KING KING - DE BOSUIL - WEERT 18 SEPTEMBER 2022 - Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

Nu het festivalseizoen er zo goed als op zit, vinden veel optredens weer plaats in een zaal. De Bosuil in Weert is er in geslaagd om het komende seizoen vele en goede artiesten te boeken. King King is met een grote Europese tour bezig en vanavond is het 4e Nederlandse optreden in Weert. Hierna zetten de mannen koers naar Duitsland.

 

Dus vanavond staat er met King King een geweldige live band op het podium en blijkbaar weten veel mensen dat, want de zaal is op t balkon na zo goed als vol. Bij opkomst heeft de band al meteen een flink applaus te pakken, dat beloofd wat. De band opent met het pakkende She don’t gimme no Lovin’ waarin Zander Greenshields –Bas, en  Andrew Scott- drums zorgen voor het  rockende gevoel. Dat gevoel houdt de band vast in de song Fire in my Soul van hun laatste album Maverick, met om beurten een gitaarsolo van Stevie Nimmo en Alan. Na dit overweldigende begin houdt de innemende Alan Nimmo, gitaar- vocals een (welkom) praatje met het publiek. King King maakt niet alleen aanstekelijke muziek, maar de band heeft ook zeker wat te vertellen in hun songs. In One World bv gaat het over de misstanden in de wereld, die schreeuwen om een oplossing, de mensen moeten zich wereldwijd verenigen en samen de problemen aanpakken. Dit item is door veel artiesten vaker bezongen, helaas zonder resultaat. Maar in deze song speelt Jonny Dyke een prachtig stuk op de Hammond.

 

Met het bekende en swingende Waking Up wordt de aangenamere kant van het leven bezongen en daar komt het publiek toch voor. Heerlijke koortjes en refrein, dwingend Hammond spel, stuwende bas, Alan’s krachtige vocalen en een meeklappend publiek. Rush Hour valt in dezelfde categorie en start met een mooie Hammond intro van Jonny. Halverwege gemeen snarenspel van Alan en op het eind een sing along met het publiek. De stemming zit er goed in bij de band en het publiek. Jammer dat er met het zoete Coming Home de sfeer een beetje wegebt. In de lang uitgesponnen mid tempo ballad Long history of Love zet Jonny zich in de spots met schitterend Hammond spel en Alan zorgt voor snaren vuurwerk op zijn Fender, dit alles omlijst met gevoelige koortjes.

 

 

 

Stevie Nimmo heeft een paar jaar een eigen band geleid. Ik vind het toch wel een beetje wennen om hem als bandlid op het podium te zien staan en niet als frontman. Maar met Alan staat er natuurlijk al een charismatische frontman. Maar in Whatever it takes to Survive soleren Stevie en Alan op hun Fenders, dus samen in de spots. Alan zet Stevie nog wat langer in de spots met Stevie’s catchy song  You stopped the Rain. Alan vraagt het publiek om het Whoo Ooh refrein mee te zingen, wat het publiek vol enthousiasme doet. Op het eind nog een kort gitaarduetje van Alan met Stevie. I will not Fall is de 2e song over sterk zijn en onverzettelijkheid. Ook nu staat Stevie weer in de spots met jankend snaren spel en weer met  schitterende vocalen. De band showt haar skills nog eens in de laatste song  Stranger to Love waarin een hoofdrol voor Andrew Scott met gevarieerd drumwerk, Zander met pompende bas lijnen, Jonny met massieve Hammond klanken en Alan en Stevie met spannend en soms subtiel snaren spel. Goed hoor. Het publiek is laaiend enthousiast en roept om de onvermijdelijke toegift. De band is weer snel op het podium, want die heeft ook zichtbaar een topavond, wel even zonder Andrew en Zander.

 

De 1e toegift is When winter Comes, gaat over een oudere man die meer terugkijkt op zijn leven, dan vooruit. Fantastische song dat door Alan en Stevie gevoelig wordt gezongen, mooi begeleid door Jonny op piano. Publiek luistert bijna ademloos, je kan een speld horen vallen. Gelukkig geen Dutch Desease in Weert.

 

 

 

Nadat de band weer compleet op het podium staat, bedankt Alan uitgebreid het publiek. Na de show kan het publiek met de hele band buurten bij de merchandise. Andrew zet met strak drumwerk  de 2e toegift Let love In. Deze aanstekelijke song wordt een heerlijke sing a long met het publiek. Zo komt er na bijna 2 uur een einde aan fantastisch concert met veel interactie. Het enthousiaste publiek gaat onder het genot van een natje, nog (heel) wat nagenieten van  dit concert. Nog een compliment voor Jo Gofers voor het prachtige licht en ook de geluidsman van de band verdient een pluim, het was top.

 

 

 

Voor meer foto's van King King in de Bosuil klik je op mijn fotoalbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720302216229

 

 

Verslag en foto's: Berry Rombouts

Foto's en filmpje: Walter Vanheuckelom