Laurence Jones in   De Helling  Utrecht  25-04-2018.

Dit jaar in maart bracht Laurence Jones alweer zijn 5^e album uit: ‘The Truth’. Als je 26 bent en je hebt al 5 albums uitgebracht, dan heb je kennelijk wat te vertellen en te spelen.

Het album is opgenomen en geproduceerd in de Verenigde Staten (Miami) en klinkt goed. Het is wel een heel ander album dan de vorige 4 albums. Wat meer mainstream. Er staan 10 nogal catchy (korte) songs op. Ook staan er een paar songs op die als single best hit potentie hebben.

Op dit album is veel aandacht besteed aan het vocale gedeelte in de songs. Ik had al eerder ‘n paar The Truth optredens van Laurence gezien en ben benieuwd hoe het na een paar maanden(jan- feb- mrt) repeteren nu klinkt. Daarnaast vraag ik me af wat er eventueel aan de songs veranderd is.

Ik rijd met wat vrienden richting Utrecht om de nieuwe show te bewonderen.

De band speelt al een intro als Laurence op het podium verschijnt, Laurence vraagt hoe het met iedereen is en of publiek zin heeft in n feestje? Antwoord is; yeah!  en met; ‘What would you do’
wat energiek wordt gespeeld is de toon gezet. Aansluitend gaan de heren meteen door met de swingende songs; ‘Don t you let me go’ met een mooie lange piano intro van Bennett Holland gevolgd door ‘Gone Away’ wat ingezet wordt door de goed op elkaar ingespeelde ritmesectie Greg Smith op bas en Phil Wilson achter de drums. Met de laid-back song 'Never good Enough' hebben we ondertussen al 5 songs van ‘The Truth’ gehoord.

Het moet gezegd worden: De songs staan als een huis door de geweldige meerstemmige zang van Laurence en Bennett en een stuwende ondersteunende ritme sectie. Ook de nieuwe Gibson van Laurence en de splinternieuwe Hammond van Bennett (waar hij voor het eerst op speelt) zorgen voor meer variatie in de songs.

Met ‘Take me high’ wordt even teruggegaan naar zijn 4^e album. Deze song start met een orgelintro wat zo uit de seventies zou kunnen komen.

Ondanks veel ellende in de wereld is er gelukkig nog de bluesmuziek en die moet je je niet af laten pakken, zegt Laurence, en hij verwijst hiermee naar de volgende song.

De inmiddels klassieker ‘Thunder in the sky’ zal altijd met Laurence vereenzelvigd worden, net zoals ‘Still got the blues’ bij Gary Moore hoort. Deze song wordt ingeleid met een lange Hammond intro van Bennett, voorzien van ‘n paar felle solo’s door Laurence  op zijn Gibson en mooie begeleidende Hammond klanken van Bennett. Laurence laat ook nu weer zien wat een goede entertainer hij is. De kniepose met gitaar in deze song is ook al een beetje zijn handelsmerk geworden. Het talrijk opgekomen publiek smult ervan.

Nauwelijks bekomen van dit vuurwerk zet Phil met een mooie drumintro de band in gang met de Jimi Hendrix klassieker ‘All along the Watchtower’. Hierin trekken Laurence en Bennett alle registers open met een verhalende muzikale battle.

Met ‘Keep me up at Night’ zijn weer terug bij The Truth. Deze feelgood song zou als single in de zomer uitgebracht kunnen worden. ‘Give me your time’ start met lange drumintro van Phil en is live een echte rocksong geworden. Ook in deze song weer een mooie 2^e stem van Bennett. In deze song hoor je ook hoe goed Phil kan drummen.

‘Can’t go without You’ doet je toch wel denken aan de vroegere harmonieuze soulmuziek uit de Verenigde Staten.

Met ‘Take me’ heeft Laurence ook ‘n ballad in zijn repertoire. Mooie meerstemmige zang en subtiel gitaarwerk ondersteund met piano dragen deze song. Laurence geeft de song wat extra glans door op het podium te gaan zitten en zonder microfoon het voorlaatste refrein te zingen. Het publiek is muisstil.

Van ‘Foolin’ me’ is door de heren een echt rocknummer gemaakt. Het begint met een soort seventies gitaarintro wat ‘n beetje doet denken aan Led Zeppelin. Wat een vette song is dit in deze uitvoering. Strak drumwerk van Phil en een groovende bas van Greg die hem wat harder heeft gezet volgens mij. Om nog even dit rockende gevoel vast te houden gaan ze verder met ‘What’s it gonne be’ met Laurence op de Gibson. Blijft leuk als het publiek denkt dat de song is afgelopen en applaudisseert, maar een paar tellen later speelt de band echt het laatste deel.

Als bijna afsluiter speelt de band ‘I Will’ van het album ‘Take me high’. Hierin laat Laurence opnieuw zien hoe goed hij met publiek kan omgaan. Hij vertelt een verhaaltje en laat ze het refrein zingen. Spat zuivere solo’s en mooie pianopartijen van Bennett.

Het feestje eindigt met een slow blues ‘Thinking about Tomorrow’ ook van het album ‘Take me High’. Met een paar geweldige solo’s op zijn Gibson en begeleidende en solerende Hammondklanken van Bennett is de muzikale koek op. Een lang applaus van het publiek is de beloning.

The Truth is: Geweldig concert beleefd. De band is gegroeid en goed op elkaar ingespeeld, en wordt elk jaar beter. Naar mijn mening zijn de zang kwaliteiten van Laurence er erg op vooruit gegaan. Waarschijnlijk dankzij de zangcoach in de Verenigde Staten. Er zit zeker nog meer rek in de band, wat zich kan uiten in meer optredens en grotere zalen. Je ziet ook dat ze een click met elkaar hebben en elkaar wat gunnen. Dit is volgens mij heel belangrijk om het vol te houden als band met elkaar.

Verslag en foto's: Berry Rombouts