JOANNE SHAW TAYLOR - SPIRIT OF 66 VERVIERS 27 MAART 2017

 

 

 

 

 

Eind september 2016 bracht de Britse Joanne Shaw Taylor haar vijfde album 'Wild' uit. De promotie tournee die daarop volgde werd uitgesteld wegens ziekte van Joanne, maar nu is ze volop bezig om haar Europese fans te verwennen met een hele rits concerten. De voorbije dagen stond Joanne al op het podium in een uitverkochte Roma in Antwerpen en was ze ook te gast op het bluesfestival in Gistel. Maandagavond stond ze samen met haar band in één van de bekendste en populairste clubs in België, namelijk de Spirit Of 66 in Verviers. Van haar band waarmee ze de laatste keer in Europa tourde was alleen drummer Oliver Perry nog van de partij. Met bassist Luigi Casanova en gitarist/toetsenist Drew Wynen had Taylor twee nieuwe muzikanten bij. Rond half negen betrad het viertal het podium van een goed gevulde Spirit Of 66 en zoals verwacht werd er afgetrapt met een reeks songs uit het uitstekende nieuwe album 'Wild'. Met ritmisch getik op de rand van zijn snare drums verzorgde drummer Oliver Perry de intro van 'Dyin' To Know'. Eenmaal Joanne met haar Fender Esquire een vlijmscherpe riff het startsein gaf barstte deze verschroeiende Texas rocker, genre ZZ Top, helemaal open. Met zijn stevige drive, de nodige ritmewisselingen en spetterende gitaarsolo's was deze 'Dyin' To Know' een opener die kon tellen en dat was ook te horen aan de hele enthousiaste reactie van het publiek. Joanne, Drew, Oliver en Luigi bleven op dit elan verder gaan met 'Nothin' To Loose', weer zo'n krachtige bluesrocker met Zuiderse invloeden. Drummer Oliver Perry, volledig achter een glazen scherm weggestoken, zorgde met machtig slagwerk voor de zinderende groove en de frontvrouw ging weer fel te keer met knap vingerwerk op haar Fender, met een scheurende gitaar solo als resultaat. Daarna vertelde ze dat ze blij was om terug in de Spirit Of 66 op het podium te staan en ze verwelkomde tevens het talrijk opgekomen publiek. Het gaspedaal werd daarna wat gelost voor de melodieuze rocker 'No Reason To Stay'. Taylor zong het nummer met erg veel soul in haar stem. Haar kenmerkende doordrenkte stem is buiten haar geweldig gitaarwerk, een tweede sterke troef van de Britse muzikante. Ze won op de Britse Blues Awards in 2010 trouwens de Award als beste zangeres.

 

 

 

 

 

Met 'Jump That Train' en de titeltrack 'Diamonds In The Dirt' ging Taylor terug naar haar tweede album uit 2010. Met 'Jump That Train' kregen we terug de zinderende groove van de twee opening nummers. Drummer Oliver Perry martelde zijn drumkit en Luigi Casanova plukte gedreven aan de dikke bas snaren van zijn Fender Jazz basgitaar. Taylor had voor dit nummer haar Gibson gekozen en samen met het vet en splijtend slide werk van Drew Wynen op zijn Duesenberg gitaar zorgde ze voor een vuurwerk aan spetterende gitaarklanken. Beide gitaristen wisten te imponeren tijdens deze lange versie en de gitaarliefhebbers in de zaal konden hun pret niet op. Met heel veel gevoel en passie werd 'Diamonds In The Dirt' gezongen en ook in dit nummer wist de gitariste met vlug vingerwerk op de snaren van haar Gibson iedereen te overtuigen. De zangeres liet in haar hart kijken tijdens de intieme en erg mooie ballade 'Tried, Tested and True'. Heel ingetogen zong ze het verhaal waarom ze een lange termijn relatie stop zette. Ook op de gitaar hoorden we een andere, meer gevoelvolle Joanne Shaw Taylor. Op het keyboard hielp Drew Wynen dit emotievolle nummer dragen. De beste manier om die emotievolle song weg te spoelen is om het gaspedaal volledig in te drukken en zichzelf volledig uit te leven in een superlange versie van 'Watch 'Em Burn', uit haar uitstekend debuut album 'White Sugar'. Het was genieten van de instrumentale virtuositeit van Joanne, Oliver, Luigi en Drew en het viertal kreeg er dan ook een langdurig en luid applaus voor van het publiek in Verviers. Ook uit dat debuut album kwam de enig mooie slowblues 'Time Has Come', waarin Taylor met erg sterk vingerwerk op de snaren van haar gitaar voor het kippenvel moment van de avond zorgde. Bij dit afscheidslied aan haar geliefde zegt Samantha dat ze haar koffers gepakt heeft en dat ze vertrekt, dat ze met de geliefde mooie tijden beleefd heeft, maar dat de slechte en pijnlijke momenten toch de bovenhand halen in het totale plaatje. De Gibson vertaalde op zeer knappe instrumentale wijze, perfect de gevoelens van de zangeres. Weer worden daarna al de registers open getrokken voor de zinderende bluesrocker 'Wanna Be Your Lover'.

 

 

 

 

 

'Ready To Roll' is de single uit het nieuwe album 'Wild', het is een mix van bluesrock en Southern rock. Het knappe en erg strakke slagwerk van Oliver Perry gaf het nummer nog extra kracht en de verschroeiende groove pakte je dadelijk beet en liet je niet meer los tot de laatste noot uitgestorven was. Het sexy en catchy refrein plaatste, samen met de lage kenmerkende stem van Joanne en haar stevig gitaarwerk de kers op de taart. 'Wild In The Wind' is een bekende melodie, die in 1959 geschreven werd door Dimitri Tiomkin & Ned Washington voor Nina Simone, maar het nummer is bij het brede publiek beter bekend in de versie van David Bowie, de song stond op het album 'Station To Station' uit 1976. De versie van Shaw Taylor is het meest vergelijkbaar met de versie van Bowie. Ik heb Joanne nog nooit een song zo mooi en met zoveel gevoel en verleiding horen zingen dan deze 'Wild Is The Wind'. De klanken die uit haar Gibson kwamen, werden met zoveel gevoel en overtuiging gespeeld dat ze door merg en been gingen. Voor ze aan het laatste nummer begonnen werd de band uitgebreid voorgesteld door Joanna en nogmaals bedankte ze het publiek voor hun aanwezigheid. Met het gedreven 'Tied And Bound' werd afscheid genomen van de Spirit Of 66. Oliver Perry was weer in grootse doen en met gevarieerd en knap slagwerk legde hij de basis voor deze stomende song. De vriendelijke dame die Joanne een minuut geleden nog was veranderde weer in dat uitgelaten gitaarbeest dat haar snaren niet spaarde en technisch weer hoogstaand gitaarwerk afleverde. Natuurlijk zou er nog een bis nummer komen en daarvoor ging de Britse terug naar haar debuut album 'White Sugar'. Met de bluesrocker 'Going Home' werden de gitaarliefhebbers nogmaals in de watten gelegd, want het was niet alleen Joanne die op haar Gibson voor heerlijk snarenwerk zorgde, ook Drew Wynen wist met vet slide werk meer dan een duit in het zakje te doen. 'Going Home', duidelijker kan een titel niet zijn, was een heerlijke stomende en stampende afsluiter van een erg knap concert.

 

 

 

 

 

 

More pictures of Joanne Shaw Taylor look at my album : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157679958378111

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom