(Ge)varenwinkel Festival - Herselt 28 augustus 2021 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
(Ge)varenwinkel Festival - Herselt 28 augustus 2021 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Robert Jon & The Wreck, Kai Strauss & The Electric Blues All Stars, Phil Bee & Band, Stef Paglia Trio, Boogie Boy
Date: 
28/08/2021
Venue: 
(Ge)varenwinkel Festival
Place: 
Herselt
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
(GE)VARENWINKEL FESTIVAL - HERSELT 28 AUGUSTUS 2021 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
Het laatste weekend van augustus is traditioneel het weekend van het (Ge)varenwinkel Festival in Herselt. Na een jaartje pauze door de Covid 19 pandemie, was het dit jaar tijd voor de drieëntwintigste editie van dit heel aangenaam en populair festival. Elk jaar steunt het (Ge)varenwinkel Festival een goed doel. Dit jaar is dat Brandwonden Kids vzw, een organisatie die kinderen van 0 tot 18 jaar met brandwonden, financieel steunt. Donderdag en vrijdag was ik door omstandigheden niet van de partij, maar zaterdagmiddag vertrok ik blij gezind naar Herselt. Om half drie opende Paul Ambach aka Boogie Boy op de main stage de derde en laatste festivaldag. Naast hem op het podium stonden gitarist Eric Melaerts, bassist Carlo Van Bellgehem en drummer Eric Casteel, toch namen die iets betekenen in onze Belgische muziekwereld. Openen deed Boogie Boy met de T Bone Walker cover 'Stormy Monday'. Het was het begin van heel wat bluesklassiekers uit het repertoire van de grote blues en rhythm & blues legendes. Hoogtepunten waren 'Let The Good Times Roll', de Muddy Waters klassiekers 'Got My Mojo Working’ en ‘Hoochie Coochie Man’, de Ray Charles hits 'What I'd Say' en het swingende 'I Got A Woman'. Natuurlijk mocht BB King niet ontbreken en dat wist Boogie Boy maar al te goed. Met 'How Blue Can You Get' en 'Thrill Is Gone' wist Boogie Boy  ook deze blueslegende te eren in zijn 'Way To The Blues' project. Gitarist Eric Mellaerts kreeg ruimschoots de tijd en de ruimte om zijn klasse te etaleren. Hij is nog steeds één van de fijnste gitaristen in ons kleine landje. Met het beklijvende 'Bring It On Home To Me', als bisnummer sloot Boogie Boy zijn concert af. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Het eerste optreden in de rootstent was voor Kirry Willy Et Le Magasin Dangereux. Naar hun zeggen hadden de jongens al een jaar niet meer samen gespeeld, maar daar was niet veel van te merken. Met hun boogie, swamp, Tex Mex en Zydeco muziek zorgden ze meteen voor ambiance en sfeer. Kirry Willy, Den Huibbe, Bruno Verhoeven, Louis Claes, Marc Steenbergen, Bas Aerts en Chris Holemans begonnen met de Sonny Boy Williamson cover 'Checking Up On My Baby'. De accordeon was bepalend in de Tex Mex song 'Hey Baby Que Paso?', een cover van Texas Tornados, maar ook Kirry Willy liet met een fijne snaren solo horen dat hij een erg goede gitarist is. Het door Den Huibbe gezongen 'Hello Josephine' werd door Kirry Willy Et Le Magasin Dangereux ondergedompeld in een zydeco sausje. Er volgden nog een mooie versie van 'It's All Over Now' en met 'Mama Told Me'nam de band ons mee naar een Mardi Gras feestje. 'She's About A Mover', een cover van Sir Douglas Quintet, was een ander hoogtepunt van dit concert. Er werd afgesloten met de Van Morrison klassieker 'Brown Eyed Girl' en ook hier slaagden Kirry Willy Et Le Magasin Dangereux om een eigen touch aan dit nummer te geven. Het resultaat was een dansende tent. Eigenlijk zou dit soort muziek op elk festival zijn plaats moeten krijgen, want ambiance en blije gezichten zijn op voorhand verzekerd.