IMPERIAL CROWNS/ ERIC STECKEL - DE BOSUIL, WEERT 21 OKTOBER 2018 - Walter Vanheuckelom en Berry Rombouts
Reports
About:
IMPERIAL CROWNS/ ERIC STECKEL - DE BOSUIL, WEERT 21 OKTOBER 2018 - Walter Vanheuckelom en Berry Rombouts
Artist:
Imperial Crowns / Eric Steckel
Date:
21/10/2018
Venue:
De Bosuil
Place:
Weert
Your Reporter on the Spot:
Walter Vanheuckelom en Berry Rombouts
IMPERIAL CROWNS/ ERIC STECKEL - DE BOSUIL, WEERT 21 OKTOBER 2018 - Walter Vanheuckelom en Berry Rombouts
Hoe de mensen van De Bosuil het steeds voor elkaar krijgen is me een raadsel. Een paar weken geleden stonden met Wille And The Bandits en Henrik Freischlader Band twee headliners op de affiche en verleden zondag deed de organisatie van De Bosuil dit nogmaals over met Eric Steckel en Imperial Crowns. De soundcheck liep een klein beetje uit en waardoor de mensen even moesten wachten om vooraan hun plaatsen in te nemen. Rond vier uur betraden Eric Steckel, bassist Jos Kamps en drummer Ruud Gielen het podium van De Bosuil. Begin dit jaar verscheen 'Polyphonic Prayer', het elfde album van de nog steeds maar achtentwintigjarige Eric Steckel. Het was dan ook niet meer dan normaal dat de helft van de setlist gevuld was met songs van dat nieuwe album. Het trio opende met de verschroeiende Texas rocker 'Waitin' For The Bus', een cover van ZZ Top. Aan de fantastische groove van deze song had Eric wijselijk niet zo veel veranderd, want hij bleef tamelijk dicht bij de originele groove. De mondharmonica van ZZ Top was er spijtig genoeg niet bij, maar niet getreurd want we kregen veel moois in de plaats. Het hoogstaande gitaarspel van Eric op zijn Knaggs gitaar was een lust voor het oor, want Eric strooide in 'Waitin' For The Bus' gretig rond met spetterende gitaar riffs en de korte vlijmscherpe gitaar solo ging door merg en been. Geen Maikel Roelofs op drums deze keer, zijn vervanger was Ruud Gielen op een Gretch drumkit. Bassist Jos Kamps was wel van de partij met zijn Fender bas. Beide heren zorgden voor de zware rockgroove waarop Steckel zich volledig kon uitleven op zijn sixstring. Voor 'Juke Joint' ging Eric terug naar 2015 en zijn uitstekende album 'Black Gold'. Op het album zijn de keyboards dominant en nadrukkelijk aanwezig en die keyboard was er niet in Weert. Steckel wist dit goed op te vangen met zijn magistraal vingerwerk op de snaren van zijn sixstring. Het publiek genoot met volle teugen van het gitaarwerk van de jonge Amerikaan. Ruud Gielen martelde zijn trommels en cymbalen op een weergaloze en energieke wijze. Het trio op het podium had er duidelijk zin in en het publiek was enthousiast, dus waren alle ingrediënten aanwezig om van deze namiddag een groot rock/bluesrock feest te maken.
