JULIAN SAS - DE BOSUIL - WEERT 14 APRIL 2019 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Zondagnamiddag 14 april was een mooie namiddag. Het was ook de dag dat de kasseiklassieker Parijs - Roubaix gereden werd en er werden belangrijke voetbalwedstrijden beslist, toch waren heel wat mensen naar de gezellige Bosuil in Weert afgezakt om te komen luisteren naar de promotietournee van Julian Sas voor zijn nieuwe album 'Stand Your Ground'. Om kwart na vier betraden Julian Sas, Roland Bakker, Fotis Anagnostou en het nieuwe gezicht Lars Erik van Elzakker het podium. Het kwartet startte met de boogie bluesrocker 'When I Boogie' uit het album 'Ragin' River' uit 2002. 'When I Boogie' heeft een stuwend en aanstekelijk ritme en zorgde er voor dat er meteen een goede sfeer in De Bosuil aanwezig was. De ritmesectie, met drummer Lars Erik van Elzakker en bassist Fotis Anagnostou, zorgden voor de pompende en beukende groove. Op zijn witte Fender Stratocaster haalde Julian dadelijk uit met een verschroeiende snarensolo. Met een heerlijke intro op het Hammond trok Roland Bakker de rocker '18 Wheels' op gang. Het was het eerste nummer van het nieuwe album en het werd meteen goed ontvangen door het publiek. Met barrelhouse achtig toetsenwerk was Roland het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig. Natuurlijk mocht een verschroeiende gitaar solo niet ontbreken in deze prachtige rocker. Na dat verschroeiende begin werd er een beetje gas terug genomen voor het erg aantrekkelijke 'Believe To My Soul'. Met de slowblues 'Is This What They Call The Blues' ging Julian terug naar het prille begin, want dit nummer komt van zijn tweede album 'A Smile To My Soul' uit 1997. Roland Bakker droeg het nummer met zijn warme Hammond klanken, toch was het de frontman die alle aandacht naar zich toetrok met een geweldig mooie en gevoelvolle melodieuze gitaarsolo op zijn Fender Stratocaster. Toen de laatste noot van dit prachtige nummer uitgestorven was kreeg de band dan ook een luid en welverdiend applaus van het publiek. De batterijen waren blijkbaar weer opgeladen want alle registers werden open getrokken voor de verschroeiende rocker 'Home Feeling', uit Julian's debuutalbum 'Where Will It End'. Van 1996 naar 2016 was voor de jongens op het podium maar een kleine stap die ze bovendien op een grootse manier maakten met de melodieuze titeltrack 'Coming Home' uit hun voorlaatste album. Weer droeg Roland Bakker met uitstekend toetsenwerk dit meesterwerk en Julian liet met een sublieme melodieuze solo nogmaals horen dat hij een klasse gitarist is.

 

 

 

 

 

 

 

Nog meer nieuw werk volgde met 'Stand Your Ground', de titeltrack uit het nieuwe album. Met een rauwe Wah Wah gestuurde gitaar riff trok Julian het beukende nummer op gang. In het nummer riep Sas de politieke leiders op om uit te komen voor hun idealen en voor deze van de kiezers. Het opwindende en energieke slagwerk van Lars Erik en de stuwende baslijn van Fotis zorgden voor de perfecte groove, waarop Julian kwistig rondstrooide met zijn uitstekende Wah Wah gestuurde gitaar riffs. De schreeuwerige orgelklanken van Roland Bakker versterkten de oproep naar politieke verandering nog meer. De band stak nog een tandje bij voor een zinderende versie van 'Driftin' Boogie'. Volgens Julian vertelt dat nummer de story van zijn leven. Deze 'Driftin' Boogie' kende heel wat ritme en sfeerwisselingen, maar het nummer bleef elke seconde boeiend. De frontman wist met puik snarenwerk het nummer telkens weer mooi op te bouwen. Ook Roland Bakker speelde weer een hoofdrol in deze rocker met uitstekend toetsenwerk en door het sublieme samenspel met zijn frontman. De pauze naderde, maar de band had met 'Blues For The Lost And Found' nog een tragere parel voor ons in petto. Het nummer, dat zelden op de setlist van Julian Sas ontbreekt, had een heel mooie opbouw, waarin het Hammond van Roland Bakker weer heel aanwezig was en waarin Sas na het gezongen gedeelte met zijn gitaar het nummer naar een explosief einde voerde. Voor het laatste nummer van set één ruilde Julian zijn Strat in voor een Fender Telecaster. Met de rocker 'Tale Spreader' ging de band terug naar het jaar 2000 en het album 'Spirit On The Rise'. Bassist Fotis Anagnostou en drummer Lars Erik van Elzakker zorgden voor een stomende groove, waarop Roland en Julian zich volledig konden uitleven in hun instrumentale virtuositeit en dat leverde vuurwerk op. Julian imponeerde in dit laatste nummer van set één met vet slidewerk.

