INTERVIEW DAVE WARMERDAM BAND – HAGELAND BLUES & ROOTS NIGHT – GC DE ROOS GLABBEEK – 7 MAART 2020 – Walter Vanheuckelom

Reports

About:

Artist:

Dave Warmerdam Band

Date:

07/03/2020

Venue:

GC De Roos

Place:

Glabbeek

Your Reporter on the Spot:

Walter Vanheuckelom

INTERVIEW DAVE WARMERDAM BAND – HAGELAND BLUES & ROOTS NIGHT – GC DE ROOS GLABBEEK – 7 MAART 2020 – Walter Vanheuckelom

Zaterdagavond zeven maart 2020 had ik in het GC De Roos in Glabbeek de gelegenheid om even samen te zitten met de vijf muzikanten van Dave Warmerdam Band. Deze jonge Nederlandse band heeft een fantastisch jaar achter de rug en naar mijn gevoel gaat 2020 nog beter zijn voor Janne, Dave, Sonny, Lars en Rick.

Hallo, bedankt dat jullie, ondanks dat jullie het razend druk hebben want jullie hebben vandaag twee optredens, even tijd willen vrijmaken voor onze lezers van Concertmonkey. Hoe en wanneer is de Dave Warmerdam Band ontstaan? Want in het begin was het in een andere formatie dacht ik.

Dave: Inderdaad, we zijn eind 2016 begonnen met zessen en hadden ons eerste optreden midden 2017. De band bestond toen uit de vier mannelijke muzikanten, die nu nog steeds bij de band zitten, aangevuld met een gitarist en een saxofonist. In maart 2018 zijn de blazers verdwenen en is Janne bij de band gekomen.

Speelde je in die beginperiode dezelfde muziek als nu of is jullie repertoire veranderd sinds Janne bij de band is?

Dave: In het begin dat Janne bij de band kwam, waren die twee andere jongens nog aanwezig, maar we ondervonden dat een band met zeven personen heel moeilijk was om praktisch en organisatorisch alles te regelen. Het was best wel een moeilijke beslissing om verder te gaan zonder die twee jongens.

Sonny: In het begin bleef het repertoire grotendeels hetzelfde. Het is pas later, toen we zelf al wat nummers geschreven hadden dat het repertoire veranderde.

Janne: Vroeger was de Dave Warmerdam Band meer een jam band. Nu zit er meer organisatie en ritme in onze nummers. Dynamisch zijn we ook veel sterker geworden.

Rick: Het eerste concert dat we speelden in deze formatie was eind 2018 in De Tamboer in Hoogeveen. Dat was toen ook ons enig concert. Sonny had toen problemen met zijn pols, waardoor hij moeilijk of niet kon spelen op de gitaar.

Sonny, wat was het probleem en is daar een oplossing voor gevonden?

Sonny: Ik had een cyste in mijn pols en die moest er uit. Ik had er al een zevental jaren last van en uiteindelijk hebben ze die cyste operatief verwijderd. Door die operatie lag ik er zeven maanden uit, van november 2018 tot augustus 2019. Ik ben de repetities van de band blijven bijwonen en heb zoveel als het mogelijk was, meegespeeld tijdens die repetities.

Janne: De eerste keer dat we weer met zijn vijven op het podium stonden was op Swing Wespelaar. Sonny had in Brielle Blues ook al terug met ons meegespeeld, maar toen was Rick op vakantie.

Sonny: Swing Wespelaar was voor ons eigenlijk de definitieve come back. Het was ook het eerste optreden waar we onze nieuwe nummers speelden.

Het gaat momenteel razendsnel voor jullie. Ik denk wel dat ik mag zeggen dat 2019 een fantastisch jaar was voor Dave Warmerdam Band. Jullie wonnen de Dutch Blues Challenge en jullie speelden op heel wat festivals in Nederland en België. Hoe hebben jullie 2019 ervaren

Rick: Het was heel bijzonder en we moesten er wel even aan wennen.

