HENRIK FREISCHLADER - DE BOSUIL - WEERT 12 MAART 2023 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Het was van 22 september 2019 geleden dat de Duitse gitaarvirtuoos Henrik Freischlader nog te gast was in De Bosuil in Weert. Toen was het met zijn Old School Tour, nu was het om zijn nieuwste CD 'Recorded By Martin Meinshäfer II', die in november 2022 verscheen voor te stellen. Henrik was in Weert met drummer Hardy Fischötter, bassist Armin Alic en toetsenist Moritz Fuhrop. De Bosuil zat gezellig vol wanneer Henrik om bijna half vijf het podium betrad. Het kwartet opende de eerste set met een instrumentale jam. Een swingende shuffle waarin elke muzikant meteen mocht uitpakken met een solo en dat leverde meteen al vuurwerk op. Eerst Hardy die knap slagwerk liet horen, daarna was het de beurt aan Moritz op het orgel. Wat later mocht ook Armin zijn klasse etaleren op zijn vijfsnarige Sadowsky bas. Natuurlijk mocht frontman Henrik niet ontbreken in dit lijstje. Ook hij liet op zijn Fender Telecaster horen dat de vingers klaar waren voor een geweldig concert. Met 'Free' mochten we al meteen kennismaken met een nummer uit het nieuwe album 'Recorded By Martin Meinshäfer II'. 'Free' bevatte het typische Freischlader geluid. ' 'Free' had een mooie diepe baslijn, een lekkere groove en Henrik zong het in zijn eigen kenmerkende stijl. Freischlader liet in 'Free' duidelijk verstaan dat hij opnieuw vrij wilde zijn en dat hij hunkerde naar de wereld van vroeger, toen alles nog hersteld werd in plaats van vervangen. Zoals we van Freischlader gewend zijn was het gitaarwerk in 'Free' weer van sublieme kwaliteit. Freischlader wist zijn onvrede over deze moderne wereld op een een erg knappe wijze weer te geven met zijn uitstekend gitaarwerk.

 

 

 

 

 

 

Van een nieuw nummer naar een song uit 2006 was maar een kleine stap voor Henrik en zijn band. Met 'Disappointed  Women' keerde hij terug naar zijn debuutalbum 'The Blues'. Vooraf wist Henrik ook nog te zeggen dat hij zelf niet goed wist waarom hij een nummer over 'Disappointed Women' had geschreven. Henrik bewees andermaal dat hij tot de top gitaristen van zijn generatie behoort. Na zijn priemende en opwindende solo op zijn Fender Stratocaster was het de beurt aan Moritz Fuhrop om te soleren op zijn Hammond. In de periode dat 'Disappointed Women' werd geschreven was Mo al één van de bandleden van de Henrik Freischlader Band. Na een periode weg te zijn geweest uit de band was het een blij weerzien met deze erg begaafde toetsenist. Dat Henrik en Mo elkaar muzikaal nog erg goed aanvoelen konden de fans meermaals horen en zien. De onvrede en heimwee naar vroeger uitte zich in het wondermooie en lekker groovende 'Turn Back The Clock', waarin Henrik zong dat de mensen in pakken, die de wereld regeren zelfs niet in God geloven en dat geld alleen maar een getal is, opgeschreven om te sluimeren, waardoor de salarissen stijgen door middel van moderne slavernij. Niet alleen met zijn woorden wilde Henrik  de klok terugdraaien, maar ook met zijn knappe en gevoelvolle solo op zijn Gibson. Moritz Fuhrhop was het gehele nummer subtiel, maar erg mooi aanwezig en het sterke refrein gaf 'Turrn Back The Clock' nog meer cachet. 

 

 

 

Voor meer foto's van Henrik Freischlader in de Bosuil klik je op de link van mijn fotoalbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720306673765

 

 

 

Ook  in het sterk groovende 'The Given Groove' predikte Freischlader voor verandering. Hij gaf zelfs aan hoe we dat moeten doen, namelijk door naar ons hart en onze ziel te luisteren. 'The Given Groove' had dankzij Armin Alic een knappe baslijn en Hardy Fischötter bepaalde met strak slagwerk het ritme van 'The Given Groove'. Met verschroeiend en scheurend snarenwerk op de gitaar liet Henrik instrumentaal, duidelijk zijn onvrede horen. Met de gevoelvolle en ingetogen ballade 'Lost Souls' bracht Freischlader een eerbetoon aan de liefde. Moritz Fuhrhop droeg met zijn warme, ingetogen Hammond klanken de melodie van deze prachtige ballade en Henrik toverde weer een machtige solo uit zijn sixstring. Een perfect en gevoelvolle snarensolo die als gegoten pastte in 'Lost Souls'. Set één werd afgesloten met het meer dan tien minuten durende 'The Bridge'. Het is samen met 'Bad Dreams' misschien wel het bekendste nummer van Henrik Freischlader. Beide songs zijn van 2009 en komen uit het album 'Recorded By Martin Meinshäfer'. Met een minutenlange gitaarsolo die elke seconde boeiend bleef liet Henrik andermaal horen waarom men hem de blanke Hendrix noemt. Na dat heftige vingerspel op de gitaar werd het nummer rustiger om uit te doven met de alom bekende oeh oeh geluiden, die door heel De Bosuil werden meegezongen. 

