HOGE STOEP BLUES EN ROCK FESTIVAL – SINT MICHIELS GESTEL 25 JUNI 2022 – Berry Rombouts

Deze 10^e editie van dit kleinschalige festival kon dan eindelijk toch plaatsvinden na 2 jaar uitstel vanwege de  C misere. De organisatie is er in geslaagd om kwalitatief goede bands aan te trekken, zeker op deze zaterdag avond.  Het festival opende nogal vroeg (16.30) met de Emily Hill band. Helaas kon ik het optreden van deze band niet meemaken. Bij aankomst hoorde ik buiten de tent al dat er ambiance in de tent was. King of the World was bezig om de tent figuurlijk op zijn kop te zetten. Met veel enthousiasme werden er swingende blues/rocksongs gespeeld. Bassist/zanger Ruud Weber weet het publiek goed te bespelen. Er werd al volop gedanst voor het podium. Maar ook n slow blues staat er op de setlist, en hierin kan gitarist Stef Delbaere zich uitleven met knap solowerk. In de voorlaatste song haalt Govert van der Kolm nog even halsbrekende toeren uit boven de zwart-witte toetsen.  In de lang uitgesponnen toegift Papa was a rolling Stone konden de heren hun kwaliteiten nog eens etaleren. Met een hoofdrol voor drummer Marlon Pichel. Deze song werd op geheel eigen wijze vertolkt, met onder andere mooie koortjes. Soulfulle blues zeg maar. De dansvloer stond inmiddels vol. KotW leek vanavond wel een feestband, ipv van een blues rock band. Dit is zeker niet negatief bedoeld, want het was n topset, en dat vond het publiek ook, getuige het gulle applaus.

Na de pauze en instrumentenwissel op het podium was het de beurt aan een andere Nederlandse topband, namelijk de Leif de Leeuw band. Deze band speelt  Amerikaanse Southern rock, en blues. In de huidige bezetting speelt de 6 mans formatie met 2 drummers; Joran Bemelmans en Tim Koning. Verder Willem t Hart-keys, Boris Oud-bas, Sem Jansen-gitaar/zang en natuurlijk Leif de Leeuw-gitaar en zang. De band speelt  vanavond eigen werk , maar ook werk van The Allman Brothers. ( dan zijn er 2 drummers nodig) Het gaat er wat serieuzer aan toe dan bij KotW, maar het publiek staat dicht op het podium en er wordt wat gedanst. Maar het is vooral genieten van de 2 drummers, die geweldig op elkaar zijn ingespeeld, en een extra dimensie aan de band toevoegen. Maar Leif en Sem spelen ook oorstrelende gitaarsolo’s en gitaarjams.  Leif heeft niet voor niks verschillende music awards gewonnen de laatste jaren. Willem staat ook meermaals in de spot met gevarieerd toetsen spel. En dan Boris, die houdt met degelijk basspel en de 2 drummers de band in het goede spoor. De set wordt met de Allman Brothers klassieker Jessica afgesloten. In deze lang uitgevoerde  klassieker komen de skills van de mannen nog eens voor het voetlicht, met name het subtiele gitaarspel van Leif.  Het publiek heeft zichtbaar genoten, en beloont de band met een flink applaus.

Voor de 4^e band heeft de organisatie eens over de landsgrenzen gekeken, en kwam daarbij uit in de UK. Daar wemelt het van de goede bands, en met de Laurence Jones Band heeft de organisatie een hele goede keuze gemaakt. En deze band is gewend om festivals af te sluiten. Naast Laurence, zang en gitaar, bestaat de band uit; Bennett Holland-keys,  Jack Alexander Timmis-bas en Sam Jenkins- drums. In de tent liepen nogal wat LJ fans rond aan de T shirts te zien. De tent was nu helemaal vol. De band opent met het energieke What’s it gonne Be, en de toon is gezet. In Good Morning Blues  en Thunder in the Sky  ziet/hoort het publiek waarom Laurence wordt gelinkt aan gitaar grootheden, zoals bv Eric Clapton.

Op enig moment valt de stroom plotseling uit, na ongeveer 2 minuten is dat probleem opgelost. Zal wel te maken hebben met de ontieglijke hoosbui buiten.  Er komen ook 5 nieuwe songs voorbij die voornamelijk rocken, en die ook melodieus zijn. Mooie koortjes met Bennett, en puik piano en Hammond-spel van Bennett.  De ritmesectie, Sam Jenkins, blinkt uit in retestrak  en rockend drumwerk, en Jack met groovende baslijnen. Het publiek gaat helemaal los. Als Laurence uitpakt met Purple Haze, blijkt dat er een heleboel Jimi Hendrix fans in de tent zijn, en de oudjes doen nog een beetje headbangen!!!!  Na nog een paar rockende songs neemt de band afscheid met de CCR hit Fortunate Son. Met veel applaus, positief gefluit en geschreeuw, komt er een einde aan een geweldige  jubileumavond ( 10 jaar) met goede live blues/rock muziek.

Dit kleinschalige festival kan misschien nog wel groeien naar meer toeschouwers, maar in deze opzet kan het ook, dat is vanavond wel bewezen. Ook de catering was top, zowel binnen als buiten.

Verslag en foto’s : Berry Rombouts