THE BLUES SISTERS – RUF BLUES CARAVAN – SPIRIT OF 66 VERVIERS  16 APRIL 2016

 

 

 

Naar jaarlijkse gewoonte was er ook dit jaar weer een Ruf Blues Caravan. Verleden jaar waren het Girls With Guitars en dit jaar toverde platenbaas Thomas Ruf, The Blues Sisters uit zijn hoed. Layla Zoe, Tasha Taylor en Ina Forsman zijn drie dames die alle drie een nieuw album uit hebben bij Ruf Records en dus is deze Ruf Blues Caravan een ideale manier om hun album te promoten. We trokken zaterdag avond de taalgrens over en reden naar één van de beste muziekclubs in België, namelijk de Spirit Of 66 in Verviers. De club van Francis Geron was goedgevuld wanneer omstreeks negen uur de drie dames en de band met David Floreno op gitaar, Walter Latuperissa op bas en Markku Reinkainen op drums het podium betraden. Met de Aretha Franklin cover ‘Chains Of Fool’ wisten de lady’s dadelijk te bekoren. Ze namen om beurt de leading vocals voor hun rekening en het viel dadelijk op hoe goed de stemmen van Tasha, Layla en Ina bij elkaar pasten. Het was meteen een spetterend en veelbelovend begin van een meer dan twee uur durend concert.

 

 

Layla en Tasha verdwenen terug backstage en de jongste van de bende, de Finse Ina Forsman mocht als eerste, vijfendertig minuten alles uit de kast halen. Ze begon dadelijk sterk met de Nina Simone cover 'I Want A Little Sugar In My Bowl', dat ook op haar nieuwe album terug te vinden is. Meteen viel de volle, krachtige, maar tevens heel mooie stem van Ina op. Ze nam ons mee terug in de tijd met deze sobere maar erg pure vertolking en bewees dat ze met haar stemgeluid niet zou misstaan naast grootheden van de blues, zoals Aretha Franklin, Bettye Lavette, Etta James en Nina Simone. Het publiek was dadelijk in de ban van de stem van de Finse en ze kreeg dan ook een daverend applaus. Ze bleef materiaal brengen uit haar nieuwe album 'Ina Forsman'. Het openingsnummer van deze cd was het volgende dat Ina bracht. 'Hanging Loose' begon met de drums van Markku en Ina die begon te praten, op het moment dat de band inviel werd het een heel dansbare Rhythm & Blues song met een funky inslag. Walter Latuperissa mocht even solo op de bas en zoiets valt altijd in de smaak van het publiek. De volgende song 'Devil May Dance Tonight', had een groot Chris Rea gehalte. Davide Floreno zorgde met heerlijke korte klanken op zijn gitaar voor de nodige kleur in deze mix van blues, pop en soul. Op de vraag of er dansers in de club waren kreeg de zangeres een luid yes antwoord en een paar seconden later werden we door Ina meegenomen in het zwoele, erg dansbare Latijnse ritme van 'Farewell'. Het vleugje blues en reggae dat ook duidelijk in dit nummer terug te vinden was maakte het nummer nog sexier. Davide zorgde met een pittige solo voor nog meer sfeer. De eerste single uit haar album is 'Room For Love'. Dit nummer met heel wat hitpotentie zorgde voor veel dansende mensen in De Spirit Of 66. De jonge Finse heeft niet alleen die geweldige stem, ze schreef bijna alle nummers op 'Ina Forsman' zelf. Ze vertelde dat ze blij was dat ze morgen terug naar haar thuisland mocht voor een vijftal optredens. Zo kon ze haar moedertaal nog eens spreken, want door de drukke agenda van de Blues Caravan was het de laatste maanden alleen maar Engels geweest. In de shuffle ‘Queen Bee’, één van de eerste blues songs die deze diva zong, zorgde Ina en band de voor een paar mooie ritme wisselingen en dat zorgde voor nog meer sfeer in Verviers. Afsluiten deed Forsman solo, alleen haar stem en haar zwarte ukulele waren de instrumenten voor de Amy Winehouse cover 'Love Is A Losing Game'. Deze intieme en ingetogen versie was een mooie afsluiter van Ina's optreden in Verviers.

