LAYLA ZOE/ SUGARAY RAYFORD'S BIGBAND- DE BOSUIL - WEERT 4 NOVEMBER 2018 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Zondag 4 november stonden er met Layla Zoe en Sugaray Rayford opnieuw twee mooie concerten op het programma van De Bosuil in Weert. De soundcheck liep wat uit omdat de jongens van Sugaray Rayford iets te laat in Weert arriveerden. De jongens waren meer dan twintig uur onderweg geweest en Ray vertelde dat ze honger hadden en dat ze nood aan slaap hadden, maar eerst wilde hij nog een feestje bouwen in De Bosuil. Rond kwart voor vier begon het septet aan hun concert met de soul klassieker 'Who Is He (And What Is He to You)', een cover van Bill Whithers. Meteen wist showman Sugaray Rayford de juiste snaar te raken bij het publiek, zodat de sfeer er meteen in zat. De blazers met Giles Straw op trompet en Aaron Liddard op saxofoon plaatsten met uitstekend blaaswerk dadelijk hun stempel op deze song. Met 'Blind Alley' de titeltrack van zijn derde album bleef Sugaray bij de dansbare soul muziek. Met de Amerikaan Alastair Greene had Rayford een schitterende gitarist bij die nog maar net een uitstekend live solo album op de markt heeft. Alastair maakte goed gebruik van de Wah Wah pedaal tijdens zijn gitaarwerk in deze 'Blind Alley'. De blazers bleven uitstekend werk leveren en de ritme sectie, met drummer Lavell Jones en bassist Allen Markell zorgden voor een heerlijke groove. Frontman Sugaray deed wat hij het beste kan, namelijk zingen en het publiek performen. Het stomende en erg dansbare soulnummer 'Take Me Back' lag perfect in het verlengde van zijn voorganger. Drake Munkihaid Shining nam op keyboards de leiding voor het swingende bluesnummer 'Stuck For A Buck'. Drake bleef gedurende de ganse song uitdrukkelijk aanwezig op de toetsen en Alastair Greene toonde met een verschroeiende snarensolo nogmaals zijn klasse als gitarist.

 

 

 

 

 

 

Daarna nam Sugaray Rayford wat gas terug voor de soulvolle ballade 'Ashes To Ashes', waarin de sterkte van deze zevenkoppige band volledig tot zijn recht kwam. We kregen opnieuw Wah Wah gedreven gitaarwerk en de blazers mochten vol in de schijnwerpers met een trompet en saxofoon solo. Bassist Allen Markell nam op zijn bas de intro van 'Aha' voor zijn rekening, waarin gitarist Alastair Greene de show stal met een zinderende en scheurende gitaarsolo. Wat vrouwen betreft kwamen we ook de voorkeur van Sugaray te weten, want hij hield een liefdevol betoog over vrouwen met goedgevulde benen die gehuld zijn in korte shorts of rokjes. Het was meteen de aanzet voor het swingende 'Big Legs, Short Skirts', dat dadelijk voor ambiance zorgde in De Bosuil. Er werd door bijna iedereen gedanst tijdens dit erg sterke nummer. Alastair haalde nogmaals uit op zijn sixstring, deze keer met een vingervlugge snarensolo. Sugaray Rayford sloot zijn optreden af met de tweede cover van de namiddag, namelijk 'Grits Ain't Groceries' van Little Milton. Deze swingende en soulvolle song werd, buiten de geweldige stem van Sugaray gekruid met prachtig instrumentaal werk van drummer Lavell Jones, bassist Allen Markell, gitarist Alastair Greene, trompettist Giles Shaw, saxofonist Aaron Liddard en toetsenist Drake Munkihaid Shining. Deze laatste nam de epische ballade 'Comfortably Numb' van Pink Floyd zijn rekening. Deze toegift liet niemand in De Bosuil onberoerd. Drake zong deze toegift met erg veel gevoel en hij droeg het nummer ook met subliem toetsenwerk. Met een gevoelvolle en prachige snarensolo zette Alastair de kers op de taart van 'Comfortable Numb'. Het was een uitstekend concert en de tijd was voorbij gevlogen. Na een daverend applaus konden de jongens gaan eten en daarna gaan rusten.

