KING KING - DE BOSUIL WEERT 4 FEBRUARI 2018 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Op 13 oktober van verleden jaar verscheen met 'Exile & Grace' het vierde studioalbum van King King. Om dit album te promoten waren Alan Nimmo, Lindsay Coulson, Wayne Proctor en Jonny Dyke voor een viertal concerten in Nederland. Zondagnamiddag in een goed gevulde Bosuil was het laatste van deze vier concerten. Wij van Concert Monkey mochten en konden er gelukkig weer bij zijn. Het voorprogramma werd verzorgd door Bag Of Bones, een trio uit Den Haag, met zanger/gitarist Elco Jongkind, bassist Daniel Lottersberger en drummer Patrick Wiebers. Ze begonnen rond vier uur aan hun set met een schitterende versie van de bluesrock klassieker 'Born Under A Bad Sign'. Daarna volgde een paar eigen rock fusion songs, waarin de  instrumentale klasse van het trio tot zijn recht kwam. Met een knappe basintro werd 'Foxy Lady', een cover van Jimi Hendrix, op gang getrokken. Ook deze cover had een heel eigen inbreng van Bag Of Bones. Afsluiten deed het trio met twee eigen nummers, namelijk het uitstekende 'Lord Have Mercy' en 'Kleintje Pils'. Van 'Lord Have Mercy' hebben we een filmpje dat je onder dit verslag kan zien en beluisteren. Bag Of Bones zijn drie uitstekende muzikanten, maar ze misten spijtig genoeg wat de hoofdact wel had namelijk présence en charisma.

 

 

 

Foto’s van Bag Of Bones in De Bosuil: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157663410017487

 

 

 

 

 

Om twintig na vijf klonk 'Highway To Hell' van AC/DC door de boxen van De Bosuil, een teken dat de jongens van King King in aantocht waren. Ze begonnen hun concert met '(She Don't) Gimme No Lovin'', de eerste single uit hun nieuwe album 'Exile & Grace' en dat was een uitstekende keuze. '(She Don't) Gimme No Lovin'' had een krachtige stuwende groove dankzij Wayne Proctor op drums en Lindsay Coulson op bas. Frontman Alan Nimmo zijn stem klonk nooit beter en ook instrumentaal wist hij het nummer de nodige stootkracht te geven met spetterend snarenwerk. Jonny Dyke wist met mooie Hammond klanken de sound van deze knappe opener mooi in te kleuren. De invloeden van Thunder waren duidelijk te horen in deze song en het maakte meteen duidelijk dat King King een band is die geëvolueerd is van bluesrock naar rockblues. Na deze geweldige opener ging King King wat terug in de tijd met de melodieuze  bluesrocker 'Waking Up'. Het strakke slagwerk van Wayne Proctor zorgde voor een aanstekelige groove en Jonny kleurde de sound met wervelende Hammond en piano riffs. Met 'You Stopped The Rain', dat Alan speciaal voor zijn broer Stevie schreef bleef King King op hun elan verder gaan. Het nummer gaat over het doorzettingsvermogen van Stevie en zijn blijvend geloof in een goede afloop op het moment dat hij kanker had en dat loonde want Stevie won het gevecht met deze ziekte. Alan droeg het nummer eveneens op voor de vriend van iemand in de zaal. Vanaf het begin van het nummer begeleidde het publiek King King met spontaan ritmisch handgeklap. De tekst was pakkend en in het intense, verschroeiende gitaarwerk van Alan klonk veel woede en onbegrip. Dat je via je instrument zo je emoties kan tonen blijft toch een van de mooiste zaken in de muziek. Prachtig nummer waarin Jonny op de piano weer een mooie inbreng had. King King was nog maar drie nummers ver en ze hadden de harten van het publiek in De Bosuil al veroverd. Alan wisselde de Fender Stratocaster voor zijn Corsa gitaar, die gebaseerd is op een Gibson Peter Green 59 Les Paul, en kondigde daarna de nieuwste single 'Broken' aan. In deze power ballade zong Alan Nimmo over de sombere wereld van vandaag, die overheerst wordt door conflicten, terreuraanslagen en oorlog. Ook hier was de tekst belangrijk en Alan Nimmo wist het verhaal weer op een erg sterke en geloofwaardige wijze te brengen. 'Broken' had een jaren zeventig vibe die deed denken aan Paul Rodgers en zijn Bad Company.