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Stef Paglia, juist terug van een festival in Roemenië, moest geen grote verplaatsing doen naar het (Ge)varenwinkel Festival. Hij speelde bij wijze van spreken een thuismatch. Met bassist Geert Schurmans en drummer Sven Bloemen begon hij om tien voor vijf aan zijn concert met de instrumentale Steve Ray Vaughan cover 'Scuttle Buttin'. Een nummer waarin de jonge gitaarslinger meteen kon etaleren dat hij nog steeds over goede vingers beschikt. Daarna volgde een zevental nummers uit zijn uitstekend debuutalbum 'Never Forget'. 'Head Into The Unknown' is een stevige Texas bluesrock shuffle en lag perfect in het verlengde van zijn voorganger. De stuwende en pompende groove van Geert en Sven was de ideale voedingsbodem voor Stef Paglia om alle registers open te trekken op zijn sixstring, met onweerstaanbaar gitaarwerk als gevolg. De rocker 'Take Me Away' was het volgende nummer op de setlist. Ook hier toverde Geert Schurmans weer een knappe baslijn uit zijn basgitaar en bespeelde Sven Bloemen zijn trommels en cymbalen met veel energie en enthousiasme. De song kende een prachtige sfeerwisseling van redelijk heavy naar zeer zacht. Stef strooide kwistig in het rond met vlijmscherpe riffs en zijn splijtende solo ging door merg en been. De emotionele en gevoelvolle ballade 'Warmth Instead Of Cold' is voor mij één van de beste nummers op het debuutalbum. Met zijn sterke gevoelvolle snarensolo wist de jonge Stef nogmaals te imponeren. Ook vocaal is Stef nog gegroeid, dat merkte je niet alleen in deze emotionele song, maar ook in de rest van de set. Daarna werden alle registers opengetrokken voor de stevige bluesrocker 'Watch Out', een nummer met verscheidene ritmewisselingen en een sterk refrein. In de uptempo bluesrocker 'Dirty Woman' was Stef bepalend met een sterke weerkerende snaren riff en een geweldige snaren solo. Het trio verwerkte op schitterende wijze ook nog een stukje van The Rolling Stones klassieker 'Miss You' in het nummer 'Dirty Woman' en dat tot groot jolijt van het enthousiast publiek. De ritmesectie, met drummer Sven Bloemen en bassist Geert Schurmans, zorgde voor een heerlijke retestrakke rock groove in de bluesrocker 'Crush On You'. In dit nummer verklaart Stef zijn liefde voor zijn partner Iris en hij zette zijn liefdesverklaring nog wat kracht bij met een zwaar scheurende gitaar solo. Het kippenvelmoment van het concert kwam er met het instrumentale 'Mystery Heaven', een nummer dat Stef schreef voor zijn overleden vader, die tegelijkertijd zijn soulmate en zijn beste vriend was. Het werkelijk sublieme en gevoelvolle werk van Stef met de bottleneck raakte je tot in de kleinste vezel van je lichaam. Het concert werd afgesloten met de Jimi Hendrix cover 'Freedom'. Met het funky en soulvolle 'Them Changes' van Buddy Miles als bisnummer namen Stef Paglia, Geert Schurmans en Sven Bloemen afscheid van het publiek in Herselt.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Van over de taalgrens kwam Everyone Is Guilty, een band bestaande uit frontman, gitarist en banjospeler Mirco Mirco Gasparrini, gitarist Jérome Mardaga, gitarist en Lapsteel gitarist Jon Crespini, bassist Eric Francois en drummer Pierre Mulder. Ze speelden een mix van Alternatieve country, alt country, Dark Western en een scheutje donkere blues. Zelf noemt Everyone Is Guilty hun speciale sound, de Denver sound, omdat de sound uit Denver, Colorado zou komen. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom Everyone Is Guilty naar Denver trok om er hun debuutalbum 'A Wolf & A Lamb' op te nemen. Het was dit album dat de band op (Ge)varenwinkel kwam voorstellen. Ze openden hun set met de titeltrack 'Lamb', dat wat Oosterse invloeden bezat. Het uitstekende 'Peter's Sermon' bevatte heerlijk gitaar en banjo werk. Het vloeiende uptempo nummer 'Dust To Dust' was een alt country nummer, dat aan cowboys en rodeos deed denken. 