INE - CC LEOPOLDSBURG - LEOPOLDSBURG 22 FEBRUARI 2020 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 22 februari stond in het CC van Leopoldsburg een groot talent uit onze eigen provincie (Limburg) op het podium. INE (Ine Tiolants) is misschien een naam die (nog) niet bij iedereen een belletje doet rinkelen, maar in Borgloon en omstreken en bij de luisteraars van muziekzender MNM is ze helemaal geen onbekende meer. Eind november 2018 won INE op MNM de grote talentenwedstrijd Rising Star. Met haar aangrijpende versie van 'A Million Dreams' van Pink wist Ine zowel het publiek als de vakjury te overtuigen. Ondertussen is er al veel veranderd in het jonge leven voor de jongedame uit Alken. Ze heeft haar diploma als vroedvrouw behaald aan de Hogeschool PXL in Hasselt en kan zich nu volop op haar muziekcarrière richten. Haar schitterende debuutsingle 'The Odds' werd goed ontvangen door de pers en de single kreeg heel wat aandacht van de populaire Belgische radiozenders. Als kers op de taart mocht Ine eind vorig jaar een platencontract tekenen bij Universal Music. Rond kwart over acht verscheen er een spontane, mooie jongedame op het podium van CC Leopoldsburg. Alleen gewapend met haar akoestische gitaar begon ze aan een prachtige versie van Eddie Vedder zijn 'Society'. Heel de zaal was meteen stil en onder de indruk van de prachtige stem van INE. Na deze beklijvende versie volgde met 'Ring Of Fire', 'Why Not Me' en 'Jambalaya' een medley van bekende country en Americana songs. Natuurlijk kende iedereen deze wereldhits en er werd dan ook spontaan ritmisch in de handen meegeklapt en meegezongen. Met 'A Million Dreams' kregen we de song te horen waarmee Ine de Rising Star wedstrijd op radiozender MNM won. Ine zingt ook in haar eigen moedertaal en haar prachtige versie van 'Verdronken Vlinder' van kleinkunst icoon Boudewijn de Groot was daar een mooi voorbeeld van. Iedereen in Leopoldsburg was in de ban van de prachtige stem van de jonge vrouw op het podium en ze kreeg dan ook na elk nummer een welverdiend applaus van het ganse publiek.

 

 

 

 

 

 

Na dit Nederlandstalige nummer kreeg zelfs haar trouwe metgezel Jack ( de naam van haar gitaar) even rust, zodat ze haar stem nog meer in de schijnwerpers kon zetten tijdens het a capella gezongen 'Mercedes Benz'. Het publiek wilde de zangeres bij deze Janis Joplin cover toch enige begeleiding geven, dus begonnen ze spontaan ritmisch in de handen mee te klappen. INE stak haar voorliefde voor Americana en country muziek niet onder stoelen of banken, want deze genres kwamen goed aan bod tijdens haar concert. In dit muziekgenre kom je automatisch bij Johnny Cash terecht. In begin van haar concert kregen we al 'Ring Of Fire' van The Man In Black en nu volgde met 'A Boy Named Sue' en 'Jackson' nog een medley van deze Americana legende. Voor mij was één van de hoogtepunten van set één, het prachtige 'Wayfaring Stranger', een nummer dat ook regelmatig op de setlist van Johnny Cash stond, maar dat van oorsprong een traditional folk song is uit de negentiende eeuw. De haren op mijn armen kwamen recht te staan door de intensiteit waarop INE dit nummer zong. Met de wereldhit 'Jolene' van Dolly Parton sloot Ine haar solo optreden af. Ze riep gitarist Dennis Boonen en drummer Joris Thys op het podium en met hun drieën begonnen ze aan een ingetogen versie van 'Travelin' Soldiers' van Dixie Chicks. Instrumentaal miste ik de prachtige Lapsteel en de viool wel, maar INE maakte dat verlies helemaal goed met haar prachtige stem. Ook Dennis droeg zijn steentje bij met een prachtige, melodieuze snarensolo. Natuurlijk mocht haar schitterende debuutsingle 'The Odds' niet ontbreken in Leopoldsburg. Het is een heel aantrekkelijk nummer met een erg sterk en catchy refrein. De Bastille cover 'Icarus' was het perfecte verlengstuk van 'The Odds'. Ook met de George Ezra cover 'Budapest' wisten INE en haar twee muzikanten te overtuigen. Met haar geweldig krachtige en prachtige stem wist INE haar stempel te drukken op deze songs die toch bekend geworden zijn met een mannelijke stem. INE sloot set één af met de opwindende rocker 'The Fear', waarvan de sound bepaalt werd door de prachtige steeds weerkerende gitaar riff van Dennis Boonen.

