ANA POPOVIC – SPIRIT OF 66 VERVIERS 14 DECEMBER 2015

Ana raakte geïnteresseerd in muziek door haar vader Milton, die regelmatig vrienden bij hen thuis uitnodigde om samen naar muziek te luisteren en te jammen in de ‘Blue Room’. De nog zeer jonge Ana was dan altijd aanwezig en zo raakte ze vertrouwd met de blues muziek in alle vormen. Halfweg haar tienerjaren leerde ze met de hulp van haar vader gitaar spelen. Ana Popovic koestert deze momenten nog steeds en ze is haar vader daar ook nog steeds dankbaar voor en om deze momenten voorgoed vast te leggen besloten Ana en haar vader om samen een album te maken met de muziek die toen ten huize Popovic gespeeld werd. Het album kreeg de toepasselijke titel ‘Blue Room’. Nu zijn dochter en vader samen op stap om het album te promoten. Natuurlijk was Francis er weer als de kippen bij om vader en dochter Popovic te boeken in zijn Spirit Of 66, voor een eenmalig concert in België.

De populaire live muziek club in Verviers was helemaal vol, wanneer Ronald, Stéphane en Michele het podium betraden en begonnen aan een instrumentale intro. Even later kondigde Ronald Jonker met heel veel power en enthousiasme zijn frontvrouw aan. Gracieus en elegant als altijd wandelde de Servische onder luid applaus het podium op. Ze nam haar Fender Stratocaster en begon samen met haar jongens aan een heel sterke versie van ‘Ana’s Shuffle’, waarin eerst Michele op de toetsen en daarna Ana op de Strat imponeerden. ‘Ana’s Shuffle’ ging naadloos over in het funky ‘Can You Stand The Heat’. Een goede vraag want de temperatuur was aardig opgelopen in de concert zaal. Dat power beest Ronald Jonker terug is op de basgitaar is zowel instrumentaal als visueel een verbetering en Stéphane Avellaneda bewees in Verviers nogmaals dat hij één van de beste drummers van het circuit is. Samen met de Italiaanse toetsenist Michele Papadia vormen zij de sterkste band die Ana Popovic al ooit had. Tijdens ‘Object Of Obsession’ liet Ana weer flarden van haar erg sterk gitaar spel horen tijdens een zinderde solo. Ook haar versie van de Rolling Stones cover ‘Rain Fall Down’ kon op heel veel succes rekenen. Deze mengeling van rock, funk en blues bracht de toeschouwers in extase.

‘Every Kind Of People’ van Robert Palmer is nog zo een cover die Ana helemaal naar haar hand weet te zetten. Michele Papadia begon eerst zachtjes en gevoelvol aan een solo op de toetsen, die hij heel mooi opbouwde tot hij al zijn registers opentrok. De frontvrouw nam op imposante wijze over met snel vingerwerk op de hals van haar Strat. Het viertal vervolgde hun gevarieerde set met ‘Can’t You See What You’re Doing To Me’, swingende blues met heel wat instrumentale hoogstandjes. Zo mocht onder andere Stéphane op het einde, voor de eerste keer in de schijnwerper met een sublieme solo op zijn witte Tama. Avallaneda liet tijdens ‘Unconditional’ horen dat hij ook met de borstels aardig uit de hoek kan komen. Dit nummer was bijna een one woman show. Een weergaloze Ana Popovic liet niemand onberoerd tijdens dit jazzy blues nummer. De frontvrouw leek er maar niet genoeg van te krijgen en bleef haar erg sterk gitaar spel minuten lang demonstreren tijdens ‘Summer Rain’.  Met een erg lekkere drum intro werd het uptempo ‘Count Me In’ gestart. De energieke bassist Ronald Jonkers voelde zich in zijn sas op het podium van Verviers en plukte heel gedreven aan zijn vijf snaren bas. Michele Papadia kleurde de song met knappe korte riffjes op de keys en groove master Stéphane Avallaneda ging geweldig te keer op zijn drum kit.  Naadloos ging ‘Count Me In’ over naar ‘Your Love Ain’t Real’ waarin Ana aardig werkte met de Wah Wah pedaal.

