HAGELAND BLUES EN ROOTS NIGHT - GC DE ROOS - GLABBEEK - 7 MAART 2020 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De organisatie van Hageland Blues & Roots Night vierden dit jaar hun vijfjarig bestaan. Het werd op 7 maart 2020 dus een feestelijke editie in GC De Roos in Glabbeek en dat vertaalde zich opnieuw in een zeer aantrekkelijk programma, met DC Snakebuster, Dave Warmerdam Band, Big Daddy Wilson Band, Sari Schorr en The Hoochies. Doordat ik nog een interview had met Dave Warmerdam Band, was ik iets later in de prachtige zaal van het GC De Roos in Glabbeek, waar Frank Declercq, beter bekend als DC Snakebuster al volop bezig was met zijn optreden. Frank is een self made man die al vrij vroeg met muziek spelen bezig was. Eerst viool via de muziekschool, later drums, cigar box gitaar en de mondharmonica. De laatste jaren is Frank beter bekend als de one man band DC Snakebuster. In Glabbeek stond Frank niet alleen op het podium. Hij was in het gezelschap van zijn vader Willy, beter bekend als Washboard Willy. Ik hoorde Frank nog juist het nummer 'I'm Ready' beëindigen. Inderdaad vader en zoon Declerq waren klaar voor dit optreden. Als grote fan van Creedence Clearwater Revival en John Fogert kon mijn dag niet meer stuk wanneer DC Snakehunter en Washboard Willy een uitstekende Delta Blues versie speelden van 'Proud Mary' (een nummer dat we in Glabbeek nog meerdere keren zouden horen). Visueel was het genieten van vader Declerq, het was een lust voor het oog om deze man bezig te zien. Het album 'Snakeboots' kreeg ook de nodige promotie met een prachtige versie van 'Rainin' In My Heart' van Harper Slim, het stomende 'Route 66' en met het strakke footstomping ritme van 'Bad Little Woman'. Met dit laatste nummer, dat naar het einde toe steeds maar aan snelheid won, beëindigden DC Snakebuster en Washboard Willy hun concert op een prachtige wijze.

 

 

Voor foto’s van DC Snakebuster in Glabbeek, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157713405647671

 

 

 

Een vijftal minuten later stond de Dave Warmerdam Band al op het podium. Vijf jonge mensen uit Nederland die het voorbije jaar toch wel hun stempel drukten op het blueswereldje van Nederland en België. Ze wonnen de Dutch Blues Challenge, speelden op bijna alle grote festivals, brachten hun debuutalbum uit en ze mochten in januari van dit jaar naar de International Blues Challenge in Memphis, Tennessee, waar ze tot in de halve finale geraakten. Sinds hun spetterend optreden op Swing Wespelaar 2019 heeft deze band ook veel fans in België. Ze begonnen hun set met de prachtige Pine Top cover 'Everyday I Got The Blues' om daarna te vervolgen met het eigen geschreven, jazzy getinte 'Tears Ain't Fun', een nummer over relatie problemen. Hier viel meteen de erg sterke en gevoelvolle stem van Janne Timmer op, die het nummer met veel emotie en passie zong. Ook instrumentaal was het met volle teugen genieten. De uitstekende ritmesectie, met Lars Hoogland op bas en Rick van de Voort op drums, zorgden voor de heerlijke groove en wanneer het nummer helemaal explodeerde stak Dave Warmerdam op zijn Hammond nog een tandje bij. De Aretha Franklin cover 'Sweet Lover' werd iets vlugger en vloeiender gespeeld dan het origineel en dat gaf het nummer een extra touch. Op Swing Wespelaar was ik onder de indruk van gitarist Sonny Ray van den Berg en ook in Glabbeek wist hij me te raken met een knappe gevoelvolle snarensolo. Janne zong het nummer met een zoete, verliefde stem en Dave was weer meesterlijk op zijn klavieren. Ook in het nieuwe nummer, de slowblues 'Watch My Bag' kreeg Sonny Ray van den Berg iedereen in de zaal stil met een fenomenale, goed opgebouwde solo op zijn sixstring. In de vloeiende rocker 'Mean Man' zong Janne dat ze haar man gedumpt had, omdat hij niets anders deed dan roken en drinken. Ook deze song wist de jonge vrouw met veel overtuiging te brengen. Het refrein leende zich uitstekend om het publiek erbij te betrekken. Dat deed de band ook en even later was bijna gans de zaal ritmisch in de handen aan het klappen en aan het meezingen.