 

 

 

 

Voor meer foto's van Ine, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157713221963971

 

 

 

Set twee begon met de erg aanstekelige Vaya Con Dios cover 'Neh Nah Nah'. Het was het uitgelezen moment voor INE om te horen of haar publiek ook kon zingen. Op haar oproep om het refrein mee te zingen werd massaal en enthousiast gereageerd. Ine ging daarna terug de country/Americana weg op met de Kenny Rogers cover 'Islands In The Stream', dat geschreven werd door Maurice, Barry en Robin Gibb, beter bekend als The Bee Gees. INE heeft de nodige en aantrekkelijke twang in haar stem om dit soort songs succesvol te brengen. In 2014 had het Zweeds folk duo First Aid Kit een hit met 'My Silver Lining' en ook dat nummer wisten Ine, Dennis en Joris op voortreffelijke wijze neer te zetten. Het laatste nummer met de jongens werd de country klassieker 'The Gambler'. Dit nummer dat geschreven werd door Don Schlitz werd door heel wat grote country sterren gecoverd, maar de meesten onder ons zullen het zeker kennen in de versie van Kenny Rogers. Samen met publiek maakte het trio op het podium er een echt feestje van. Nog voor de laatste noot uitgestorven was bedankte het enthousiaste publiek INE, Dennis en Joris met een daverend applaus. Een minuut later stond INE weer moederziel alleen op het podium. Alleen haar trouwe metgezel Jack had ze nog bij haar. Ook alleen voelt deze jongedame zich in haar sas op het podium en dat liet ze meteen horen met een ingetogen en beklijvende versie van 'The Boy Who Wouldn't Hoe Corn', een cover van Alison Krauss. De jonge zangeres bewees daarmee nogmaals dat ze niet veel instrumenten nodig heeft om het publiek te raken. Haar prachtige stem is haar belangrijkste instrument. Daarna vertelde INE dat ze een platencontract getekend heeft bij Universal Records. Samen met Piet Goddaer (beter bekend als Ozark Henry) schreef ze al een nieuw nummer, dat waarschijnlijk heel binnenkort als single of op EP bij Universal zal verschijnen. In Leopoldsburg kregen we de primeur om de single 'Hell Yeah' live te horen. Het is zeker een song met mogelijkheden, al kunnen we er nu al moeilijk een oordeel over 'Hell Yeah' geven, omdat de akoestische versie van in Leopoldsburg hoogstwaarschijnlijk niet dezelfde zal zijn als de muziek op de single. Daar zal 'Hell Yeah' instrumentaal waarschijnlijk veel rijker zijn. Een ander mooie ingetogen cover in Leopoldsburg was de Avicii cover 'Addicted To You', waarmee de zangeres weer veel mensen wist te raken met haar stem. INE zette de Stromae cover 'Papaoutai' helemaal naar haar hand. Haar Franse uitspraak was voortreffelijk.

 

 

 

 

 

 

 

Ook 'Black Or White', de discohit van Michael Jackson wist de Limburgse zangeres op een fantastische wijze helemaal naar haar hand te zetten. Daarna deed John (haar elektrische Eastwood gitaar) wat moeilijk. INE kreeg de gitaar niet goed gestemd, maar ze liet zich niet van de wijs brengen. Ze greep terug naar Jack om met een prachtige versie van 'Thunder Road', een cover van Bruce Springsteen, iedereen in het Cultureel Centrum muisstil te krijgen. Je kon een speld horen vallen. De jonge zangeres bleef imponeren met haar stem en dat resulteerde in een weergaloze ingetogen versie van 'Bohemian Rapsody'. Deze Queen cover was voor mij vocaal het hoogtepunt van het concert en ze had best het gehele nummer mogen spelen in plaats van een ingekorte versie. Met erg veel gevoel en verdriet in haar stem zong Ine het trieste liefdeslied 'Always Remember Us This Way', een cover van Lady Gaga. Ik zag hier en daar iemand een traantje wegpinken met een zakdoek. De Limburgse sloot haar schitterende concert af met de John Denver klassieker 'Country Roads', waarin ze het publiek, tijdens het refrein, weer alle kansen gaf om mee te zingen. Het publiek zong niet alleen massaal mee, ze klapten ook nog allemaal ritmisch mee in hun handen. INE verdween onder luid applaus van het podium, maar het publiek wilde duidelijk, aan het langdurige en luidruchtige I Want More te horen, nog meer van INE. De zangeres kwam even later terug en bewees dat ze buiten zingen, ook goed kon fluiten. Al fluitend trok ze de Bobbejaan Schoeben klassieker 'De Lichtjes Van De Schelde' op gang. Ze nam definitief afscheid met een beklijvende versie van 'Troy', een cover van Sinéad O'Connor uit 1987. Met 'Troy' kon de jonge zangeres nogmaals haar vocale kwaliteiten in de spotlights plaatsen en wees gerust ze deed dat weer met grote klasse en met een vanzelfsprekend gemak. INE mag terugblikken op een sterk concert in Leopoldsburg. Als deze jonge zangeres er in slaagt om goede songs te schrijven voor haar eerste album, dan zou het wel eens erg snel kunnen gaan voor haar. Momenteel is ze samen met Ozark Henry en met Yori (gitariste van onder andere Ilse DeLange) nummers aan het schrijven. INE bezit de spontaniteit en vriendelijkheid van een buurmeisje, ze heeft de stem van een grote zangeres. Bovendien ziet ze er ook nog prachtig uit. Kortom ze heeft alles om het te maken. 

 

 

 

 

Tekst en foto's : Walter Vanheuckelom