HOE EEN MEISJE VAN 14 DE BLUES KREEG! - VERBRAAK/ VAN BIJNEN  FEAT. NIENKE DINGEMANS - CC DE WERFT - GEEL 17 MAART 2023 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Vrijdagavond zeventien maart was in CC De Werft in Geel de jonge Nederlandse bluesbelofte Nienke Dingemans te gast. Ze is nog maar achttien jaar oud, maar heeft toch al heel wat podium ervaring. Sinds haar vijftiende is ze frontvrouw van de bluesband Mindblow, maar ze treed ook regelmatig solo op. Op vijftien december 2021 bracht Nienke haar debuut EP 'Devil On My Shoulder' uit. Op die EP staan zes originele, door Nienke geschreven nummers. 'Devil On My Shoulder' werd opgenomen en geproduceerd door twee door de wol geverfde multi instrumentalisten Joost Verbraak en Jan van Bijnen. Het was met deze twee heren en bassist Joris Verbogt dat Nienke op het podium van CC De Werft stond. Gitarist/zanger Jan van Bijnen en drummer en bombardonspeler Joost Verbraak waren de eersten die op het podium verschenen. Met hun tweeën brachten  ze het het zelf geschreven blues/ jazz nummer 'New Orleans On A Monday'. Joost en Jan treden niet alleen op als begeleidingsband voor Nienke Dingemans, samen vormen ze ook de kleinste bigband van de wereld. Daarna kondigde Jan met lovende woorden Nienke Dingemans aan en even later verscheen Nienke en bassist Joris Verbogt op het podium. Met een gedempte trompet begon Joost Verbraak aan 'Prove It On Me Blues'. Nienke en de band bleven dicht bij de originele versie van Ma Rainey. Meteen viel de sterke en goede stem van Nienke op. Dat Nienke een fantastische stem heeft, liet ze andermaal horen in het mysterieus en swampy countryblues nummer 'Why The Caged Bird Sings'. Vanaf het moment dat Nienke begon te zingen was ik onder de indruk van haar geweldige en volle stem. Als je niet moest weten dat de zangeres nog maar achttien jaar oud was, zou je dat ook nooit geloven als je haar hoorde zingen. Nienke's donkere en volle stem klonk zo volwassen, dat je ze nooit zou associëren met een jong meisje. 'Why The Caged Bird Sings'  was het eerste eigen nummer van de avond en is terug te vinden op haar debuut EP.  Het een donker nummer waarin veel spanning heerste en daar had het imponerende werk van Jan van Bijnen op de resonator gitaar een heel groot aandeel in. Bassist Joris Verbogt en drummer Joost Verbraak zorgden voor de heerlijke groove. 

 

 

 

 

 

 

 

Het volgende nummer op de setlist was 'Hound Dog' van Big Mama Thornton. Elvis Presley scoorde er later een wereldhit mee. Nienke en de band hielden het bij de Big Mama Thornton versie. De jonge meid kent de bluesklassiekers want even later kregen we met 'C'Mon In My Kitchen' van Robert Johnson toch wel een geweldig nummer voorgeschoteld. Deze bijna negentig jaar oude klassieker werd al ontelbaar keren gecoverd. Nienke en haar band bleven ook deze keer zeer dicht bij de originele versie en daar was niets mis mee. Bassist Joris Verbogt en drummer Joost Verbraak toonden zich een erg goed en betrouwbare ritmesectie. Nienke en Jan zorgden voor het erg knappe gitaarwerk. Het werd vloeiender en dansbaarder in 'Heartache Train', een mix van bluegrass en country. De prachtige baslijn kwam uit de contrabas van Joris Verbogt. Het uitstekende solo werk van Jan van Bijnen op zijn rode Gretz gitaar gaf 'Heartache Train' nog meer cachet. Het catchy refrein van 'Heartache Train' nodigde uit om mee te dansen en mee te zingen. Nienke zong het nummer weer met veel klasse en overtuiging en tijdens het refrein zordgen Jan van Bijnen en Joost Verbraak voor de smaakvolle backing vocals. Nienke beperkt zich niet tot één bepaalde stijl en met het zelf geschreven 'Love labours Lost' nam ze ons mee naar New Orleans. Joost Verbraak nam hier niet alleen het slagwerk en de percussie voor zijn rekening, maar ook de twee gedempte trompet solo's. De trompet zorde voor de juiste sfeer en tilde 'Love Labours Lost' nog een niveau hoger. Nienke zong het nummer weer met veel passie en overtuiging. Naast haar geweldige stem beschikt Nienke ook nog over andere troeven. In het lome 'Love Labours Lost' liet ze haar instrumentale kwaliteiten horen op de keyboards. Set één werd afgesloten met een fantastische versie van The Florence And The Machine cover 'Free'. De versie van Nienke was iets trager en iets melodieuzer.  Nienke speelde hier akoestische gitaar en Jan van Bijnen toverde nogmaals een prachtige solo uit zijn sixstring. 