 

 

 

Voor meer foto's van Julian Sas in De Bosuil, klik op de link van mijn fotoalbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157706545988341

 

 

 

Na een half uur pauze ging het concert verder met 'Make My Water', waarin Julian het publiek weer liet genieten van het knappe glijwerk van de bottleneck op de snaren van de hals van zijn Gibson Firebird. Af en toe een cover kan nooit kwaad, dus begon Julian Sas aan een scheurende en zinderende versie van 'Highway 61 Revisited', een nummer dat geschreven werd door Bob Dylan, maar dat Julian speelde in de versie van Johnny Winter. Het verschroeiende ritme dat opgelegd werd door bassist Fotis en drummer Lars Erik zorgde er samen met de vette slide partijen van Julian voor, dat de aanwezigen in De Bosuil dol werden van vreugde. Met de wondermooie ballade 'Howlin' Wind' keerde Julian Sas terug naar zijn nieuwe album 'Stand Your Ground'. De prachtige Hammond klanken van Roland en het gevoelvolle gitaarwerk van Julian op zijn Gibson Les Paul kleurden het nummer instrumentaal weer erg mooi in. Julian zong niet echt in dit nummer, maar hij vertelde zijn verhaal op zijn eigen kenmerkende en overtuigende wijze. Met het stomende funky getinte 'Working Man Blues' ging Sas terug naar zijn uitstekende album 'For The Lost And Found' uit 1999. Dit album kwam met een vijftal songs uitgebreid aan bod in De Bosuil. 'Working Man Blues' kende een erg knappe ritme en sfeerwisseling en tijdens deze instrumentale ritmewisseling stelde Julian uitgebreid zijn band voor. Toetsenist Roland Bakker kondigde hij aan als zijn muzikale broer die hij nooit gehad heeft, maar ook voor bassist Fotis Anagnostou en voor nieuwkomer Lars Erik van Elzakker was Julian lovend. In de bijna tien minuten durende melodieuze ballade 'Anything' kwam de sterkte van Julian als gevoelvolle gitarist uitgebreid aan bod met prachtig en intens snarenwerk. Deze wondermooie slowblues uit het nieuwe album begon met Santana achtig gitaarwerk. Het nummer werd gedragen door de Hammond klanken van Roland en Julian bleef het ganse nummer imponeren met subliem en gevoelvol snarenwerk. Naar het einde toe nam Roland Bakker op het Hammond het solo werk van zijn frontman op een prachtige wijze over. Het contrast van deze geweldig gevoelvolle 'Anything' met zijn verschroeiende opvolger 'Sugarcop Boogie' kon niet groter zijn. De sterkte en de instrumentale virtuositeit van de vier muzikanten kwam nogmaals uitstekend tot zijn recht met de powervolle ritme sectie en het prachtige duel tussen de gitaar van Julian en het Hammond van Roland. Het publiek amuseerde zich en het liet dat ook duidelijk merken.

 

 

 

 

 

 

De band bleef nu vol gas geven met het scheurende 'Makin' My Return', waarin het de bluesrock klassieker 'Hey Joe' van Jimi Hendrix op een knappe wijze verwerkte, om minuten later terug naar 'Makin' My Return' te gaan. Dit spektakelstuk nam bijna vijfentwintig minuten in beslag, maar was elke seconde meer dan waard. De spelvreugde droop van de muzikanten af en alle registers werden open getrokken. Ook hier weer waren verscheidene schitterende ritme en sfeerwisselingen, die het nummer nog een extra touch gaven. Julian etaleerde zijn klasse met rauw Wah Wah gestuurd snarenwerk. De tijd was voorbij gevlogen en het kwam dan ook als een verrassing aan wanneer Julian vertelde dat er nog juist tijd was voor één nummer. Het gaspedaal werd nogmaals volledig ingedrukt voor het zinderende 'The Devil Got My Number', waarin Fotis en Lars Erik voor de verschroeiende en opwindende groove zorgden. Na een stop begon het overgrote deel van het publiek spontaan ritmisch in de handen te klappen en begeleidde zo de Julian Sas Band naar het einde van hun concert. Bij hun afscheid kreeg de Julian Sas Band een minutenlang daverend applaus en het kon niet anders of het viertal kwam terug voor een paar toegiften. De eerste toegift was de populaire bluesrock klassieker 'Bullfrog Blues', een cover van de Ierse legende Rory Gallagher en één van de grote idolen van Julian sas. Er volgde weer imponerend werk met de bottleneck van Julian op zijn Telecaster en Roland Bakker bekoorde met barrelhouse achtig toetsenwerk op de piano. Met de stomende boogierocker 'Boogie All Around' bleven Julian, Roland, Fotis en Lars Erik tot op het einde hun hoge niveau aanhouden. Het viertal had ons meer dan twee uur verwend, met veel overgave, klasse en vooral met uitstekende muziek. Met een viertal nummers uit het nieuwe album 'Stand Your Ground' werd ook dit album op een prachtige wijze gepromoot en dat was te merken aan de merchandise stand, waar veel CD's en vinyl van 'Stand Your Ground' verkocht werden. Ook nog de jongens van het licht en de muziek bedanken, want door hun schitterende werk aan de knoppen konden de bezoekers optimaal genieten van dit energieke en prachtige concert. Wie deze schitterende Nederlandse band nog aan het werk wil zien kan dat nog op 19 april in Bolwerk te Sneek, op 3 mei in P60 te Amstelveen, op 10 mei in Metropool te Enschede, op 17 mei in Victorie te Alkmaar, op 24 mei in De Vorstin te Hilversum, op 25 mei in Groene Engel te Oss en op 31 mei in Burgerweeshuis te Deventer.

 

 

 

Verslag en foto's : Walter vanheuckelom