HOOKROCK - OC ROOIERHEIDE - DIEPENBEEK - DAG 2 - 1 JULI 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

Na een korte nacht begaven we ons zaterdagmiddag terug naar OC Rooierheide in Diepenbeek voor een tweede dag Hookrock. De Limburgse band Helix Electrix mocht zondag de festivaldag openen. Frontman Karel Phlix is geen onbekende in de blueswereld, iedereen kent deze man van zijn werk bij Blues Lee. Met bassist Guy Engelen en drummer Carlo Smeyers heeft Karel een geweldige ritme sectie gevonden. Hoogtepunten van hun concert op Hookrock waren zonder twijfel 'As The Crow Flies', 'She's Tuff' van The Fabulous Thunderbirds en Buddy Guy zijn 'I Don't Care'.

 

 

 

 

 

 

Daarna leek het zowel op als voor het podium een invasie van Nederlanders. Het was net of er meer Nederlanders dan Belgen naar Hookrock waren gekomen. Wat mij betreft geen probleem, want ik heb heel wat goede vrienden bij onze Noorderburen. Daar hoorden de jongens van Mike' Electric Mud niet bij, gewoonweg omdat ik deze band niet kende. Ik was ook niet de enige, maar daar zal na het optreden op Hookrock wel verandering in komen. Dit vijftal uit Nederlands Limburg met zanger/harpspeler Maikel van Bogget, drummer Rick Bours, bassist Henri Colbers en de gitaristen Marc Gijsen en PM Linsen lieten een erg goede indruk na in Diepenbeek. Lekkere swampblues zoals hij moet gespeeld worden vormde de basis van hun optreden. Ze begonnen dan ook gepast me het zinderende 'Automatic' van Lester Butler And The Red Devils. Maikel van Bogget is de ideale frontman voor deze band, hij heeft een erg goede stem en weet ook met de bluesharp te bekoren. Met het swingende 'Big Boss Man' van Jimmy Reed kregen ze veel aandacht van het publiek en meerdere aanwezigen begonnen enthousiast te dansen op deze aanstekelige muziek. Andere hoogtepunten waren een erg knappe versie van 'Nothin' But The Blues', de swampy bluesrocker 'Devil Woman' en de gruizige bluesrocker 'To The Church'. Knap optreden van Mike's Electric Mud.

 

 

 

 

 

 

Fossen & Struijk Band was de tweede Nederlandse band op deze tweede dag van Hookrock. Dit viertal heeft al een hele reputatie opgebouwd in binnen en buitenland. In 2012 behaalden ze de finale van de International Blues Challenge in Memphis. De liefhebbers van Chicago blues in Diepenbeek kwamen met Fossen & Struijk Band zeker aan hun trekken. Buiten zanger/gitarist Robert Fossen en klasse gitarist Peter Struijk bestaat deze band uit drummer Eduard Nijenhuis en bassist Jan Markus. Openen deden ze met de Magic Slim cover 'That Will Never Do'. Daarna kwamen er geweldige versies van de Muddy Waters klassiekers 'She's Nineteen Years Old' en 'Long Distance Call', waarin Peter Struijk meteen imponeerde als gitarist. Robert Fossen zorgde ook voor het eerste meezingmoment van de dag tijdens 'Papa Was A Rolling Stone'. Hij maakte er zelfs een België - Nederland van. Met twee medleys in de setlist wisten de Nederlanders het publiek te verwennen. Eerst was er de Muddy Waters medley met 'Mannish Boy' en ' Hoochie Coochie Man' en wat later volgde er nog een erg knappe Magic Slim medley. Dat Fossen & Struijk Band erg populair zijn was te horen aan het daverend applaus dat de jongens van het dankbare publiek kregen.

 

 

 

 

 

De Leroi Brothers uit Austin Texas was de volgende band op het podium. Deze band werd in 1981 opgericht en hun bekendste album is ongetwijfeld 'Open all Night' uit 1986. Door allerlei omstandigheden, waar de organisatie van Hookrock geen schuld aan heeft, stond in Diepenbeek alleen frontman Steve Doerr op het podium. Rond deze frontman had de organisatie een band gebouwd met heel wat grote namen uit de Nederlandse bluesrock wereld. Maar liefst drie gitaristen stonden naast Steve Doerr op het podium, namelijk Marcel Scherpenzeel van Band Of Friends, Dusty Ciggaar en CC Jerome van Gasteren. Op drums was er Dusty's broer Daryll Ciggaar en op bas was er Mark. Openen deed deze gelegenheidsband met 'Big Time Operator' en 'Treat Her Right'. In deze laatste werd een stukje 'She Really Got Me' in verweven. De Lightning Hopkins blues klassieker 'Mojo Hand' mocht op veel applaus rekenen. De muziek van Leroi Brothers hoort een beetje thuis bij de muziek van The Paladins, dus was het niet verwonderlijk dat er veel gedanst werd in OC Rooierheide tijdens dit optreden. Andere hoogtepunten waren 'Chain Of Love', 'Mary Lee' en 'Same Thing Could Happen To You'. Steve Doerr dirigeerde de band goed en gaf iedere gitarist uit zijn band de kans om te soleren. Toch bleef het gevoel dat dit geen echte band was, maar een aantal goede muzikanten die voor deze gelegenheid samen op het podium stonden. De geluidskwaliteit was tijdens dit optreden ook iets minder, maar je zag overal blije gezichten en dansende mensen en dat is het voornaamste.

