The Godfathers en Elements (ex Red Zebra.) in hun 'element' te Leuven.
Geen al te grote, en overwegend mannelijke 40 +, opkomst. Daarom wordt de zaal vakkundig de helft kleiner gemaakt wat de intimiteit en de klank ontegensprekelijk ten goede komt.

Elements speelt een kort maar perfect klinkende 'New-Wave-Ish' setje waarin vooral de toetsen en de als een klok klinkende stem van bassist en zanger Sam Claeys (hij klinkt soms als Andy McCluskey van O.M.D. of zelfs als Aha... (compliment!) het meest opvallen.
De twee 'survivors' van de originele Red Zebra doen ook perfect wat er van hen verwacht wordt; een punky gitaar 'edge' toevoegen en de drumritmes interessanter dan een simpele 4/4 beat maken. De Red Zebra covers die ze spelen klinken als regelrechte replica's. Als een plaat klinkt het...perfect.

  
Er wordt door de nogal 'weirde' aanhang van de groep om een bisnummer gevraagd maar dat komt er door toedoen van het podiumbestuur niet.

Tijd dan voor de door de duidelijk ouder geworden Coyne Brothers geleide Godfathers. Vooral de in strak pak gestoken zanger Peter Coyne ziet er nu een beetje uit als mijn overbuur fruitteler J., de stem wat minder breed geworden, maar dat wordt allemaal goed gemaakt door de attitude waarmee ze op het podium staan en er gespeeld wordt.

De klank lang niet zo perfect als bij Elements lijdt de twee eerste nummers wat onder het te-luid staande gitaren en we kunnen de drums en bas amper horen-syndroom. Maar de attitude, nooit lachen, waarmee enkel Britten op het podium kunnen staan zorgt voor een zweem van geloofwaardigheid.

The oudere groep heeft nog niks van zijn scherpte verloren 'Cause I Said So', 'Obsession' en ''Love is Dead, worden met bravoure gebracht, gitaristen Mauro Venegas (Jong, Links, The Rocks, The Cola's) en Steve Crittall (Ouder, Rechts, Stephen Marley,Pigface.) spelen zeer luid maar smaakvol met de juiste garage rock gitaarklanken, net of de keel van de versterker wordt dicht geknepen. Vooral Steve Crittall is zeer handig met de tremolo bar en verwekt een sound die het midden houdt tussen Jimi Hendrix en Rocky Erickson.

Er wordt een show gebracht die zo wat het omgekeerde is van wat Amerikanen als smooth en funky omschrijven , een show zoals enkel Britten dit kunnen, het erfgoed van de Music Hall traditie voortgezet in een garage en punkrock setting. Grappig tongue-in-cheek, gespeelde serieux en beleefdheid, tof om te zien en eigenlijk haaks staand op het geluid dat geproduceerd wordt. Only in the UK. De reeds uit 1986 afkomstige country 'holler' 'Walking Talking Johhny Cash Blues' (een voorbode van hele man in man black gekte wat later.) en het aan de Ramones opgedragen neefje van, ja hoor, 'Ca Plane Pour Moi', I Can't Sleep Tonight behoren samen met 'The Lowest Low' en 'I'm Lost And Then I'm Found' tot de hoogtepunten. Soms klinken ze als the Sex Pistols met Beatle backing vocals of als de rechtstreekse voorlopers van de nu succesvolle Kaiser Chiefs.Een zeer geslaagd optreden zonder dieptepunten.(KPW)