 

 

Voor foto’s van Dave Warmerdam Band in Glabbeek, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157713407883522

 

 

 

Het hoogtepunt van het concert was voor mij de emotionele slowblues 'Our Fire Still Burns On', dat Janne en Dave samen schreven. Bassist Lars Hoogland en drummer Rick van de Voort deden hier heel ingetogen hun werk. De droeve en sombere Hammond klanken van Dave Warmerdam droegen de melodie. Wie in het publiek nog twijfelde aan de enorme klasse van gitarist Sonny Ray, zal na dit nummer wel tot een ander inzicht gekomen zijn, want in zijn minutenlange, splijtende en huilende gitaarsolo wist hij zoveel gevoel te leggen dat hij je gegarandeerd raakte tot in de kleinste vezels van je lichaam. Ook zangeres Janne wist iedereen te beroeren met haar verdrietige en troosteloze, maar o zo prachtige stem. Dit bijna tien minuten nummer bleef elke seconde boeiend en was één lang gerekt orgasme voor het oor. Een nieuw nummer was 'Get Down To The River', een midtempo rocker met een swampy sound, waarin Sonny Ray met vette slide riffs de sound hielp bepalen en zelf de kroon op het werk zette met een knappe rauwe slide solo. 'Carry On' werd geschreven in januari toen de band in Memphis was voor de International Blues Challenge. Het energiek en strak slagwerk van Rick en de uitstekende baslijn van Lars zorgden weer voor de ideale basis. Dave trok alle registers open met verschroeiend en wervelend toetsenwerk op zijn Hammond. Het vijftal sloot hun set af met een spetterende versie van 'Proud Mary', van Creedence Clearwater Revival. Ze speelden het nummer dat John Fogerty schreef, wel in de Ike & Tina Turner versie. Het werd een duet tussen Janne en Dave en later werden die stemmen nog aangevuld door de stemmen van een heel enthousiast publiek. Het publiek ging nu helemaal uit de bol en Dave Warmerdam imponeerde met zijn boogie woogie pianospel. De Dave Warmerdam Band mag terugblikken op een schitterend concert en ik ben er zeker van dat we in de toekomst nog veel meer gaan horen van dit jeugdige vijftal. Spijtig dat de lichttechnicus tijdens deze twee eerste optredens nog in slaapmodus was. Hij slaagde er in om het podium om te toveren in een donkere plaats met niets anders dan blauw en rood licht, zodat het precies leek of het publiek niet mocht zien wat er op het podium gebeurde. Spijtig, want wat meer lichtshow hadden deze twee eerste concerten toch nog een extra surplus gegeven.

 

 

 

 

 

 

Na een halfuurtje wachten was het de beurt aan de warme diepe bariton stem van Big Daddy Wilson. Met Cesare Nolli op gitaar, Paolo Legramandi op bas, Nik Taccori op drums en Enzo Messina op toetsen had Mister Wilson zijn getrouwe Italiaanse band meegebracht om hem te begeleiden. Big Daddy Wilson had het in zijn jonge leven niet zo gemakkelijk. De vaderloze Wilson werd katholiek opgevoed door zijn moeder en grootmoeder. Elke zondag naar de kerk en tijdens de weekdagen naar school. Hij werkte ook op de tabaksplantage en in de katoenvelden. Op zijn zestiende stopte hij met de school en even later ging hij bij het Amerikaanse leger, dat hem in Duitsland stationeerde. Hij trouwde met een Duits meisje en zij was de reden dat Wilson, ondanks heimwee naar zijn familie, in Duitsland bleef. Het gedicht dat hij voor haar schreef werd ook het eerste lied dat Wilson schreef. Het was in Duitsland dat Big Daddy Wilson de blues ontdekte en het duurde daarna niet lang meer voor hij melodieën ging zoeken voor de gedichten die hij schreef. Het was de start voor een succesrijke zang carrière voor Big Daddy Wilson. In april 2019 verscheen zijn recentste studio album 'Deep In My Soul' en het was met nummers uit dat album dat Wilson begon aan zijn optreden. De soulvolle opener 'I Know' is een liefdeslied voor zijn vrouw Helga, de liefde van zijn leven. De prachtige bariton stem waarmee Big Daddy Wilson deze vloeiende en meeslepende song zong wist het publiek meteen te bekoren. Gitarist Cesari Nolli pakte uit met een korte, maar mooie gitaar solo. Het ritme ging omhoog en er kwam meer ambiance in de zaal met het country getinte 'Ain't Got No Money'. 'Deep In My Soul', de titeltrack van zijn recentste album was een prachtige mix van funk, soul en blues. Knap nummer al miste ik hier wel de uitstekende blazers die op het album wel aanwezig zijn. 'Hold On To Your Love' schreef Big Daddy speciaal voor zijn zoon. Het is dankzij hem en zijn vrouw dat Mister Wilson al opa is van twee prachtige kleinkinderen.