Daarna nam Ana uitgebreid de tijd om haar vader, de speciale gast van de avond, voor te stellen. Het was zowel voor haar als voor Milton een speciaal moment. In ieder geval voor Milton, want als je samen op het podium staat en je hoort je dochter met zoveel bewondering over je spreken, dan laat dat geen enkel vader hart onberoerd. Samen begonnen ze met ‘Somebody’ van Tony Joe White, waarin Milton het vocale voor zijn rekening nam en zijn dochter ons vergastte op een knappe partij slide gitaar. Milton bleek geen last te hebben van plankenkoorts en bleek ook live over een niet onaardige stem te beschikken. Het romantische duet ‘We Used To Know’ werd gedragen door het heel mooie toetsenwerk van Michele. De eerste solo partij nam vader Milton voor zijn rekening, de tweede die veel feller was nam de dochter. In de Van Morrison cover ‘Evening Shadows’ was het puur genieten van de twee stemmen die perfect bij elkaar pasten. Vader Popovic kreeg een welverdiend en dik applaus en verdween backstage en meteen werd het een stuk pittiger op het podium met ‘Business As Usual’.  Met lekker en vlug gepingel op de snaren van haar strat kreeg de blonde frontvrouw minuten lang een daverend applaus van haar genietende fans. Ana vertelde dat de show naar zijn einde liep en bedankte iedereen om op een maandag avond naar haar concert te komen.

In een naadloos met elkaar verbonden finale van drie songs kregen we eerst ‘Hold On’ met weer die aanstekelige funky gitaar riffjes. Eerst schitterde de frontvrouw met een weergaloze solo en daarna liet ze haar prima muzikanten volop in de spots komen. Eerst was er de adembenemende bas solo van Ronald Jonkers, gevolgd door een erg knappe en gevarieerde drum solo van Stéphane Avalaneda. De hele ruige ‘Going Down’ versie van Albert King en de minder bekende Jimi Hendrix cover ‘Crosstown Traffic’ waren om duimen en vingers af te likken. Ana scheen steeds maar meer en meer uit haar gitaar te halen en haar band volgde de frontvrouw op een sublieme manier. Wat een slot, wat een klasse, woorden zullen steeds te klein zijn voor hetgeen Ana, Milton, Stéphane, Ronald en Michele lieten horen in de Spirit Of 66. Een daverend en langdurig applaus was dan ook het minste wat het publiek kon terug geven. De band kwam nog terug voor twee bis nummers. Het eerste was het duet ‘Losing You’, want ook Milton was terug op het podium gekomen. Ana Popovic vertelde van de Jimi Hendrix Tribute tour die ze samen met heel wat bekende gitaristen deed in de USA. Ze was volgend jaar, als één van de weinige vrouwelijke gitaristen, al voor de derde maal op rij aanwezig in dat project. Ze vertelde ook dat er plannen zijn om met dat concept naar Europa te komen, maar dat er nog niets vast ligt. Dus wilde Ana als slot een nummer spelen van haar grote idool Hendrix. Eerst waarschuwde ze de aanwezigen nog dat het loeiend hard zou zijn en dan klonk een slide versie van 'Can You See Me' door De Spirit. Een klasse toegift. Om op de vraag van haar laatste song te antwoorden. Ja, ik ben zeker dat iedereen Ana Popovic gezien heeft en dat iedereen in Verviers genoten heeft van deze dame. De laatste twee weken van het jaar staan in de Spirit nog heel wat concerten gepland, voornamelijk tribute bands.  Op 18 december is er Logical School (Supertramp), op 19 december Physical Graffiti (Led Zeppelin), op 26 en 27 december High Voltage (AC/DC) en op 28 en 29 december Regina (Queen) op het programma.

Walter Vanheuckelom