LACHY DOLEY - DE BOSUIL - WEERT 1 SEPTEMBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Hoe konden we de maand september beter inzetten dan naar een concert van Lachy Doley in De Bosuil te Weert te gaan? Die keuze was trouwens vlug gemaakt, omdat een concert van de Australische Jimi Hendrix van de toetsen altijd een hoogstaand feestje is trokken we blijgezind naar De Bosuil in Weert, waar we weer hartelijk ontvangen werden door de vriendelijke vrijwilligers van deze gezellige concertzaal. Eerst was er nog een voorprogramma met de Status Quo Tribute band Back To Back, die vijftig minuten het publiek warm mochten maken met bekende en minder bekende covers van Francis Rossi en zijn band. 'Whatever You Want', 'Rain', Hold You Back', Down Down' en de afsluiter 'Bye Bye Johnny' waren een paar van de songs die dit Nederlandse kwartet.

 

 

 

 

 

 

Omdat de support act zich niet aan de afgesproken speeltijd had gehouden kon The Lachy Doley Group pas een kwartiertje later dan voorzien aan hun concert beginnen. De Bosuil was gezellig gevuld op het moment dat de Australische toetsen virtuoos iedereen welkom heette en vroeg of er onder de aanwezigen ook personen bij waren die zijn concert gezien hadden op het Bospop Festival. Dat waren er heel wat en Lachy zei tegen hen dat ze dan al wisten wat ze mochten verwachten. Het concert begon met het opwindende 'Make It Up', waarin het Hammond en de groove wat aan The Spencer Davis Group  uit de jaren zestig deed denken. Dadelijk viel de behendigheid en de klasse van de frontman op de toetsen op. Met Chris Pearson op bas en Jackie Barnes op drums kon de Australiër op een formidabele ritme sectie rekenen. Met de stomende blues shuffle 'Betcha I'll Getcha', trok Lachy meteen alle registers open op het Hammond. Het zorgde er voor dat de toeschouwers dadelijk onder de indruk waren van het talent van Doley en voor de rest van het concert geboeid luisterden naar de uitstekende muziek van deze toetsen tovenaar. De band bleef bij het album 'Conviction' met de trage, uitstekende en soulvolle titeltrack. Lachy legde zijn hart en ziel in het vocale gedeelte en zong het nummer met erg veel gevoel in zijn stem. De cover 'Use Me' van Bill Withers had nog weinig van het origineel, de versie van Doley was ook trager. Lachy was magistraal op zijn Hohner Whammy Clavinet, hij sleurde en trok aan de vibratie hengel dat het een lust was voor het oog en oor en de solo kon je vergelijken met een vlijmscherpe en zinderende gitaar solo. De warme en diepe baslijnen van Chris Pearson pasten perfect bij deze ballade. Na dit trage nummer begon drummer Jackie Barnes gas te geven met een erg gesmaakte drum solo die tevens de intro vormde voor het waanzinnige 'Downtown Smalltown', een verhaal over Adelaide, de woonplaats van Lachy Doley. Lachy liet het publiek genieten van zijn virtuositeit op de toetsen met een verschroeiende lange solo. Wat heeft deze toetsenist klasse in zijn vingers, de lange solo bleef boeiend en verveelde geen enkele seconde.

 

 

 

Voor meer foto’s van het concert: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157685782796470

 

 

 

 

Op Bospop was de Deen Soren Andersen al aanwezig op het podium als gast gitarist in enkele nummers en ook in De Bosuil maakte Soren zijn opwachting. Hij werd met veel enthousiasme aangekondigd door Doley en kreeg meteen een warm applaus. Tijdens het heerlijke blues nummer ' Stop Listening To The Blues' mocht Soren dadelijk al zijn klasse tonen op de six string, maar dat was geen enkel probleem voor de man die al met Glenn Hughes samenspeelde. Na het knappe snarenwerk van Soren nam Lachy het over met wervelende Hammond klanken als resultaat. De ritme sectie bewees nogmaals haar klasse met een uitstekende groove. Soren Andersen verdween na één nummer terug backstage en Lachy, Chris en Jack begonnen met hun drieën aan de Janis Joplin cover 'Get It While You Can'. Ook deze cover wist de Australiër helemaal naar zijn hand te zetten met zijn magistraal vingerwerk op het Hammond. Voor het funky getinte 'The killer', waar veel invloeden in te horen waren van de grote heavy rockbands uit de jaren zeventig, werd er weer stevig op het gaspedaal geduwd. Lachy was weer in grote doen op de Clavinet en drummer Jackie Barnes sloot met de nodige klasse en power deze stevige song af. Het werd nog funkier met 'I Don't Give A Damn', waarin Chris Pearson met een imposante en gevarieerde bas solo mocht uitpakken en dat kon het publiek in Weert erg waarderen want Chris kreeg er een  daverend applaus voor. De band bleef de ingeslagen muzikale stijl aanhouden met het funky en opzwepende 'Love Blinded Fool', waarin nogmaals veel instrumentale virtuositeit en enthousiasme gevraagd werd van Lachy, Jackie en Chris. Na al dat verschroeiend muzikaal geweld was het hoog tijd om nog eens een rustpunt in te bouwen en dat werd het beklijvende' Still In Love'. Weer wist de Australiër zich volledig in het nummer in te leven en het vol passie en met veel emotie te zingen. Ook in zijn toetsenwerk wist hij die zelfde passie en emotie te leggen en dat zorgde er voor dat deze 'Still In Love' het kippenvel moment van de avond werd.

 

 

 

 

 

 

Voor de afsluiter 'Lazy' kwam gitarist Soren Andersen het trio nogmaals versterken. De rocker 'Lazy', een cover van Deep Purple, kende een lange intro, maar eenmaal deze voorbij was barstte het nummer helemaal open en werd het een festijn van heerlijke en verschroeiende klanken. De ritme sectie zorgde voor de opwindende rock groove waarop frontman Lachy Doley alle registers open trok en zich volledig uitleefde op de zwart witte toetsen van zijn Hammond. Het publiek werd gek en de band kreeg dan ook een daverend en langdurig applaus. Het was bijna middernacht, toch kwam het viertal terug voor een stomende versie van 'Gimme Some Lovin'',een cover van The Spencer Davis Group. Halfweg het nummer werd het opdwepende ritme wat terug geschroefd voor wat solo werk op de toetsen, maar Lachy voerde op een erg knappe wijze het ritme terug de hoogte. Even later was het de beurt aan gitarist Soren Andersen om hetzelfde te doen op de snaren, als zijn frontman een paar minuten eerder op de toetsen. Andersen wist meteen te boeien en zo het nummer naar een fenomenaal slot te voeren. Muzikaal werd september in ieder geval denderend ingezet dankzij De Bosuil en een meer dan uitstekende band, namelijk The Lachey Doley Group. Lachey Doley was de man in de schijnwerper, maar zonder het fenomenale werk van bassist Chris Pearson en drummer Jackie Barnes was dit concert nooit zo energiek en intens kunnen zijn. Wie deze jongens nog dit jaar aan het werk wil zien moet vlug zijn. Er is nog één kans en dat is vandaag 3 september in De Boerderij te Zoetermeer.

 

 

 

 

 

Verslag en foto’s: Walter Vanheuckelom