INTERVIEW MET STEF PAGLIA OVER ZIJN DEBUUTALBUM ‘NEVER FORGET’ EN OVER HET STEF PAGLIA TRIO – TESSENDERLO 8 MAART 2019 - Walter Vanheuckelom

Reports

About:

Artist:

Stef Paglia

Date:

08/03/2019

Place:

Tessenderlo

Your Reporter on the Spot:

Walter Vanheuckelom

INTERVIEW MET STEF PAGLIA OVER ZIJN DEBUUTALBUM ‘NEVER FORGET’ EN HET STEF PAGLIA TRIO – TESSENDERLO 8 MAART 2019

Naar aanleiding van zijn debuutalbum ‘Never Forget’ en het bijbehorende CD release concert op 28 maart in De Muziekodroom te Hasselt hadden we een gesprek met frontman Stef Paglia. Ik denk dat iedereen die in België en Nederland wat met muziek bezig is Stef Paglia wel kent. Hij

is een fantastische gitarist die met The BluesBones furore maakt. Met The BluesBones stond Stef al op al grote blues festivals in België en Nederland. Stef is nog steeds met hart en ziel bezig met The BluesBones, maar hij droomde ook van zijn eigen project. Met bassist Geert Schurmans (The Scabs, Cosmo's Foger-T) en drummer Joel Purkess (Mason Rack band, Sean Webster) vond hij een uitstekende ritmesectie en werd het Stef Paglia Trio boven de doopvont gehouden. Via crowfunding (Het doel werd in minder dan twee maanden bereikt) werd er geld ingezameld om het debuutalbum te realiseren. Het leek ons het geschikte moment om deze jonge muzikant uit te nodigen voor een gesprek over zijn debuutalbum, over het Stef Paglia Trio en over zijn toekomstplannen.

Stef je begon op twaalfjarige gitaar te spelen en je hebt ze nooit meer losgelaten. Wat was de aanleiding om gitaar te beginnen spelen.

Eigenlijk heel simpel. Mijn vader liet me toen de DVD 'Live At The El Mocambo' van Stevie Ray Vaughan zien en dadelijk daarna nog eentje van Stevie 'Live In Austin City Limits' een speciale editie uit 1989. Het was de sound van deze laatste DVD waarvan ik geweldig onder de indruk was en die me dadelijk omver blies. Nadat ik die DVD gekeken had wilde ik dadelijk een gitaar. Mijn ouders dachten dat het de zoveelste bevlieging was (na het voetbal, veldrijden enz.) en dat die wel weer vlug zou overwaaien. Er werden geen grote kosten gedaan, maar ik kreeg wel een gitaar. In de Lidl stond een gitaar te koop voor vijftig Euro en er was bovendien ook nog een handboek bij. Maar al snel was duidelijk dat de bluesmuziek en de gitaar geen bevlieging waren en dus nam mijn vader me dan ook al op vrij jonge leeftijd mee naar blues festivals. Mijn eerste festival was Blues Peer met op het programma The Juke Joints, Bass Papa met Mario Pesic en twee maanden later mocht ik mee naar Swing Wespelaar waar ik Ana Popovic en Walter Trout aan het werk zag. Deze artiesten live zien spelen, maakte nog meer indruk op me. Mijn droom om hetzelfde op de gitaar te kunnen doen zoals zij gaf me nog meer drive om te oefenen en om in mezelf te geloven.

Je leerde het op jezelf. Heb je er lang over gedaan om het onder de knie te krijgen?

