Voor de band terug naar de UK vertrok passeerden ze nog langs De Cacao Fabriek in Helmond. Dit laatste optreden op het Europese vaste land was tevens de CD release van Ben's nieuwe uitstekende album 'Time Has Come'. De Cacao Fabriek is een mooie zaal met een groot podium, dus een uitstekende plaats om er een geweldig optreden van te maken. Rond negenen verschenen Ben, toetsenist Steve Watts, bassist Mat Beable en drummer Craig Bacon op het podium om te starten met de funky titelsong van het vorige album 'Let's Go Upstairs'. Steve Watts droeg het nummer, en mocht als eerste alle registers open gooien met een pittige solo, even later nam Ben geweldig over op zijn Fender Stratocaster. Ook in de tragere shuffle 'Win Over You' eiste de jongeman achter de toetsen een hoofdrol op en net als in de opener nam Poole grandioos over van Steve. Na zijn solo stelde hij de band voor en werd het ritme verder gedrukt met de soulvolle ballade 'Love Nobody No More'. Voor deze heel gevoelige love song werd de strat ingewisseld voor een Gibson en Ben zong het nummer heel ingetogen en intens met die mooie, ietwat hese stem van hem. Wanneer hij aan het vingerwerk op de gitaar begon bleef het ingetogen en intens. Naar het einde toe waren alleen nog de basdrum, het ritmisch handgeklap van het publiek en de stem van Ben te horen en op deze wijze werd 'Love Nobody No More' erg mooi afgesloten. Ben vertelde hoe hij op dertien jarige leeftijd kennis maakte met de blues. Hij had van zijn vader het verzamel album 'Backtrackin' van Eric Clapton gekregen. Daar stond muziek op van Clapton solo, maar ook werk van Eric toen hij nog lid was van Cream en Derek &The Dominos. Het nummer dat het meeste indruk maakte op de jonge Brit was 'Have You Ever loved A Woman'. Ben begon met een lange solo op zijn Gibson aan deze Freddie King klassieker. Het was een betoverend begin met alleen Ben's stem en het gepingel op de gitaar. Steve Watts was heel nadrukkelijk aanwezig met zijn warme orgel klanken. De tijd vloog voorbij met dit geweldige nummer en voor we het beseften waren we zeventien minuten verder op het moment dat de laatste noot viel en een langdurig applaus begon. Het viertal op het podium vond het tijd om terug wat leven en ritme in de Cacao Fabriek te brengen en dat werd gedaan met het funky klinkende 'Start All Over Again'. De Fender Telecaster klonk echt geweldig en naar het einde toe breide Ben aan het nummer nog een stukje 'Sexmachine' van James Brown. Craig Bacon was erg sterk op drums, net als Mat Beable die met mooie baslijnen wist te bekoren.

Deze Europese tour had tot doel het nieuwe album te promoten, dus was het hoog tijd om wat nieuwe nummers te spelen zodat het publiek kon ontdekken welke pareltjes er op 'Time Has Come' staan. In de soulvolle ballade 'Longing For A Woman' etaleerde Steve Watts nogmaals zijn klasse op de toetsen. Het nummer barstte open op het moment dat het gezongen gedeelte stopte en de gitaar van Ben het explosief overnam. De gitaar liet overduidelijk horen waarover het nummer ging, namelijk het verlangen naar een vrouw. De ritme sectie met Mat op bas en Craig op drums speelde erg strak in de dansbare mid tempo rocker 'Just When You Thought It Was Safe'. Het nummer swingde op de orgel klanken van Steve Watts, die een grote inbreng heeft in de muziek van Ben Poole. Ook in de rocker 'Lying To Me' strooide Steve gul met opwindende riffjes op het Hammond. Ben maakte gretig gebruik van de WAH Wah pedaal om een verschroeiende solo nog wat kracht bij te zetten. Gary Moore was één van de grote idolen van Ben en hij had het geluk om samen met Gary te mogen spelen. Hij schreef voor de Ierse gitaar legende 'Time Might Never Comes'. In dit tragere nummer kwam het sterkste punt van Ben, namelijk zijn enorm sterk en gevoelvol gitaar werk weer ten volle tot uiting. De zang en de lange akkoorden van het Hammond waren gevuld met angst voor eenzaamheid. Niets gebeurde overhaast in de zorgvuldig opgebouwde gitaar solo. Niets liet vermoeden dat Poole plots explosief zou uit halen. Dit overweldigende nummer duurde meer dan een kwartier, maar hoefde voor mij nog niet te stoppen. Het is ook het absolute topnummer op het nieuwe album 'Time Has Come'. Op deze CD release was er ook nog een verrassing. Een onaangekondigde gast werd door Ben aangekondigd. Guy Smeets en Ben Poole zijn al jaren vrienden en deelden al meerdere malen het podium. Nu mocht Guy samen met Ben en de band beginnen aan 'Mr. Pitiful'. Steve Watts moest nogmaals vol aan de bak in deze bluesrocker met de nodige dosis funk. Daarna was het de beurt aan de twee gitaristen en die maakten er een feestje van. In de finale vochten ze nog een speels maar pittig duel uit op hun gitaar.

 

 

Craig Bacon begon met strak slagwerk op zijn toms aan 'Stay At Mine'. Hij deed er nog een knappe drum solo bovenop, terwijl het publiek en zijn bandleden hem met ritmisch handgeklap aan het begeleiden waren. Als toegift was er nog een lange versie van 'Hanging In The Balance' uit het vorige album van de Brit. Het nummer begon rustig, maar nadat Ben zijn mede muzikanten nog eens uitgebreid had voorgesteld, barstte het nummer open met een erg sterke Craig Bacon op drum en met Ben die zijn gitaar liet janken en huilen dat het een lust was om te horen. De rustige opbouw om daarna plots explosief te ontploffen is één van de sterkste kanten van deze band en van Ben Poole zijn muziek. Deze jongeman heeft alles om een grote te worden. Ik wil ook de jongeman achter de knopjes nog bedanken voor het mooie geluid en het prachtige licht. Het was weer een avond om in te kaderen. Uit goede bron weet ik dat Ben Poole in september terug in onze contreien zal zijn. Op 14 september is hij te gast in de Spirit Of 66 in Verviers en op 22 september in Het gebouw in Bergen Op Zoom.