 

 

 

 

 

 

For more pictures of Sugaray Rayford at De Bosuil at Weert, click on my flickralbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157703096361444

 

 

 

 

 

 

Daarna was het wachten op de Canadese Layla Zoe die haar nieuwste album 'Gemini' kwam promoten. The Firegirl die als sterrenbeeld tweeling is, wilde met dit album en dit concert de twee kanten van een tweeling laten zien. Een tweeling heeft volgens haar een zachte en een harde kant en dat verwoordde de zangeres in een akoestische en in een elektrische set. Met Jan Laackx op gitaar als enige begeleiding begon Layla aan haar akoestische set met 'She Didn't Believe'. Het blauwe en rode licht in De Bosuil was gedempt om de intieme sfeer nog meer te benadrukken. In deze opener keerde een fragiele en emotionele Layla terug naar haar roots en ging ze de confrontatie met haar eigen geest aan. Met een beetje reverb op haar stem gaf ze in deze persoonlijke song heel haar ziel bloot. Het publiek werd heel stil bij de woorden van Layla en de indringende akoestische gitaar van Jan Laackx. Het Delta blues nummer 'The Deeper They Bury Me' droeg Layla Zoe op aan Herman Wallace, één van de Angola Three die in 1971 opgesloten werden in de gevangenis van Angola wegens een gewapende overval. Ondanks gebrek aan echte bewijzen tegen hem werd Herman eenenveertig jaar opgesloten in een isoleercel. Dankzij het beroep van Amnesty International kwam hij in 2013 vrij. Zijn vrijheid was maar van korte duur want drie dagen na zijn vrijlating overleed de éénenzeventigjarige Herman. Layla wist het nummer krachtig en met heel veel overtuiging te brengen. Jan had een aantal gitaren bij en verwisselde regelmatig van gitaar, zodat er toch steeds een beetje instrumentale variatie was. Geen gemakkelijke opgave als er alleen maar de akoestische gitaar is, maar Jan is een meer dan uitstekend gitarist en wist te bekoren met zijn uitmuntend vingerwerk.

 

 

 

 

 

 

Ook als de zangeres breekbaar en ingetogen moest klinken deed ze dat met grote klasse. Dat was het geval met de dromerige ballade 'Mumbai', waarin ze zingt over haar verblijf in deze grote stad. Jan trok met Oosterse gitaargeluiden deze ballade op gang. Layla was begin dit jaar uitgenodigd om op te treden op het Mahindra Blues Festival, één van de grootste blues festivals in Azië. Naast Layla Zoe stonden ook John Mayall, Coco Montoya en Walter Wolfman Washington op de affiche. Het festival vond plaats in Mumbai en die stad had zo een grote indruk gemaakt op Layla dat ze er een gedicht over maakte en daaruit ontstond deze song. Jan Laacks gaf nogmaals sublieme gitaar begeleiding in het Delta Blues nummer 'The Good Life', dat een grote John Lee Hooker vibe had. Een romantische Layla Zoe was te horen in we de folk song 'I Can’t Imagine My Life Without You', een liefdeslied met een een prachtig refrein, waarin Jan Laacks schitterde met prachtige finger picking op de akoestische gitaar. Het werd iets steviger en Layla's stem klonk iets harder in het rauwe Delta Blues nummer 'Freedom Flowers'. Voor het laatste akoestische nummer kwamen drummer Claus Schulte en bassist Christoph Hübner het tweetal op het podium versterken. Jan Laacks nam plaats achter het keyboard en hij droeg de melodie van de emotionele ballade 'Let Go' met zijn piano klanken. In deze ballade met een mooi melodieus refrein zong een emotionele Layla dat het tijd is voor haar om te gaan, omdat ze niet thuishoort in deze wereld.

 

 

 

 

 

 

 

Een heel ander geluid kregen we in de tweede elektrische set. De opener 'Weakness' startte met vlijmscherpe en verschroeiende gitaar riffs, die herinneringen aan Led Zeppelin opriepen. De stem van de Canadese klonk heel verbittert, wanneer ze zong dat haar moeder haar vroeger al vertelde dat mannen zwak zijn , maar dat ze er niets kunnen aan doen. De mannen kwamen er in deze heavy rocker niet goed uit want leugens, zwakheid en lafheid zijn woorden die meermaals voorkwamen en ze wist waarover ze zong want ze had dat allemaal zelf ook al ondervonden. De zware splijtende gitaar riffs van Jan benadrukten de verbitterde sfeer nog meer. Prachtig nummer. 'Weakness' ging naadloos over in het stomende 'Dark World', een stevige rocker waarin Layla de kindersex slavernij aanklaagt. Ze schuwde de gore woorden niet en opnieuw kwamen de mannen er niet positief uit. Kinderseks slavernij is een onderwerp dat terecht aandacht moet krijgen en aangeklaagd worden. Jan Laacks schitterde ook in deze aanklacht met zinderende gitaar riffs, die zo uit de jaren zeventig leken te komen. Drummer Claus Schulte en bassist Christoph Hûbner bleven de verschroeiende grooves aan elkaar rijgen en 'Dark World' vormde daar geen uitzondering op. Gitaarvirtuoos Jan Laacks wist nogmaals te imponeren op zijn sixstring en Layla wist het nummer weer met veel power en overtuiging te zingen. Jan ruilde zijn Pacifica gitaar voor zijn witte Fender Stratocaster en even later denderde 'Ghost Train' door De Bosuil. Een stomende bluesrocker waarin Jan gretig met vlijmscherpe en verschroeiende gitaar riffs rondstrooide.