Dave: We hadden door de blessure van Sonny heel weinig gespeeld en toen hij hersteld was veranderde dat plots helemaal. We stonden op grote festivals, zoals Swing Wespelaar en Culemborg Blues. We wonnen The Dutch Blues Challenge en stonden volop in de belangstelling. Dat was toch even aanpassen.

Rick: Het was een hectische periode. We kwamen soms om half vier in de nacht thuis van een optreden en moesten een paar uur later weer met een frisse kop op school zijn.

Omdat jullie de Dutch Blues Challenge 2019 hadden gewonnen, mochten jullie ook naar de International Blues Challenge in Memphis, Tennessee. Wat betekende dat voor jullie? Wat hebben jullie daar geleerd en meegemaakt?

Sonny: Het was zowel cultureel als historisch heel leerrijk om met je eigen ogen te kunnen zien waar de blues vandaan komt. Ook de erkenning die we daar van andere muzikanten en het publiek kregen betekende veel voor ons. We speelden daar meestal voor een ouder publiek en ook in de andere bands zaten veel oudere muzikanten en als je dan van die mensen erkenning krijgt, dat doet je toch wat. Die reis was ook belangrijk voor het groepsgevoel, want daarvoor waren we nog nooit met zijn allen twee weken met elkaar op pad geweest. Je kunt het wat vergelijken met een relatietest.

Rick: Het was ook goed voor onze eigen ervaring. We speelden daar voor mensen die nog nooit van Dave Warmerdam Band gehoord hadden en probeer die maar eens mee te krijgen. Je mag ook in historische clubs spelen zoals de BB King's Blues Club of The Alfred's in Beale Street. Na de blues Challenge mochten we nog ook in de Count Zero Blues Club in Clarksdale spelen. Dat zijn toch onvergetelijke momenten. Je speelt voor heel andere mensen en heel andere clubs dan je gewend bent.

Janne: Ik vond het heel speciaal dat we voor de halve finale mochten spelen in de BB King's Blues Club, dat toch een stukje Heilige grond is. We mochten twintig minuten spelen en de club was helemaal vol met heel enthousiaste mensen. We kwamen van het podium af en het is dan de bedoeling dat je dan niet teveel aandacht trekt, omdat de aandacht naar de volgende band moet gaan. Wij hadden onze tafel helemaal achteraan in de zaal en toen we daar aankwamen, begon iedereen enthousiast te applaudisseren en te juichen. Het ontroerde me dat wij met onze muziek ook mensen uit een ander continent konden raken met onze muziek.

Heb je er ook contacten kunnen leggen in verband met de verdere toekomst van de band?

Janne: Jazeker. De finale vond plaats in het Orpheum Theatre en wij hebben best wat uren doorgebracht in de foyer van dat theater. Daar waren heel wat bookers, organisatoren van festivals en andere mensen uit de muziekbusiness aanwezig. We werden daar door vele mensen aangesproken die ons op hun beurt weer voorstelden aan andere mensen.

Als ik dat allemaal hoor zou het me niet verbazen mocht ik in de volgende maanden horen dat jullie naar de USA trekken voor een tournee.

Janne: Alles kan natuurlijk, maar er zijn geen concrete plannen. Er zijn alleen veel contacten gelegd, waaruit misschien iets moois kan groeien. We blijven met onze voeten op de grond.

In december verscheen er dan ook nog het album 'Play'. Het album werd live opgenomen in JJ Music House in Zoetermeer. Waarom de keuze voor een live opname?

Dave: Het album was een crowdfunding project om onze reis naar Memphis te betalen. Omdat alles in een redelijk korte tijdspanne moest gebeuren leek het ons het beste om een live album op te nemen. Bovendien wilden we het ‘live’ gevoel op de plaat hebben; het enthousiasme en de energie van het publiek op de opname vangen. Ook voor onszelf; het publiek geeft ons altijd zoveel energie en juist dat wilden we representeren op het album.Ook als je het ziet in het gehele International Blues Challence concept denk ik dat een live album de juiste keuze was.

