. De dader bleek Stef zijn gitaar te zijn en na dat het gezoem uitgedoofd was bleef de band verder rocken. Edwin Risbourg ging zinderend te keer op zijn Hammond. Afscheid nemen deed het vijftal met de Matt Anderson cover 'The Devil's Bride'. Het nummer had een meeslepende en boeiend ritme en een rauwe, opwindende en dreigende sound. Groove masters Geert en Dominique zorgden er met hun klasse weer voor dat zowel Stef als Edwin konden schitteren. Nico haalde nog eens fors uit met zijn stem en dan was het gedaan. De toegift 'Whiskey Drinking Woman' was een waar en een auto biografisch verhaal vertelde Nico. Edwin Risbourg imponeerde op het Hammond en liet nogmaals horen dat hij een aanwinst voor de band is. Daarna nam Stef Paglia het initiatief over en ging de zaal in om tussen het publiek zijn talent te etaleren. Zoiets valt altijd in de smaak van het publiek en de aanwezigen in de Spirit keken dan ook vol belangstelling naar dit exploot van de jonge gitarist. The Bluesbones leverden in de Spirit Of 66 weer een geweldig concert af. Hun fans gingen tevreden naar huis en ze zullen na Verviers wel weer een aantal fans bij hebben.

 

Meer foto's: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157665805974830

 

 

Walter Vanheuckelom