 

 

 

 

 

 

 

 

Met 'Long Time Running', het derde nummer uit het nieuwe album, werden de fans verwend. In deze stomende en stuwende rocker hoorden we veel invloeden uit de jaren zeventig. Je moest al een ijskonijn zijn om je niet te laten meeslepen door deze heerlijke rocksong. Het fris toetsenwerk van Jonny kleurde opnieuw de sound van 'Long Time Running' en de dwingende strakke drums van Wayne Proctor bepaalde de groove van het nummer. Tijdens het instrumentale gedeelte liet Nimmo zijn Corsa gitaar op een scheurende manier spreken. Wayne en Jonny zorgden in het refrein voor de catchy backing vocals. Ook de meer dan tien minuten durende ballade 'Long History Of Love', uit King King hun tweede album 'Standing In The Shadows' blijft elke keer weer voor kippenvel zorgen en dat was in Weert niet anders. Het werd gedragen door de mooie warme klanken van Jonny Dyke zijn Hammond en wanneer Jonny even later nog een solo om van te smullen uit dat Hammond toverde kreeg hij een heel warm applaus van het publiek. Alan Nimmo zette de solo van Jonny met veel klasse en overtuiging verder met sterk vingerwerk op de snaren van zijn Stratocaster. Als een echte frontman op de rand van het podium liet Alan het publiek genieten van zijn puik snarenwerk. Van zoveel moois kon het publiek niet anders dan onder de indruk zijn en dat was ook te horen aan het geweldig applaus dat de band kreeg. Een andere ballade 'Rush Hour' was voor mij één van de hoogtepunten van deze geweldige namiddag. Het wondermooie 'Rush Hour' werd erg knap opgebouwd en het zorgde voor het tweede massaal meezingmoment van de namiddag. Bijna iedereen in De Bosuil zong luidkeels ooohoohoo mee onder leiding van dirigent Alan Nimmo. De band ging met 'Lose Control' terug naar hun debuutalbum album 'Take My Hand'. Het subtiele, maar mooie toetsenwerk van Jonny Dyke kleurde het nummer en wanneer Alan met zijn Fender Stratocaster het heft in handen nam voor een spetterende solo kon het helemaal niet meer stuk. Met een stomende groove bewezen drummer Wayne Proctor op zijn Craviotto drumstel en bassist Lindsay Coulson op zijn Music Man bas nogmaals dat ze een schitterende ritme sectie zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het applaus was nog niet uitgestorven of Wayne Proctor was al daar met een dwingend ritme op de basdrum, dat goed werd opgepikt door het publiek in De Bosuil en dat maakte dat Alan, Lindsay, Wayne en Jonny in een uitgelaten sfeer konden beginnen aan 'All Your Love'.  Met dit nummer keerde King King terug naar hun debuutalbum. De ritme sectie met een briljante Lindsay Coulson en Wayne Proctor op bas en drums zorgden voor de aanstekelige groove en de twee andere virtuozen lieten ons genieten van hun instrumentale kwaliteiten. Als afsluiter kregen we een extra lange, beklijvende versie van 'Stranger To Love', dat bijna vijftien minuten zou duren. Eenmaal het vocale gedeelte voorbij ging de man uit Glasgow nogmaals op de rand van het podium staan en begon hij aan een imposante solo. Na een tijdje draaide hij geleidelijk de volumeknop dicht. Iedereen was muisstil in De Bosuil, alleen het geluid van de snaren was nog te horen. Het was het kippenvelmoment van de avond en wanneer Alan de volumeknop terug opendraaide volgde een intens en oorverdovend applaus. Het laatste gedeelte van 'Stranger To Love' was een heerlijke mix van allerlei klanken die perfect bij elkaar pasten en die een lust voor het oor waren. King King nam op een hoogtepunt van het concert afscheid van het dankbaar publiek, die de band een langdurig en daverend applaus gaf waaraan geen einde leek te komen. Even later kwam King King terug op het podium en Alan liet het publiek beloven om met hem mee te zingen in het heel dansbare 'Let Love In'. Iedereen was in de handen aan het klappen of was aan het dansen. Alan vond de tijd rijp voor het derde grote meezing moment en het publiek liet zich niet kennen en bedankte op deze manier de band voor dit schitterende concert. Hoewel het een voorspelbaar concert was, wist King King toch weer van de eerste tot de laatste minuut te boeien met hun sterke onweerstaanbare muziek en het enthousiasme waarmee ze op het podium stonden. Lichtman Jo Gofers zorgde weer voor een mooi lichtspel, het geluid in de zaal van de support deed Ron Inderhees en de monitors Maarten Wijler. Het was weer een schitterende namiddag geweest in één van de gezelligste concertzalen die ik ken.

 

 

 

 

Voor meer foto’s van King in De Bosuil: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157691367619851

 

 

 

 

 

Foto's, filmpjes en verslag: Vanheuckelom Walter