LAYLA ZOE/ SASS JORDAN - DE BOSUIL - WEERT 24 SEPTEMBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Zondagnamiddag 24 september scheen het zonnetje volop en het was ideaal weer om te fietsen of voor een terrasje. Het was op TV ook het wereldkampioenschap op de fiets, toch was er heel wat volk komen opdagen in De Bosuil, de concertzaal van Weert. Het was een internationaal publiek, want buiten Nederlanders, waren er ook Belgen, Duitsers, Fransen en Schotten aanwezig. De reden? Die was simpel, de organisatie van De Bosuil had die namiddag twee headliners geboekt, namelijk Layla Zoe en Sass Jordan. Deze twee Canadese frontvrouwen verdienden allebei al hun sporen in de muziek, Sass Jordan in het rock genre en Layla Zoe in de bluesrock.

 

 

Voor meer foto’s van Sass Jordan: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157687069601124

 

 

 

Sass Jordan begon rond vier uur aan haar concert met 'If You're Gonna Love Me' uit haar zojuist verschenen album 'Racine Revisited'. Dit album is in feite al vijfentwintig jaar oud, maar het werd heruitgebracht. De frontvrouw is vijfenvijftig jaar maar ze bewoog op het podium als een jong veulen en haar rauwe stem had ook nog niets aan kracht en zuiverheid ingeboet. Samen met gitarist Chris Cadell, bassist Derrick Brady en drummer Cassius Pereira was Sass van plan om een geweldig feestje te bouwen in haar laatste concert van haar Nederlandse tournee deze tournee. Ze bewoog erg goed en had dadelijk het publiek mee tijdens de melodieuze opener 'If You're Gonna Love Me'en met de stomende rocker 'Who Do You Think You Are'. Gitarist Chris Cadell liet zich in deze nummers al meteen opmerken met vlijmscherp snarenwerk. Sass vertelde dat ze wat zenuwachtig was voor het concert, omdat ze dacht dat er zo vroeg in de namiddag geen volk zou komen opdagen. Ze was opgelucht dat De Bosuil gezellig gevuld was. De power ballade 'You Don't Have To Remind Me', waarin Chris Cadell uitpakte met een verschroeiende solo, was zeker één van de hoogtepunten van het concert. De volgende ballade 'Mobile Again' werd instrumentaal opgefleurd met knap slide werk van Chris. Met bassist Derrick Brady en drummer Cassius Pereira bezat de band een stevige ritme sectie. Na de paar rustige nummers werd het gaspedaal volledig ingedrukt voor een verschroeiende rocker, waarvan ik de titel niet meteen weet. Volgens mij was het 'I Think I Love You', maar dat is minder belangrijk. Wel belangrijk was dat met dit nummer opnieuw de vlam in de pan sloeg. Chriss Cadell maakte veelvuldig gebruik van de Wah Wah pedaal in het stevige 'Damaged'. De Canadese frontvrouw stelde haar band voor en vroeg daarna aan het publiek of ze nog vier of vijf songs wilden horen. Het antwoord kan iedereen wel raden.

 

 

 

 

 

 

Met veel gevoel zong Sass de erg mooie ballade 'Cry Baby' en Chris Cadell slaagde er in om evenveel gevoel in zijn snaren solo te leggen als zijn frontvrouw in haar stem. De band kreeg een daverend applaus voor deze mooie uitvoering. Het tempo ging omhoog voor een zinderende finale, te beginnen met het verschroeiende 'High Road Easy' waarin Chris Cadell weer erg knap uithaalde op zijn Fender. Deze rocker werd door Sass vol overgave gezongen en tijdens de gitaar solo danste ze als een jong veulen op het podium. 'Make You A Believer', was vijfentwintig jaar geleden één van haar grootste hits en was in Weert het volgende nummer op de setlist. Deze aanstekelige rocker heeft na al die jaren nog niets aan kwaliteit en hit potentie ingeboet en de herkenbare sound zorgde ervoor dat 'Make You A Believer' volop meegezongen werd door de fans van Sass. Er volgde een erg knappe versie van de Tom Petty cover 'Stop Dragging My Heart Around'. In dit duet nam Chris Cadell buiten het erg mooi melodieus snarenwerk ook het mannelijke vocale gedeelte voor zijn rekening. Drummer Cassius Pereira ging met stevig slagwerk meteen door naar de afsluitende rocker 'So Hard' uit Sass haar debuutalbum 'Tell Somebody' uit 1988. 'So Hard' straalde heel wat energie uit en deze rocker had een erg catchy refrein. Het uur dat Sass Jordan gekregen had was voorbij gevlogen en dat is altijd een goed teken. De band kreeg een langdurig en stevig applaus van het publiek dat duidelijk nog meer wilde van Sass Jordan en haar band. Spijtig genoeg was dit niet mogelijk vanwege het geplande schema.

