LAURENCE JONES - DE BOSUIL WEERT 27 MEI 2018 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Het was een warme en zwoele zondagnamiddag wanneer we nogmaals de Belgisch/Nederlandse grens overtrokken om in de gezellige De Bosuil te Weert een concert mee te pikken. Op het programma stond de Brit Laurence Jones die na zijn laatste album 'The Truth' erg hot is en die deze zomer op verscheidene grote festivals te gast is. In het voorprogramma was er de Nederlandse band Jordi Martin, een band rond frontman Jordi Repkens. Op zijn eerste album 'Times Like These' bracht Jordi verhalen en ideeën, die recht uit zijn hart komen, gecombineerd met prachtig en gevarieerd gitaarwerk. Jordi staat bekend om zijn melodieus en virtuoos gitaarspel waarmee hij al in de finale stond van de 'Sena Guitar Awards'. De muziek van de band valt het best te omschrijven als Americana-Pop. Bekende invloeden zijn Ryan Adams, Dire Straits, Ed Sheeran, John Mayer en Pink Floyd. In De Bosuil stond Jordi op het podium met drummer Rick van Wort, bassist Jos Kamps en toetsenist Serge Susault. Het was de eerste maal dat de band in deze bezetting optrad en het moet gezegd er zit muziek in dit kwartet. Openen deden ze met 'Fighting Forces' en 'Wasted Hearts'. 'That's How You Know', met een prachtige toetsen solo van Serge Sussault, ging over een love story van Jordi in Toscana. Dat Jordi op gitaar pittig uit de hoek kan komen hoorden we in de uitstekende verschroeiende snarensolo tijdens 'Smile In The Crowd'. De band bezit met drummer Rick van Wort en bassist Jos Kamp een goede ritme sectie. Je voelde en zag meteen ook dat er een goede interactie was tussen Jordi en de erg goede bassist Jos Kamp (die we ook kennen als bassist bij Eric steckel tijdens diens Europese optredens). Afsluiten deed de band met 'Run Away' en 'Use For Words', waarin zowel Jordi op zijn Fender als Jos op bas erg knap uithaalden.

 

 

 

Voor meer foto's van Jordi Martin kijk op mijn flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157691578072180

 

 

 

 

Daarna was het een half uurtje wachten op Laurence Jones, bassist Greg Smith, drummer Phil Wilson en toetsenist Bennett Holland. Zaterdag stond de band nog op het More blues Festival in Zottegem, op 9 juni staat de band op het Internationaal blues Festival in Grolloo en op 15 juli op het North Sea Festival in Rotterdam. Dit maar om aan te duiden dat Laurence Jones, die in 2014, 2015 en 2016 op de Britse Blues Awards de Award van Young Artist Of The Year won, uitgegroeid is tot een veelgevraagd en gewaardeerd artiest, die samen met zijn band garant staat voor een spetterend optreden. Op 29 september 2017 verscheen met 'The Truth' het vijfde studio album en meteen het meest succesrijke album van Laurence Jones. Het lag dan ook voor de hand dat veel songs tijdens het concert uit dat album zouden komen. Met 'What Would You Do', de opener van het nieuwe album, ging Laurence met zijn gekend enthousiasme en gedrevenheid van start. Wat meteen bij het album opviel was de sterke stem van Laurence en ook live bekoorde hij met zijn stem, hij klonk nooit beter. In deze opener konden we volop genieten van het uitstekende snarenwerk van de jonge bluesrocker. De ritme sectie met Greg Smith op bas en Phil Wilson op drums zorgde voor de strakke meeslepende groove en toetsenist Bennett Holland is een enorme verrijking voor de band van Laurence. Zijn sterke backing vocals en uitmuntende toetsenwerk gaven de songs telkens een grote meerwaarde. Bennett trok op de toetsen ook de vloeiende poprocker 'Don't You Let Me Go' op gang. De sfeer zat meteen goed in De Bosuil en Laurence slaagde er dan ook moeiteloos in om het publiek al na twee songs het refrein van 'Don't You Let me Go' te laten meezingen. De Gibson Les Paul werd vervangen door de Fender Stratocaster en met behulp van de Wah Wah pedaal ging het er veel rauwer aan toe in de verschroeiende rocker 'Gone Away'. Ook hier waren het wervelend toetsenwerk en de backing vocals van Bennett om van te smullen. De jonge gitaargod haalde waanzinnig fel uit op de snaren van zijn sixstring en na drie songs viel meteen op dat de songs uit het album 'The Thruth' live veel steviger en rauwer klonken dan op het album en daar had de erg goede band een groot aandeel in. 'Never Good Enough' was een meeslepende rocker met pop invloeden, waarin de jonge gitaarvirtuoos nogmaals zijn klasse als gitarist etaleerde. De erg knappe baslijn van Greg Smith en het strak en stevig slagwerk van Phil Wilson zorgde voor de nodige sterke groove.