'Fire Horses' was één van de beste songs van hun concert. Het vloeiende uptempo refrein vormde een mooi contrast met de stroves. Met zijn banjo trok Mirco het aantrekkelijke 'My Sweet Old Town' op gang. In het psychedelische 'When The Moon Goes Down' en de psychedelische afsluiter 'Gods Or Nothing' hoorden we een reeks heerlijke klanken en prachtige momenten, maar het geheel vond ik dan weer iets minder goed. 'Everyone Is Guilty' had een speciale sound, die sommigen op (Ge)varenwinkel erg goed vonden en sommige anderen vonden het dan weer vervelend. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Phil Bee heeft  één van de beste stemmen in het Nederlandse blues circuit. Hij draait al een jaartje of dertig mee in allerhande bands. De bekendste zijn zeker Phil Bee And The Buzztones, The Hendrix Files, King Mo, Phil Bee's Freedom, Colonel Jetski, de Erwin Java Band en het Phil Bee Trio. Op (Ge)varenwinkel stond Phil Bee & Band op het programma. Het was wel een uitgebreide band met Guy Smeets en Niels van Steenhoven op gitaar, Pascal Lanslots op toetsen, Arie Verhaar op drums, Marco Oonincx op bas en Natasja den Toom en Marieke Dollenkamp als backing vocals. Ze begonnen hun concert met het lekker swingende 'Moving Down The Line'. Daarna werd het heel ingetogen met de Donny Hathaway cover 'I Love You More Than You'll Ever Know'. De Beatles klassieker 'Come Together' werd meegezongen door de enthousiaste menigte voor het podium. Phil heeft een prachtige stem, maar hetzelfde kan gezegd worden van de stemmen van Natasja den Toom en Marieke Dollenkamp. Zij maakten het vocale gedeelte helemaal af. Ze behoren tot de top in Nederland en doen veel TV werk, maar ze zijn ook de zangeressen bij Marco Borsato. Een andere klassieker was 'Soulshine' van The Allman Brothers. Hier waren het de twee uitstekende gitaristen die een hoofdrol opeisten. Guy Smeets en Niels van Steenbruggen gingen een fantastisch duel aan, iets wat ze verder in het concert nog regelmatig zouden doen. Het leverde steeds een prachtig moment op dat door het publiek gewaardeerd werd met een luid applaus. Bassist Marco Oonincx mocht zich tijdens 'Got To Get Better In A Little While' in de schijnwerpers spelen met een knappe bas solo. Drummer Arie Verhaar is één van de beste drummers in Nederland en samen met bassist Marco Oonincx zorgde hij steeds weer voor een rete strakke en heerlijke groove. De ballade 'Wheels Of Emotion' is een eigen nummer dat Phil samen met Berland Rours schreef. Toetsenist Pascal Lanslots droeg de melodie met zijn warme orgelklanken. Er werd afgesloten met The Allman Brothers cover 'Whipping Post'. Een fantastische versie waarin Guy Smeets en Niels van Steenbergen nogmaals hun klasse etaleerden met uitmuntend snarenwerk. Als bisnummer kreeg het publiek het funky 'Big Legged Woman' en dat viel goed in de smaak van de dansende mensen vooraan het podium. Heel sterk concert van Phil Bee & Band.