Bah, je wilt altijd al lopen voordat je kan gaan en dat is met gitaar spelen net hetzelfde. Gitaar akkoorden leren is nogal saai en dat laat je dan al eens gauw links liggen. Ook de handleiding werd overgeslagen, zo dacht ik in het begin dat als het lichtje op het stemkastje groen kleurde, dat het in orde was, pas achteraf leerde ik dat je ook naar de noten moest kijken om je gitaar te stemmen. Nu ik les geef zie ik dat ook regelmatig bij beginnende gitaristen. Het is nochtans heel belangrijk de basis goed onder de knie te hebben. Na twee maanden zag en hoorde ik vooruitgang en dat geeft natuurlijk een goed gevoel. Er werd een beter handboek gekocht, waar ook een CD en DVD bij stak. Ik ben begonnen toen ik in het zesde leerjaar van het lager onderwijs zat en halfweg mijn eerste jaar in het middelbaar kon ik mijn eerste blues solo spelen op de gitaar. Vanaf dat moment ging het steeds vlotter en steeds beter. In het derde middelbaar heb ik mijn eerste bandje opgericht, waarmee we een paar kleine locale optredens hebben gedaan. Later heb ik ook nog even bij een coverband gespeeld, maar mijn eerste echte optreden was eigenlijk bij The BluesBones in het Gompelhof te Mol in 2012.

Wat soort gitaar was je eerste gitaar?

Een klassieke gitaar, maar ik heb eigenlijk nooit klassieke gitaar gespeeld. Later op het conservatorium natuurlijk wel omdat dit tot de leerstof behoorde.

We hoorden al dat Stevie Ray Vaughan een sterke invloed heeft op u als gitarist. Welke gitaristen hadden en hebben nu nog een sterke invloed op u?

Stevie Ray Vaughan al zeker, maar er zijn er teveel om op te noemen. Jimi Hendrix mag ik zeker niet vergeten en van de jongere generatie Derek Trucks, Jos Smith, Matt Schofield, JD Simo, Joey Landreth en Ariel Posen, de twee gitaristen van The Bros. Landreth. Als ik ze allemaal moet

noemen gaat je lijstje zo lang zijn, dat er geen plaats meer is voor de rest van het interview.

Je kwam als jonge gast bij de oudere jongens terecht van The BluesBones. Hoe zijn jullie met elkaar in contact gekomen?

Ik wilde graag in een bluesband spelen en reageerde op zoekertjes van bluesbands die een gitarist zochten. Ik was toen zestien jaar en elke keer was er weinig interesse omdat men mij te jong vond. Daarna ben ik begonnen met filmpjes op YouTube te plaatsen. 'Little Wing' was er daar één van en Nico De Cock reageerde op dat filmpje. Een half jaar later liep Nico met plannen rond om een nieuwe band op te richten en nam hij opnieuw contact met mij op. Ik had Nico daarvoor eenmaal ontmoet op Blues Peer, omdat hij daar was met Garry Marcoen, die toen gitarist was bij The Blues Conspiracy. Ik had in Peer afgesproken met Garry om te luisteren of het mogelijk was om bij hem lessen slide gitaar te volgen.

Vanaf je eerste optreden kreeg je overal lovende recensies en je had meteen een hoop fans. Als je nog maar achttien bent en juist je hoofd door het venster komt steken en je krijgt zoveel lof, wat doet dat met een jonge kerel?

Dat doet heel veel met je, ook al omdat je dat op dat moment niet verwachtte. Toch ben ik steeds dezelfde jongeman gebleven, die met beide voeten op de grond bleef staan en niet ging zweven. Voor mij was het op dat moment ook een voordeel dat ik als jonge gast kon spelen bij oudere jongens die toch al wat ervaring hadden. Als er dan toch momenten waren dat ik lichtjes begon te zweven waren er nog steeds mijn ouders om me met beide voeten op de grond te houden. Als je terugkijkt naar dat eerste jaar met The BluesBones, dan was dat een echt gek jaar waarin alles supersnel ging. Ik verwacht niet dat het Stef Paglia Trio zo'n denderende start zal nemen, al mag het natuurlijk wel wat mij betreft. Het voordeel dat ik nu heb is dat ik niet vanaf nul moet beginnen. Ik heb een redelijke basis heb en veel mensen in de bluesrock wereld in België, Nederland en Duitsland weten wie Stef Paglia is. Het gevolg daarvan is dat we met het trio deze zomer al op een paar heel mooie festivals mogen spelen, zoals Swing Wespelaar en Oestloven Blues.

Je bent dan met succes muziek gaan studeren aan het PXL Music te Hasselt. Hoe kijk je daar op terug en heeft dat een invloed gehad om je solo project op te starten?

Bah, ik weet het niet echt. Het zou kunnen dat die keuze een invloed gehad heeft om met mijn eigen project te beginnen, maar daar ben ik niet zeker van. Ik heb aan het PXL Music in Hasselt wel erg veel geleerd. Zo heb ik enorm veel geleerd van Jo Mahieu, mijn docent gitaar in de eerste twee leerjaren. Ik heb enorm veel respect voor hem en schat hem erg hoog in. Jo vroeg me hem bij aanvang van mijn studies te beloven om mijn gevoel in mijn gitaarspel niet kwijt te spelen, omdat dat volgens hem heel belangrijk is. Jo vertelde toen dat het gevoel dat je in je gitaarspel legt, hetgene is dat je werk zal geven als gitarist. Jo was ook een heel goede leraar en de perfecte mentor, die mij in mindere momenten altijd gesteund heeft. Jo is iemand die altijd klaar staat voor zijn studenten en voor hen door het vuur gaat. Ook qua instrumenten en klank maken heb ik heel veel van Jo geleerd. Jo Mahieu is een top kerel met een uitstekende mentaliteit. Hij is een hardwerkende muzikant die zijn kennis graag en met veel liefde overbrengt naar de nieuwe generatie muzikanten. Het Henrik Freischlader Trio is één van de aanleidingen geweest om een eigen trio te vormen.

Vertel ons ook wat over bassist Geert Schurmans en drummer Joel Purkess. Waarom zijn zij de perfecte ritmesectie voor u?

Nico De Cock en ik trekken veel met elkaar op en hebben steeds goed en veel over muziek kunnen praten met elkaar. Op een bepaald moment had Nico het over Geert Schurmans, een uitstekende basgitarist die hen in de tijd van The Blues Conspiracy eens uit de nood geholpen had. Rond die periode traden The Hendrix Files op in Rotselaar en gitarist Charly Verbinnen kende mij en vroeg of ik geen zin had om als special guest mee te spelen tijdens dat optreden. Op dat concert heb ik voor het eerst Geert ontmoet. Ik stond naast hem en toen ik hem hoorde spelen was ik onder de indruk van zijn fantastische spel. Bij de zoektocht naar een bassist besloot ik om naar Geert Schurmans te bellen om te vragen of hij misschien een geschikte kandidaat wist. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om het aan hem te vragen, omdat Geert het nogal druk heeft met The Scabs, Cosmo's Foger-T, The Hendrix Files en nog wat andere bands. Aan de telefoon was ik helemaal verrast toen Geert zei dat hij misschien wel interesse had. We spraken meteen af om samen wat te jammen en na die sessie zei Geert dadelijk dat hij het wel zag zitten om samen te spelen. Je kunt je al inbeelden hoe blij ik was met dat antwoord van Geert. Joel Purkess heb ik leren kennen door een paar keer in te vallen bij The Sean Webster Band. Een drummer kan geen akkoorden spelen en is bepalend in het aangeven van het ritme. Vanaf de eerste keer dat ik met Joel samenspeelde voelden wij elkaar goed aan. Joel en ik zijn daarna altijd contact blijven houden en op het moment dat hij stopte bij Sean Webster hebben we gepraat met elkaar en sindsdien is hij de drummer bij het Stef Paglia Trio. Natuurlijk was het gemakkelijker geweest als Joel korter in de buurt woonde, want nu zijn we een hele dag weg voor een repetitie. Als hij naar hier moet komen of wij naar daar zijn we twee keer drie uur onderweg. Momenteel repeteren we in Eindhoven, dat is ongeveer in het midden, zodat we die uren onderweg toch kunnen halveren.