Er staan acht eigen nummers op dat album. Buiten twee nummers waaraan gitarist Sonny Ray van den Berg meewerkte werden ze allemaal geschreven door Janne en Dave? Dat schrijven lijkt jullie wel goed af te gaan, want in heel korte tijd hebben jullie toch heel wat nieuwe songs geschreven. Hoe verloopt die samenwerking? Wordt eerst de muziek geschreven of eerst de tekst?

Sonny: Dat verschilt, soms is het eerst de tekst en daarna de muziek en een andere keer is het net andersom. Meestal komt het idee van Dave, Janne of mij en dan nemen we het mee naar de repetitie waar het verder uitgewerkt wordt.

Janne: Er bestaat geen vaste regel voor. 'I Won't Complain' hebben Dave en Sonny instrumentaal helemaal in elkaar gestoken. Dat hebben ze naar mij gemaild en daarna heb ik de tekst geschreven en de melodie bedacht. 'Daddy, Why Don't You Teach Me How To Play The Blues' is ontstaan tijdens een jamsessie toen Dave, Sonny en ik met ons drieën op tournee waren. Dat hebben we ter plekke opgenomen op telefoon en achteraf bewerkt naar een nummer voor de volledige band. Momenteel zijn we volop aan het schrijven en deze keer is iedereen van de band betrokken in het schrijfproces. In de repetitieruimte worden gedachten gedeeld, riffs en melodieën gezamenlijk uitgewerkt. Ik zit er dan bij en luister en probeer ter plekke een tekst te schrijven. Als ik de tekst in een andere ruimte of op een ander tijdstip zou schrijven is de gehele energie anders. Ik heb de vibe van de muziek die ik hoor nodig. Het is ook leuk om elkaar aan te vullen en om elkaar te inspireren in dit gehele proces.

Als ik hoor dat jullie nieuwe nummers aan het schrijven zijn moet ik dan meteen denken aan een nieuw album?

Sonny: Dat is wel de bedoeling. Momenteel is het nog steeds heel druk, we moeten eerst de nodige tijd vinden. De bedoeling is in ieder geval nog in 2020 een single uit te brengen, die dan gevolgd zou worden door een EP of een studio album.

Ik hoor in meerdere songs (zeker de eigen nummers) een jazzy touch. Is jazzy blues de muzikale richting die jullie uitwillen?

Sonny: Dat heb je goed gehoord. De traditionele blues spreekt een heel beperkt publiek aan. Wij proberen door het toevoegen van jazz, rock en funk muziek te maken die het traditionele blues publiek leuk vindt, maar waarmee we tegelijkertijd ook een breder publiek aanspreken.

Janne: Zonder onze ziel te verkopen, want dat vinden we heel belangrijk. We moeten in de eerste plaats muziek blijven maken die we zelf leuk vinden. Ik schrijf geen tekst omdat ik denk dat het publiek

die tekst leuk gaat vinden. Ik schrijf een tekst omdat ik een verhaal wil overbrengen naar het publiek.

Sonny: Het is ook niet zo dat we zeggen in het volgende nummer moet meer jazz, of meer funk zitten. Neen, het is de inspiratie die we op het moment hebben, die bepaalt welke richting het nummer

uitgaat.

Van wie kwam het idee om van 'Where The F*ck' Is My Truck', een duet te maken met alleen de piano van Dave en de stem van Janne?

Janne: 'Where The F*ck' Is My Truck' komt uit dezelfde jamsessie als 'Daddy, Why Don't You Teach Me How To Play The Blues'. Het nummer is oorspronkelijk geschreven door een aangetrouwde tante van me. Ik verbleef een tijdje bij haar en zij vertelde me dat ze ook een beetje gitaar speelde en dat ze een twintigtal jaar geleden een nummer geschreven had. We hebben haar verhaal opgepakt en ik heb er nog wat coupletten aan toegevoegd. Het is een logische opener op dat album. Trouwens het tweede nummer 'Daddy, Why Don't You Teach Me How To Play The Blues' begint ook met ons twee, het is pas halfweg dat de band erbij komt.