 

 

 

Voor foto’s van Big Daddy Wilson in Glabbeek, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157713418899386

 

 

 

Big Daddy Wilson is altijd een familieman gebleven, na nummers voor zijn vrouw en zijn zoon volgde met 'Miss Dorothy Lee', een song voor zijn moeder. Drummer Nick Tacori trok met krachtig en dwingend slagwerk het nummer op gang. Hij bleef samen met bassist Paolo Legramandi het gehele nummer voor een opwindende groove zorgen. Cesari Nolli haalde vlijmscherp uit met een knappe snarensolo en Enzo Messina deed hetzelfde, maar dan op de klavieren van zijn keyboards. 'Miss Dorothy Lee' kende een mooie opbouw en het vijftal op het podium zorgde voor een erg knap einde. Daarna trok Wilson zich even terug en zorgde de band met het vloeiende 'Down In Mexico' voor het muzikale amusement. Het beste nummer was misschien wel de Son House cover 'Grinnin' In Your Face'. Een traditional dat in een modern Big Daddy Wilson jasje werd gestoken. Instrumentaal was het genieten van de knappe bassolo van Paolo, de jazzy getinte toetsensolo van Enzo en de warme en melodieuze gitaar solo van Cesare. Het vloeiende 'All We Need Is Love' zorgde voor de eerste dansers voor het podium en het nummer leende zich ook uitstekend om het publiek te laten meezingen. De aanwezigen gingen heel graag op die uitnodiging in. De intro van 'Neckbone Stew' was een mix van gospel en Delta blues. Wilson loofde hier de goede bruinogige kokkin die zijn heerlijke stoofpot had klaar gemaakt. Eenmaal 'Neckbone Stew' helemaal vertrokken was, kreeg het nummer een reggae getinte groove. Paolo Legramandi zorgde voor de hele knappe diepe bas groove en Cesare Nolli was weer van de partij met erg fijn snarenwerk. Voor de vrouwen die een goede man zochten had Big Daddy Wilson ook nog een goede raad, ze hoefden alleen maar naar de tekst van 'Country Boy' te luisteren. Afsluiten deden Big Daddy Wilson en zijn band met een medley. Elke muzikant mocht zijn favoriete song kiezen en mocht die ook zingen. De medley bestond onder andere uit 'Midnight Hour', 'Proud Mary' ( al de derde keer op deze vijfde Hageland Blues & Roots Night) en 'Sittin' On The Dock Of The Bay'. Met Big Daddy Wilson weet je dat hij nooit ontgoocheld en dat deed hij ook deze keer niet. Uitstekend concert.

 

 

 

 

 

 

 

