JESSIE LEE AND THE ALCHEMISTS - THE BLUESBONES - BACKSTAGE GITAN - DIEST 6 NOVEMBER 2021 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Rond acht uur begonnen The Bluesbones aan hun concert in de unieke locatie, die Backstage Gitan in Diest wel is. Ze openden met 'Find My Way Out', een nummer waarin de klasse van deze band volledig tot zijn recht kwam. Edwin Risbourg was uitdrukkelijk aanwezig en pakte regelmatig uit met waanzinnige, wervelende toetsen riffs. Drummer Sven Bloemen en bassist Geert Boeckx zorgden voor de stomende groove en gitaarvirtuoos Stef Paglia toverde een machtige solo uit zijn Fender Strat. Als zo een uitstekend nummer dan nog gezongen wordt door de uitstekende stem van frontman Nico De Cock kan het helemaal niet meer stuk. Met 'The End' werd het nog iets steviger en daar zorgde vooral bassist Geert Boeckx voor, die met een basintro het nummer op gang trok. Weer was er een hoofdrol weggelegd voor Edwin op de toetsen, maar ook Stef Paglia haalde weer geweldig uit op zijn sixstring. Eerst heel gevoelvol tot de gitaar bijna niet meer te horen was en daarna geduldig en knap opbouwend naar een scheurende en splijtende climax. Met 'I Try' kregen we een eerste slowblues. DIt trage nummer boeide vanaf de eerste noot tot de laatste seconde. De stem van Nico is gemaakt voor dit soort nummers en wat Stef weer uit zijn gitaar toverde was werkelijk fenomenaal. Ik ga daar geen verdere woorden aan verspillen, want woorden zullen altijd te klein zijn. In zijn snarenwerk zat alles, inlevingsvermogen, gevoel, dramatiek, techniek en talent. Niemand bleef onberoerd bij dit magistraal snarenwerk van Stef en hij kreeg dan ook een dik verdiend applaus van het publiek. Edwin zorgde voor de finishing touch met een knappe Hammond outro. Met  'A Better Life' kregen we een stevige bluesrocker. Drummer Sven Bloemen en bassist Geert Boeckx bewezen nogmaals dat zij een erg solide en betrouwbare ritmesectie vormen, die een uitstekende groove kunnen neerzetten. Ze rolden zo de rode loper uit voor de virtuoze instrumentale uitspattingen van Stef en Edwin. Stef met een vlijmscherpe snarensolo en Edwin met een verschroeiende toetsensolo lieten nogmaals horen dat ze uit het goede hout gesneden zijn. Natuurlijk zorgde de volle, iets rauwe stem van Nico voor de kers op de taart. In dit genre van muziek mag Nico zeker tot één van de beste zangers gerekend worden.

 

 

 

 

 

 