Het melodieuze 'Feels Like Home' schreef Eric al meer dan tien jaar geleden en het nummer heeft nog geen spatje van zijn kwaliteit verloren. Het geweldig sterke refrein en de uitstekende gitaarsolo bepaalden de sound van dit erg aanstekelige nummer. 'Feels Like Home' is een top nummer en dat kan ook gezegd worden van de Muddy Waters cover 'She's Nineteen Years Old', dat tijdens Eric zijn live optredens steeds tot één van de hoogtepunten behoort. In deze Chicago blues ballade zorgden drummer Ruud Gielen en bassist Jos Kamps voor de ideale basis, waarop Steckel zijn instrumentale virtuositeit kon etaleren op de gitaar en dat leverde weer een spetterend vuurwerk aan heerlijke klanken op. Minutenlang serveerde Eric ons scheurend en verschroeiend snarenwerk en het publiek liet duidelijk merken dat zij daar van hielden en dat hij gerust mocht doorgaan. Daarna was het tijd voor de Albert King cover 'Born Under A Bad Sign', een nummer dat ontelbare keren gecoverd is. De versie van Eric staat in het rijtje van de betere covers. Het begon met een vingervlugge gitaar intro van de jonge Amerikaan en op het moment dat Ruud en Jos invielen kregen we een enorm sterke stomende groove. Halfweg mocht Eric nogmaals al zijn kaarten op tafel werpen. Hij imponeerde minutenlang met een erg gevarieerde solo gaande van heel intens en gevoelvol tot vingervlug en heavy gitaarwerk. De Donny Hathaway ballade 'We're Still Friends' is een song die Eric al jaren speelt tijdens zijn concerten en het werd eindelijk opgenomen op zijn nieuwste album 'Polyphonic Prayer'. Hier dwaalde de jonge gitaargod wel verder af van het origineel en dat maakte het nummer alleen maar mooier. De eerste helft van 'We're Still Friends' was heel intiem en zacht. Na het gezongen gedeelte begon Eric heel gevoelvol en zacht aan zijn snarensolo. Hij bouwde die solo geduldig op tot op een moment dat alles openbarstte naar een meer dan drie minuten weergaloze gitaar solo, waarvan je tenen gingen krullen van genot. In deze gevarieerde en gevoelvolle solo volgden de hoogtepunten elkaar op en zorgden zo voor een langdurig oor orgasme.
Het instrumentale 'El Camino' begon met een alles verschroeiende gitaar riff, daarna etaleerden Eric, Jos en Ruud nogmaals hun instrumentale kwaliteiten in deze stomende heavy rocker. Jos Kamps kreeg tijdens 'El Camino' zijn verdiend moment in de schijnwerper en hij bedankte met een uitstekende bassolo. De tijd was beperkt, dus zat het optreden van Eric Steckel er bijna op. Hij had nog tijd voor één nummer en dat werd 'Tennessee' uit zijn laatste album. Volgens Eric is 'Tennessee' één van de beste nummers die hij ooit schreef. Het is een stomende heavy rocker waarin de drie muzikanten op het podium opnieuw tot het uiterste moesten gaan. Het weergaloze gitaarspel van Eric zorgde dankzij de overstuurde versterker weer voor magistrale gitaarklanken, die de oren van de liefhebbers weer optimaal verwenden. Eric Steckel blijft op de gitaar zichzelf elke keer overtreffen en mensen die Eric al live bezig zagen zullen samen met mij beamen dat hij dat doet met veel flair en een vanzelfsprekend gemak. Opvallend is ook dat Eric nooit een pedaalbord bij heeft, alleen hij, zijn gitaar en zijn versterker. Toen de laatste noot uitgestorven was kreeg het trio een uitbundig applaus van het enthousiaste publiek. Lichtspecialist Jo Gofers zorgde er weer voor dat er mooie beelden konden geschoten worden, zodat we dit verslag weer kunnen opfrissen met een paar mooie foto's.
Nadat de laatste klanken van de Amerikaanse gitarist Eric Steckel en zijn band verstomden, kon op het podium een en ander opgesteld worden voor de Imperial Crowns ook afkomstig uit de USA.
Allereerst de huidige bezetting van de band. Jimmy Wood-Frontman, vocals en harp. Rachel C Wood- Vocals. Billy Sullivan-Drums. J.J Holliday- Guitar en vocals. James Carter-bas en vocals.
De uit Hollywood(L.A.) Imperial Crowns zijn na een jarenlange tour pauze sinds 2016 weer regelmatig on tour en ze doen voor de 2e keer de Bosuil aan. Jimmy zegt in zijn lange aankondiging dat ze zich hier thuis voelen. De band opent meteen een boodschap voor ons, namelijk; Preachin the Blues. Dit is een swingende song in de authentieke bluesmaat ,en waarin JJ Holiday uitpakt met een mooi gitaar refrein en een scherpe solo op zijn zwarte Gibson. Drummer Billy Sullivan zet de song ‘Lil Death’ alvast in gang met strak drumwerk, terwijl Jimmy nog wat bespreekt met het publiek. JJ en James sluiten aan en Jimmy en Rachel zingen samen en om beurten lead. Vader en dochter Wood zijn gezegend met krachtige stemmen. Ook voor het eerst deze avond laat Jimmy horen dat hij een uitstekende harpspeler is. Ook J.J toont zijn kunnen met jankend slidespel in deze song.
