JESSIE LEE & THE ALCHEMISTS – HEYHOEF BACKSTAGE – TILBURG 19 FEBRUARI 2022 – Berry Rombouts

Na bijna 2 jaar C gedoe (geen  speerpunten, geen zin in) is in Nederland het eea versoepeld in het C beleid. Een aangenaam feit is, dat er weer een concertbezoek mogelijk is. Dus vertrok ik richting Tilburg, onderweg nog de laatste stuiptrekkingen van de storm Eunice trotserend.

In de Heyhoef was het aangenaam druk, wat bewijst dat veel mensen toe waren aan een muzikale avond. Vanavond het eerste concert van de Franse Jessie Lee & the Alchemists in Nederland. En ik meen ook het 1^e concert in de Heyhoef dit nieuwe jaar.  Bij  Franse muziek denkt men al vlug aan pop en aan chanson muziek, maar niet snel aan rock, blues en psychedelische muziek. In Nederland zijn we ook opgegroeid met voornamelijk Engelse en Amerikaanse bands/personen. Johnny Halliday was misschien wel een bekende vertegenwoordiger van de Franse stevige (pop) muziek, buiten Frankrijk.

In Frankrijk schijnen Jessie Lee en haar mannen al behoorlijk populair te zijn. Sinds de band geboekt wordt door BIG D agency van Nico de Cock  ( frontman Bluesbones) probeert men de lage landen te veroveren.

Rond 20.00 betrad de band het podium,  Jessie en Alex openen met een lang catchy gitaarduet de 1^e song, The Same. In deze lang uitgesponnen opener (14 min ) geeft de band meteen haar visite kaartje af. Een song met veel tempo wisselingen, balladig (nw woord) en rockend. Met geweldige vocalen van Jessie, scherp gitaarwerk van Alex  Didier, stuwend organspel van Laurian Daire, en een puike ritme sectie; Laurent Cokelaere-bas, Stephane Minana-drums.

Na deze binnenkomer volgt de titelsong van hun 2^e en nieuwe album, Let it Shine.  Puntig gitaarspel van Alex en begeleidend organspel van Lauren, en met mooie koortjes. In de up tempo Etta James klassieker; Something’s got ahold on me, toont Jessie Lee haar enorme vocale kwaliteiten, krachtige machtige uithalen, hoog en laag. Laurian valt op met prachtig toetsenspel, en geheel in gospel stijl krijgt Jessie het publiek enthousiast. Als je relatie voorbij is, dan kan het gebeuren dat die persoon toch in je hoofd blijft spoken. En dat je daar last van kan hebben laat Jessie Lee horen in het heerlijke bluesy Get out of my Mind. Alex schittert in deze song met repeterende riffs en met een scherpe gitaarsolo, en Laurian valt tussendoor in met stuwend organspel.   Jessie Lee heeft een zwak voor de soulzangeressen uit de jaren 50-60.  Met Voodoo Woman van Koko Taylor speelt de band de 2^e cover van vanavond.  In deze song toont Jessie wederom haar geweldige vocale kwaliteiten, met aan het eind een passievolle vrije vocale improvisatie. In deze song weer smaakvolle organklanken van Laurian  en geweldig fretwerk van Alex.  Stephane en Laurent zijn een solide ritme sectie. De band blijkt sowieso erg goed ingespeeld te zijn. Na een flink applaus is er een pauze, waarin de band en het publiek( waaronder Nico de Cock, manager) even op adem kunnen komen na een opwindende 1^e set.

De gevoelige ballad Don’t you lie to Me start met een mooi gitaarduet van Alex en Jessie, en de song wordt door Laurian ingekleurd met een vloeiende organ solo. Top.

Jessie heeft ongeveer 2 jaar geleden een song geschreven over paniek aanvallen waar ze al 10 jaar last van heeft. Die aanvallen overkomen je en je kan er niks tegen doen, en je bent bang om de controle te verliezen. Je denkt dan wel eens dat je dood gaat.  De aanvallen verdwijnen ook weer vanzelf , of als je een lach of een melodie hoort. Als ze op het podium staat, denkt ze, Fuck it, en die gedachte geeft haar kracht om door te gaan. Deze song Sometimes begint  onheilspellend rockend, dan weer iets rustiger. En dat gaat zo door en het blijft dreigend. Deze tempo wisselingen geven de gemoedstoestand weer, die Jessie Lee doormaakt tijdens zo’n aanval. Jessie zingt en schreeuwt haar doodsangst en wanhoop  uit. Alex en Laurian produceren wanhopige gitaar en organ geluiden om deze emotionele angst extra te accentueren. Deze song gaat door merg en been. Jessie Lee stelt zichzelf heel kwetsbaar op, maar tegelijkertijd maakt ze dit onderwerp wel bespreekbaar. Heel gedurfd. Deze song levert een soort van begripvol applaus op.

Tijdens een lange intro waarin de ritme sectie de baas is, stelt Jessie Lee de band nog eens voor.  In het het  soms wat jazzy klinkende Blow your love Away  is Alex op dreef met uitstekend fretwerk, en Jessie Lee zingt spatzuiver in het hoog en laag. De song eindigt heel abrupt, geweldig.

De 3^e cover is van Robert Johnson, het bekende Come into my Kitchen. Die wordt volgens Jessie op een geheel eigen wijze vertolkt.  Laurian tovert in het begin psychedelische klanken uit zijn keybord (synthesizer-computer) en Jessie Lee zingt met veel echo op haar micro. Na deze verrassende intro wordt de song pas de bekende blues klassieker, met scherp sologitaarwerk van Alex en Jessie, en opzwepend organspel van Laurian. Dan gaat het weer psychedelische kant op, en Jessie Lee improviseert vocaal met haar geweldige uithalen. Het roept herinneringen op van Pink Floyd en Led Zeppelin. Jessie heeft geen woord teveel gezegd.  De laatste song van deze set Another met een weergaloze Alex rockt als een vroegere jaren 70 rocksong. Veel applaus is de beloning.

Het publiek roept lauwtjes om een toegift, dat gaat zo niet werken zegt John, en hij adviseert het publiek om meer decibellen te produceren.  En ja, dat heeft effect.

De toegift Still in the Dessert gaat over een ex van Jessie Lee, en over de pijn en het alleen achterblijven. Aan het eind van deze song gaat Alex tekeer op zijn gitaar, hij gooit het op de vloer en trapt/speelt er met zijn voet op. Een geluidsbrei is het gevolg. Jessie Lee gaat verslagen op de grond zitten. Dit doet een gebroken relatie met een mens.  Weer veel applaus.  Maar juist in deze song komen de kwaliteiten van de band  nog eens goed aan bod. Strak gevarieerd drumspel van Stephane, vette baslijnen van Laurent, swingend en stuwend toetsenspel van Laurian, uitstekend gitaarspel van Alex en Jessie, mooie koortjes van Alex en Laurian. En met Jessie Lee  staat er een ras performer en persoonlijkheid op het podium, met een fantastische stem.

Na deze erg geslaagde avond hoop ik Jessie lee en haar band nog eens vaker te zien in de lage landen. Na afloop alleen maar positieve reacties van het publiek gehoord. Nico de Cock heeft het goed gezien om deze band in zijn agency op te nemen.

Foto’s en verslag: Berry Rombouts