LAURENCE JONES/ THE BLUESBONES - BLUESNIGHT - DE KUUB TURNHOUT 14 OKTOBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

Elk jaar organiseert CC De Warande in Turnhout een bluesnight en voor de editie van 2017 had de organisatie Laurence Jones weten te strikken. Deze jonge Engelse bluesrock muzikant van vijfentwintig jaar won al drie jaar op rij op de Britse Blues Awards, de Award van 'Best Young Artist Of The Year'. Zo jong en toch al vijf uitstekende albums, waarvan hij de meeste nummers ook nog zelf schreef, op zijn naam. Het zopas verschenen 'The Truth' dat ook in de USA verscheen, kan voor deze jonge talentvolle muzikant misschien ook de doorbraak over de grote oceaan betekenen. The Bluesbones waren de tweede band op deze bluesnight. The Bluesbones is één van de sterkste bands in België en ook in onze buurlanden kan dit vijftal op heel wat erkenning rekenen. Vorig jaar wonnen ze de Belgische Blues Challenge en begin dit jaar werden ze tweede op de Europese Blues Challenge. In de zomer gaven ze nog uitstekende optredens weg op festivals zoals Swing Wespelaar en Gevarenwinkel in Herselt.

 

 

 

 

 

 

Rond kwart na acht begonnen The Bluesbones met 'Saved By The Blues' aan hun concert. Deze stevige blues song met de juiste dosis funk is de laatste tijd de vaste opener van de band. De ritme sectie met Geert Boeckx op bas en Koen Mertens op drums zorgden voor de fantastische groove en toetsenist Edwin Risbourg mocht meteen zijn klasse etaleren met een warme en pittige solo op het Hammond. Nico De Cock zijn stem is een lust voor het oor en dat was zaterdag in Turnhout niet anders. 'The End' is een nummer dat al lang op de setlist van The Bluesbones staat, maar dat nog niet op CD verscheen. Daar komt waarschijnlijk verandering in, want als alles verloopt zoals gepland verschijnt er in het voorjaar van 2018 een nieuw album van The Bluesbones. Geert Boeckx en Koen Mertens trokken het nummer op gang en eenmaal de groove vast lag was het Stef, de jongste van de bende, die alle aandacht naar zich toe trok door zijn uitmuntend vingerwerk op zijn Fender Stratocaster. Het beste nummer uit hun recentste studio album is zonder twijfel 'I Try'. In deze ballade kwam Nico zijn enorme stembereik nog maar eens aan bod en Stef Paglia schitterde op zijn Stratocaster. Deze jongen kan alles op de gitaar en ik heb de indruk dat hij steeds maar blijft groeien en steeds meer gevoel in zijn snarenwerk weet te leggen. Ook in Turnhout jammerde, schreeuwde en huilde zijn gitaar dat het een lust was om te horen. In het erg swingende en heel dansbare 'Riding Out' mocht er van Nico door iedereen gedanst worden. Edwin effende met een solo op zijn toetsen de weg voor snel vingerwerk van Stef. Heerlijke country blues met knap ritmisch slagwerk van Koen op de rand van zijn snare drum en gedreven, rauw slide werk van Stef kregen we te horen tijdens 'Find Me A Woman'. Hier maakte Nico, met die prachtige stem van hem, allerlei beloftes aan de vrouw van zijn dromen. Het rock getinte en stevigere 'Romance For Rent', is een nieuw nummer en vertelt het verhaal van een jong meisje uit de Balkan dat hier niet de meest romantische ervaringen kent in de liefde.

 

 

 

Voor meer foto's Van The Bluesbones In De Kuub: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157661500761928

 

 

Swingende blues met een heel klein snuifje funk kregen we in het uptempo nummer 'No Good For Me'. Edwin Risbourg kleurde de sound met wervelende Hammond klanken en gitarist Stef Paglia nam het laatste gedeelte weer op grootse wijze voor zijn rekening. 'The Devil's Bride' is een cover van Matt Andersen. Het nummer had een rauwe en dreigende sound en beschikte over een boeiend, meeslepend ritme, waarin al de muzikanten zich volledig konden uitleven. Geert en Koen legden weer een zeer mooie basis met hun knappe groove, waarvan Stef en Edwin met veel plezier profiteerden. Vooral Edwin toonde zich een meester op de toetsen. Naar het einde toe, deed zanger Nico ook nog een forse uithaal met zijn strot die kon tellen. Afsluiten deden The Bluesbones in stijl met 'Runaway'. Dit nummer met invloeden van de grote rockbands uit de jaren zeventig is een nummer dat op het lijf van Stef Paglia is geschreven. Bij momenten dacht ik dat The Bluesbones terug met twee gitaristen speelden. De ene met een echte gitaar, de andere (Nico) met een luchtgitaar. Hoewel Stef weer heel beklijvend en met klasse zijn splijtende solo tot een goed einde bracht, had ik de indruk dat de gitarist met de luchtgitaar met nog meer gevoel en overgave speelde. De ritme sectie was zoals steeds top, het was genieten van Geert Boeckx zijn groovy baslijnen en van Koen Mertens zijn kwaliteiten op het slagwerk. De jongens kregen een welverdiend daverend applaus voor hun schitterend concert.

 

 

 

 

 

 

Op 29 september van dit jaar verscheen 'The Truth' het vijfde studio album van Laurence Jones. Het Belgische publiek had dus het geluk dat ze bij de eersten waren die de nieuwe songs live mochten horen, want alle songs op 'The Truth' kwamen aan bod in Turnhout. Met 'What Would You Do', de opener van het nieuwe album, ging Laurence met zijn gekende enthousiasme en gedrevenheid van start. Wat meteen bij het album opviel was de sterke stem van Laurence en ook live bekoorde de stem van Laurence, hij klonk nooit beter. In deze opener konden we volop genieten van het uitstekende snarenwerk van deze jonge bluesrocker. De ritme sectie met Greg Smith op bas en Phil Wilson op drums zorgde voor de strakke meeslepende groove en toetsenist Bennett Holland is een enorme verrijking voor de band van Laurence. Zijn sterke backing vocals en uitmuntende toetsenwerk gaven de songs telkens een sterke meerwaarde. Met het verschroeiende 'Give Me Your Time' bleef Jones bij zijn nieuwe album en een eerste vaststelling was dat de songs uit 'The Truth' live veel steviger en rauwer klinken dan op het album. Laurence Jones is een geweldige gitarist en zijn snarenwerk was live ook veel meer aanwezig dan op het album. Met behulp van de Wah Wah pedaal werd het nog iets rauwer tijdens het uitstekende 'Gone Away', waarin de jonge gitaargod verschroeiend uithaalde op zijn zwarte telecaster, die speciaal voor hem werd gemaakt. Het wervelende toetsenwerk en de prachtige backing vocals van Bennett waren om van te smullen. 'Met 'Got No Place To Go' ging Laurence terug naar het album 'Take Me High' uit 2016. Ook hier haalde Laurence weer knap uit op de gitaar en het catchy refrein nodigde uit tot meezingen. Bennett trok met zijn toetsen de titeltrack' The Truth' op gang. Tijdens deze melodieuze poppy ballade kwam de sterke stem van de jonge Engelsman nog beter tot zijn recht en met zijn vingervlug en vlijmscherp snarenwerk kreeg hij de handen van het publiek in De Kuub langdurig op elkaar.

 

 

Voormeer foto's van Laurence Jones in De Kuub: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157687899985114

 

 

 

'Never Good Enough' was een meeslepende rocker met pop invloeden, waarin de jonge gitaarvirtuoos nogmaals zijn klasse als gitarist etaleerde. De erg knappe baslijn van Greg Smith en het strak en stevig slagwerk van Phil Wilson zorgde voor de nodige sterke groove. Het gaspedaal werd daarna stevig ingeduwd voor 'Live It Up', waarin Laurence het enthousiaste publiek aanspoorde om ritmisch mee in de handen te klappen. Dat werd ook gedaan en de aanwezigen deden nog beter want ze zongen ook massaal de tweede stem in het refrein. De warme orgel klanken van Bennett Holland verzorgden de intro van 'Thunder In The Sky', de eerste song die Laurence ooit schreef. In dit pareltje van een slowblues werd de intense gitaar solo zorgvuldig opgebouwd en dat liet niemand onberoerd. De gitaar huilde dat het een lust was voor het oor en de jonge Brit kreeg er dan ook een oorverdovend applaus voor. Het orgel van Bennett hielp dit trage nummer op een uitstekende wijze dragen. De verschillende stops die Laurence inlaste gaven het nummer nog een extra touch. Het bleef traag in het melodieuze 'Can't Go On Whithout You', waarin vooral de mooie samenzang tussen Laurence en Bennett en de gevarieerde en erg knappe gitaar solo van de jonge frontman opviel. Ook Bob Dylan zijn 'All Along The Watchtower' had Jones voor ons in petto. Niet de originele versie maar wel deze van gitaar legende Jimi Hendrix. Drummer Phil Wilson etaleerde zijn klasse en hield het tempo heel strak en Greg Smith plukte met de smile on his face heel gedreven aan de dikke snaren van zijn bas gitaar. Dankzij het talent van deze twee heren kon de jonge Jones in deze overweldigende song nogmaals boven zichzelf uitstijgen en al zijn registers opentrekken op de gitaar. Daarna werd er terug een rustiger moment ingelast met 'Hold Me Close' en 'Take Me', twee songs uit het nieuwe album 'The Truth'. Phil Wilson zorgde er met de basdrum voor dat het publiek al ritmisch in de handen begon te kloppen nog voor het catchy en hitgevoelige 'Keep Me Up All Night' echt goed begonnen was. De sfeer was op dat moment geweldig en het kwartet ging op hetzelfde elan verder met de vloeiende poprocker 'Don't You Let Me Go', dat ook voor een begeesterend meezing moment zorgde. De jonge Brit slaagde er moeiteloos in om de ganse Kuub het refrein van 'Don't You Let Me Go' te doen meebrullen.

 

 

 

 

 

 

 

'What's It Gonna Be', de titeltrack van zijn album uit 2015 was het volgende nummer op de setlist. Tijdens deze bruisende en verschroeiende bluesrocker kwam nogmaals tot uiting wat een sterke eenheid deze band wel vormde. De frontman stal nogmaals de show met uitmuntend vingerwerk op de snaren van zijn six string. De versterker van Stef Paglia was op het podium blijven staan en voor de afsluiter 'Good Morning Blues'  riep Laurence zijn Belgische vriend het podium op. Tijdens deze strakke bluesrocker kwam de instrumentale virtuositeit van het vijftal nogmaals volledig tot zijn recht. Natuurlijk trokken Laurence en Stef alle aandacht naar zich toe. Eerst mocht Stef zijn klasse etaleren, daarna nam Laurence het over en tot slot kwam er een pittig en hoogstaand duel tussen deze twee jonge gitaar virtuozen. Het publiek genoot met volle teugen van dit boeiend instrumentaal spektakel. Laurence, Bennett, Greg, Phil en Stef kregen een daverend applaus en natuurlijk wilde het publiek meer en het riep minutenlang we want more. Ze kregen van de goedlachse Laurence ook een extra nummer met 'I Will', dat begon met harmonieuze samenzang tussen de frontman en Bennett. Voor de laatste maal die avond konden we genieten van de aanstekelige muziek van Laurence. Hij kreeg tijdens zijn refrein het publiek, dat weer massaal meezong en in de handen klapte, helemaal op zijn hand. De organisatie van CC De Warande mag weer terugblikken op een geslaagde Bluesnight in De Kuub.

 

 

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpjes: Walter Vanheuckelom