 

 

 

Voor meer foto's van Nienke Dingemans in CC De Werft in Geel klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720306807132

 

 

 

 

Set twee begon met het prachtige 'Saginow, Michigan' een nummer dat Jan schreef  en gebaseerd is op het gelijknamige 'Saginaw, Michigan' van Lefty Frizzell uit 1964. In het nummer speelde Jan van Bijnen de hoofdrol. Hij zong het nummer op een heel ingetogen en gevoelvolle wijze en zijn uitstekende gitaarwerk was het perfect verlengstuk van zijn stem. Nadat Nienke verteld had hoe de blues muziek haar aangestoken had begon de band aan de Blind Willie Johnson cover 'In My Time Of Dying'. Deze gospelblues is bijna honderd jaar oud en werd gecoverd door grootheden als Led Zeppelin, Bob Dylan en recenter nog door Larkin Poe. Bassist Joris Verbogt en drummer Joost Verbraak zorgden voor een strakke, stompende groove. Nienke zong en speelde op de mandoline en Jan van Bijnen leverde weer knap gitaarwerk af. Uit haar eigen EP kwam het Delta bluesnummer 'Mississippi Road Blues'. In dit nummer nam Nienke ons mee naar de Mississippi Delta in het diepe Zuiden van de USA. Ze zong dat ze op zoek is naar een plaats die ze thuis kan noemen. Ze klonk weer heel volwassen en wist de nodige weemoed in haar stem te leggen. Joris Verbogt zorgde voor de mooie diepe baslijn en Jan van Bijnen en Nienke schitterden beide met vet slidewerk. Een ander eigen nummer was 'Tennessee River', de eerste single van Nienke Dingemans. De jonge zangeres klonk weer heel volwassen wanneer ze zong over de moeilijkheden en obstakels die je onderweg naar je doelen tegenkomt. Ze leek ook goed te beseffen dat je nooit je doelen zal bereiken bereiken zonder dat je deze obstakels overwint. Met 'The Sky Is Crying' van Elmore James kregen we andermaal een prachtige bluesklassieker, die op een fantastische wijze werd gebracht door deze jonge bluesmuzikante en haar uitstekende band. 

 

 

 

 

 

 

 

Met strak slagwerk trok drummer Joost Verbraak de afsluitende titeltrack 'Devil On My Shoulder' op gang. Hier kwam de soulvolle kant van Nienke's stem iets meer aan de beurt. Jan van Bijnen droeg de melodie van 'Devil On My Shoulder' met zijn warme orgel klanken en hij zette samen met Nienke de kroon op zijn instrumentale werk met knappe gevoelvolle snaren riffs en een pittige en bijtende gitaar solo. Het trage en weemoedige 'Late Night Blues' was een nieuw nummer, dat zeker op het nieuwe album zal staan, waaraan de band volop aan het werken is. Jan van Bijnen kleurde het nummer met zijn heerlijke Lapsteel gitaarklanken. De tijd was voorbij gevlogen want met 'Blue Eyed Dreams' waren we al aangekomen bij het laatste nummer van de avond. Het was een rock'n roll nummer dat dadelijk voor de nodige ambiance in CC De Werft zorgde. Met een enthousiast handgeklap verlieten Nienke, Joost, Joris en Jan het podium. Dat applaus had succes want we kregen in Geel nog twee toegiften. De band koos voor twee nieuwe nummers. Of we in Geel 'Last Train To Brooklyn' en 'Thelma & Louise' in première mochten horen weet ik niet. Wat ik wel weet is dat deze twee songs pas op 12 maart opgenomen zijn, dus er zullen niet zoveel mensen zijn die deze songs al live gehoord hebben. Het eerste was de wondermooie 'Last Train To Brooklyn'. Jan en Nienke toverden weer heel mooie klanken uit hun gitaren en Nienke zong het nummer met veel gevoel en emotie. De intro van 'Thelma & Louise' riep bij mij herinneringen op aan 'The Ballad Of John And Yoko' van The Beatles. Het was een lekker rockend nummer waarmee Nienke best wel eens hoog zou kunnen scoren. Als alle nieuwe songs zo goed zijn als degenen die in Geel op de setlist stonden, dan wordt het nieuwe album van Nienke Dingemans zeker een top album. 

 

 

 

 

Verslag en foto's: Walter Vanheuckelom