Daarna was het de beurt aan de Amerikaanse bluesrock zangeres Sari Schorr. In januari 2015 werd de legendarische producer Mike Vernon uitgenodigd om zijn Keeping The blues Alive Award in ontvangst te komen nemen tijdens de prestigieuze International Blues Challence in Memphis. Het was daar dat Mike getuige was van de vocale prestaties van Sari Schorr. Mike, die al op pensioen was, raakte zo onder de indruk van Sari, dat hij haar dadelijk voorstelde om samen een album op te nemen. Het resultaat was haar schitterende debuutalbum 'A Force Of Nature' dat in september 2016 verscheen en met 'Never Say Never' uit 2018 bevestigde de New Yorkse al het goeds dat over haar geschreven werd. De dag voor haar optreden in Glabbeek verscheen haar derde album 'Live In Europe' en veel van de nummers op dat album stonden dan ook op de setlist in Glabbeek. Sari en haar band begonnen aan hun concert met de glorieuze bluesrocker 'King Of Rock And Roll', waarin Sari Schorr haar eigen crossroads creëerde. Alleen was zij niet op zoek naar de duivel, maar naar de 'King Of Rock And Roll'. Deze stevige rocker had een swampy gitaar intro en een sterk en melodieus refrein. Met haar krachtige stem wist Sari het nummer overtuigend te zingen en haar gitarist Ash Wilson haalde vernietigend uit op zijn sixstring. De combinatie van Sari's stem en de vlijmscherpe gitaar van Ash leverde spetterend vuurwerk op. Adrian Gautrey hielp de sound van het nummer bepalen met zijn prachtig toetsenwerk. In de midtempo rocker 'Demolition Man', legde Sari uit wat soort man ze nodig heeft. Het nummer had ongeveer dezelfde ingrediënten als zijn voorganger, namelijk een weergaloze rauwe stem, een stevige groove en scheurend gitaarwerk. Het grote verschil was dat Hammondspeler Adrian Gautrey zijn instrumentale stempel erop drukte met een fantastische en verschroeiende solo. Ook de zangeres kent het probleem van 'Ain't Got No Money'.  Ash Wilson opende het nummer met een vlijmscherpe en krijsende gitaar riff. Wanneer Sari 'Ain't Got No Money' begon te zingen, pakte ze het publiek met haar krachtige stem dadelijk bij de strot en liet die niet meer los. Alles klopte in deze krachtige midtempo song. De ritme sectie met Roy Martin op drums en Mat Beable op bas leverden uitstekend werk. Beide heren zorgden elke keer opnieuw voor een sterke stuwende groove. Gitaarvirtuoos Ash Wilson bleef het ganse nummer gretig rondstrooien met verschroeiende gitaar riffs en hij zette met een zinderende snarensolo zelf de kers op de taart van deze sterke song. Sari Schorr is geen dromer en dat hoor je ook in haar nummers, waarin ze de harde realiteit van de samenleving aankaart. Zo ging de oersterke rocker 'Aunt Hazel' over het problematisch drug gebruik in onze moderne samenleving.

 

 

 

 

 

 

 

 

'Aut Hazel' ging naadloos over in het iets rustigere 'Oklahoma', met weer een grootse Adrian Gautrey op Hammond en Ash Wilson op gitaar. De wondermooie soulvolle ballade 'Never Say Never', is een cover die de rouwende Ian McLagan, toetsenist bij The Small Faces, schreef voor zijn overleden vrouw. Schorr bleef qua melodie en ritme wijselijk dicht bij het origineel en zong de prachtige tekst met heel veel gevoel en emotie in haar stem. Toetsenist Adrian Gautrey en gitarist Ash Wilson wisten met hun instrument dezelfde ingetogenheid en emotie te brengen en waren zo het sublieme verlengde van Sari haar stem. Voor Sari zal dat nummer in Glabbeek wel een heel speciale betekenis gehad hebben. Ze had dezelfde dag bericht gekregen dat één van haar drie pitbulls was overleden en de liefde voor haar honden is geweldig groot. 'Ready For Love' is een andere ballade. Deze Bad Company cover werd geschreven door Mick Ralphs, maar Sari en haar jongens maakten er een heel eigen versie van. De gevoelvolle en emotionele stem van Sari en het prachtige pianospel van Adrian Gautrey speelden de hoofdrollen in deze prachtige emotionele ballade. 'Back To LA' is een schitterend nummer, dat perfect in het repertoire van Bruce Springsteen zou passen. Sari zong het nummer weer met heel veel overtuiging en het sterke refrein nodigde uit om mee te zingen. Ash schitterde nogmaals op de gitaar en ook Adrian had een groot aandeel in de sound van deze aanstekelige mix van rock, Americana en pop. Sari vertelde dat ze niet blij is met het beleid van President Donald Trump en met de politiek geladen rocker 'The New Revolution' riep ze op voor een nieuwe revolutie, die voor meer vrijheid moet zorgen. Bassist Mat Beable en drummer Roy Martin zorgden voor de stomende rock groove. De verschroeiende en wervelende riffs van Adrian op de klavieren van zijn Hammond stuwden het nummer vooruit en het splijtende en fenomenale snarenwerk van gitarist Ash Wilson ging door merg en been. Het grote doel van 'The New Revolution' is vrijheid en met haar geweldig krachtige stem wist zangeres Sari Schorr haar boodschap met veel passie en overgave te verkondigen. In 'Damn The Reason' had de zangeres uit de Big Apple het over huiselijk geweld. Ze zong het nummer weer met een enorme intensiteit, zodat elk woord je raakte tot in de kleinste vezel van je lichaam. Super gitarist Ash Wilson, was het perfecte verlengstuk van de zangeres en slaagde er op zijn zes snaren in, hetzelfde gevoel en passie weer te geven als Sari met haar stem. Ook Adrian Gautrey was weer uitstekend aanwezig. Met zijn huilende Hammond klanken versterkte hij de sfeer van pijn, verdriet en hulpeloosheid.

