KLEINKUNST FESTIVAL OLEN MET JELLE CLEYMANS, LUCAS VAN DEN EYNDE, BARBARA DEX EN NIJGHSE VROUWEN - OLEN 30 JULI 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

De laatste zondag van juli is het Kleinkunst Festival in Olen al jaren de vaste datum voor de liefhebbers van Nederlandstalige kleinkunst. Ook dit jaar was er weer mooi volk op het podium met zijn kenmerkende rood/ witte zeil. Jaren was Bart Van den Bossche de man die alles in goede banen leidde, maar sinds zijn dood in 2013 nam Jelle Cleymans het roer over. Jelle en zijn band met saxofonist Jan Cleymans, drummer Philippe Kerkhofs, toetsenist Alano Gruaren, gitarist Patrick Steenaerts en bassist Peter Verhaeghe zijn al jaren de smaakmakers op dit erg mooie festival. Zij begonnen rond twee uur in de namiddag met 'Ik Ben Kevin Janssens Niet' aan hun concert. Dankzij zijn stem, zijn enthousiasme, zijn spontaniteit en zijn aangeboren talent als entertainer is Jelle een graag geziene gast bij de muziekliefhebbers in Olen. Cleymans en zijn band bleven in het eerste gedeelte eigen nummers zingen zoals het nog steeds erg populaire 'Naakt Doe Ik De Afwas' en het jazzy getinte 'Gelukkig Ben'. Grapjes tussen Jelle en zijn vader zijn ook een vast onderdeel van de show en meestal is het Jelle die de meeste slagen onder de gordel toedient. Maar zoals hij gisteren ook toegaf en ook zong tijdens 'Papa, Ik Lijk Steeds Meer Op Jou' lijkt ook hij, zoals vele kinderen, op zijn vader. De verrassende ritme wisselingen in het nummer bracht dadelijk meer sfeer op het festivalplein. Het eerste grote meezing moment van de dag kwam er in het triestige liefdeslied 'Welk Oog En Hoeveel Tranen'. Met zijn obsessie om ooit eens uit te gaan en het bed te delen met een hele grote vrouw sloot Jelle Cleymans zijn reeks met eigen songs af met 'Grote Vrouwen'. Voor de eerste gast werd aangekondigd brachten Jelle en de band ook nog twee mooie versies van Boudewijn de Groot zijn 'Tante Julia' en Bram Vermeulen zijn 'Politiek'. In dit laatste nummer mocht Jan in de schijnwerper met een pittige sax solo.

 

 

 

 

 

 

De eerste gast van de namiddag was Dirk Denoyelle, de stemmenimitator. Zestien jaar geleden was Dirk al eens te gast op het kleinkunst Festival in Olen. In die tijd had hij een album uitgebracht met parodieën op Nederlandstalige kleinkunst nummers. Het was uit dat album dat Dirk een vijftal songs terug opviste. Origineel vind ik 'Adonis' van Jan De Wilde, 'Vlaanderen' van Paul Van Vliet, 'De Zotte Morgen' van Zjef Van Uytsel, 'Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk En Bewonder' van Ramses Shaffy en 'Ik Ben Blij Dat Ik Je Niet Vergeten Ben' van Joost Nuissl erg goede nummers. Spijtig genoeg waren de teksten in de versies van Denoyelle een pak slechter en getuigden ze van een slechte smaak. Vooral de wondermooie tekst van 'De Zotte Morgen' van Zjef Vanuytsel dat de 'De Zoo Van Morgen' werd en 'Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach En Bewonder' van Ramses Shaffy dat 'Zing, Vecht, Zuip' werd waren smakeloos. Het was blijkbaar niet alleen mijn mening aan het slappe applaus van de overige muziekliefhebbers te horen. Tussendoor deed Dirk dan wel waar hij goed in is, namelijk iemand imiteren en de hond in het publiek was een dankbaar onderwerp. Het deed in elk geval veel plezier om Jelle Cleymans terug op het podium te zien verschijnen. Samen met Maggie McNeal, Gert Verhulst en zijn vriend Jonas Van Geel heeft Jelle een tournee gemaakt langs de Culturele Centra van Vlaanderen met het programma 'Pappie Loop Toch Niet Zo Snel', een verzameling Nederlandstalige levensliedjes. Uit dat programma koos Cleymans een viertal songs voordat hij zijn volgende gast zou aankondigen. Het werden echte smartlappen zoals 'Plastic Rozen Verwelken Niet' van Guido Belcanto, 'Sancta Maria' van Bobby Prins, 'Malle Babbe' van Rob De Nijs en 'Bloed, Zweet En Tranen' van Andre Hazes. In Olen bleek dat de meeste kleinkunstliefhebbers ook dit genre enorm smaakten, want er werd erg veel meegezongen. Bij 'Bloed, Zweet En tranen' gingen de handjes omhoog en werd er danig heen en weer gezwaaid op het festivalplein.