Op het einde van de maand verschijnt je debuutalbum 'Never Forget'. Wat kan je ons al vertellen over het album?

Het album 'Never Forget' is eigenlijk een samenwerking tussen mij en mijn vriendin Iris Teunissen. Er staan negen eigen geschreven nummers op het album, waarvan zij alle teksten geschreven heeft. Zonder Iris was er geen album geweest, ze is een enorme steun voor mij. Buiten de teksten, deed ze ook het artwork en de press release voor het album, ze doet de promo foto's en ze heeft de website en Facebook pagina ontworpen. We zijn een voortreffelijk koppel, maar ook een uitstekende tandem om samen te werken. Ik had ook wat teksten geschreven, maar Iris heeft gewoonweg meer inspiratie op dat vlak en haar teksten zitten ook veel beter in elkaar. Hoewel we beiden nog jong zijn hebben we toch al heel wat meegemaakt in ons leven en dat maakt ook dat we elkaar heel goed aanvoelen. Ieder nummer op het album gaat over waar gebeurde verhalen, waarin we rechtstreeks of onrechtstreeks een link mee hebben. Zo gaat 'Watch Out' over liegen en bedriegen, 'Take Me Away' gaat over het weg willen uit deze steeds meer onrechtvaardige wordende wereld, 'Warmth Instead Of Cold' gaat over huiselijk geweld en 'Mystery Heaven' is voor mijn overleden vader, die buiten mijn vader ook mijn beste vriend en soulmate was.

Voor mij is blues een waar gebeurd verhaal vertellen, dikwijls met veel miserie, verdriet en pijn.

Inderdaad en wat maakt dat verhaal en die muziek zo sterk? Gewoonweg omdat dat die mannen of vrouwen hun eigen levensverhaal is. Willie Dixon zei ooit dat de sound van de blues die je speelt afhangt van hoeveel je hebt meegemaakt in het leven. De muziek en de teksten op het album zijn daarom ook blues, maar blues zoals ik ze ervaar en beleef. Omdat de songs allemaal waar gebeurde verhalen zijn, waar we rechtstreeks of onrechtstreeks mee te maken hebben gehad kan je die nummers spelen met het gevoel dat erbij hoort.

Heb je het dan niet moeilijk om zoveel over jezelf bloot te geven op het podium?

Nee, misschien is het podium en de muziek wel de geschikte manier voor mij om die gevoelens te uiten en om er mee om te gaan.

Je spaarde moeite noch kosten voor de opnames van het album. Je trok zelfs naar Engeland waar het album werd opgenomen door Andrew Banfield in Superfly Studios, Nottinghamshire en de mixing en mastering werd gedaan door Wayne Proctor en Steve Wright van House Of Tone Productions in de Y Dream studios, North Wales. Waarom naar Engeland en waarom in die studios door die mensen?

