HOOKROCK – OC ROOIERHEIDE – DIEPENBEEK 2 JULI 2022 - Philip Verhaege

Hookrock is al jaren een gevestigde waarde op de concertkalender. Stilaan maar vastberaden heeft dit festival zich een weg gebaand begin juli tussen grote spelers als Rock Werchter. Het OC Rooierheide in Diepenbeek was opnieuw het habitat voor het gezellige Hookrock Festival. Vrijdag 01 en zaterdag 02 Juni 2022 hebben de organisatoren een indrukwekkend gevarieerd programma weten samen te stellen. Het fest. dat zijn 18^de editie introduceerde, kreeg enigszins een COVID-format aangemeten. Alles vond plaats in openlucht, met een overdekt podium én twee tenten waar de dorstige werden gelaafd en de hongerige gespijsd.

The Blue Chevy’s mochten als eerste flirten met de decibelmeters. De band werd opgericht door een trio middelbare scholieren in Haacht in 1989. Onder impuls van de broers Frederic & Philippe Martello vormde het duo samen met Kris Bries de formatie. The Chevy’s hadden een preferentie voor vintage rock-‘n-roll en neo-rockabilly. Na een eerste performen op Swing Wespelaar groeide de topic om de sound verder uit te bouwen met swingende Texas shuffles en heel wat jump blues. Nu hebben ze de plaat ‘The Night Calls’ te promoten, een welkom vervolg op het album ‘Twice Fifteen’. Daaruit vloeide in Hookrock dan ook logischerwijs heel wat nummers doorheen hun setlist. Van ‘One More Time’ ging het gezwind naar het fifties spijkerende  ‘Fun No More’ en de rocker ‘Cool Me Off’. De vintage sound bleef ook geaccordeerd in songs als ‘Hard Up’ en ‘Got That Feeling’, met zijn twang gitaartunes, een nummer dat ons onverwijld wat doet weg filosoferen naar een jonge Chris Isaak. Knappe set van een haast doorwinterde Vlaamse band!

West Coast bluesveteraan Chris Cain komt uit Californië. Hij is een uitmuntend bluesgitarist met een zwart stemstrot. Authentieker vindt je dezer dagen niet. In 1987 was er zijn debuutalbum ‘Late Night City Blues’, waarvoor hij liefst vier Blues Music Awards-nominaties kreeg, met daarbij zelfs die voor ‘Blues Guitarist of The Year’. Cain heeft net zijn 15^de  album, ‘Raisin' Cain’ gereleaset op het prestigieuze label Alligator Records. De plaat behoord alvast tot de beste hedendaagse bluesalbums! Cain had ook veel adhesie met zijn titelloze album in 2017 op Little Village Records. Maar hij verdiende al lang het grotere platform dat een label als Alligator offreert. Chris Cain kreeg in Hookrock backing van Luca Giordano’s Band met Abramo Riti op toetsen, bassist Walter Cerasani, Fabio Colella op de drumstoel en uiteraard Luca op gitaar. Cain heeft een zeer kenmerkende stijl en legt tevens een grote expressie in zijn gitaarspel. Van het bluesy ‘Me And My Baby’ over het diep autobiografische ‘Darling, You Know I Love You’ over de late-night jazzy blues van ‘Hush Money’, het ging er allemaal moeiteloos in. Net zoals de zeldzame covers ‘Whole Lotta Lovin’ en ‘Sweet Sixteen’ met zijn B.B. King licks én ‘Crosscut Saw’, uit het rijkelijke songbook van Albert King. Luca Giordano behoort al jaren tot het beste wat Europa te bieden heeft op gebied van Chicago blues… en Cris Cain, ‘The Guitar Master’ verdiende en kreeg onze aandacht. Cain’s gitaarspel klonk al weer als levenselixir. Blues voor onze oude knokken, maar met voldoende jeugdigheid. Cain omarmt zijn maîtresse, zijn gitaar.

Juwana Jenkins is een Philadelphia blues exportproduct. Ze serveert die weelderige old-school Philly sound met een moderne tast. Ze woont al een tijdje in het romantische Praag en had met de Tsjechische mondharmonicavirtuoos Charlie Slavik het album ‘The Blues Keeps You Alive’ in de stores. Nu is ze klaar voor een eerste solo-release. Haar nieuwe single ‘Long Time’ was hier meteen een knaller, net zoals het swingende ‘We Are On Fire’. Het funky ‘This Bed Ain’t Big Enough’ kreeg een ellenlange keyboard outro mee, en werd er enige Chicago tunes gerepresenteerd in ‘Love Train’. Juwana Jenkins is een knappe verschijning en een ruwe bolster die stillaan ontsluimert.