 

 

 

 

 

 

For more pictures of Layla Zoe at De Bosuil, click on my Flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157697354640830

 

 

 

 

 

 

 

Drummer Claus Schulte trok met strak slagwerk 'Bitch With The Head Of Red' op gang. Met een steeds weerkerende dwingende drumbeat zorgde Claus voor de heavy groove. Ook hier lette The Fire Girl niet op haar taalgebruik en benoemde ze zonder schroom de dingen zoals ze zijn. Soms kwam dat misschien kwetsend over, maar het minste wat men kon zeggen was dat Layla eerlijk en rechtdoor was en dat ze niet rond de pot draaide. De zware gitaar riffs en bonkende baslijnen zijn ook hier weer in overvloed aanwezig. Naar het einde toe verraste Layla toen ze op de mondharmonica begon te spelen. De titeltrack 'Gemini' was een funky rocker, waarin de zangeres de karaktertrekken van haar sterrenbeeld onderzocht. Het volgende nummer 'Roses And Lavender' schreef Layla speciaal voor haar nichtje van één jaar en haar neefje van vier jaar. Met deze erg knappe, melodieuze ballade kwam na vijf heavy rockers een broodnodig rustpunt in de tweede set. Hoe bitter en kwaad de stem van Layla in de vorige nummers klonk, zo zoet en breekbaar klonk ze in dit trage nummer. De gevoelvolle en intense snarensolo van Jan lag perfect in het verlengde van de gevoelvolle zang van zijn frontvrouw. Met een opwindende drumsolo van Claus Schulte werd 'Automatic Gun' op gang getrokken. Lord show us the way. We are the weak and we are the prey. Maybe the story we heard is not the story written. Dat zijn de woorden die The Fire Girl zong in deze verschroeiende bluesrocker, een song die het verhaal verteld van het drama dat eind verleden jaar werd aangericht door Stephen Paddock, toen hij vanuit het raam van zijn hotel met een automatisch geweer negenenvijftig mensen neerschoot en vijfhonderd zevenentwintig mensen verwondde tijdens een country festival in Las Vegas. De scheurende gitaarklanken van Jan Laacks, die door merg en been gingen zette de woorden van Layla nog wat kracht bij. Naar het einde kreeg het nummer nog een knappe ritmeversnelling.

 

 

 

 

 

 

Het concert werd afgesloten met de pakkende slowblues 'Are You Still  Alive Inside', dat gaat over een depressieve persoon die om hulp schreeuwt. De instrumentale sombere en pijnlijke sfeer die gecreëerd werd door Jan Laacks, Claus Schulte en Christoph Büdner vormt één geheel met de om hulp schreeuwende stem en de beklijvende tekst van Layla. Het viertal kreeg een daverend applaus en het publiek wilde duidelijk meer en het kreeg ook meer met het heel persoonlijke 'Little Sister', een nummer dat Layla schreef voor haar jongere zus die op achtjarige leeftijd kanker aan haar been kreeg. Ze is nu de trotse moeder van het nichtje en neefje van Layla en een heel sterke vrouw en Zoe verklaart in dit lied haar liefde en bewondering voor haar. 'Little Sister' had een reggae sound en dat ritme nodigde uit om ritmisch te bewegen. Gitarist Jan Laacks stal nogmaals de show met knap gitaarwerk en door zijn gebruik van de talkbox. 'Little Sister 'was een heel mooie dansbare afsluiter van een heel genietbare muzikale namiddag. Layla zorgde op het einde nog voor een meezingmoment door iedereen 'Everything's Gonna Be Allright' te laten meezingen in verschillende toonaarden.

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpjes : Walter Vanheuckelom