Het is eigenlijk heel simpel. Ik hoorde Wayne voor het eerst drummen op het album 'Amor' van Jon Amor en ik was dadelijk fan van de manier waarop hij drumde. Later hoor je hem dan drummen bij King King en bij Ben Poole enz. en hoor je ook zijn werk als producer bij oa. King King, Ben Poole, Aynsley Lister en Scott McKeon, Kortom de grote Britse artiesten waar ik naar op keek. Als muzikant besefte ik toen dat het een droom moest zijn om met zo'n geweldige drummer en producer als Wayne Proctor samen te werken. Het eerste officiële optreden van het Stef Paglia Trio met Joel Purkess op drums was op de Nix Blues Night in Enschede. Na ons speelde Ash Wilson met Roger Inniss op bas en Wayne op drums. Na de optredens nam ik afscheid en raakte ik in gesprek met Wayne. Tot mijn grote verbazing zei die dat hij met mij wilde samenspelen of een album opnemen. Ik was niet de enige die verbaasd was met die onverwachte boodschap van Wayne en op de terugweg naar huis werd die boodschap dan ook druk besproken. Na een week nam ik contact op met Wayne en vertelde hem dat ik wel interesse had in een album en ik vroeg hem hoeveel budget ik nodig had en met welke andere zaken ik rekening moest houden. Er werden vergelijkingen gemaakt wat het totale pakket ging kosten als we in de UK gingen opnemen of dat we het hier gingen opnemen. Zelf vonden we dat de prijzen nogal vergelijkbaar waren, maar dat we in de UK meer mogelijkheden kregen voor ongeveer hetzelfde geld. Bovendien is de Superfly studio de beste studio waar ik ooit ben binnen geweest. Het is kleine studio, waarin Andrew Banfield perfect weet welke micro hij moet gebruiken en waar hij die moet plaatsen. Andrew, Wayne en Steve zijn drie professionele mensen die hard werken en weten wat ze doen. Het geluid van het album is voor negentig procent het geluid dat er was bij de opnames. De mastering en mixing zijn op dit album heel beperkt gebleven. Ik ben zo tevreden over het album, de studio en de samenwerking met dat professionele team dat nu al is overeen gekomen dat ik bij het volgende album terug naar dezelfde studio en dezelfde mensen ga. Het is echt wel een uitstekende studio, waar grote en bekende artiesten in en uitlopen.

Je schreef samen met je vriendin Iris Teunissen negen songs zelf voor het album. Jullie vormen een sterke tandem op je debuutalbum. Zij verzorgde het artwork en schreef de teksten. Jij schreef de muziek. Hoe gaat dat in het werk?

Dat kan heel erg verschillen. Meestal heeft zij wel een stuk tekst of soms ook een leuke melodie en dan neuriet ze die voor mij, waarna ik aan de slag ga. Ofwel krijg ik een inval en begin aan een melodie waar ik dan bas en drums bijvoeg. Het voornaamste is dat we elkaar goed aanvullen en aanvoelen en zodoende elkaar kunnen helpen als we vastzitten qua melodie of tekst. Ik zeg haar soms dat ze ook aan haar eigen carrière moet denken en dan zegt ze dat hetgeen ze voor mij doet voor grote delen samenhangt met hetgene waar zij voor studeert. Ze heeft heel veel interesse in concertfotografie, artwork maken enz.. Momenteel is ze voor een aantal muziekbladen op stage in Nederland.

Hoelang heb je aan 'Never Forget' gewerkt?

In totaal denk ik dat we twee jaar aan het album gewerkt hebben. Eerst songs en teksten schrijven. Daarna op aanraden van Wayne demo's gemaakt van die nummers, omdat Wayne vond dat als je het album dadelijk live opnam, dat je dan veel tijd verloor om tot hetzelfde resultaat als nu te komen. Daarna de demo's opgestuurd naar hem en met wederzijds overleg, laag per laag gesleuteld aan die songs tot we allebei tevreden waren. De bedoeling was om het album einde 2018 klaar te hebben, maar het is iets later geworden omdat we door het drukke schema van Wayne de opnames in de studio even moeten uitstellen. Eigenlijk ben ik er niet rouwig om, want de release op einde maart is misschien wel goed om dit jaar op nog enkele mooie festivals te mogen spelen en contacten te leggen voor de festivals van 2020.

Toen ik voor het eerst je single 'Watch Out' hoorde werd ik weggeblazen door de kracht, energie en het voortreffelijk gevarieerd snarenwerk. Was het voor u meteen duidelijk dat dit de single moest worden en waarom?

