BERNARD ALLISON - SPIRIT OF 66 VERVIERS 25 MAART 2019 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Bernard Allison is bezig met zijn Europese 'Let It Go' tournee om zijn uitstekende recentste album 'Let It Go', dat in 2018 verscheen te promoten. Natuurlijk liet muziekkenner Francis Geron van Spirit Of 66 deze kans niet voorbijgaan en hij wist de zoon van blueslegende Luther Allison te strikken voor het enige concert in België van deze tournee. Het was dan ook niet verwonderlijk dat er heel wat muziekliefhebbers op maandagavond naar Verviers gekomen waren om Bernard Allison live aan het werk te zien en te horen. Rond half negen verschenen zanger/gitarist Bernard Allison, bassist George Moye, saxofonist José James, drummer Mario Dawson en gastmuzikant Dylan Salfer op het podium. Ze begonnen met het instrumentale jazz getinte bluesnummer 'Buzz Me', waarin Bernard al zijn bandleden voorstelde, die meteen hun klasse mochten tonen tijdens een korte solo. Na deze pittige en interessante kennismaking met de muzikanten volgde met het soulvolle 'Night Train' meteen een nummer uit het nieuwe album 'Let It Go'. Saxofonist José James mocht dadelijk vol aan de bak met uitstekend soulvol blaaswerk en ook Bernard haalde meteen uit met een erg knappe solo op zijn witte Gibson Les Paul. Met de erg knappe ballade 'The Way Love Was Meant To Be' keerde Bernard terug naar zijn beginperiode. Het werd een superlange versie met een heerlijke saxofoon solo van José, maar eerst mocht de negentienjarige gastmuzikant Dylan Salfer op zijn Fender Telecaster laten horen waarom Bernard hem meegenomen had op zijn tournee. Later in het nummer was het Bernard die met verscheidene uitmuntende snarensolo's de gitaarliefhebbers wist te verwennen. Bernard zong het nummer met heel veel gevoel en de gitaarsolo's die volgden waren om duimen en vingers af te likken. Het ene moment gingen zijn huilende en jammerende gitaarklanken door merg en been en het andere moment werd je oor gestreeld met zoet en gevoelvol snarenwerk. De gitaar bleef ook belangrijk en bepalend in 'Rocket 88', een cover van Jackie Brenston And His Delta Cats. De enorm sterke ritmesectie, met George Moye en drummer Mario Dawson zorgden voor een stuwende groove en Bernard Allison en Dylan Salfer trokken op hun gitaar alle registers open en dat werd door het publiek beloond met een daverend applaus. Bernard maakte het nummer helemaal af wanneer hij in het laatste gedeelte van 'Rocket 88' zijn gitaar gebruikte als keyboard.

 

 

 

 

 

 

 

Met de uitmuntende slowblues 'Bad Love' dook Bernard in het repertoire van zijn vader Luther Allison. Ook hier kwamen de liefhebbers van de gitaar weer rijkelijk aan hun trekken want Bernard haalde alles uit de kast om zijn publiek te verwennen en dat leverde niet alleen imponerend en vlijmscherp snarenwerk op, maar ook heel intiem en gevoelvol gitaarwerk. In deze superlange, meer dan een kwartier durende, meeslepende versie slaagde hij er ook moeiteloos in om het publiek uit volle borst 'Bad Love' te laten meezingen. José James toonde nogmaals zijn klasse op de saxofoon met een indrukwekkende solo. Met 'Cruisin For Bluesin', dat Bernard samen met drummer Mario Dawson schreef, keerde het vijftal op het podium terug naar het nieuwe album 'Let It Go'. Deze opgewekte funky song, had dankzij drummer Mario Dawson en bassist George Moye een heerlijke groove. De soulvolle stem van Bernard Allison kwam helemaal tot zijn recht in dit nummer en het energieke, pittige en hoogstaand gitaar en saxofoon spel zorgde voor instrumentaal vuurwerk. 'Backdoor Man' was een stomende midtempo rocker, waarin Allison vermoedt dat zijn vriendin hem bedriegt en daarom gaat hij gewapend met een 44 op onderzoek uit. Dylan Salfer kleurde de sound van deze 'Backdoor Man' met vet slidewerk en George Moye kreeg zijn moment in de schijnwerpers, wanneer hij mocht uitpakken met een uitstekende bas solo. Het was ook meteen het einde van set één. Onder de pauze ging de steeds vriendelijke en minzame Bernard Allison in het publiek handjes schudden en een praatje maken. Na vijfentwintig minuten pauze kregen we terug muziek met het soulvolle funky getinte 'Chills & Thrills', de titeltrack van het in 2008 verschenen album. Met de gevoel en soulvolle ballade 'You're Gonna Need Me' keerde Bernard terug naar het repertoire van zijn vader Luther, die op twaalf augustus 1997 overleed. Bernard etaleerde nogmaals zijn klasse als gitarist met gevoelvol snarenwerk, waarvan de haren op je armen recht gingen staan. Op een bepaald moment was het net of Bernard via zijn gitaar een gesprek voerde met het publiek.

 

 

Voor meer foto’s van Bernard Allison in Spirit Of 66 te Verviers, klik op de link van mijn fotoalbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157704256210802

 

 

 

Na dit rustige nummer werd het terug funkier in het zwoele 'Same Ole Feeling', een nummer over relaties en een afwezige geliefde. Zoals de gehele avond stond de gitaar van gitaarvirtuoos Bernard Allison in de schijnwerper, hij wist het nummer erg goed te kruiden met intense en erg gevoelvolle gitaarklanken. Bovendien wist hij de juiste nodige afwisseling te brengen in zijn gitaarsolo, zodat deze elke seconde boeiend bleef. Bernard bleef zorgen voor een goede mix van nieuw en ouder werk, zo ging hij met het aanstekelige 'Storms Of Life' terug naar het gelijknamige album uit 2002. Ook hier soleerde de gitaarvirtuoos weer dat het een lust was voor het oor. 'Voodoo Chile', de beroemde song van wijlen Jimi Hendrix kwam ook nog voorbij. Subliem gespeeld door Bernard met het daarbij horende en kenmerkende wah wah geluid en begeleid door de uitstekende ritmesectie. Er werden nog wat andere songs in deze superlange versie van 'Voodoo Chile' verweven en dit tot groot jolijt van het enthousiaste publiek. Na dit schitterende nummer verdween iedereen van het podium behalve Mario Dawson. Hij was de man die de volgende minuten het publiek in vervoering zou brengen met een imponerende drumsolo. Na een tijdje kwam José James op percussie, zijn collega versterken. Wanneer iedereen terug op het podium stond stelde Bernard zijn muzikanten nog eens uitgebreid voor en tot slot zei hij dat hij nog één nummer in petto had en dat was de Luther Allison song 'Serious'. Met deze heel gevoelige song, werden we voor de laatste keer verwend door de band. Bernard zong het nummer heel ingetogen en het gevoelvol snarenwerk van Bernard was één langgerekt orgasme voor het oor. Het was net of hij zijn vader in de hemel wilde laten zien en horen, wat hij allemaal van hem geleerd had. Op een bepaald moment veranderde de song in een heerlijke reggae nummer om na een tijdje naar zijn oorspronkelijke sound terug te keren. Voor Bernard definitief afsloot richtte hij zijn hoofd nog naar de hemel en met de woorden Daddy I Love You liet hij weten dat hij zijn vader nog steeds mist. Het was weer een geweldige avond in Spirit Of 66.

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpje : Walter Vanheuckelom