 

 

 

 

 

 

Snel werd er op het podium wat omgebouwd, zodat Layla Zoe en haar band in de beste omstandigheden konden beginnen. In juli bracht Layla de CD/DVD 'Songs From The Road' uit, dat werd opgenomen in The Hirsch Club in Nuernberg in Duitsland op 21 maart 2017 met Jan Laacks op gitaar, Christoph Hübner op bas en Claus Schulte op drums. Het optreden van Layla Zoe was een weerspiegeling van de songs die op dat album te vinden zijn, al was de volgorde wel totaal anders. Openen deed Layla en haar band in Weert met het erg stevige 'Backstage Queen'. Een verschroeiende bluesrocker, met uitstekend gitaarwerk van Jan Laacks op zijn Pacifica gitaar. De rauwe stem van Layla is gemaakt om dit soort scheurende bluesrock nummers te zingen. Het was meteen ook een aangename kennismaking met de nieuwe ritme sectie, die meteen zorgde voor de stomende groove. Met 'Run Away', een bluesrocker die qua stijl, intensiteit en genre in het verlengde lag van de opener 'Backstage Queen' ging de Canadese verder. 'Run Away' kende een ijzersterk refrein. Jan haalde weer geweldig uit op de snaren van zijn Pacifica gitaar en Layla wist het nummer weer met de nodige power en passie te brengen. Daarna werd er wat gas terug genomen voor het meeslepende 'Why Do We Hurt The Ones We Love', wat voor mij één van de mooiste nummers van het concert was. Layla legde in dit nummer de vinger op de wonde en vroeg zich af waarom we regelmatig personen pijn doen waar we van houden. Jan Laacks wisselde zijn Pacifica in voor de witte Fender Stratocaster voor 'Sweet Angel', de meest intieme song van dit concert. Layla schreef deze blues ballade als eerbetoon en nagedachtenis aan haar veel te vroeg gestorven hartsvriendin Marsha, die in 2010 overleed aan een hersenbloeding. Marsha was de vrouw die Layla, de naam Firegirl gaf. Het was muisstil in De Bosuil tijdens deze hele emotionele song, die heel ingetogen en met zeer veel gevoel gezongen werd door de Canadese. Jan wist tijdens zijn solo op zijn Stratocaster hetzelfde warme en ingetogen gevoel over te brengen als de frontvrouw deed met haar stem. Het publiek bedankte de zangeres en de band uitgebreid voor dit intieme moment.

 

 

Voor meer foto’s van Layla Zoe: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157689562476675

 

 

 

 

Met de aankondiging van Layla dat ze de funky weg opgingen werd 'Workhouse' ingezet. Gitarist Jan Laacks stal de show met knap gitaarwerk en door zijn gebruik van de talkbox. Ook de ritme sectie liet zich niet onbetuigd. Eerst was het de beurt aan bassist Christoph Hübner voor een stevige funky bas solo, waarna drummer Claus Schulte erg knap overnam en uitpakte met een gevarieerde en knappe drum solo. Beide heren werden hiervoor uitgebreid bedankt door het enthousiaste publiek. De band bleef voor stevige songs zorgen met de stomende rocker 'Pull Yourself Together', een nummer uit haar album 'Sleep Little Girl' van 2011, dat Layla samen met Henrik Freischlader schreef. Christoph Hübner zorgde voor de mooie stuwende baslijn en Jan Laacks toonde nogmaals zijn klasse met een waanzinnige solo op de gitaar. Er werd wat gas terug genomen voor de power ballade 'A Good Man', waarin Claus Schulte erg knap slagwerk afleverde en de gitaar van Laacks weer uitdrukkelijk aanwezig was. Het nummer kende enkele prachtige sfeerwisselingen, deze gaven de song nog meer glans. Hopelijk heeft God de zangeres een goede man gegeven. Met een scheurende gitaar riff zette Jan 'Why You So Afraid' in. Deze bluesrocker met een zeer dansbaar ritme bracht nog meer sfeer in De Bosuil. Groovemaster Claus Schulte zorgde voor een aanstekelige groove en Laacks schitterde, zoals hij al de hele namiddag deed, met uitstekend snarenwerk. Het concert werd afgesloten met de erg dansbare shuffle 'Never Met A Man Like You'. Het nummer viel even stil wanneer Jan Laacks begon aan een gevoelvolle solo op de gitaar. Layla vleide zich tegen haar gitarist aan die zich bleef concentreren op zijn precieze vingerwerk. Enige tijd later vielen de andere instrumenten weer in en barstte het nummer weer helemaal open. Het viel opnieuw stil op het moment dat the firegirl een meezing moment inlaste, eenmaal dat gezamelijke moment voorbij explodeerde het nummer opnieuw dankzij Jan Laacks, Claus Schulte en Christoph Hubner. Maar aan alle mooie liedjes komt een einde en ook 'Never met A Man Like You' ontsnapte daar niet aan.

 

 

 

 

 

 

 

Natuurlijk wilde het publiek meer en het kreeg ook meer met de Jimi Hendrix cover 'And The Wind Cries Mary' en een erg mooie en extra lange versie van 'Rock And Roll Guitar Man'. DE organisatie van De Bosuil

mag weer een dikke pluim op zijn hoed steken voor het organiseren van dit knappe dubbel concert van Layla Zoe en Sass Jordan. Ook Jo Gofers aan het licht en de man aan het geluid bedankt voor het mooie licht en

geluid.

 

 

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpjes: Walter Vanheuckelom