Het 3e nummer komt van hun laatste cd; The Calling en heet I gotta right. Dit is een echte rock & roll song en gaat over het recht om rock & roll schoenen te kopen en te dragen. Als ik Jimmy zijn verhaal goed beluisterd heb is dit autobiografisch. Nu ik het toch over Jimmy heb, wat kan die man praten. Snel en enigszins dwingend, en met veel gebaren zoals wijlen James Brown. Kort samengevat Jimmy Wood is een ras performer. Ook dochter Rachel bruist van de energie op het podium. De song; The Calling van de gelijknamige cd is een blues song met weer mooi gitaarspel van J.J en goed scheurend harpspel van Jimmy. Dochter Rachel zingt 2e stem en een paar duetjes met Pa. In de lang uitgesponnen blues song, Soul Deep zingen vader en dochter soms samen de lead, en als Rachel alleen de lead zingt wordt ze door Pa ondersteunt met gepassioneerd harpspel. Tussendoor ook nog een mooie slide solo van J.J.
Het goede strakke drumwerk van Billy Sullivan en de stevige ,vloeiende bas lijnen van James Carter moeten ook vermeld worden. Hier staat gewoon een goede ritme sectie op het podium.
In de song; Love blues laat de gehele band horen dat ze erg verknocht zijn aan de blues. Alles komt voorbij wat een blues song kenmerkt.
Jimmy vertelt nog een story over de Liefde zoals die volgens hem moet zijn. Onvoorwaardelijkheid, loyaliteit en passie moet onder andere aanwezig zijn. Met deze deugden zouden 2 mensen naar het altaar kunnen gaan. Jimmy zingt erover in Altar of Love. Dit is een lange up tempo blues song, waarin Jimmy tijdens zijn dampende harpsolo ‘gekroond’ wordt door dochter Rachel en J.J met de beatrings. Een schoon moment op het podium. Het publiek waardeert dit met veel applaus.
Met de volgende 2 songs zijn we weer terug bij hun laatste cd; The Calling.
Miz Aprhodite is een catchy blues rock song met nogal wat Rolling Stones invloeden. Niks mis mee natuurlijk, als het maar bij 1 of 2 songs blijft. In de volgende lange gevoelig gespeelde song; Liberate zingt en vertelt (preacht) Jimmy met veel passie over wat je kunt en moet doen om vrij te kunnen zijn in je leven. Dit doet me toch weer denken aan James Brown. Tijdens deze song loopt Jimmy de zaal in om handen te schudden en om deze vrijheid te prediken. Tijdens Jimmy’s preek verzorgen Rachel, J.J en James de backing vocals. Terug op het podium krijgt Jimmy een groot applaus en een verbale goedkeuring van het publiek.
Jimmy kent in zijn omgeving blijkbaar enkele Stars. Met een smile op zijn gezicht vertelt hij dat hijzelf ook wel een Star is. Hij heeft er n song over geschreven, Star of the West. Het is een aanstekelijke rocksong met geweldig snaren en slide spel van J.J Holiday op zijn Gibson. Met de laatste song; Restless Soul wordt deze set afgesloten. Kennelijk gaan mensen met een onrustige ziel wat rondspoken in de nachtelijke uren. Jimmy en J.J zetten deze song in gang met harp en gitaar .Na deze intro zingen Jimmy en Rachel samen de lead. De muziek klinkt ook wat spooky en de koortjes ook. De lichtman zet het podium aardig in het donker en zorgt en passant ook voor veel rook. J.J tovert onheilspellend slidewerk uit zijn gitaar. Maar met een stel onrustige zielen op het podium ga je het publiek niet verlaten.
Dus komt Jimmy met een ontblote torso weer op het podium en stelt de band nog eens voor. Met veel passie vertelt Jimmy ons iets over een hogere macht. Je kan wel zien en horen dat Jimmy toch wel het nodige heeft mee gekregen van het gospel gebeuren vroeger. Met Praise Him krijgt het publiek een stichtelijke afsluiter. Een echte blues song met uiteraard wat gospel invloeden, met name in de zang.
Het is een geweldige onderhoudende avond geweest, met een heel goede band. Zelf vond ik Miz Aprhodite en Alter Love toch wel 2 hoogte punten. Bij deze ook eens de complimenten voor de mensen die het goede geluid en mooie lichtshow en gedoseerde rook in de Bosuil verzorgen.
Verslag en foto’s Eric Steckel : Walter Vanheuckelom
