Kat Riggins & The Blues Revival - De Crossroad Olen

Reports

About:

Artist:

Kat Riggins & The Blues Revival

Date:

20/09/2015

Venue:

De Crossroad

Place:

Olen

Your Reporter on the Spot:

Walter Vanheuckelom

Op 1 maart van dit jaar was Kat Riggins al eens te gast in het muziek café De Crossroad van Dirk Laenen. Samen met haar band The Blues Revival maakte ze toen haar eerste mini tour in Europa. Nu, een half jaar later is de zangeres uit Miami weer in Europa en weer sluit ze haar Europese tour af bij de Chiet in Olen. De kleine energieke, lenige en sensuele Kat Riggins is geboren om op een podium te staan. Haar stem is een mix van Bettye LaVette en Tina Turner en zij weet als geen ander het publiek te entertainen en bij haar concert te betrekken. In maart bestond de Blues Revival nog uit vier leden, nu waren er het maar drie meer. Darell Raines op gitaar en de ritme sectie met George Caldwell op bas en Doc Allison op drums waren weer van de partij. Eric Bindman, de man met de fidler, die in maart nog een vooraanstaande rol speelde bleef in Amerika. Die verandering in de band bracht ook verandering in de muziek die we te horen kregen. In maart was er nog veel old school blues en nu was er meer de de mix van stevige gitaar blues en bluesrock. Darell Raines was met zijn Fender nu veel meer, maar ook dominant aanwezig. Dat gaf dadelijk een positieve boost aan het concert want Darell liet zondag zien dat hij niet alleen een uitstekend gitarist is, maar hij beschikt ook over een goede stem en hij stal samen met zijn frontvrouw de show door hun onderlinge interactie maar ook door hun interactie met gans het publiek.

Iets later dan aangekondigd verscheen de band en Kat in een orange sexy kleed op het podium en ze waren van plan om de gezellig volle Crossroad een top avond te geven. De zangeres vertelde dat ze blij was om weer in Olen te zijn en dat het aanvoelde als thuiskomen. De set begon met het uitstekende en herkenbare 'Pride Of Joy' van Stevie Ray Vaughan. De zangeres voelde dat ze het publiek in haar greep had en bleef met een paar ijzersterke covers zoals 'The Blues Is My Business' en Denise LaSalle haar 'Give Me Yo' Strongest Whiskey', waarin een stukje van 'The Blues Is Allright' werd verweven, kiezen voor de blues. Het was tevens de eerste gelegenheid om het publiek te laten meezingen. Whiskey is trouwens ook één van de favoriete dranken van het viertal op het podium. Speciaal voor een glunderende Dirk werd 'Crossroads' gespeeld. Deze klassieker van Eric Johnson is al ontelbare keren gecoverd, maar Darell maakte er op zijn gitaar iets heel moois van. Kat maakte van het instrumentale gedeelte gebruik om een eerste maal haar rondje tussen het publiek te doen en het zou zeker haar laatste keer niet zijn. Na deze pracht covers was het tijd om 'The Groove' te brengen. Dit funky nummer komt uit Kat's debuut album 'Lily Rose'. De zangeres laat ook ruimte genoeg aan haar muzikanten om in de schijnwerper te komen. Zo kwam eerst Darell met een waanzinnige solo aan de beurt en daarna mochten we nog genieten van een bas solo van George en drum solo van Doc. Het enthousiaste publiek bedankte Misses Riggins en haar band uitgebreid voor al dat moois.

In mijn begin alinea vergeleek ik Kat haar stem al met deze van Bettye LaVette en dus moest er van deze soul zangeres zeker één nummer op de setlist. Er werd gekozen voor ‘I Still Want To Be Your Baby’, waarin Darell weer sterk uit de hoek kwam op zijn Fender. Zoals in elk nummer schitterde Kat Riggins met haar uitstekende stem, haar uitstraling en met haar sensuele lichaamsbewegingen. De jonge vrouw kent duidelijk de oude blues en soul legendes, want ook met de heel intense slowblues 'A Change Is Gonna Come' van Sam Cooke, weet ze het publiek te bekoren. Maar lang kan Kat niet bij deze trage nummers blijven. Deze vrouw wil bewegen en dansen, iets dat ze trouwens uitstekend kan en dat zou ze nog maar eens bewijzen tijdens 'Shake'. Ze had het publiek zo op haar hand dat iedereen in De Crossroad aan het meezingen was met de band. Tevens waren er al verschillende mensen aan het dansen voor het podium. Kat gaf haar tamboerijn aan een vrouw voor het podium voor 'Grinnin' In Your Face'. En de vrouw leefde zich helemaal uit in haar rol als vierde muzikant in deze dirty blues song, die traag op gang kwam maar daarna erg stuwend en stomend verder ging. De zangeres sloot de eerste set solo en a capella af met het gospel nummer 'Oh Lawdy'.