 

 

 

 

 

 

Set twee begon met het vloeiende en  bluesy 'I Wanna Go'. Het is één van mooiste songs op het nieuwe album van Freischlader. Henrik sprak in dit nummer de wens uit om ooit  te kunnen zien hoe mooi de wereld kan zijn als we met zijn allen zouden gaan samenleven in harmonie. De fijne, gevoelvolle en melodieuze snarensolo van Freischlader op zijn Gibson was een waar genot voor het oor. 'The Question' was een machtige slowblues die herinneringen opriep aan de fantastische slowblues nummers van Gary Moore. Hier vroeg Henrik zich af hoeveel geld we eigenlijk nodig hebben om te leven en hoeveel geld we kunnen missen om iemand te helpen overleven. Het gevoelvol snarenwerk van Henrik op zijn sixstring bezorgde je gegarandeerd kippenvel. Moritz Fuhrhop zijn fijne toetsenwerk was veel subtieler dan de gitaar van Henrik, maar het maakte het instrumentale gedeelte helemaal af. Top nummer. 'Longer Days' kwam uit 2014 van het album ' Still Frame Replay'. Het had een heerlijke groove en een strak ritme. Het was een nummer dat me deed denken aan de muziek van Stevie Ray Vaughan. Moritz Fuhrop speelde zich met een fantastische Hammond solo in de hoofdrol van 'Longer Days'. Het ritme ging de hoogte in voor het swingende 'She Ain't Got The Blues' uit Henrik's debuutalbum 'The Blues'. Drummer Hardy Fischötter en bassist Armin Alic bewezen andermaal dat ze een erg stevige en uitstekende ritmesectie zijn. Ook in 'She Ain't Got The Blues' zorgden ze weer voor de perfecte basis waarop hun frontman zich volledig kan uitleven op zijn gitaar. Henrik toverde nogmaals een weergaloze solo uit zijn sixstring en kreeg daarvoor voor de zoveelste keer de handen op elkaar van een enthousiast en dankbaar publiek. 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna volgde weergaloze, superlange versie van de Elmore James klassieker 'The Sky Is Crying'. In deze prachtige slowblues etaleerde de blanke Jimi Hendrix nogmaals zijn uitzonderlijke kwaliteiteiten als gitarist. Er zijn er weinigen die een gitaar zo mooi kunnen laten klinken en zingen als Henrik Freischlader dat kan. Het oorverdovend applaus van het publiek sprak boekdelen. Voor de afsluiter van set twee ging het tempo strak de hoogte in. 'Point Of View' had dankzij drummer Harry Fischötter en bassist Armin Alic een heerlijke groove. Het hoogtepunt was de lange en machtige conversatie tussen de gitaar van Henrik en het orgel van Moritz Fuhrop. Het plezier dat beide muzikanten beleefden aan dit instrumentale gesprek kon je op hun gezicht aflezen. Na dit hoogstandje was het de beurt aan Armin Alic om te soleren op zijn vijfsnarige Sadowsky basgitaar en hij moest zeker niet onderdoen voor zijn twee voorgangers. Als laatste was het de beurt aan Harry Fischötter. Hij bekoorde het publiek met een opwindende en energieke drumsolo. Na de solo's kregen we nog een kort stuk waaraan de vier muzikanten deelnamen en werd het concert afgesloten. Het publiek reageerde met een langdurig applaus en de vraag naar meer. Even later kwamen Henrik, Mo, Armin en Hardy terug het podium op voor het meer dan twaalf  minuten durende 'Bad Dreams (Wolkenwinde)', een geweldig nummer dat Henrik schreef toen hij nog maar zestien jaar oud was. 'Bad Dreams' kende verscheidene ritme en sfeerwisselingen en dat gaf het nummer nog meer cachet. Het gitaarwerk van de Duitse gitaarvirtuoos was het ene moment heel intiem en gevoelvol, even later priemend en pittig, maar altijd even boeiend en een genot om naar te luisteren. Iedereen in De Bosuil was na het concert geweldig enthousiast over dit meer dan uitstekende concert. Zelf heb ik zelden een concert meegemaakt dat vanaf de eerste seconde tot de laatste noot uitgestorven was zo goed in elkaar stak. Dankzij het talent van lichttechnicus Jo Gofers kan ik ook nog wat mooie foto's bij dit verslag voegen. Bedankt Bosuil voor dit prachtige concert, de gastvrijheid en voor het uitstekende licht en geluid. 

 

 

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpjes: Walter Vanheuckelom