 

 

 

Daarna was het de beurt aan de Texaanse Tasha Taylor. Deze dochter van de Amerikaanse soul en blues zanger Johnnie Taylor is een prettige verschijning met een heel soulvolle stem en dat liet ze dadelijk merken in de R&B song ‘What Difference Does It Make’ uit haar eerste album ‘Taylor Made’ uit 2010. Het was ook de enige van de drie dames die haar gitaar meehad. Daarna was het tijd om muziek uit haar nieuwe album ‘Honey For The Biscuit’ te promoten en dat deed ze met de ballade ‘Wedding Bells’. Ze kondigde het nummer aan met de vraag of er dames in de zaal waren, die al een goede man gevonden hadden. Het bleef redelijk stil, al waren er een paar dames, die duidelijk tevreden waren over hun man. Mannen en relaties zijn duidelijk het favoriete onderwerp van Tasha. Ze schreef het wondermooie funky ‘Wheaterman’, met de gedachte een man die voor alle gelegenheden goed was. Dit funky nummer gaf het optreden terug de nodige energie en Tasha voelde zich duidelijk in haar sas in dit nummer. Haar stem is gemaakt voor dit soort songs. De zangeres bestreek het hele podium en had veel interactie met haar publiek. Ze is geboren om op het podium te staan en te performen. Toch trok ze het ritme terug naar beneden met de intieme en romantische ballade ‘One And Only’, dat ze iets te lang rekte. Taylor vertelde dat ze net als Ina, een heel grote fan is van Amy Winehouse en ze wilde ‘Valerie’ als ode brengen aan één van haar favoriete zangeressen. Markku Reinkainen op drums en Walter Latuperissa zorgden voor de funky R&B groove van deze mooie, iets meer gepolijste versie. Dit heel dansbare nummer zorgde weer voor dansende mensen in een volle Spirit Of 66. De temperatuur in de club was op dat moment ook al een paar graden gestegen. Het was tijd voor Tasha’s laatste song en die wilde ze opdragen aan haar vader Johnnie Taylor. Voor ze aan het nummer begon vertelde ze aan het publiek wie haar vader was. Johnnie overleed in 2000, maar hij zou een heel tevreden man geweest zijn mocht hij zijn dochter zijn nummer horen brengen. Met het funky ‘Who’s Making Love To Your Old Lady’, kreeg ze De Spirit in vuur en vlam en je zag nu overal bewegende mensen. De band hield het lekker strak en Tasha bestreek weer het hele podium en maakte ondertussen veel contact met het publiek. Ze was in Europa misschien de minst bekende van de drie dames, maar daar zal na deze Ruf tour wel verandering in komen.

 

 

