Het oeuvre van Jeff Tweedy begint stilaan Dylanesque vormen aan te nemen. Eerst (in 1990 alweer) was hij bijna eigenhandig verantwoordelijk voor een muziekgenre dat men vandaag de dag Americana pleegt te noemen. Vervolgens startte hij met Wilco een popgroepje dat een inventiviteit aan de dag legde die niet meer was gezien sinds de hoogdagen van The Beatles, toen die met elke plaat de grenzen van de popmuziek verlegden. Ondertussen maakte hij op zijn vrije dagen ook nog deel uit van het retroclubje dat zich Golden Smog noemde en dat verder bestond uit leden van onder andere Big Star en The Jayhawks. Tussen de soep en de patatten door maakte hij met Wilco ook nog even twee cd's waarop hij met Wilco en Billy Bragg oude songteksten van Woody Guthrie van muziek voorzag. De tijd die dan nog overbleef besteedde hij aan experimentele projecten als Loose Fur en zijn ondertussen ook in het leven geroepen solocarrière. Laat ons vooral ook niet vergeten dat de man daarenboven ook nog verantwoordelijk is voor de wonderbaarlijke comeback van die andere 'Queen Of Soul', Mavis Staples. Een bezig baasje die Jeff Tweedy.

Dat Tweedy met Wilco tot grootse podiumdaden in staat is, is algemeen geweten. Tot wat de man in zijn eentje, gewapend met enkel een mondharmonica en een akoestische gitaar, in staat is, bleef nog een open vraag. Jef Tweedy, getooid in een outfit die Ché Guevara niet misstaan zou hebben, beloofde ons bij aanvang van het concert songs, bekende en minder bekende, uit gans zijn carrière aan bod te laten komen. Een belofte die hij nakwam. Uiteraard passeerden 'Hummingbird', 'Via Chicago', 'Impossible Germany' en 'I Am Trying To Break Your Heart' de revue. Stuk voor stuk ontdaan van de fraaie Wilco-arrangementen en hier als het ware poedelnaakt aangeboden aan een publiek dat muisstil was op de momenten dat het muisstil hoorde te zijn en uitbundig op de momenten die daarom vroegen. Ontroerend was het ook om oud Uncle Tupelo-werk te mogen aanhoren zoals de op The Band gestoelde songs 'Acuff-Rose' en 'New Madrid'. Van Golden Smog kregen we 'Lost Love' en van Loose Fur het zowaar fenomenale 'Laminated Cat'. Nooit gedacht dat ik het zou meemaken maar bij het splinternieuwe 'Noah's Flood (Let's Go Rain Again)' slaagde Tweedy er zowaar in om het publiek een song te laten meezingen die nog niemand had gehoord. Een ander hoogtepunt was 'Misunderstood', waarin Tweedy in zijn eentje het chaosmomentje uit de originele Wilco-song tracht na te bootsen. Afsluiter, 'A Shot In The Arm', tenslotte sloot een hartverwarmend concert af waaraan we in de-snel-tempo-op-ons-afkomende koude dagen nog dikwijls aan zullen terug denken. Thank you, Jeff.