Eigenlijk wel, maar in de studio liet producer Wayne Proctor een ballonnetje op om 'Twilight' als single te nemen. Toen begon ik wat te twijfelen en besloten we om in onze nabije omgeving eens te luisteren wat hun gedacht was en daar koos de overgrote meerderheid voor 'Watch Out'. Ik weet ook wel dat 'Watch Out' een groot rockgehalte heeft, maar bluesrock is een heel breed muziekgenre. 'Watch Out' was ons eerste gedacht en het idee van Wayne om 'Twilight' als single te nemen kwam pas na de mix. Wayne vond 'Twilight' een heel tof en catchy nummer.  Bij "Watch Out" zouden de meesten verrast zijn als na dat akoestische begin plots de elektrische gitaar en de andere instrumenten een heel ander inslag aan het nummer geven.

Je zei het net al dat je wil verrassen met je songs. Is het daarom dat je regelmatig speelt met ritme en sfeerwisselingen? Ook het contrast tussen de strove en het refrein is soms groot.

Volgens Wayne maakte ik in het begin nogal de fout om mijn songs en gitaar solo's te compact te maken. Daarover heb ik nog met andere muzikanten gesproken en Guy Verlinde zei me dat ik bekend stond omdat ik plots fel en sterk kon uithalen op de gitaar. Hij vond dat één van mijn sterkste punten en zei dat ik die troef zeker moest uitspelen. Natuurlijk moet er in elk nummer geen minutenlange snarensolo zitten, maar af en toe geeft dat het bepaalde nummer de nodige boost. Tijdens de live optredens krijg ik steeds veel en erg goede reacties als ik mijn solo's heel klein begin om dan plots explosief uit te halen. Dat heb ik ook doorgetrokken naar het album omdat ik de indruk heb dat ritme en sfeerwisselingen erg aanslaan bij het grote deel van de muziekliefhebbers. Hoe spannender een nummer is hoe interessanter. De partijen waren er al, maar Wayne heeft er voor gezorgd dat die wisselingen er nog meer uitsprongen.

Was je overleden vader in je gedachten toen je 'Mystery Heaven' schreef?

Ja, die song is speciaal voor hem geschreven. Ik mis mijn vader nog elke dag en ik denk nog elke dag aan hem. Aan hem liet ik ook altijd als eerste iets nieuws horen en ik vond zijn mening heel belangrijk. Hij zal spijtig genoeg 'Mystery Heaven' nooit horen en ik zal nooit zijn reactie zien of horen op dit nummer, dat ik speciaal voor hem schreef.

Ik denk dat ge daarover niet teveel moet piekeren. Het is een prachtige ingetogen song met erg gevoelvol en uitstekend snarenwerk. Ik ben er zeker van dat je vader erg trots op dit nummer zou zijn. Met 'Freedom' staat er één cover op het album. Waarom deze Jimi hendrix cover?

Wayne Proctor vond dat er één cover op het album moest staan, omdat een cover herinneringen oproept bij de muziekliefhebbers. We vonden dat een goed idee, maar wilden wel een cover die nog niet zoveel gecoverd was door andere artiesten. Geen 'Hey Joe' of 'Voodoo Chile', maar wel een sterke, maar iets minder bekende song. Zo kwamen we op 'Freedom' uit. Achteraf gezien ben ik heel blij met de keuze van dit nummer, dat perfect op dit album past.

De afsluiter 'Warmth instead Of Cold' is een erg mooie, emotionele ballade met een heel pakkende en beklijvende tekst over huiselijk geweld. Het is bijna niet te geloven dat dit geschreven werd door een vrouw die nog drieëntwintig moet worden. Ze weet op een pakkende manier gevoelens van angst, vrees, maar ook hoop en geborgenheid weer te geven.

Inderdaad, zelf vind ik het ook een pakkende tekst. Iris wil met dit nummer een taboe aankaarten, waarover nog veel gezwegen wordt . Ze heeft dat met haar eigen woorden op een voortreffelijke wijze in een tekst gegoten.