 

 

 

 

 

 

Lucas Van den Eynde was de volgende gast in Olen. Eigen nummers heeft Lucas niet, dus was hij gedwongen om covers te zingen. Samen met de begeleidingsband van Cleymans begon hij zijn optreden met het smaakvolle 'Strand Van Oostende' van Louis Neefs en een erg mooie versie van 'Verloren Hart, Verloren Droom' van de veel te jong overleden Johnny White. Andere mooie klassiekers die we van Lucas te horen kregen waren het door Lieven Tavernier geschreven 'Fanfare Van Honger En Dorst' en 'Veronica' van Cornelius Vreeswijk. Lucas diste een verhaal op over een probleem dat hij had en waardoor hij onzeker was. Ook andere collega's hadden volgens hem hetzelfde probleem. In Olen wilde hij en een collega zich uiten over hun probleem, dat was meteen een goede reden om een onaangekondigde Barbara Dex op het podium te halen. Samen zongen ze 'Ik Ben Onzeker', een probleem over een te groot mannelijk lid en te kleine borsten. Barbara nam daarna solo 'Das Een Goeie Vraag' voor haar rekening. Ze wist ook nog te vertellen dat in februari 2018 een nieuw album van haar zal verschijnen met allemaal liedjes, die haar vader Marc Dex ooit zong. Eentje daarvan was het door Bobbejaan Schoepen geschreven 'Niet Huilen Mama' dat Barbara ingetogen bracht met alleen de sobere begeleiding van de toetsen van Alano Gruaren. Dat Jelle Cleymans en Barbara Dex het goed met elkaar kunnen vinden, zagen we al tijdens de voorgaande jaren op het podium in Olen. Samen zongen ze nu een heel mooie versie van 'Mensen Van Achttien' dat destijds gezongen werd door Wim De Craene en Della Bossiers. Met de vrolijke meezinger 'Zonnige Dagen' bracht Jelle dadelijk weer swung in het optreden. Daarna kwamen Lucas en Barbara samen met Jelle afsluiten met twee grote klassiekers, namelijk 'De Lichtjes Van De Schelde', waarin er weer veel met de armen gezwaaid werd, en 'Rue De Boucher', waarvan het refrein uit volle borst werd meegezongen. Einde van een uitstekend eerste gedeelte.