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ondertussen stond in de rootstent de volgende band al klaar. Zanger en gitarist Renaud Lesire (Little Hook), mondharmonicaspeler Lord Bernardo (Boogie Beasts) en drummer Gert Servaes (Boogie Beasts) mochten tweemaal optreden in de rootstent. Met hun primitieve blues & kick ass boogie muziek zorgden zij voor verschroeiende en hypnotiserende beats en Delta grooves in de rootstent. Mondharmonicaspeler Lord Bernardo was in zijn sas en stal de show. Hij is een geweldige mondharmonicaspeler met de nodige show microbe in zijn lichaam. Hij gebruikte zoals gewoonlijk heel het podium en had veel interactie met het publiek. Ze begonnen aan hun concert met 'Long Haired Doney', een cover van R.L. Burnside. Deze oude blueslegende is eveneens verantwoordelijk voor de groepsnaam Well Well Well en voor het grotendeel van de nummers die Well Well Well bracht op (Ge)varenwinkel. Het schitterende 'Fireman Rings The Bell' vormde het hoogtepunt van set één, dat afgesloten werd met 'Shake It Baby'. Set twee begon met 'Let It Shine'. De hypnotiserende beats en stomende Delta grooves bleven de rootstent veroveren tijdens 'Poor Black Mattie' en 'Going Away'. Met strak slagwerk en een dwingende basdrum zorgde Gert Servaes voor een strakke drumbeat en Renaud Lesire schitterde met zijn uitstekend bottleneck werk.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De Duitser Kai Strauss was de volgende gast op de mainstage. Hij begon zijn carrière bij The Bluescasters, de band rond Memo Gonzalez. Kai tourde meer dan vijftien jaar aan de zijde van Memo Gonzalez. Het was pas in 2014 dat Kai zijn debuut soloalbum 'Electric Blues' verscheen. Met de Electric Blues All Stars had Kai Strauss een uitstekende band meegebracht. Saxofonist Tommy Schneller, trompettist Jens Buschenlage, toetsenist Paul Jobson, drummer Alex Lex en bassist Kevin DuVernay zijn uitstekende muzikanten, die hun sporen al lang verdiend hebben. Strauss opende zijn optreden met het instrumentale 'Watermelon Man', een nummer waarin trompettist Jens Buschenlage en saxofonist Tommy Schneller al dadelijk vol aan de bak moesten. De Mike Bloomfield cover 'You're Killing My Love' was instrumentaal helemaal af. Het is met volle teugen genieten van Kai's weergaloos gitaarwerk. In de slowblues 'BB King Slow Blues' speelde saxofonist Tommy Schneller zich in de spotlights met een fantastische sax solo. Even later nam Kai grandioos over op de gitaar. Uit het recentste studioalbum 'My Prime' kwam het swingende 'Guest In The House Of The blues'. Met dit nummer toonde Kai Strauss zijn respect aan zijn muzikale blueshelden zoals Magic Sam, BB King, Albert King, Freddie King, Guitar Slim, Bobby Blue Bland en Otis Rush. Je hoorde in de stem van Kai dat hij dankbaar was dat hij deze muziek mocht spelen en zingen. Het gevoelvol snarenwerk van Strauss was fenomenaal en zal bij menig muziekliefhebber in Herselt in de smaak gevallen zijn. Saxofonist Tommy Schneller en trompettist Jens Buschenlage voegden aan 'Guest In The House Of The Blues' de juiste dosis power en soul toe. In de meeslepende Chicago blues shuffle 'I Ain't Buying It' speelde toetsenist Paul Jobson zich in de kijker met een uitstekende solo op zijn keyboards. Memphis soul kregen we in 'Did You Wrong', waarin de blazers weer uitdrukkelijk aanwezig waren. 'The Blues Is Handmade' is een mix van Chicago en Memphis blues. De soulvolle blazerssectie was uitdrukkelijk aanwezig en drukte hun stempel op deze song. Kai pakte uit met vlijmscherp snarenwerk  en dat leverde heel wat applaus op van het publiek. Het ritme ging de hoogte in voor het swingende 'In My Prime'. Drummer Alex Lex en bassist Kevin DuVernay zorgden voor een heerlijke groove en Paul Jobson was het gehele nummer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig op zijn keyboards. Kai zong dit swingende nummer met heel veel gemak en zijn splijtend en vingervlug gitaarwerk was weer van uitmuntende kwaliteit. Kai sloot zijn prachtig optreden in Herselt af met de Willie Dixon cover  'Let Met Me Love You Baby' , een Chicago bluesshuffle, met meer dan uitstekend gitaarwerk. Kai Strauss mag terugblikken op een prima concert.