 

 

 

 

 

Daarna werd het drummen aan het podium om een goed plaatsje te bemachtigen voor het optreden van Toronzo Cannon. Zijn recentste uitstekende album 'The Chicago Way' werd overal goed onthaald en viel regelmatig in de prijzen. Verleden jaar op Swing Wespelaar wist deze Chicago man vriend en vijand te overtuigen met een denderend optreden. Nu stond hij samen met bassist David Forte, drummer Melvin 'Pooky Stix' Carlisle en toetsenist Sonny Edwards op het podium van Hookrock. Openen deed Toronzo met de Buddy Guy cover 'Let Me Love You'. Daarna kwamen er met 'Midlife Crisis' en 'Bad Contract', een paar songs uit zijn laatste album. In 'Midlife Crisis' hoorden we Buddy Guy invloeden en 'Bad Contract', waarin Toronzo zegt dat het huwelijk een slecht contract is, hoorden we lekkere mix van Chicago blues en funk. In 'John the Conquer Root' haalde Toronzo  uit met vlijmscherp snarenwerk waarbij Jimi Hendrix niet ver weg was. Cannon en zijn kompanen speelden nog een indrukwekkende lange versie van 'Born Under A Bad Sign'. Ook de erg mooie slowblues 'She's Mine' met zinderend gitaarwerk hoorde bij de hoogtepunten van dit uitstekend optreden. Tijdens een lang uitgesponnen versie van 'Boogie' mochten David op bas, toetsenist Sonny Edwards en drummer Pooky Stix volop in de schijnwerpers tijdens een solo. Samen met Ana Popovic vrijdag vormde het Toronzo Cannon optreden voor mij het hoogtepunt van Hookrock 2017.

 

 

 

 

 

Na het uitstekend blues werk van Toronzo Cannon werd het heel andere koek met de Amerikaanse rock formatie Imperial Crowns. Het was zeker de band met het meeste showgehalte op Hookrock. Frontman JImmie Wood was weer in grootse doen en pakte zijn publiek moeiteloos in. Gitarist JJ Holiday, drummer Billy Sullivan en bassist Danny Avilla zijn de andere sterren op het podium. Als extra verrassing verscheen ook Jimmy zijn dochter Rachel C. Woods als backing vocaliste op het podium, meteen zag je dat de appel ook in de familie Woods niet ver van de boom was gevallen, want ook Rachel C. weet wat show maken is. In 2007 leek het even of Imperial Crowns ten dode waren opgeschreven, maar na hun optreden op het Moulin Blues Festival in 2015 is de band hotter dan ooit. De fans waren deze rockband na acht jaar nog niet vergeten en ook hun album 'The Calling' dat even later verscheen werd overal lovend onthaald. Imperial Crowns begonnen hun set trouwens met werk uit dat nieuwe album. De opener 'I Gotta Right' zorgde meteen voor vuurwerk en de fans vooraan aan het podium werden gek door het begeesterende werk van de band. Er was veel interactie tussen Jimmy en zijn publiek. 'Miss Aphrodite' was nog zo'n geweldige rocker, waarin de band zich thuis voelde als een vis in het water. Jimmy vertelde dat vrijheid heel belangrijk was en dat hij zich zorgen maakte om wat nu in de wereld gebeurd, het deed hem zelfs terugdenken aan de jaren dertig van vorige eeuw. Deze woorden waren de aanzet voor een erg knappe 'Liberate'. Bassist Danny Avilla mocht nog uitpakken met een imposante bassolo tijdens 'Ramblin' Woman Blues'. Voor de toegiften 'Preachin’ The Blues’ en 'Soul Deep Freak’ kwam Jimmy met ontbloot bovenlijf het podium op en dat was voor een vrouwelijke fan het teken om het podium op te kruipen. Na het optreden hoorde ik van mensen verschillende reacties. Voor een deel van het publiek was dit met voorsprong het beste van Hookrock 2017, anderen vonden het dan weer helemaal niks.

 

 

 

 

 

 

De eer om Hookrock 2017 af te sluiten was voor de Limburger Wouter Celis ofwel Doghouse Sam. Hij was op Hookrock niet met zijn vertrouwde Magnatones, maar wel met Doghouse Sam Blues Revue. Naast stergitarist Stef Paglia, waren ook El Fish drummer Tom Derison en Rhythm Bombs bassist Patrick Indestege van de partij. De bedoeling van deze band was om oude bluesnummers in een ander jasje te steken en zo de songs een eigen inbreng te geven. Ze begonnen met 'Got Love If You Want It' van Slim Harpo. Soms gaan ze ver terug in de tijd zoals bij 'Keep It To Yourself' van Sonny Boy Williamson dat al meer dan zestig jaar oud is. De bedoeling van het viertal werkte en het leverde bij momenten spetterend vuurwerk op. Niet alleen op het podium, maar ook er voor waar het er soms heftig aan toe ging. Wouter heeft een erg mooie stem eook zijn blaas en zuigwerk op de harp was uitstekend. In combinatie met het enorm sterk gitaarwerk van Stef kon je niet anders dan genieten. Stef Paglia verrast me nog elke keer als hij op het podium staat. De ritme sectie met bassist Patrick Indestege en drummer Tom Derison zorgden voor de aanstekelige grooves waarop Stef en Wouter hun instrumentale virtuositeit konden botvieren. Andere hoogtepunten waren 'Boogie Burst' en 'Got No Place To Go'. Eindigen deed het gezelschap met 'Going Mad'. Doghouse Sam Blues Revue was een waardige afsluiter van een goed Hookrock 2017.

 

 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom