JOE BONAMASSA - LOTTO ARENA ANTWERPEN 28 APRIL 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

Vrijdagavond 28 april 2017 doofde de lichten in een goed gevulde Lotto Arena. De fluit van een trein galmde door de zaal en een stem riep all aboard en even later vertrok de trein voor een meer dan twee uren durend concert van gitaarvirtuoos Joe Bonamassa. De trein waarin we zaten was geen boemeltrein, maar een TGV die door de Lotto Arena raasde. Reese Wynans begon aan 'This Train' op de toetsen en even later viel de rest van de band in. Anton Fig zorgde voor de stuwende groove met krachtig en technisch, erg knap slagwerk. Bonamassa is misschien wel de beste gitarist van zijn generatie en in ‘This Train’ liet hij zijn fans dadelijk genieten van zijn klasse met gierend en verschroeiend gitaar werk. Met Mahalia Barnes en Jade MacRae had Joe ook weer twee geweldige stemmen bij, die voor de backing vocals zorgden. Het begin van het concert werd ingenomen door vijf songs uit het album 'Blues Of Desperation' dat in 2016 verscheen. Met een geweldige rauwe en fenomenale gitaar riff kleurde Joe het fantastische 'Mountain Climbing'. Anton Fig zorgde samen met bassist Michael Rhodes weer voor een enorm sterke groove. We waren nog maar aan het tweede nummer toe en Bonamassa liet al vuurwerk horen op het podium. De geweldige solo die Joe uit zijn snaren toverde deed denken aan de hoogdagen van Led Zeppelin. Van in het begin van het concert wist de Amerikaanse gitaar god te imponeren en het enthousiaste publiek genoot met volle teugen van zoveel klasse. De berg 'Mountain Climbin' werd door Joe Bonamassa en zijn band moeiteloos overwonnen. Ook tijdens 'Blues Of Desperation' toverde Joe met gulle hand de ene geweldige gitaar riff na de andere uit zijn vingers. Op het studio album werd nog gebruik gemaakt van twee drummers, nu moest Anton Fig de klus alleen klaren, maar dat bleek geen probleem te zijn voor deze fantastische drummer. Reese Wynans was constant en uitdrukkelijk aanwezig op de toetsen.

 

 

 

 

 

Voor Joe hoeft het niet altijd rauw en stevig te zijn, hij kan alles aan op zijn zes snaren. In de heel lange uitgesponnen, heerlijke slow blues ‘No Good Place For The Lonely’ was het elke seconde genieten van elke muzikant op het podium. De beukende drums vormden de begeleiding, de riffs op de toetsen brachten een mooie afwisseling, maar het was toch vooral het subliem vingerwerk van Joe op zijn Gibson die alle aandacht als een magneet naar zich toe trok. Gedragen door de orgelklanken van Reece begon Joe aan een zinderende solo. Elke noot was zo goed gekozen en werd met zoveel gevoel en kracht gespeeld, dat het een lust voor het oor was. De pure klasse die een imponerende Joe Bonamassa al jaren op de gitaar laat horen, kreeg hier een mooi vervolg. 'How Deep The River Runs' begon rustig, maar eenmaal Anton Fig met zijn beukend slagwerk en Joe met zijn gitaar hun intrede deden explodeerde het nummer. De verschillende sfeer en beat wisselingen maakten het nummer nog mooier en het nummer werd overgoten met wervelende orgelklanken van Reese Wynans. Mahalia en Jade waren met hun prachtige stemmen weer erg aanwezig. Tijdens de boogie rocker 'Boogie With Stu', een cover van Led Zeppelin, haalde Reese Wynans eerst knap uit op de piano, daarna nam saxofonist Paulie Cerra het op een onnavolgbare wijze over van Reece. Ook de BB King cover 'Never Make Your Move To Soon' wist Paulie Cerra te kruiden met een imposante solo op zijn sax. Hier was het Lee Thornburg die het op trompet prachtig overnam van zijn collega. Het laatste gedeelte nam de Amerikaanse gitaarvirtuoos zelf voor zijn rekening. Het was muisstil in de Lotto Arena, zoveel indruk maakte Joe op de gitaar.