De band begon zonder Kat, maar met Darell in de hoofdrol bijzonder sterk aan set twee met 'Red House'. Zijn gitaar werk was weer top en hij bewees hier dat hij ook goed kan zingen. Even later was Kat daar om met Koko Taylor's 'Voodoo Woman' dadelijk leven in de brouwerij te brengen. De interactie tussen haar en haar gitarist was echt mooi om te zien. De volgende song was er eentje op aanvraag van de eigenaar van De Crossroad. Eerst ging Kat nog een verrassing halen en even later mocht Dirk het podium op om een shirt van een sportploeg uit Miami aan te trekken, in ruil nam Kat wel zijn bolhoed af. Iedereen ging nu uit de bol met het stomende 'Rollin’ And Tumblin van James Elmore. Deze band weet haar covers wel uit te kiezen. Kat bleef met klasse covers van uitstekende zangeressen zingen. Ook 'I Just Wanna To Make Love To You' van icoon Etta James kostte haar geen moeite en zoals het ganse optreden bleef ze het publiek betrekken bij haar concert. Kat is ook aan nieuwe nummers aan het werken. 'Murphy's Law' is er zo eentje dat nog nergens op cd staat, maar daar gaat verandering in komen, want een paar dagen voor het concert in Olen, heeft Kat in de North Sea Club in Amsterdam een live album opgenomen en daar gaan we deze 'Murphy's Law' zeker op vinden. De ritme sectie met Doc Allison op drums en George Calldwell op bas legden een heel strak, maar powervol ritme op. Darell stond voor het podium het beste uit zijn Fender te halen en tegelijkertijd het publiek te vermaken.

De vriendelijke en goedlachse Riggins ging zich nog eens tussen het publiek mengen en ze gaf haar drie jongens nog eens de vrije ruimte die ze verdienden. Darell, Doc, en George maakten van dat geschenk dankbaar gebruik om te schitteren zonder hun frontvrouw. Voor mij was het zwoele 'The Night Time is The Right Time' misschien wel de mooiste song van de avond. Alles klopte hier tot in het kleinste puntje en Kat legde zoveel gevoel in haar zang dat ik kippenvel kreeg. Set twee ging naar het einde toe en het viertal op het podium vond het moment aangebroken om wat pure rock'n roll te gaan spelen. Als voorwaarde stelde Kat Riggins wel dat het publiek zou helpen met zingen. Er volgde een mix van 'Tutti Frutti' en 'Money, That's What I Want', met als resultaat blije en dansende mensen. George gaf nog een prachtige bas solo ten beste en zijn collega Doc liet zich niet pramen en nam het schitterend over op drums. De tweede set eindigde met een beklijvende 'How Blue Can You Get' van BB King. Een passend nummer om het energieke en prachtige concert af te sluiten.

Darell had wat problemen met zijn gitaar en verschillende mensen dachten dat het concert al gedaan was en gingen naar huis, maar het beste moest nog komen. Het duurde wel een half uur eer de band terug op het podium kwam en weer waren het de mannen alleen. Het trio begon met het prachtige 'Little Wing' en vervolgde met een iets te vlug gespeelde 'Hey Joe'. Beide songs waren duidelijk een ode aan legende Joe Hendrix. Kat vervoegde haar muzikanten voor een stomende 'Mojo Working' en het swingende gospel nummer 'This Little Light Of Mine'. Kat Riggins doet in Amerika veel Tina Turner tribute shows en daar mochten we in De Crossroad ook van genieten met een zeer knappe versie van 'Proud Mary'. De zangeres kroop op de toog en verleidde elke aanwezige met haar zwoele stem en sensuele bewegingen tijdens het trage gedeelte en daarna door haar krachtige stem en snel benenwerk. Darell ging ook op het verhoog staan en gaf een waanzinnige solo weg. De band jutte het publiek op, maar andersom jutte ook het publiek de band op om door te gaan. Het resulteerde in een knaller van 'Sweet Child Of Mine'. Deze lange afsluiter zal nog lang herinnerd worden in De Crossroad in Olen. Eigenlijk niet alleen dat nummer, maar het ganse wervelend optreden van Kat, Darell, Doc en George zorgde voor een heel goede sfeer en heel wat ambiance in Olen. Nu kunnen we alleen nog wachten op het live album en een volgende doortocht van deze geweldige zangeres in België. Het is een lang verslag geworden, van een wervelend concert dat meer dan drie uur duurde. Er staan trouwens nog wat mooie concerten gepland in De Crossroad. Op donderdag 8 oktober komt Bex Marshall, op donderdag 5 november is Wild T and The Spirit te gast in Olen en op zondag 15 november niemand minder dan Jim Suhler.

Verslag en filmpjes : Walter Vanheuckelom

Foto's : Alain Broeckx