JULIAN SAS - DE BOSUIL - WEERT 8 APRIL 2022 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
JULIAN SAS - DE BOSUIL - WEERT 8 APRIL 2022 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Julian Sas
Date: 
08/04/2022
Venue: 
De Bosuil
Place: 
Weert
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
JULIAN SAS - DE BOSUIL - WEERT 8 APRIL 2022 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
De Bosuil in Weert zette vrijdagavond het weekend goed in met de Julian Sas Band, al een paar decennia één van de beste Nederlandse bluesrock formaties. Wanneer Julian en zijn band op tournee zijn is het Poppodium De Bosuil bijna een vaste stopplaats geworden. Begin maart bracht Julian Sas een nieuw album uit. Het werd een dubbelalbum en het kreeg als titel 'Electracoustic' en er staan twaalf nummers op, die op het ene album akoestisch en op het andere elektrisch gespeeld worden. Na de opnames van 'Electracoustic' maakte toetsenist Roland Bakker bekend dat hij het album niet mee ging promoten en zo werd de Julian Sas Band terug het energieke powertrio vanuit de beginjaren van Julian Sas. Om kwart na negen verschenen Julian Sas, drummer Lars Erik van Elzakker en de nieuwe bassist Edwin van Huik op het podium van een goed gevulde Bosuil. Voor de opener ging Julian een heel stuk terug in de tijd. De verschroeiende bluesrocker 'Home Feeling' kwam uit zijn debuut CD 'Where Will It End' uit 1996. Geen tijd om de spieren op te warmen. Julian, Lars Erik en Edwin trokken meteen alle registers open en het publiek mocht dadelijk genieten van energiek slagwerk, beukende baslijnen en gierend en vlijmscherp gitaarwerk. 'World On Fire' uit het nieuwe album 'Electracoustic' was een perfect verlengstuk van 'Home Feeling'. Het trio op het podium had er duidelijk zin in. Daarna vertraagde het ritme een beetje voor 'Waiting For Tomorrow'. Met een zwaar pompende groove en met zijn zwaar en dreigend gitaar geluid zette Julian zijn woorden nog wat kracht bij wanneer hij zong 'Nobody Knows Which Way To Go'. De scheurende snarensolo van Sas paste perfect in deze 'Waiting For Tomorrow'. Met het stomende, funky getinte 'Working Man Blues' ging Sas terug naar zijn uitstekende album 'For The Lost And Found' uit 1999. 
 
 
 
 
 
 
Met knap ritmisch slagwerk op zijn toms trok Lars Erik van Elzakker de lange ballade 'Fallin' From The Edge Of The World' op gang. Julian kondigde 'Fallin' From The Edge Of The World aan als nagedachtenis aan Fotis Anagnostou, de vorige bassist die stierf aan een vreselijke ziekte. Het nummer ging over verlies en wanhoop en werd gekruid met heerlijk solowerk op de gitaar. Met een splijtende gitaarintro begon Julian Sas aan het beukende  'Stand Your Ground'. In het nummer riep Sas de politieke leiders op om uit te komen voor hun idealen en voor deze van de kiezers. Het opwindende en energieke slagwerk van Lars Erik en de beukende baslijn van Edwin zorgden voor de perfecte groove, waarop Julian kwistig rondstrooide met zijn uitstekende gitaar riffs. Er was een goede mix van oudere en nieuwe nummers. Na 'World On Fire', 'Waiting For Tomorrow' en 'Falling From The edge Of The World' kregen we met het erg mooie 'Liberation' het vierde nummer uit het nieuwe album 'Electracoustic'. Daarna ging de band er weer fel tegenaan met het rauwe en verschroeiende 'No Mercy', waarin Sas schitterde met uitstekend Wah Wah gestuurd gitaarwerk. Een nummer dat al meer dan twintig jaar oud is, maar zelden op de setlist van Julian Sas ontbreekt is 'Blues For The Lost And Found'. Het was één van de hoogtepunten van de eerste set. 'Blues For The Lost And Found' kende een heel mooie opbouw en na het gezongen gedeelte voerde Julian met zijn gitaar het nummer naar een explosief einde. Julian Sas had een zestal gitaren op het podium staan, maar hij had alle nummers gespeeld op zijn witte Fender Stratocaster. Voor 'Tail Spreader', het laatste nummer van set één, kwam daar verandering in en greep Julian naar zijn Fender Telecaster. Bassist Edwin van Huik en drummer Lars Erik van Elzakker zorgden voor een stomende groove, waarop Julian zich volledig kon uitleven in zijn instrumentale virtuositeit en dat leverde vuurwerk op. Julian imponeerde in dit laatste nummer van set één met vet slidewerk op zijn Fender Telecaster.
 
