Rory Gallagher is al meer dan twintig jaar overleden. Hij stierf op veertien juni 1995, maar zijn onsterfelijke muziek leeft nog altijd voort. Dat was donderdag avond ook weer te merken in de Spirit Of 66 te Verviers waar Band Of Friends te gast waren. Vele muziek liefhebbers hadden de reis naar de Waalse muziektempel gemaakt. Band Of Friends is ook niet de eerste de beste tribute band, want met bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna bezit deze band twee originele bandleden. Ted drumde niet zo heel lang met Rory, maar Gerry McAvoy heeft bijna gans de tijd in Gallagher's band gespeeld. De derde man in deze Band Of Friends is Marcel Scherpenzeel. Rory imiteren zal altijd moeilijk blijven of zelfs niet doenbaar, maar Marcel komt toch aardig in de buurt.

 

Rond half negen begon het trio aan hun set met 'Cradle Rock'. Ted McKenna, als beste drummer verkozen op de Europese Blues Awards 2015 heerste achter zijn drumkit en leverde strak slagwerk af. Marcel bespeelde de hals van zijn Fender Strat zowel met de vingers als met de bottleneck. De catalogus van Rory is erg uitgebreid, dus hadden Marcel, Gerry en Ted keuze genoeg om de avond in Verviers te vullen met heel wat bekende songs. Het heerlijke uptempo 'The Last Of The Independents' kon erg bekoren. Er was gedurende dit nummer veel interactie tussen Gerry en Marcel. Gerry bleef Marcel, maar ook het publiek regelmatig porren. Tussen de meeste nummers was er geen pauze, maar voor 'Laundromat' nam Gerry toch de tijd om even over vroeger te praten. De eerste druppels zweet parelden al op Marcel zijn voorhoofd op het moment dat hij aan de onweerstaanbare solo begon. Gerry begon in zijn handen te klappen en een deel van het publiek volgde zijn voorbeeld tijdens 'Do You Read Me'. Deze bijna tien minuten durende versie was subliem, een lekkere groove en een Marcel in grote doen. Op de rand stonden beide gitaristen van jetje te geven terwijl de grote meerderheid van het publiek ritmisch in de handen klapten. Van een duel tussen beide heren was nog geen sprake. Ze hielden het met wat spielerei, zoals de Duitsers het zo mooi zeggen. Rory Gallagher had veel bewondering voor Muddy Waters en van zijn 'I Wonder Who' maakte hij zijn eigen bluesrock versie. Lekker strak slagwerk van Ted en de diepe bas groove van Gerry rolden het tapijt uit voor Marcel die daar gretig gebruik van maakte om te schitteren op het podium in Verviers. Spijtig genoeg waren er wat technische problemen met de kabel van Marcel zijn gitaar en werd het nummer iets vlugger dan gepland afgesloten.

Er was gepland om één lange set te spelen, maar door deze problemen werd er wijselijk tien minuten pauze ingelast, om daarna, als alles hersteld was er terug volle bak tegen aan te gaan. Het gaspedaal werd wat dieper ingedrukt met het heel dansbare 'Follow Me'. De Stratocaster van Marcel scheen nog beter te klinken dan voor de onderbreking en de Nederlander leefde zich helemaal uit in de zinderende solo die volgde. Het trio ging op zijn elan verder met een zeer knappe 'Bought And Sold' waarin orkestmeester Gerry even zijn bas vergat en zich concentreerde op het samenspel tussen de gitaar van Marcel en het publiek. Een rol die deze bluesrock veteraan heel goed onder de knie had. Het publiek in De Spirit Of 66 genoot intens van elk nummer en leefde erg mee. Zo werd tijdens 'Calling Card', de titel luidruchtig meegebruld wanneer Marcel de ruimte liet aan de aanwezigen. Gerry McAvoy liet zich tijdens 'Calling Card' opmerken met een knappe solo op zijn bas gitaar. Band Of Friends heeft ook een paar eigen geschreven nummers die te vinden zijn op hun album 'Too Much Is Not Enough', met muziek die in het verlengde ligt van de muziek van Rory. In Verviers mochten we 'Sing It With The Band' horen, een rocker met een meezing refrein, die naadloos overging in ''Leap Of Feath', dat zo op een Rory album had kunnen staan. De finale begon er aan te komen en dus ook de grootste hits van de Ierse legende Rory Gallagher. Het feestje begon met het erg gedreven 'Philby' en orkestmeester Gerry zorgde er weer voor dat er telkens een luidruchtig Yeah, Yeah, Yeah doorheen De Spirit klonk. Zelfs minuten na het einde van het nummer was het enthousiaste publiek nog aan het meezingen. Marcel ging weer zinderend te keer op zijn Strat en even later stonden beide heren weer zij aan zij op de rand van het podium de show te stelen, tot grote tevredenheid van het publiek.

De sfeer was nu helemaal uitbundig en dat was te horen tijdens het schitterende 'Bad Penny'. Minutenlang klonk doorheen De Spirit het oorverdovende ooh, ooh, oh en je zag het trio op het podium genieten van zoveel respons. Het kon helemaal niet meer stuk op het moment dat de eerste noten van 'Shadow Play', spijtig genoeg het laatste nummer, door de boxen klonken. In deze tien minuten durende versie waren er paar ritme wisselingen en wat stops om de sfeer nog uitbundiger te maken. Dit concert kon en mocht niet afsluiten zonder een paar toegiften. Die kwamen er ook met het eigen 'Succubus' en met 'Bullfrog Blues'. Marcel had zijn Strat ingewisseld voor zijn witte Telecaster. Met de bottleneck rond de vinger liet Marcel ons genieten van een sterke slide partij. Dan was het tijd voor de klassieker 'Bullfrog Blues' met de legendarische begin kreet 'Well, Did You Ever'. Gerry McAvoy mocht solo op zijn bas nog voor een extra toets zorgen, daarna nam Ted McKenna het schitterend over met een gevarieerde sterke drum solo. Toch was het Marcel die met uitstekend werk met de bottleneck de aandacht naar zich toe trok. Fantastisch einde van een prima concert.