KAT RIGGINGS - HEYHOEF BACKSTAGE - TILBURG 16 NOVEMBER 2019 - Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom
Reports
KAT RIGGINGS - HEYHOEF BACKSTAGE - TILBURG 16 NOVEMBER 2019 - Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom
De Amerikaanse Kat Riggins speelde haar voorlaatste concert van 2019 op Nederlandse bodem in het gezellige Heyhoef Backstage in Tilburg. Nederland is Kat haar tweede thuisland geworden. Vooraleer Kat Riggins aan haar concert mocht beginnen kondigde John Maes de Nederlandse band Blueshift aan, die een half uur de tijd kreeg om wat meer bekendheid te krijgen in de Nederlandse muziekwereld. Blueshift is een zeskoppige band uit Nijmegen, gevormd door studenten natuur- en sterrenkunde aan de Radboud Universiteit. Op veertien oktober 2014 hadden ze hun eerste repetititie en na wat wijzigingen in de bezetting , mochten wij nu vijf jaar later horen wat de band in zijn mars heeft. Ze brachten zes nummers, waarvan vier eigen nummers en twee covers. Ze begonnen aan hun set met het melodieuze 'A Minute In Between', waarin gitarist Freek Roelofs meteen uithaalde met een goede snaren solo. Stijn van Erp trok op zijn keyboards 'Cloudy John' op gang. Even later kreeg hij versterking van drummer Merlijn Kemma en bassist Stefan Horst. Deze laatste speelt zich in de kijker met een korte bas solo. Zanger Sam van Vliet vertelt het verhaal meer dan dat hij het zingt. Deze keer vergastte Freek Roelofs ons met een verschroeiende overstuurde gitaar solo. De eerste cover was de Eric Clapton cover 'Old Love', een geweldig mooie slowblues , die de meeste mensen uit het publiek wel kenden. Ook hier nam toetsenist zijn muzikanten weer op sleeptouw met zijn orgel intro. Gitarist Bas Bemelmans zorgde voor de fijne intense gitaar riffjes en gitarist Freek Roelofs nam de solo voor zijn rekening. Het nummer werd met veel gevoel gezongen door Sam van Vliet. De versie van Blueshift kreeg veel waardering van het publiek in Heyhoef Backstage. 'Disaster Baby' herbergde een uitstekende toetsensolo van Stijn van Erp en een knappe bas solo van Stefan Horst. 'Waves' had een lange uitgesponnen instrumentale intro. In het refrein en in het instrumentale gedeelte liet Stijn van Erp zijn orgelklanken heel mooi opzwellen. Blueshift sloot hun concert af met een zeven minuten durende versie van 'Lazy', een cover van Deep Purple. Ze leverden een verdienstelijke versie af. Vele mensen (waaronder ook ik en mijn collega Berry) kenden natuurlijk de oorspronkelijke versie en dan viel deze versie toch een beetje tegen. Toch mogen de jongens van Blueshift terugblikken op een goed optreden.
Voor meer foto’s van Blueshift , klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157711816891361
Voor de afwisseling ga ik vanavond eens een concert bezoeken van een vrouwelijke blues muzikante, de Amerikaanse Kat Riggins uit Miami. Deze zangeres timmert al jaren aan haar muzikale weg. Zoals zovele Amerikaanse muzikanten zong ze vroeger in kerken en tijdens familie feesten.
Inmiddels heeft ze al met veel beroemde artiesten opgetreden, en niet met de minste. Wat te denken van Nina Simone, Bessie Smith, Sam Cooke, Etta James, Ray Charles, Janis Joplin en Tina Turner. In 2018 was ze een van de vocalisten, van de zeer succesvolle blues theatertour van Johan Derksen. Dus Kat Riggins is gepokt en gemazeld in de muziekwereld. Ze heeft een Ep en 3 albums op haar naam staan.
Vanavond doet ze met haar Nederlandse Blues Revival band Tilburg aan. De bezetting is als volgt; Steven van der Nat op gitaar , Andreas Carree op drums, Hassan Abudaldah op bas en Jan de Light op saxofoon.
In een redelijk volle Heyhoef opent de band met een instrumentaaltje, waarmee Kat verwelkomt word op het podium. Met een catchy ‘Blues Business’ geeft Kat meteen haar visite kaartje af. Ze heeft n dijk van n stem, goede dansmoves, en ondanks haar kleine gestalte staat er een grote persoonlijkheid op het podium. Ze etaleert haar podium presence en vocale kwaliteiten nog eens in het strakke ‘A Girl In The Boys Club’. Met een mooie saxsolo zet Jan ‘Walking The Dog’ in gang, een lekker up tempo nummer. Kat zingt met volle overgave en veel energie, ze jut het publiek op, en ze gebruikt het hele podium. Tijdens het dansen ontsnapt er bijna n borst uit haar jurk. Ze maakt er een grap over, trekt haar jurk omhoog, en gaat weer verder.
Steven soleert er nog eens gemeen op los in het bluesy ‘Voodoo Woman’ en ‘Wail Away’. In die laatste song horen we lekkere rauwe zang van Kat.
De band gaat los in het rockende ‘Tightrope’ met vette baslijnen van Hassan, en strak drumwerk van Andreas. Ook met ondersteunend scheurwerk van Jan op de sax, en een energieke Kat, die vocaal uitpakt. Steven geselt in de song ’Now I See’ de snaren van zijn Stratocaster nog maar eens.
Kat schakelt trouwens moeiteloos over op verschillende genre’s. Rock, soul ballads, ze kan alles zingen, ook zuiver en soms met n rauw randje. ‘Hear Me’ is zo’n ballad die Kat heel gevoelig zingt, en zelfs even zonder microfoon. De band speelt deze song heel gedragen. Meteen hierna zingt Kat vol passie en vuur over een man waar ze geen grip op heeft in ‘Fistful Of Water’. Ze vertolkt het, alsof het gisteren pas gebeurd is.
Nadat Kat met veel humor vertelt over de macht die vrouwen over een man kunnen uitoefenen, heeft ze het publiek (maar vooral de dames) helemaal ingepakt. Dit verhaal wordt met veel interactie bezongen in ‘Queen Be’. Met het opzwepende ‘Hey Bartender’ zie je in gedachten weer de geweldige film van de Bluesbrothers voorbij komen. Met subtiel gitaarspel zet Steven de toon in ‘Kitty Won’t Scratch’. Met de mooie traditionele blues song ‘Troubles Away’ waarin Kat nog eens vocaal schittert, komt er een einde aan deze set.
Het enthousiaste publiek wil nog geen afscheid nemen van Kat en haar mannen. Onder aanvoering van John Maes roept het publiek Kat Kat. Onder luid gejuich verschijnt de band weer op het podium, en met ‘Hip Shake’ een boogie song, stelt Kat haar band nog eens voor. De mannen tonen op het eind ieder hun skills nog eens met een korte solo. Een lang applaus is de beloning voor een fantastisch optreden.