Singer-songwriter Bai Kamara komt uit Sierra Leone en verdiept zich muzikaal in de roots van zijn vaderland. Gemakshalve noemt hij zijn band The Voodoo Sniffers, een vierkoppig ensemble. Bai zette zijn eerste stappen in de muziekwereld op school in Engeland, maar het was in België waar hij professioneel muzikant werd. Hij woont  ruim vijfentwintig jaar in het Brusselse en is de zoon van de voormalige Sierra Leone-ambassadeur in Brussel. Diep doordrongen van de polyritmiek van zijn geboorteland begon hij muziek te spelen. Hij liep school in Manchester en Bath, Engeland waar hij in de ban raakte van John Lee Hooker, Big Bill Broonzy en andere legendarische blues artiesten. ‘I Ain’t Lying’ was een klapper van een openingsong. Net zoals het hoogoplopende ‘Shake It, Shake It’, dat doordrenkt was met zijn doorleefde soulstem. Van de autobiografische Afrikaanse bluessong ‘Cold Cold Love’ ging het gezwind naar de Chicago bluesballade ‘Star Angel’ en ‘I Don’t Roll With Snakes’, drijvend op die astrante John Lee Hooker boogie ritmiek. Zijn opwindende sound creëerde een hoog spanningsveld, en dat kruiden zijn Voodoo Sniffers met rijkelijke instrumentatie. Neem hierbij Kamara’s uiterst warm soul stem, dat ons cordiaal en vaak doet denken aan Keb’ Mo en Eric Bibb, en je bekomt een fijnbesnaarde show.

Sari Schorr, is een meisje uit de New Yorkse Bronx met een verbluffende podiumpresentatie. Ik herinner me vaag haar debuutplaat ‘Force Of Nature’ uit 2016. Maar wat een metamorfose heeft Sari ondergaan op een podium. Het schuchtere meisje is niet meer, hier staat een volwassen bluesrock diva. Ze is een fenomenale zangeres dat dynamische nummers als ‘New Revolution’ invult met heel wat contrasterende ups en downs. Maar als Schorr haar zachte kant laat zien in ‘Turn the Radio On’ benadrukt ze het divergente in de setlist. De vocale toon van Schorr verschuift ook in songs als ‘Ready For Love’ en het popgetinte ‘Back To LA’. Al was de bluesrocker ‘Maybe I'm Foolin’ een prima openingsstatement, net zoals ‘Freedom’ een ode was aan de Oekraïense bevolking, waar ook Scharr haar roots liggen. Bij ‘Thank You’ duurde het even voordat haar charmes onthuld werden, terwijl ‘Demolition’ het dichtst in de buurt kwam van die old-school Chicago blues. Willie Dixons ‘I Just Want To Make Love To You’ kreeg zowaar een Texaanse bluesrock modificering, met een vette knipoog naar ZZ Top. Het afsluitende ‘Black Betty’ had zelfs een esthetisch gejustificeerde gospelintro. Sari Schorr, mooi in zijn genre….

Last Call was misschien wel de grootste surprise op de affiche. We katapulteren u even terug naar 1996, toen Last Call hun debuutalbum ‘Call Of The Wild’ op de wereld losliet. Ze waren al even snel deel van de befaamde ‘Antwerp Bluesscene’. Hun laatste optreden dateert alweer van 2011. Speciaal voor Hookrock stonden ze nog eens op een podium en trokken het repetitie kot in. Frontman Henk Van der Sypt betoverd ons met zijn opzwepende mondharmonica, accordeon, washboard en vocals. Hij kreeg backing van de ritmesectie met Luc Janssens op gitaar, drummer Steve Wouters, bassist Rene Stock en speciale gast JB Biesmans op saxofoon. ‘Te-ni-nee-ni-nu’, ‘Tell Me’, het instrumentale ‘El Cumbachero’ en de swingende Tew-Mex caput ‘Rosalita’ deden ons weg mijmeren naar de grote dagen van Belgische bands als Last Call. Aanstekelijke rhythm 'n roots doorspekt met opwindende New Orleans tunes, moddervette en swampy boogiesongs, heerlijke Tex-Mex en al wat er tussenin thuis hoort. Het werd al even snel party time in Hookrock. Last Call for alcohol..!

Tekst: Philip Verhaege

Foto’s: Alain Broeckx