 
 
 
Voor meer foto's van Julian Sas in De Bosuil, klik op mijn fotoalbum https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720297977196
 
 
 
 
 
Tijd voor een drankje en een plasje en even later stonden Julian, Edwin en Lars Erik al terug op het podium voor set twee. Die begon met de Gibson Firebird rond de schouders van Julian Sas. De echte fans weten dat het dan tijd is voor de uitstekende bluesrocker 'Turpentine Moan'. Het werd een mooie, lange versie met geweldig slidewerk op de Gibson Firebird. Met dezelfde gitaar werd de midtempo bluesrocker 'Brighter Days' uit het album 'Coming Home' aangevat. De Firebird werd gewisseld voor een andere Gibson en even later klonk het stomende ritme van 'Helpin' Hand' door de boxen van De Bosuil. De band straalde evenveel plezier uit als het publiek dat stond te genieten van al dat moois dat op het podium gebeurde. Groovemaster Lars Erik van Elzakker zorgde met erg sterk slagwerk dat alles binnen de lijnen bleef en bassist Edwin van Huik bleef beukende baslijnen uit zijn Fender bas toveren. Samen met het splijtend en vlijmscherp snarenwerk van Sas zorgden zij voor instrumentaal vuurwerk op het podium in Weert. De eerste cover van de avond was de low down bluesballade 'I Wonder Who' van Muddy Waters. De Julian Sas Band speelde in De Bosuil een heel mooie en intieme versie van deze klassieker. Julian Sas imponeerde met heel fijn en intens snarenwerk op zijn sixstring. De verschroeiende bluesrocker 'Leave It Up To You' kwam uit het nieuwe album 'Electracoustic'. Het energieke slagwerk, de beukende baslijn en het scheurende gitaarwerk kregen een vervolg in de verschroeiende boogierocker 'Sucarcop Boogie'.  De sterkte en de instrumentale virtuositeit van de drie muzikanten kwam nogmaals uitstekend tot zijn recht met de powervolle ritme sectie en het prachtige gitaarwerk van Julian. Het publiek amuseerde zich en het liet dat ook duidelijk merken.
 
 
 
 
 
 
 
Een cover die ook nooit ontbreekt op de setlist van de Julian Sas Band is 'Hey Joe' van Jimi Hendrix. Zoals gewoonlijk verwerkte het trio deze cover in het eigen nummer 'Makin' My Return'. Dit maakte dat we een superlange versie kregen, die elke seconde boeiend bleef. De spelvreugde droop van de muzikanten af en alle registers werden open getrokken. Ook het publiek werd echt gek en gooide alle remmen overboord. De medley kende verscheidene, schitterende ritme en sfeerwisselingen. Ze gaven het nummer nog een extra touch. Julian etaleerde zijn klasse met rauw Wah Wah gestuurd snarenwerk.De tijd was voorbij gevlogen en het kwam dan ook als een verrassing aan, wanneer Julian vertelde dat er nog juist tijd was voor één nummer. Het gaspedaal werd nogmaals volledig ingedrukt voor het zinderende 'The Devil Got My Number', waarin Edwin en Lars Erik voor de verschroeiende en opwindende groove zorgden. Na een stop begon het overgrote deel van het publiek spontaan ritmisch in de handen te klappen en begeleidde zo de Julian Sas Band naar het einde van hun concert. Bij hun afscheid kreeg de Julian Sas Band een minutenlang daverend applaus en het kon niet anders of het viertal kwam terug voor een toegift. Dit werd de populaire bluesrock klassieker 'Bullfrog Blues', een cover van de Ierse legende Rory Gallagher en één van de grote idolen van Julian sas. Er volgde weer imponerend werk met de bottleneck van Julian op zijn Telecaster. Het was weer een geweldige avond in het Poppodium De Bosuil in Weert, dankzij de vriendelijke medewerkers en het uitstekend werk van de jongens aan het licht en het geluid. Julian Sas bewees nogmaals dat hij nog steeds tot de absolute top van de Nederlandse bluesrock scene behoort.
 
 
 
 
Verslag en foto's : Walter Vanheuckelom