 

 

 

Voor foto’s van Sari Schorr in Glabbeek, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157713419039561

 

 

 

 

De stomende rocker 'Maybe I'm Fooling' had een sterk en melodieus refrein. De ritmesectie, met drummer Roy Martin en bassist Mat Beable, bleef voor een beukende groove zorgen en toetsenist Adrian en gitarist Ash Wilson zorgden met hun instrumentale virtuositeit op hun instrument voor spetterend vuurwerk. Het gaspedaal werd nog iets verder ingeduwd voor de verschroeiende rocker 'Valentina', een alter ego voor Sari Schorr. Het dwingende pulserende slagwerk van Roy Martin en de diepe baslijn van Mat Beable zorgden voor de stevige rock groove. Ash Wilson toonde nogmaals zijn klasse met een schitterende en vingervlugge solo op zijn sixstring. 'Valentino' had een melodieus refrein, dat weer met heel veel intensiteit en power door Sari werd gezongen. Daarna werd de jarige Guy Guypers op het podium geroepen. Hij kreeg van Sari een grote fles Duvel en een dikke knuffel. Met strak ritmisch slagwerk trok Roy Martin 'I Just Want To Make Love To You' op gang. In 1954 nam Muddy Waters 'I Just Want To Make Love To You' op en een paar jaar later had Etta James er een grote hit mee. Beide versies verschillen heel veel met de stomende rockversie die Sari in Glabbeek bracht. Mat op bas en Roy op drums zorgden nogmaals voor een heerlijke stuwende rock groove en gitarist Ash Wilson zette die power groove nog wat kracht bij met een geweldig sterke, steeds weerkerende gitaar riff. Het bleef niet bij die riff alleen, want even later volgde een waanzinnige snarensolo die door merg en been ging. In dit meer dan tien minuten durende opwindende nummer haalde ook Adrian Gautrey erg knap uit met een gevarieerde Hammond solo. Vocaal was het genieten van de geweldige sterke strot van Sari. Deze boeiende en geweldige versie van 'I Just Want To Make Love To You' was één van de vele hoogtepunten van het concert en dat was ook duidelijk te horen aan het daverende applaus van het enthousiaste publiek. Sari Schorr en haar band namen afscheid met 'Black Betty', dat origineel een Amerikaans volksliedje is. De meest bekende opname dateert al van 1939, toen bluesmuzikant Leadbelly het nummer opnam. Ondertussen werd het ontelbaar keren gecoverd. Ram Jam maakte er in 1977 een hardrock versie van en scoorde er erg hoog mee in de hitlijsten. Sari blies dit heel bekende nummer nieuw leven in en drukte haar eigen stempel op 'Black Betty'. Het begin en het einde klonken dreigend en wanneer het nummer plots explodeerde, zorgde het meeslepende ritme van deze klassieker er voor dat je helemaal mee bent in het verhaal van 'Black Betty'. Schitterend en energiek concert van Sari en haar band.

 

 

 

 

 

 

 

De Nederlandse band The Hoochies mochten deze prachtige Hagelandse Blues & Roots Night helemaal compleet maken. De vier muzikanten uit de band hebben heel wat ervaring. Zo zat mondharmonicaspeler en zanger Richard Koster vroeger bij Cuban Heels, gitarist Roelof Meijeringh bij Boyd Small en Memo Gonzalez, bassist Lut Luttink bij Drippin' Honey en drummer Chiel Vaarwerk bij Cuban Heels. Verleden jaar verscheen met 'Live Moulin Blues' hun debuutalbum. Waarom een live album zie ik je al denken. Gewoon omdat hun rauwe, energieke en ongepolijste blues het best tot zijn recht komt tijdens hun concerten. Ze zorgden in Glabbeek voor een spetterende afsluiter van dit vijfde Hagelands Blues & Roots Festival.

 

 

 

Foto's en verslag : Walter Vanheuckelom