Op het moment dat Layla Zoe het podium betrad kreeg ze een overweldigend applaus. Het was duidelijk dat er veel mensen voor de Canadese Firegirl gekomen waren. Layla besefte dat ook en zei dadelijk dat dit voor haar als thuis komen was en dat De Spirit Of 66 één van haar favoriete clubs was in Europa. Layla Zoe begon zoals ze al haar concerten begint, namelijk a capella met het nummer ‘Put Your Hands In The Air’. Dan ging ze tien jaar terug in de tijd met de shuffle ‘Leave You For Good’ uit haar album ‘Shades Of Blue’. Haar kenmerkende stem kleurde het nummer en ook Davide Floreno deed zijn duit in de zak met een knappe solo op zijn Fender Stratocaster. Dat er geen stoelen staan in de Spirit is één van de redenen waarom Layla zo van de Spirit houdt, het geeft een grotere verbondenheid met het publiek, vertelde ze. Het uitstekende ‘Breaking Free’ is Layla’s eerste album bij Ruf Records en het eerste album waarvoor haar gitarist Jan Laacks de muziek schreef. De funky blues song ‘Workhorse’ is een goed voorbeeld van deze samenwerking. Walter Latuperissa kreeg van de Canadese zangeres vrijgeleide om solo een funky groove uit zijn bas gitaar te toveren en Walter greep die kans met beide handen. ‘Don’t Wanna Hurt Nobody’ is een pareltje van Layla, dat zelden nog op haar setlist staat en het was dus een zeer aangename verrassing om het in Verviers nog eens te horen. In dit soort tragere nummers komt de sterke rauwe stem van Layla nog meer tot zijn recht. Met heel veel gevoel en emotie bracht de Firegirl dit mooie nummer. Ze kreeg er een minuten durend applaus voor. De twee laatste songs van Layla kwamen uit ‘Breaking Free’. Eerst was er de meeslepende shuffle ‘A Good Man’ waarin Davide Floreno minutenlang de show stal op zijn gitaar. Layla haalde Floreno helemaal vooraan op het podium en ze begon hem wat aan te porren en te plagen, dit tot groot jolijt van het publiek. Even later haalde ze er bassist Walter Latuperissa bij, maar Davide liet zich niet uit het lood slaan. Hij liet zijn gitaar jammeren, huilen, zoals Layla vroeg en dat leverde hem een daverend applaus op van het dankbare publiek. De zangeres had veel interactie met haar muzikanten en het publiek. Ze begon zelfs met een handdoek het zweet van de voorhoofden van Walter en Davide te vegen, dit tot groot jolijt van het publiek. Het kippenvel moment was zonder twijfel ‘Sweet Angel’. Deze song schreef Layla voor haar beste vriendin Marsha, die in 2010 overleed aan een hersenbloeding. Het was Marsha die Layla de nickname ‘The Firegirl’ gaf. Deze ballade werd door de zangeres heel ingetogen gezongen en de begeleiding was sober. De zangeres sloot solo en zonder micro, bijzonder mooi af met een hello heaven, een roep om contact te krijgen met haar veel te vroeg overleden vriendin Marsha. Heel mooi nummer en een geweldige stem. Het publiek wilde haar niet laten gaan en bleef maar applaudisseren en vragen om meer.

 

Natuurlijk ligt het schema in deze tour vast en de drie zangeressen krijgen ongeveer even veel tijd op het podium, dus zat er zeker geen toegift in. Toch niet van Layla alleen, het werd zelfs beter want ook Tasha en Ina kwamen Layla vervoegen op het podium. De drie dames hadden apart al voor de show gezorgd, nu zouden ze alle drie samen nog voor de apotheose zorgen. Het begon met de Etta James cover ‘Tell Mama’. Iets cleaner en niet zo rauw als het origineel, maar dat kon niemand deren. Ze bleven bij Etta James met een erg knappe en gedreven versie van 'Down In The Basement'. Om beurt namen Ina, Tasha en Layla de lead vocals voor hun rekening en Markku Reinkanen mocht een korte, knappe drum solo geven. Het nummer werd nog wat gerokken om het publiek te laten meezingen en dat lukte vrij aardig. Het finale feestje was ingezet, maar voor de aanwezigen ging te vlug voorbij en ze bleven vragen om meer en er kwam meer. ‘Rock Me Baby’ van BB King was zwoel, maar toch erg strak. De band werd nogmaals uitgebreid in de schijnwerpers geplaatst door Tasha, Layla en Ina en Davide Floreno mocht de spits afbijten op zijn Strat. Even later liet Walter Latuperissa een mooie bas solo horen en ook drummer Markku Reinkainen kwam uitgebreid aan bod en kreeg zo zijn moment van glorie. Tijdens de laatste toegift was het net of de dames elkaar de loef probeerden af te steken om wie het rauwste zong. Het resultaat was een heel mooie versie van ‘Come Together’ van The Beatles. Het was spijtig genoeg ook het einde van dit concert, met drie erg sterke zangeressen, die elk in hun eigen stijl zorgden voor uitstekende muziek.

 

Walter Vanheuckelom