Sonny: Omdat er heel wat humor in 'Where The F*ck' Is My Truck' aanwezig is leek ons dit het ideale nummer om het ijs te breken.

Sonny, ik vond jou op het album minder aanwezig dan tijdens je optreden op het Swing Wespelaar Festival, waar je imponeerde met je heerlijk snarenwerk.

Sonny: In de eerste helft van het album ben ik inderdaad minder aanwezig, maar in de tweede helft kom ik toch veel aan bod. In ' I Won't Complain' speel ik zelfs een solo van zes minuten.

Janne, ik heb de indruk dat jij je heel goed kan inleven in je nummers die je zingt. Tijdens live concerten die ik van jullie zag kan ik me niet van de indruk ontdoen dat jij je soms compleet afsluit van de buitenwereld, omdat je zo intens in het lied opgaat. Is dat iets natuurlijks, iets dat je in je hebt of heb je dat moeten leren?

Janne: Ik vind het heel belangrijk dat als ik iets zing dat het oprecht is en dat het ook zo overkomt. Het gebeurt ook automatisch, omdat ik op dat moment alleen het nummer en het verhaal in mijn hoofd heb. Het is ook belangrijk wat er in mijn leven gebeurd. In Amerika hoorde ik dat een goede vriendin erg ziek was geworden en dan stap je toch met een heel ander gevoel het podium op en dan zing je bepaalde nummers op een heel andere manier dan dat je anders zou doen. Ook als er niets gebeurd in mijn leven zijn er bepaalde gevoelens en gedachten in je hoofd die toch helpen bepalen hoe je een nummer zingt. Het is ook niet mijn bedoeling om al mijn pijn in het publiek te gooien, een concert is tenslotte geen therapie sessie. Maar die gebeurtenissen, gedachten en gevoelens helpen me wel om te raken en zo de nummers oprecht over te brengen naar het publiek. Ik vind het ook heel belangrijk dat mijn stem oprecht klinkt en dat er emotie te horen is. Dat is voor mij belangrijker dan een technisch perfecte stem, waar geen gevoel of emotie in te vinden is. Als ik met mijn ogen dicht sta op het podium is dat ook dikwijls omdat ik zo echt kan genieten van het instrumentale werk van Dave, Sonny, Rick en Lars

Wie zijn jullie muzikale helden, waar halen jullie je invloeden vandaan.

Janne: Joe Cocker, voor de passie en de kracht waarmee zijn nummers brengt. Harry Muskee van Cuby And The Blizzards omdat hij me naar de blues heeft getrokken.

Dave: Pinetop Perkin, Otis Spann, Oscar Peterson.

Sonny: Er zijn zoveel gitaristen waar ik kan van genieten en inspiratie bij vind. Als ik het bij twee namen moet houden ga ik voor Eric Clapton en Peter Green.

Lars: Ik kom meer uit het jazz milieu en mijn groot voorbeeld is Ron Carter. Ik hou ook veel van funk en daar is Jacob Pastorius mijn grote idool en voorbeeld.

Rick: Wat blues betreft door drummer Steve Jordan die ik leerde kennen via een album van John Mayer. Ik kom uit het popmilieu en daar hou ik wel van Phil Collins.

Misschien zijn al die verschillende invloeden wel de reden waarom Dave Warmerdam Band zo'n gevarieerde muziek maakt en een moderne touch aan de blues muziek geeft.

Bedankt voor jullie tijd en veel succes met jullie beide optredens vanavond. Ook veel succes toegewenst op de European Blues Challenge en met jullie verdere toekomst.

Interview: Walter Vanheuckelom