'Psycho Mind' gaat over iemand die stemmen in zijn hoofd hoort. Brood op de plank voor de psychiaters onder het publiek. Geert Boeckx en Sven Bloemen zorgden weer voor een stomende groove in deze stevige psychedelische rocker. Edwin Risbourg en Stef Paglia mochten zich nog eens volledig uitleven op hun instrument en dat leverde nogmaals opwindend en begeesterend solo werk op. In de melodieuze rocker 'Romance For Rent' zong Nico over een jong meisje uit de Balkan dat in ons land niet de meest romantische ervaringen in de liefde leert kennen. Instrumentaal speelde Edwin Risbourg zich in de spotlights met fantastisch toetsenwerk. Het ritme vertraagde voor de prachtige slowblues 'Sealed Souls'. Dit meer dan zes minuten durend pareltje bleef elke seconde boeiend. Nico zijn vocale kwaliteiten kwamen volledig tot hun recht en hij wist kracht en stemvastheid perfect te combineren. Edwin Risbourg droeg deze slowblues met zijn warme Hammond klanken en Stef haalde weer geweldig uit op zijn sixstring. Edwin Risbourg scheef 'Betrayal', een traag nummer waarin hij zelf ook schitterde met fantastisch toetsenwerk. Met het swingende 'No Good For Me'  trokken The Bluesbones alle registers open. Sven bloemen met een knappe drumbeat en Geert Boeckx met een uitstekende lopende baslijn zorgden weer voor de uitstekende basis, waarop Edwin en Stef nogmaals de ruimte en de tijd kregen om hun instrumentale virtuositeit te tonen met verschroeiende solo's. Veel covers hoor je niet tijdens een concert van The Bluesbones en als er dan toch eentje komt dan proberen de jongens er toch hun eigen accenten aan toe te voegen, zoals aan de Matt Anderson cover 'The Devil's Bride', waarmee The Bluesbones hun concert afsloten. Het nummer had een meeslepende en boeiend ritme en een rauwe, opwindende en dreigende sound. Groove masters Geert en Sven zorgden er met hun klasse weer voor dat zowel Stef als Edwin konden schitteren. Edwin was weer groots met wervelend en verschroeiend toetsenwerk en Nico haalde nog eens fors uit met zijn stem. Het enthousiaste publiek wilde duidelijk nog meer en ze kregen ook meer met 'Whiskey Drinking Woman'. Onder luid applaus stelde Nico de band voor. Edwin Risbourg imponeerde op het Hammond. Daarna nam Stef Paglia het iniatief over op zijn sixstring en met een gevarieerde en knap opgebouwde snarensolo zette hij, onder daverend applaus, de kers op de taart. The Bluesbones stellen nooit teleur en ook in Diest wisten ze hun publiek weer te boeien met hun sterke songs en hun muzikale klasse.

 

 

 

Foto's van The BluesBones in Backstage Gitan : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157720113650708

 

 

 

Jessie Lee And The Alchemists zijn momenteel nog minder bekend in onze contreien, maar daar komt zeker verandering in. Deze Franse bluesrock band werd in 2015 opgericht door zangeres/gitariste Jessie Lee Houllier en gitarist/componist Alexis “Mr AL” Didier. Verder bestaat de band uit  bassist Laurent Cokelaere, drummer Stéphane Minana en organist Laurian Daire. Deze laatste was in Diest niet van de partij, zijn vervanger was Francois Faure. Jessie Lee And The Alchemists wonnen op de International Mississippi Blues Trail challenge in 2018, maar liefst vijf prijzen. In 2019 wonnen ze de Franse Blues Challenge. In Frankrijk zijn ze al populair en ze zien nu stilaan de deuren opengaan naar de rest van Europa. Met 'Jessie Lee And The Alchemists' uit 2018 en 'Let It Shine' uit 2021 heeft de band al twee albums uitgebracht. Met de gitaar van Alexis op de achtergrond begint zangeres Jessie Lee aan de opener 'Another', een snoeiharde rocker, die meteen de vocale sterkte van de zangeres en de instrumentale sterkte van de band illustreerde. 'Another' kende verscheidene sfeerwisselingen en dat gaf het nummer nog meer cachet. Met dwingend en strak slagwerk bepaalde Stephane Minama het ritme. Toetsenist Francois Faure was het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig op het orgel en Alexis Didier toverde een verschroeiende en scheurende snaren solo uit zijn sixstring. Daarna volgde met 'Something's Got A Hold On Me' een heel aantrekkelijke en opwindende cover van Etta James haar hit uit 1962. Instrumentaal was het in deze lange versie genieten van de wervelende Hammond solo van Francois Faure en de vingervlugge snarensolo van Alexis Didier. Met bassist Laurent Cokelaere en drummer Stéphane Minana beschikt deze band over een sterke ritmesectie. Jessie Lee And The Alchemists zijn een creatieve band. Ze genieten van het spelen en de songs tijdens het concert duren meestal heel wat langer dan de studioversie op CD of LP.  Dat was zaterdag ook het geval, want na de uitstekende midtempo bluesrocker 'Blow Your Love Away', het derde nummer van hun concert, was het optreden al meer dan vijfentwintig minuten bezig. Ook hier was het weer genieten van de prachtige stem van Jessie lee en van het gitaarwerk van Alexis Didier.