 

 

 

 

 

De Albert King cover 'Angel Of Mercy' werd heel strak gespeeld en zat instrumentaal weer erg knap in elkaar. De stem liet het een beetje afweten maar Joe compenseerde dat ruimschoots wanneer hij vlijmscherp en verschroeiend uithaalde op de V vormige gitaar. Het nummer werd afgesloten met een gevarieerde en uitstekende minuten durende drum solo van Anton Fig, die hiermee de kers op het nummer en op zijn prestatie plaatste. Daarna nam Joe uitgebreid de tijd om de vierduizend fans in de Lotto Arena te bedanken voor hun aanwezigheid. Hij wist nog te vertellen dat hij 15 jaar geleden voor de eerste keer in Antwerpen speelde in het Kids Café op de grote markt en dat het nu al de derde keer was dat hij te gast was in de Lotto Arena. De band werd met veel respect voorgesteld door Joe en het enthousiaste publiek bedankte elk lid van de band met een uitbundig applaus. De blazers werden weer uitdrukkelijk aan het werk gezet in het funky en soulvolle 'Love Ain't A Love Song', dat een ijzersterk refrein had. Een grootse Reese Wynans stal de show met een geweldige solo op de toetsen. In deze superlange versie werden alle registers open getrokken en ging Joe experimenteren op de snaren van zijn gitaar en het resultaat was fenomenaal. Een aaneenschakeling van hemelse gitaar klanken vulden de Lotto Arena. Joe maakt ook deel uit van Black Country Communion, die na een tijd terug samen zijn en er zijn geruchten dat er aan een nieuw album gewerkt wordt. Met de melodieuze futuristische 'Song Of Yesterday', dat een geweldig slot kende, was er in ieder geval een beetje Black Country Communion in Antwerpen aanwezig.

 

 

 

 

 

De finale van het concert werd gekleurd met een paar klasrijke covers, zoals het heel swingende 'Hey Little Girl' van John Mayall & The Bluesbreakers. Reece Wynans nam op de toetsen de intro van het zinderende 'Going Down' van The Alabama State Troupers voor zijn rekening. Deze klassieker is al ontelbare keren gecoverd en toch slaagden Joe Bonamassa en zijn band om deze stomende bluesrocker nog dat stukje extra te geven. Natuurlijk was het vingerwerk van Joe weer om duimen en vingers af te likken, maar dat kan ook van het instrumentale werk van de gehele band gezegd worden. Vocaal werd Joe hier weer erg knap bijgestaan door Mahalia Barnes en Jade MacCrae. Afsluiten deed Bonamassa met het uitstekende 'How Many More Times' van Led Zeppelin. De Amerikaanse gitaarvirtuoos bleef schijnbaar moeiteloos de moeilijkste solo's uit zijn vingers toveren, terwijl Michael Rhodes op bas en Anton Fig op drums weer voor een verwoestende groove zorgden. Op het einde begon Joe weer solo te pingelen op de snaren van zijn gitaar en op het moment dat iedereen dacht dat het concert gedaan was, begon gans de band plots aan het stomende 'The Hunter' van Albert King. Joe en zijn band kregen een daverend en langdurig applaus van het dankbare publiek. Een toegift kon dan ook niet uitblijven. Dat Joe geweldige fan is van Freddie, Albert en BB King weet iedere muziekliefhebber. Er zaten al een paar nummers van hen in het concert en ook de afsluiter 'Hummingbird' van BB King was een ode aan de drie Kings. Voor de laatste maal trokken Joe en zijn fantastische bandleden alle registers open en dat leverde een geweldige afsluiter op van dit meer dan uitstekende concert. Wie er bij was zal zeker met een erg goed gevoel naar huis gekeerd zijn en in bed nogmaals genoten hebben van deze geweldige muzikanten.

 

 

Fotoalbum Joe Bonamassa in Antwerpen : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157683185718735...​​

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

Joe Bonamassa – guitar, vocals

Anton Fig – drums

Michael Rhodes – bass

Reese Wynans – keyboards

Lee Thornburg – trumpet

Paulie Cerra – sax

Mahlia Barnes – background vocals

Jade McCrae – background vocals