JON AMOR – DE BOSUIL, WEERT 24 JANUARI 2020 – Berry Rombouts

Jon Amor en zijn band zijn voor 2 gigs in Nederland (Weert en Hardenberg) dit weekend het Kanaal via de Tunnel overgestoken.   De meeste mensen kennen Jon Amor als gitarist en zanger van de legendarische bluesband The Hoax. The Hoax hield na 8 jaar en 4 succesvolle albums in 1999 op te bestaan.

Jon vervolgde zijn muzikale loopbaan verder als solo artist, en formeerde een paar maal een band, die zijn naam droeg. Ook is Jon een uitstekende singer/songwriter. Zijn laatste album Colour in the Sky bevat het meest eigen werk, en sommige liedjes heeft Jon geschreven met zijn makker Steve Evans.  Dit album is meer een pop soft rock album, met invloeden uit de seventies. Het album klinkt wat gepolijst, heeft goede teksten, en melodieuze, soms catchy songs, maar het is zonder meer een goed album.

Voor deze mini tour heeft Jon 4 puike muzikanten geleend uit 2 andere bands.  Het zijn Zak Ranyard-bas en David Doherty-rythm gitaar van de  Engelse band Little Geneva. Verder nog Mark Barrett-drums en Emma Jonson –keys  van de Engels/Amerikaanse band Beau Beau Gris. Mark Barrett speelde ook in The Hoax en is vaker op pad met Jon Amor.

De kleine zaal in de Bosuil is inmiddels aardig vol en om 21.15 trapt de band af met het pakkende Faith van Jon’s laatste album. De song Elephant heeft ook weer n pakkend ritme met een paar tempo wisselingen. Jon laat met een scherpe solo op zijn Epiphone horen dat hij een geweldige gitaarspeler is. Jon heeft trouwens n aangename stem met een ietwat ruig randje. In het deinende Devil’s Backyard heeft Emma een hoofdrol met mooi sprankelend pianospel.  Jon geselt de snaren van zijn Fender Strat nog maar eens in de song  When the weather turns Cold, en in de dampende blues song Eagle. Dit vindt het publiek prachtig. In Wish you Would speelt Jon nog eens een gruizige gitaar solo, en Emma voegt nog wat hamerende pianoklanken toe. Midden in de song sterft het geluid weg, en het publiek is muisstil. Langzaam wordt de song weer opgebouwd en eindigt vrij abrupt. Goed hoor.

Jon is een echte frontman en praat tussendoor op zijn gemak met het publiek. De ritmesectie legt in elke song een mooi fundament neer voor de solo’s van Jon en Emma. Zak speelt vanavond pas voor de 1^e keer mee met de band, en heeft zo te zien geen last van zenuwen. Zak tovert vette baslijnen uit zijn oude Fender. Maar in You know it’s only Love is het fundament gelegd voor de gruizige en gemene gitaarsolo’s van Jon en Dave. Het laatste nummer voor de pauze Gravy begint met een gevoelige piano intro van Emma. Wat later als Jon zijn solo wil spelen, blijkt zijn gitaar ontstemt, maar Dave neemt de solo meteen over. Deze eerste set is in ieder geval gewoon top.

De 2^e set opent de band met de stampende song Juggernaut, hierin gaat Jon zijn eigen weg en is door niemand te stoppen. Heerlijke gitaar riffs en gemene solo’s. Met het pakkende Make it your Trouble heeft de band het publiek aan het meedeinen. Jon hangt de akoestische gitaar om, om weer een paar songs van het laatste album te spelen; Illuminous Girl, mooie song met een terugkerende wah wah riff en spel van Dave op zijn Epiphone. Emma schittert in Stranger met lekker honky tonk piano spel. Jon speelt nog eens de sterren van de hemel in de lange slow rocker Hit so Hard, en krijgt het publiek voor de 2^e keer deze avond muisstil met een subtiele solo. Emma kleurt deze song met ondersteunende pianoklanken.

De 1^e cover van vanavond is van good old Freddie King, up tempo blues, CC Baby met nu een hamerende, maar afwisselende  piano solo van Emma. Zak en Mark laten horen dat ze een geweldige ritmesectie vormen. In het rockende Changes zitten veel tempo wisselingen en stops, maar ook veel gitaargeweld van Jon en Dave. Dit klinkt erg jaren 60-70, niks mis mee, publiek waardeert dit met een flink applaus. Na een commercieel praatje voor zijn merchandise kondigt Jon de laatste song aan, een up tempo rocker Lovin Cup. De muzikanten krijgen in deze song van Jon alle ruimte om hun muzikale skills nog eens te tonen. Jon is op stap met uitstekende muzikanten.

Na een weer een flink applaus schreeuwt het publiek om een toegift. De band is halverwege het podium, maar draait na kort beraad alweer om.  Met het grappige en aanstekelijke Red Telephone van zijn laatste album, krijgt het publiek een passende afsluiter.

Na afloop kan men alvast het thuisfront bellen en zeggen, dat ze hebben genoten van een erg goede, enthousiaste band.

Verslag : Berry Rombouts

Foto’s: Walter Vanheuckelom