 

 

 

 

 

 

 

Met zijn zwarte telecaster, die speciaal voor hem werd gemaakt begon Laurence aan een geweldige versie van 'Take Me High', de titeltrack van zijn vierde studioalbum uit 2016. 'Take Me High' was een stevige swampy bluesrocker, waarin de gitaar weer een heel bepalende rol speelde. De ritme sectie met Greg op bas en Phil op drums zorgde voor een geweldige groove, waarop de jonge Brit naar hartenlust kon soleren. De warme orgel klanken van Bennett Holland verzorgden de intro van 'Thunder In The Sky', de eerste song die Laurence ooit schreef. In dit pareltje van een slowblues werd de intense gitaar solo zorgvuldig opgebouwd en dat liet niemand onberoerd. De gitaar huilde dat het een lust was voor het oor en de jonge Brit kreeg er dan ook een oorverdovend applaus voor. Het orgel van Bennett hielp dit trage nummer op een uitstekende wijze dragen. De verschillende stops die Laurence in deze super lange versie inlaste gaven het nummer nog een extra touch. Buiten de gitaar was er nogmaals een hoofdrol weggelegd voor de toetsen van Bennett Holland. Iedereen weet ondertussen al wel dat Jimi Hendrix één van de grote idolen van Laurence is en dat het zinderend snarenwerk van Jimi aanleiding was voor de jonge Jones om gitaar te leren spelen. Als ode aan zijn idool kregen we in Weert een spetterende en langgerekte versie van 'All Along The Watchtower'. De Wah Wah pedaal deed ook hier weer goed dienst in het verschroeiende en scheurende gitaarwerk van de jonge Brit. Drummer Phil Wilson etaleerde zijn klasse en hield het tempo heel strak, Greg Smith plukte met de smile on his face heel gedreven aan de vier dikke snaren van zijn basgitaar en wanneer Laurence even rust nam was er Bennett die met uitstekend solowerk op de toetsen het even overnam van zijn frontman. Dankzij het talent van deze drie heren kon Laurence nog eens boven zichzelf uitstijgen en al zijn registers opentrekken in deze overweldigende song en zo de kers op de taart zetten. Ook nog vermelden dat er een stukje van 'Miss You' van The Rolling Stones in dit overweldigende nummer werd verweven. 'Before You Accuse Me', een cover van zijn andere idool Eric Clapton, was het volgende nummer op de setlist. Phil en Greg zorgden voor een stuwende groove en Laurence op gitaar en Bennett op toetsen kleurden de sound van dit prachtige nummer weer op een prachtige wijze in.

 

 

 

 

Voor meer foto's van Laurence Jones, kijk op mijn flickralbum:

 

 

 

 

Na deze twee covers ging Laurence terug naar zijn nieuwe album met de beklijvende blues ballade 'Take Me'. Het nummer werd met erg veel gevoel gezongen door Laurence en hij slaagde er moeiteloos in om datzelfde gevoel over te brengen in het intens en gevoelvol snarenwerk op zijn Fender Stratocaster. Dit liet niemand in De Bosuil onberoerd en het was er dan ook muisstil. De Britse gitaar virtuoos vroeg of we klaar waren voor een portie rock'n roll. Het antwoord kan u zeker raden en dan begon Laurence op zijn Gibson Les Paul solo aan een reeks bekende en minder bekende rock riffs. Die riffs rolden de rode loper uit voor het zinderende 'Foolin' Me'. Het contrast van hoe intiem en gevoelvol zojuist zijn Fender nog klonk, en hoe rauw en ziedend zijn Les Paul nu brulde kon niet groter zijn. Greg Smith, Bennett Holland en Phil Wilson werden nog uitgebreid voorgesteld en daarna begon het kwartet met 'What's It Gonna Be' aan hun laatste nummer. Tijdens deze bruisende en verschroeiende bluesrocker kwam nogmaals tot uiting wat een sterke eenheid deze band wel vormt. De frontman stal nogmaals de show met uitmuntend vingerwerk op de snaren van zijn sixstring. De band kreeg van het dankbare publiek dan ook een langdurig en welverdiend applaus. Natuurlijk wilde het publiek meer en het riep minutenlang we want more. Ze kregen van de goedlachse Laurence ook een extra nummer met 'I Will'. Bennett die alleen op het podium achtergebleven was startte solo aan 'I Will'. Alleen zijn stem en zijn toetsenwerk bekoorden het publiek minutenlang. Wanneer de andere drie muzikanten ook terug op het podium verschenen gaf Laurence nog een boodschap mee aan het publiek. Al is hij nog zo jong, hij wist duidelijk dat liefde en vriendschap heel belangrijk zijn in het het toch zo korte leven dat ons gegeven is op deze aardbol. Hij vroeg dan ook aan het publiek om het refrein met hem mee te zingen. Die oproep werd massaal beantwoord en dat zorgde voor een geweldig slot van een uitstekend en energiek concert van Laurence Jones en zijn band.

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpje: Walter Vanheuckelom