 
 
 
 
 
 
Foto's van Kai Strauss & The Electric Blues All Stars: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157719761120782
 
 
 
 
 
 
Nog één optreden te gaan. De headliner op het 23ste (Ge)varenwinkel Festival was de Amerikaanse Southern rockband Robert Jon & The Wreck. Twee jaar geleden waren ze ook al te gast in Herselt, maar sindsdien is dit Californische vijftal alleen maar populairder geworden. Hun nieuwe album 'Shine A Light On Me Brother' verschijnt pas op drie september, maar kon je al kopen op het festival. Speciaal voor hun Europese tournee hadden ze het album ook in geel vinyl laten persen, maar de stormloop naar dit speciale hebbedingetje ging zo razendsnel, dat na twee dagen Europa heel de voorraad uitverkocht was. Naast Robert Jon Burrison op zang en gitaar bestaat Robert Jon & The Wreck nog uit drummer Andrew Espantman, toetsenist Steve Maggiora, gitarist Henry James en bassist Warren Murrel. Het vijftal had er duidelijk zin in en na de geweldige kreet 'We Are Back' van Robert Jon begon de band aan hun eerste concert van deze Europese tournee. In de melodieuze Southern rocker 'Do You Remember' keken de bandleden terug naar vroeger, naar de tijd toen ze nog jong waren, zonder zorgen door het leven gingen en hun hoofd nog vol wilde en grote dromen zat. Instrumentaal was het genieten van het machtige orgelwerk van Steve Maggiora, het twin gitaarwerk van Henry James en Robert Jon Burrison en de fantastische snarensolo van Henry James. De korte ritmevertraging naar het einde toe gaf 'Do You Remember' nog een extra touch. Met het soulvolle 'Work It Out' verkende de band nieuwe muzikale wegen. Het was het eerste nummer waarin de band gebruik maakte van een volledige blazerssectie. Live moest toetsenist Steve Maggiora die blazers vervangen met zijn toetsen. De soulvolle stem van Robert Jon kwam hier volledig tot zijn recht en de overvloedige backing vocals maakten het vocale gedeelte helemaal af. Steve Maggiora droeg de melodie van 'Work It Out' op een prachtige wijze en de magistrale gitaar solo van Henry James was een lust voor het oor. 'Work It Out' bouwde knap de spanning op naar een weergaloze outro. Het eerste nummer uit het nieuwe album was 'Everyday'. Het werd geschreven tijdens de Covid 19 pandemie. De wens om terug vrienden te ontmoeten om samen een pintje te drinken en samen muziek te maken is het onderwerp in het vrolijke en radiovriendelijke 'Everyday', een nummer waar je meteen blij van wordt. Robert Jon & The Wreck vermengden blues, Southern rock en gospel op een erg knappe wijze tot één heel aantrekkelijk geheel. Steve Maggiora leverde weer fantastisch werk af op de toetsen en Henry James liet nogmaals horen dat hij een fantastisch gitarist is. De uitstekende, harmonieuze samenzang en het geweldige instrumentale werk maakten van deze 'Everyday' een onweerstaanbaar feestje. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'Oh Miss Carolina' is een mix van harmonieuze en melodieuze Southern rock en blues rock. De zoete en soulvolle stem van Robert Jon werd ondersteund door het uitstekende samenspel van de melodieuze gitaren van Henry James en Robert Jon Burrison. Steve Maggiora wist op een geweldige wijze de sound van 'Oh Miss Carolina' te kleuren met zijn frisse en levendige toetsen riffs. Henry James is een waanzinnig sterke gitarist en dat etaleerde hij nogmaals met een verschroeiende snarensolo. De laatste noot van 'Oh Miss Carolina' was nog niet uitgestorven of drummer Andrew Espantman gaf al de aanzet voor het even sterke 'Blame It On The Whiskey'. Even later vervoegde Steve hem op zijn keyboards en ten slotte viel de rest ook in. 