HOOKROCK FESTIVAL – OC ROOIERHEIDE DIEPENBEEK – DAG 1 – 30 JUNI 2017 – Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

De zomervakantie is begonnen en dus is het ook weer tijd voor de muziekfestivals. Wij gingen niet naar Rock Werchter, maar zochten het korter bij huis, namelijk in Diepenbeek waar het veertiende Hookrock Festival plaats vond. Normaal was Ryan McGarvey de blikvanger van de eerste avond geweest, maar die annuleerde zijn Europese Tournee omdat zijn vader zware gezondheidsproblemen had. Pat McGarvey is ondertussen spijtig genoeg overleden. De organisatie vond met Ana Popovic een ideale vervangerster. Het was ook uitkijken naar de nieuwe locatie van Hookrock. Geen tent meer dit jaar, het festival vond plaats in OC Rooierheide in Diepenbeek. De Gentse band Bluebird mocht het festival op gang trekken. Voor vele aanwezigen waren deze vier jongens nog onbekend, ook ik had nog nooit van hen gehoord. Matis Cooreman is de zanger van de band en nam ook het werk op de mondharmonica voor zijn rekening. De jongeman met het Marouane Fellaini kapsel trok goed zijn plan, al mocht zijn stem wel iets voller en rauwer zijn. Dat zal met de jaren ook wel komen denk ik. Met Lajos Tauber en Kasper Van de Ponseele heeft Bluebird twee gitaristen. Beide kozen ze voor een ingeplugde akoestische gitaar. Normaal zit Natan Goessens achter het drumstel, maar ik heb me laten vertellen dat die er op Hookrock niet bij was. Het jonge viertal uit Gent speelt regelmatig in de Missi Sippy, de bluesclub van de Artevelde stad. Net als andere stamgasten zoals Guy Verlinde en Tiny Legs Tim is Bluebird geïnspireerd door de oude akoestische Zuidelijke blues en dat merkte je ook in hun set. Ze speelden bijna allemaal eigen nummers in Diepenbeek, maar Sonny Boy Williamson, Muddy Waters, James Cotton en Little Walter waren nooit ver weg. De oude blues heeft zeker nog toekomst in België als jonge mensen als Bluebird de kans krijgen van organisatoren om zich verder te ontwikkelen.

 

 

 

 

 

 

De Nederlandse band The Liberators speelden bijna een thuismatch, want Maastricht ligt niet zo ver van Diepenbeek. In tegenstelling tot Bluebird zijn The Liberators geen jonge band meer. In de jaren tachtig waren The Liberators heel actief en de ouderen onder ons zullen deze band in die jaren zeker al op een festival gezien hebben. De oorspronkelijke zanger Wouter Post is ondertussen overleden, maar aan zijn ziekbed zijn in 1992 wel de plannen gemaakt voor een come back. Wouter werd vervangen Maurice Peters. Verder bestaat de band uit bassist Sjang Coenen, drummer Lucas Vroemen en gitarist Frans Piepenbrock. Vrijdag was mondharmonicaspeler Stephan Hermsen van The Electrophonics ook van de partij. Ze begonnen met een swampy instrumentaal nummer aan hun set op Hookrock. Het hoofdingrediënt van de muziek van The Liberators is rock, waar soms ook een beetje blues bij komt kijken. Frans Piepenbrock is een aardige gitarist en Stephan Hermsen op harp was een echte surplus voor deze band. Hoogtepunten waren zondermeer het heel dansbare 'Let's Ball Tonight', met heerlijk blaas en zuigwerk van Stephan en de afsluiter 'Keep On Knockin' van Little Richard zorgde er voor dat de eerste danspasjes gezet werden in OC Rooierheide.

 

 

 

 

 

 

Tot dan was het vooraan aan het podium heel rustig geweest, maar daar kwam na het optreden van The Liberators wel verandering in. Iedereen wilde vooraan aan het podium staan voor de Servische Ana Popovic. De laatste jaren is deze dame hot en zowel het oor als het oog komen aan hun trekken tijdens een concert van Ana. Natuurlijk heeft haar vaste band, waarmee ze nu al een paar jaar samenspeelt daar ook een belangrijk aandeel in. Drummer Stephane Avellaneda is één van de beste drummers in het circuit, de energieke bassist Ronald Joncker speelt met veel passie en klasse en de Italiaanse toetsenist Michele Papadia op de toetsen zorgt voor de ideale ondersteuning op toetsen. De eenenveertigjarige Ana heeft al een lange carrière achter de rug. In 1998 verscheen haar debuutalbum en momenteel heeft ze al meer tien albums uitgebracht. De meest recentste is 'Trilogy', dat in mei 2016 verscheen en de nummers uit dat driedelig album vormden de hoofdbrok op de setlist in Hookrock. Wie het album kent weet dat er drie verschillende genres op het album staan. Er is een bluesrock cd, een funkyrock cd en een jazz cd, dat betekende dat er voldoende afwisseling in het optreden zat. Zoals gewoonlijk begonnen Ana, Ronald, Stephane en Michele hun concert met het instrumentale 'Ana's Shuffle'. Hoogtepunten opnoemen is onbegonnen werk omdat het optreden een aaneenschakeling was van geweldige momenten, sterke songs en uitstekend instrumentaal werk. De funky bluesrocker 'Can You Stand The Heat', met een korte felle bas solo van Ronald, nam je dadelijk beet en liet je pas los wanneer de laatste noot uitgestorven was. In het soulvolle 'Object Of Obsession imponeerde de blonde frontvrouw met vaardig vingerwerk op de snaren van haar Stratocaster. Uit het recentste studio album 'Trilogy' kwam het funky 'Love You Tonight', dat een verschroeiend en erg sterk refrein had. Ana op gitaar en Michelle op toetsen wisten hun instrumentale klasse te etaleren. Na deze geweldige uptempo start werd een eerste rustpunt ingebouwd met het zwoele en soulvolle 'Train'. Op de CD neemt Joe Bonamassa een deel van het zinderend gitaarwerk op zich, maar Ana liet op Hookrock horen dat ze ook zonder de hulp van Joe kan. Ze stond minutenlang vlijmscherp en verschroeiend snarenwerk af te leveren op haar Stratocaster. En dat ze echt heel goed was, was te horen aan het oorverdovend applaus.