 

 

 

 

 

 

 

'Get Out Of My Head' was een vloeiende bluesrocker, met een uitstekende steeds weerkerende gitaar riff van Alexis en een mooie pulserende baslijn van Laurent Cokelaere. Toetsenist Francois Faure en gitarist Alexis Didier zorgden weer voor subliem solowerk. Het ritme vertraagde voor het liefdesverhaal 'One Only Thing'. De baslijn van Laurent Cokelaere was het kloppend hart van deze meer dan zeven minuten durende liefdesballade. Met zijn warme orgelklanken droeg Francois Faure de melodie. Er zaten veel invloeden uit de jaren zeventig in dit tragere nummer. Voor gitarist Alexis Didier zijn deze tragere songs uitermate geschikt om uit te pakken met lange en gevoelvolle solo's en hij greep die kans dan ook met zijn beide handen. Jessie Lee zong 'One Only Thing' met erg veel gevoel en emotie in haar stem. In dit soort songs komt haar prachtige stem volledig tot haar recht. Voor mezelf was het door Jessie Lee geschreven 'Sometimes' één van de hoogtepunten van het concert. Het bevatte een mengelmoes van stijlen. Soms klonk het als rhythm & blues, soms als stevige rock en op een ander moment klonk het dan weer heel jazzy. Frontvrouw Jessie Lee smeet zich vol overgave en leverde weer een machtige vocale prestatie af. De beukende baslijn van Laurent Cokelaere en het strakke slagwerk van Stephane Minana zorgden voor een prachtige groove. Instrumentaal drukten de instrumentale tovenaars, met Francois Faure op orgel en Alexis Didier op gitaar, hun stempel op 'Sometimes'. Alexis Didier deed dat met magistraal en verschroeiend Hendrixiaans snarenwerk. Dat Jessie Lee niet alleen een prachtige stem heeft, maar ook een goede gitariste is horen we in het heel aantrekkelijke  'Let It Shine', de titeltrack van hun laatste album dat in het voorjaar van 2021 verscheen. Het prachtige en meeslepende refrein gaf het nummer nog meer cachet. Alexis Didier plaatste de kers op zijn instrumentale prestatie met een fantastische slot solo.

 

 

 

Foto's van Jessie Lee And The Alchemists in Backstage Gitan:  https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157720116052214

 

 

 

Het volgende nummer 'The Same' was een strijdlied, gebaseerd op een enorm sterke riff. Het sterke en aantrekkelijke refrein nodigde uit tot meezingen, maar dat kwam er in Diest niet van omdat de muziek van Jessie Lee And The Alchemists hier nog niet voldoende bekend is. Drummer Stephane Minana en bassist Laurent Cokelaere zorgden voor de stevige rock groove en toetsenist Francois Faure verrijkte de sound en zorgde voor de juiste sfeer. Frontvrouw Jessie Lee bezit niet alleen een geweldige stem, ze is ook nog een uitstekende gitariste, dat bewees ze nogmaals in eerste solo van 'The Same'. De afsluitende gitaarsolo kwam dan weer van Alexis Didier. De plotselinge ritme vertraging en bijhorende sfeerwisseling halfweg het nummer gaf nog meer cachet aan 'The Same'. Voor ze aan haar laatste nummer begon bedankte Jessie Lee het publiek, Nico De Cock en The Bluesbones en stelde daarna haar band voor. Met een eigenzinnige en waanzinnige versie van de Robert Johnson klassieker 'Come On In My Kitchen' sloot deze sterke Franse band hun concert af. Hun versie begon traag en ingetogen. Na een hondertal seconden barsste 'Come On In My Kitchen' helemaal open en demonstreerde Alexis Didier nogmaals zijn grote klasse op de gitaar. Dat ze over een geweldige stem en een breed bereik beschikt liet Jessie Lee uitgebreid horen tijdens een uitgebreide Ad Lib demonstratie. De band kreeg een enthousiast en langdurig applaus en als bedankje kregen de aanwezigen met de emotionele blues ballade 'Still In The Desert', met als boodschap dat er nog een lichtje is aan het eind van de tunnel, nog een heel mooie toegift. Jessie Lee And The Alchemists mogen terugblikken op een sterk concert en dat vonden ook alle aanwezigen. Het is een band die we zeker nog gaan terug zien in onze clubs in België en zeker op onze festivals.

 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom