LAURENCE JONES – DE BOSUIL – WEERT 13 NOVEMBER 2022 – Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
LAURENCE JONES – DE BOSUIL – WEERT 13 NOVEMBER 2022 – Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom
Artist: 
Laurence Jones - Support Raman
Date: 
13/11/2022
Venue: 
De Bosuil
Place: 
Weert
Your Reporter on the Spot: 
Berry Rombouts

LAURENCE JONES – DE BOSUIL – WEERT 13 NOVEMBER 2022 – Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom

 

 

Vandaag is het laatste optreden van Laurence Jones, waarmee hij zijn bijna 2 weken durende succesvolle  tour in Nederland afsluit.

 

 

Maar eerst een support optreden van de Belgische gitarist/zanger Simon Raman. Hij wordt muzikaal bijgestaan door drummer Natan Groessens. Ik had tot vandaag nog nooit van die mannen gehoord. Simon heeft in Gent jaren geleden een muziek concours gewonnen, en sindsdien gaat het op muzikaal terrein crescendo. Op zijn website las ik een paar lovende kritieken. Hij heeft bij Laurence deze tour al 6 x een support verzorgd. Allereerst is het in deze kleine bezetting sowieso al moeilijk om het publiek te blijven boeien. Deze 2 jonge mannen maken (uiterst) ingewikkelde muziek, is niet in 1 hokje, maar in geen enkel hokje te stoppen, laat staan te omschrijven. Simon is gezegend met een mooie stem, en kan ook gitaar spelen, en Natan kan zeker drummen. Maar wat de mannen spelen, is weinig melodieus, gitaar is continu overstuurd en veel echo op de micro. Simon heeft ook zeker podium presence.

 

Voor meer foto's van Raman in de Bosuil, klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720303676374

 

Maar het komt op mij over als onsamenhangend. Ik meende ook nog wat samples te horen. Ik vond Swirl wel een redelijke song, En dat geeft allemaal niks, als de mannen deze muziek willen maken , dan moeten ze dat vooral doen. Voor hun muziekstijl zal best publiek zijn, maar ik denk vanmiddag heel weinig. Maar het publiek kwam vanmiddag voor rock-blues muziek, en dan is dit toch wel een vreemde combinatie. Deze muziek is erg out of the box om er van te kunnen genieten. Veel publiek bleek na afloop van hun set verbaasd/verrast/verward te zijn. Wat hebben we gehoord eigenlijk?  Ik gun deze mannen een grote en goede carrière, maar ik denk dat de band vanmiddag niet het publiek trof, dat  ze graag zouden willen. Of omgekeerd.  Een beetje een mismatch, jammer.

 

 

Aan de Laurence Jones Band de schone taak om het publiek te geven, waar het voor is gekomen. Een energieke middag/avond met bluesrock music. In de aardig volle Bosuil opent de band met Anywhere with Me, dat is een ideale up tempo rock song om het publiek meteen in te pakken, en Laurence pakt meteen uit met mean snarenspel. Dat is ook meteen de opening song van Laurence nieuwste CD Destination Unkown, die een paar maanden uit is. Met een paar lekkere gitaar rifjes zet Laurence Can’t keep from loving You in gang, een up tempo song met mooie 2e vocalen van Bennett Holland-keys, en een fijne Hammond solo. Laurence speelt een heel beschaafde gitaar solo. Laurence en zijn mannen zijn blij om weer te kunnen toeren en om weer in Weert te zijn. Ze zijn 2 jaar bezig geweest om het nieuwe album te maken, en daar worden 9 songs van gespeeld, kan ik al verklappen. Jack Alexander Timmis-bas en Samuel Jenkins houden de band in de right track met mooie baslijnen, en retestrak drumspel, ook in het wat poppy klinkend Give me that Feeling. Bennett zorgt voor een stuwend Hammond refreintje. Laurence bedankt het publiek en zegt dat je gek bent, als je op zondagmiddag naar de LJ band gaat kijken. Maar de sfeer zit er al goed in, Laurence is een echte  enthousiaste performer die vaak contact zoekt met het publiek, door het hele podium te gebruiken, en bepaalde poses aan te nemen als hij soleert op zijn PRS gitaar. En het plezier spat van zijn gezicht af, en zoals eigenlijk altijd is Laurence goed bij stem. Bennett zet zich in de spots met sprankelend piano spel in Give it all Away.