'Blame It On The Whiskey' heeft heel wat Allman Brothers invloeden en daar is niet mis mee, want The Allman Brothers hebben erg goede muziek gemaakt. De mooie harmonieuze samenzang van Robert Jon, Steve, Henri en Andrew tijdens het melodieus refrein verstevigden dat gevoel nog meer. 'Blame It On The Whiskey' is een topnummer dat elke seconde wist te boeien. Henri James plaatste de kers op de taart met een verschroeiende en vingervlugge snarensolo, die door merg en been ging. De jonge kerel maakte indruk en het enthousiaste publiek bedankte hem met een stevig applaus. Met strak ritmisch slagwerk trok drummer Andrew Espantman het anthemisch liefdeslied 'Ain't No Young Love Song' op gang. Het is een aanstekelijke Southern rocksong met een groot Bruce Springsteen gehalte. 'Ain't No Young Love Song' zorgde voor veel sfeer en ambiance. De ritme vertraging halfweg het nummer gaf deze geweldige song nog meer cachet. Met een verschroeiende gitaar riff trok Henry James de rocker 'Don't Let Me Go' op gang. Het is een nummer dat neigt naar de muziek van Blackberry Smoke. Deze 'Don't Let Me Go' barstte echt los tijdens het geweldige sterke refrein. Het scheurend toetsenwerk van Steve Maggiora was heel het nummer knap aanwezig en de vlijmscherpe en zinderende snarensolo van gitarist Henry James ging door merg en been. Al vanaf de eerste noten van het energieke en sublieme 'Shine A Light On Me Brother' namen Robert Jon & The Wreck ons bij ons nekvel beet en ze lieten ons pas los wanneer de laatste noot uitgestorven was. 'Shine A Light On Me Brother' gaat over de ontberingen, beperkingen en lockdowns tijdens de Covid 19 pandemie. Deze aanstekelige mix van rock'n' roll en gospel had bovendien een sterk en catchy refrein. De strakke ritmesectie, met drummer Andrew Espantman en bassist Warren Murrel, zorgde voor een geweldige groove. Toetsenist Steve Maggiora kleurde de sound met erg knap boogiewoogie pianowerk en Henri James haalde nogmaals uit met een verschroeiende solo op zijn sixstring. Ook het tragere en melodieuze 'Old Friend' viel in de smaak van het publiek. Steve was weer outstandig op zijn klavieren en Henri liet een verschroeiende, overstuurde snarensolo los op het publiek. Het publiek reageerde door spontaan ritmisch mee in de handen te klappen. Het concert werd afgesloten met de Southern rocker 'Cold Night', dat dezelfde sterke ingrediënten bevatte als zijn voorgangers. Tot groot jolijt van het publiek kende deze langgerekte versie heel wat ritme en sfeer wisselingen. Henri James soleerde tweemaal minutenlang met weergaloze vingervlugge gitaar solo's.
 
 
 
 
Dit betekende ook het einde van het drieëntwintigste (Ge)varenwinkel Festival. Rondom ons zagen we niets dan blije gezichten en dansende mensen, een teken dat iedereen tevreden was. De organisatie van het (Ge)varenwinkel Festival mag tevreden terugblikken op deze meer dan geslaagde editie.
 
 
 
 
Verslag en foto's: Walter Vanheuckelom