 

 

 

 

 

 

 

 

Een half uurtje later was het dan de beurt aan de Nijghse Vrouwen, met Astrid Nijgh, Sabien Tiels, Amaryllis Temmerman, Riet Muylaert, toetsenist/accordeonist Jan Van Looy en Peter Verhaeghe op de contrabas. Er werd geopend met 'Er Komen Andere Tijden' waarin ieder een deel van het vocale werk voor haar rekening nam. Lennaert Nijgh die in 2002 overleed liet een heleboel onvergetelijke pareltjes achter en daar konden wij in Olen alleen maar gelukkig om zijn want Astrid, Amaryllis, Sabien en Riet lieten ons anderhalf uur genieten van nummers die door Liesbeth List, Rob de Nijs, maar vooral door Boudewijn de Groot de hitlijsten werden ingezongen. 'Het Gras Zal Altijd Groener Zijn Aan De Andere Kant Van De Heuvels' werd op een onnavolgbare wijze gebracht door de drie mooie stemmen van de figuurlijke dochters van Astrid Nijgh. Riet en

Amaryllis namen 'Meester Prikkebeen' voor hun rekening. Sabien Tiels ging achter de toetsen zitten en bracht samen met Jan Van Looy op de accordeon 'Een Meisje Van Zestien'. De versie was minder vloeiend dan het origineel, maar het verhaal bleef even pakkend. Astrid Nijgh speelde tijdens de meeste liedjes de akoestische gitaar en praatte alles aan elkaar, soms gaf ze wat meer informatie over de enorm mooie nummers. 'Beneden Alle Peil' werd een erg knap duet van Sabien en Amaryllis, waarin Riet de Xylofoon bespeelde. Sabien, Riet en Amaryllis bespeelden de blokfluit tijdens het vrolijke 'Jan Klaassen, De Trompetter'. Ieder nam een vers voor zijn rekening en het refrein werd samen gezongen. Dit vrolijke nummer zorgde dadelijk voor veel sfeer in Olen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nu was het Riet Muylaert haar beurt om achter de toetsen plaats te nemen. Ze bracht samen met Jan op de accordeon een sobere, ingetogen versie van 'De Tip Van De Sluier'. Sabien Tiels wist met 'Welterusten, Mijnheer De President', veel muziekliefhebbers te boeien. 'De Reiziger' was voor mij één van de hoogtepunten van het optreden van de Nijghse Vrouwen. Amaryllis Temmerman is nog veel te jong om haar 'Testament' te maken, toch wist ze dit nummer met erg veel gevoel te zingen. Riet moest haar best doen om haar tong niet in een knoop te leggen met het razendsnelle 'Strand', maar ze slaagde met hoge onderscheiding. Daarna was het Astrid Nijgh die haar moment van volle glorie kreeg met 'Ik Doe Wat Ik Doe', haar superhit uit 1973. Ze genoot van het vele applaus dat ze kreeg voor dit knappe nummer en dito vertolking. 'Avond' was een ander hoogtepunt van het optreden. Machtige tekst, erg mooie melodie, alles lijkt in dit nummer perfect en als het dan ook nog gezongen wordt door de mooie stemmen van Sabien, Amaryllis en Riet kan het helemaal niet meer stuk. 'Pastorale' was een beklijvend duet tussen Astrid en Amaryllis, waarin Astrid het mannelijke gedeelte voor haar rekening nam. Kan je op een betere wijze afscheid nemen dan met 'Het Land Van Maas En Waal'? Ik denk het niet en dat was te horen op het marktplein in Olen. Overal werd en meegezongen en een paar enthousiaste fans probeerden een polonaise in elkaar te steken. De dames kregen een daverend applaus en konden niet anders dan terugkomen met nog een paar erg sterke nummers, zoals 'Verdronken Vlinder', 'Tante Julia' en 'Malle Babbe'. Deze laatste twee hadden we met Jelle Cleymans al te horen gekregen, maar van prachtige nummers kan je nooit genoeg krijgen. De VZW Keizer Karel mag met een goed gevoel terugblikken op deze sterke editie van 2017. Hopelijk mogen we volgend jaar er weer bij zijn in Olen. Bedankt.

 

 

 

 

Fotoalbum Nijghse Vrouwen: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157684288588084

 

Fotoalbum Jelle Cleymans, Lucas Van den Eynde en Barbara Dex: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157686993647795

 

 

Foto's en verslag : Walter Vanheuckelom

Filmpjes : Agnes Celis