Moeilijke vraag waarschijnlijk, maar wat is jouw favoriete nummer op het album?

Ik heb echt geen echte favoriet, maar ik merk wel een evolutie op. 'Mystery Heaven', 'Dirty Woman' en 'Warmth Instead Of Cold' zijn de eerste nummers die we schreven. Die andere nummers zijn uit een latere periode en dan voel je toch een zekere groei en evolutie in het proces om songs te schrijven.

Hoeveel en welke gitaren heb je gebruikt op het album?

Een Guild Aristocrat M-75G, een Eastwood Airline H44, dat is dat klein rood gitaartje, Stoney Creek gitaar 'Rochel' model, mijn Lipstick gitaar Stef Paglia signature, een Fender Lonestar Deluxe Stratocaster, een Fender Classic player '60s Stratocaster, een Fender Telecaster en ten slotte nog een akoestische gitaar. Normaal neemt bassist Geert Schurmans twee basgitaren mee, maar nu had hij er zes mee naar Engeland genomen en hij heeft ze alle zes gebruikt voor het album. Nu we toch over het materiaal bezig zijn kan ik misschien nog vertellen dat ik tijdens de gehele opnames mijn RR Apollo versterker gebruikt heb, die we aangesloten hebben aan een speakerkast die in de studio stond.

Nu mag je reclame maken voor jezelf. Waarom moeten de mensen op 28 maart naar de CD release in Hasselt komen en waarom moeten ze je debuutalbum 'Never Forget' kopen?

Als je fan bent van sterke, waargebeurde verhalen is dit album zeker een aanrader. Ook de liefhebbers van de gitaar komen op 'Never Forget' zeker aan hun trekken. Het is een divers album dat van sferisch, over rock naar alle kanten op gaat. Er zijn zeker een paar mooie redenen waarom de mensen op 28 maart naar de CD release in De Muziekodroom moeten komen. De entree is gratis, aan de merchandise worden speciale acties aangeboden en we spelen twee sets met in set één de presentatie van ons album 'Never Forget' en in set twee een deel bekende en minder bekende covers. Iedereen is van harte welkom op deze avond en dus nodig ik iedereen uit om samen met Geert, Joel en mij iets prachtigs te maken van dit CD release concert.

Is het de bedoeling dat jij je werk met het Stef Paglia Trio blijft combineren met het gitarist zijn bij The BluesBones?

Dat zal de tijd moeten uitwijzen. Momenteel wil ik de focus zeker op het Stef Paglia Trio leggen en dat om meerdere redenen. Dit trio is een droom die werkelijkheid geworden is en het is bovendien mijn eigen muziek die ik kan spelen. Over dit onderwerp hebben we bij The BluesBones al samen gezeten en gesproken. Ik speel nog steeds heel graag bij The BluesBones en zolang het te combineren valt zal ik met volle goesting en met veel plezier bij hen blijven spelen. Ik heb geen glazen bol en weet ook niet wat de toekomst brengt. Het enige wat ik nu weet is dat ik erg in 'Never Forget' geloof en dat ik mij volledig in dit project wil smijten.

Waar zoek je binnen een paar jaar te staan met je muzikale carrière?

Als ik van de muziek zou kunnen leven zou ik al een heel tevreden mens zijn. Om dat doel te bereiken geef ik ook muziekles in een school in Diest en in Aarschot. Voor mijn volgende album hoop ik dat ik kan samenwerken met een sterk label, dat in mij en mijn muziek gelooft en dat ook voor de nodige publiciteit zorgt. Mijn ultieme droom is ooit eens in de AB te mogen spelen.

Bedankt voor het interview Stef. Ik hoop dat je uitstekende album ‘Never Forget’ en het CD release concert een groot succes worden en dat dit het begin mag zijn van een heel mooi, langdurig en vruchtbaar muzikaal project en tot 28 maart in De Muziekodroom in Hasselt. Veel succes.

Walter Vanheuckelom