 

 

 

 

 

 

De Servische bleef nog een beetje bij haar nieuwe album. Het erg stevige 'She Was A Doorman' was volgens Ana een waar verhaal en geen verzinsel. Stephane Avellaneda was weer groots op zijn Tama en zorgde samen met de sterke baslijn van Ronald Joncker voor de geweldige groove. Tijdens deze mix van funk, soul en rock kreeg Ana weer voldoende ruimte en tijd om met behulp van de Wah Wah pedaal een rauwe scheurende solo te geven. Ana en haar band werden veel rustiger tijdens 'Johnnie Ray', een jazzy nummer en dat jazzy gevoel werd nog versterkt door het knappe vingerwerk op de toetsen van Michele. Het was het perfecte nummer voor Popovic om gevoelvol haar snaren te beroeren en nogmaals haar vingervlugheid op de gitaar te etaleren. Ze bleef in hetzelfde genre met 'Waiting On You'. Net als haar toetsenist op zijn keyboard, wist ook de gitariste op haar six string weer te imponeren in deze stijl. Het werk met de bottleneck heeft ook geen geheimen voor deze dame, want tijdens 'Count Me In' haalde Popovic uit met sterk slide werk. Ana sloot haar concert af met het funky 'Show Me How Strong You Are'. Ronald was geweldig op zijn bas gitaar en liet zich helemaal gaan in een grandioze solo. Na Ronald was het de beurt aan Stephane Avellaneda om zich in de schijnwerpers te spelen. Stephane ging waanzinnig tekeer op zijn trommels en cymbalen en het publiek genoot met volle teugen van dit gevarieerd en technisch hoogstaand slagwerk. Het geluid van de laatste slag was nog niet uitgedoofd of Ana begon met een spetterende gitaar riff aan een verschroeiende versie van Freddie King zijn 'Going Down'. Veel werk op de Wah Wah pedaal zorgde voor rauw gitaarwerk en de stomende ritme sectie gaf vol gas. Er werd nog een enorm sterk 'Crosstown Traffic' van Jimi Hendrix aan vastgeknoopt en op het moment dat die song naar het einde liep groette Ana Popovic haar publiek en verliet ze het podium. Ronald, Stephane en Michele deden nog even voort en vervoegden daarna hun frontvrouw backstage.

 

 

 

 

 

 

Als afsluiter van de eerste dag hadden de organisatoren Cosmo's Foger-T weten vast te leggen. Met muziek van Creedence Clearwater Revival heb je gegarandeerd blije mensen in de zaal die dansen en meezingen. De echte fans hadden een paar dagen eerder CCR frontman John Fogerty nog live gezien in een vol sportpaleis. Op Hookrock konden die fans en de andere aanwezigen genieten van Franky Saenen, Geert Schurmans en Jo Neyskens, die de nummers van Creedence Clearwater Revival zoals ze die speelden tijdens hun Europese tournee van 1971 perfect weten te brengen. Spijtig was de geluidsman in de zaal niet bij de zaak, want je hoorde de stem van Franky nauwelijks. Instrumentaal was het wel in orde en er werd vooraan veel gedanst en gezongen. Net als CCR op 24 september 1971 in het sportpaleis te Antwerpen begon Cosmo's Foger-T hun concert met de zware tonen van 'Born On The Bayou'. Natuurlijk heel herkenbaar voor het toch wat ouder publiek, dat dadelijk mee zong met Frankie. Geert speelde de strakke baslijnen en leverde met zijn voet ook nog een mooie bijdrage door wat percussie voor zijn rekening te nemen. Wie de songs uit ‘CCR Live In Europe’ kent weet dat de nummers iets vlugger gespeeld worden dan op de originele singles of elpees en dat was vandaag niet anders. De ene hit na de andere klonk door de boxen. 'Green River', It Came Out Of The Sky', 'Sweet Hitch Hiker' en 'Fortunate Son' kenden heel wat bijval bij het publiek. Maar ook de tragere songs als 'Who'll Stop The Rain' en 'Have You Ever Seen The Rain' kenden heel wat succes. Het refrein van ‘Have You Ever Seen The Rain’ werd op aanvraag van Frankie luidkeels mee gezongen. Gezongen en gedanst werd er met ‘Proud Mary’. Het waanzinnige 'I Put A Spell On You' zorgde voor een denderend applaus. Geert bleef knappe bas partijen spelen en Jo gaf ons de ene na de andere knappe gitaar solo. De tijd vloog voorbij bij deze aanstekelige muziek. Cosmo's Foger-T zorgde voor een mooie afsluiter van de eerste dag Hookrock.

 

 

 

 

 

 

Verslag en foto's: Walter Vanheuckelom