 

 

 

 

Het is  na 4 swingende songs tijd voor een paar ballads. Tonight is een ballad met rockende refreintjes, mooie koortjes van Laurence en Bennett, en met Laurence op zijn best als hij de snaren van zijn gitaar geselt. Iets meer ballad is Holding Back, wat Laurence met Amy (zijn verloofde) heeft geschreven. Het wordt ingetogen gespeeld, met een cleane solo van Laurence. Het publiek weet deze ballads te waarderen met een gul applaus. Laurence is een meester in (catchy) en melodieuze liedjes componeren. I won’t lie Again is zo’n pareltje van Laurence Jones, deze song heeft alles om een hit te worden. Catchy ritme - meezing refreintje-mooie vocalen, gelikte niet te lange gitaarsolo’s, prima organspel. Laurence heeft deze song afgelopen week gespeeld op NPO 2 bij Giel Beelen. Deze song zou eigenlijk een week lang Topsong op NPO 2 moeten zijn. Blijkbaar moet je een goed netwerk hebben, of veel geld, of beide om Topsong te worden op NPO 2.

 

Voor meer foto's van Laurence Jones in de Bosuil, klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720303664525

 

In too Deep is ook een typisch Laurence Jones pareltje, gitaar wah wah solo, en live klinkt het allemaal nog beter, wat ruiger als op het album. De laatste song is de titelsong van zijn nieuwe album, Destination Unkown.  Geweldige leadvocals en 2e stem van Bennett en Laurence om toerbeurt, tintelend pianospel. Paar tempowisselingen en breaks met een licht rockend einde. Topsong!!! Na dit nieuwe werk is het tijd voor ouder werk, Thunder in the Sky is Laurence zijn eigen klassieker, die in elke set langskomt. Deze song blijft geweldig, en wordt door Laurence nooit hetzelfde gespeeld, altijd met kleine aanpassingen. Gitaarvuurwerk, het publiek geniet zichtbaar. Een andere rocksong is What’s it gonna Be. Op CD een wat poppy song, maar door de jaren heen getransformeerd tot een spetterende rocksong, met weergaloos snarenspel van Laurence. Publiek is wild enthousiast. Foolin’ Me is een nog iets oudere rocksong, met jaren 70 invloeden, scheurend gitaar spel van Laurence, vette bas van Jack, krachtig drumwerk door Samuel, stuwend organspel van Bennett, en breaks die de song nog meer power geven. Hoogtepunt. Laurence vraagt of er Jimi Hendrix fans in The House zijn. Nou die zijn er zat, aan de reacties te merken, en met Purple Haze gaat dat jaren 60-70 rockgeweld nog even lekker door. De band is nu helemaal los en het publiek ook. Dit blijkt ook de laatste song van deze set te zijn. Het publiek joelt en klapt om een toegift, en die komt vrijwel meteen, zonder dat de band van het podium is geweest. De toegiften zijn ook wat oudere songs, maar met Everything’s gonna Be Allright en Stop Moving the House wordt de opwindende rockserie nog even langer vastgehouden.

 

 

Wat een grande finale van een energieke,geweldige band. De band is gegroeid in deze samenstelling, en is een geoliede rockband geworden. Het publiek zal uiterst tevreden huiswaarts gaan, en hopen dat het snel maart is, want dan komt de Laurence Jones Band weer naar Weert.

 

Verslag en foto’s: Berry Rombouts

Foto’s en filmpje: Walter Vanheuckelom